Waarom een blog over mijn ziekte verloop?

Welkom op mijn blog.
In augustus 2011 kreeg ik te horen dat ik Lymfklierkanker had. Ik had toen besloten om een blog bij te gaan houden, zodat ik niet iedere keer aan iedereen het zelfde verhaal hoefde te vertellen. Gelukkig ben ik alweer vanaf februari 2012 helemaal schoon. Omdat er steeds meer mensen met kanker geconfronteerd worden, heb ik besloten om mijn blog te laten staan. Op deze manier kan mijn verhaal en ervaringen delen in de hoop dat mensen hier wat aan hebben.

Heeft persoonlijke vragen aan mij, dan ben u vrij om mij te benaderen via davisajw@gmail.com.

zondag 30 oktober 2011

eerste week na eerste chemo achter de rug.

Pffff het verbaasd me iedere dag weer hoe iedere dag anders aanvoelt qua lichaam en geest.
Nadat ik donderdag eigenlijk iets teveel over m'n grens ben gegaan besloot ik vrijdag even wat rustiger aan te doen en dat heb ik in ieder geval zeker te weten gedaan.

Toch voelde ik me vrijdag niet helemaal lekker omdat ik m'n hart echt hard voelde bonken in m'n lijf.
Als ik nog maar een beetje in beweging kwam om bijvoorbeeld even naar de wc te gaan of gewoon om wat te drinken, dan ging m'n hart helemaal tekeer en had ik het gevoel alsof hij er bijna uit zou springen en dat is echt een bleeehhhggg gevoel.
Het duurde dan echt weer een aantal minuten voordat m'n hart weer rustig werd en dan nog werd ik gek van dat harde gebonk in m'n lijf. Wanneer ik in m'n bed ging liggen, dan voelde ik m'n hart helemaal goed bonken en dat met hele harde en krachtige slagen.
Pfff echt zo'n gevoel alsof het m'n lijf uit wilde springen, maar na een tijd gelegen te hebben ging het dan wel weer beter en voelde ik me ook een stuk rustiger.
Maar zodra ik dan weer even bewoog om uit bed te komen, dan begon het weer en toen besloot ik maar een te gaan bellen en te gaan vragen of dat normaal was.

Eerder die dag had ik al een paar keer geprobeerd om te bellen naar de oncologieafdeling, maar die namen de telefoon niet op en na een aantal pogingen ben ik op bed gaan liggen en in slaap gevallen.
Dus toen ik wakker werd was het inmiddels al kwart over 5 en kon de oncoligieafdeling al helemaal niet meer bereiken.
Daarop besloot ik de huisartsenpost maar te bellen om de vraag daar maar eens te stellen.
In eerste instantie reageerde assistente in kwestie maar geïrriteerd, maar sloeg al gauw om in een beetje normaal gedrag. De assistente zei dat ik de eerste hulp maar moest bellen omdat ze het daar beter konden vertellen dan dat de huisartsenpost zou kunnen.
Dus weer bellen, maar nu naar de eerste hulp en daar kreeg ik een assistente aan de lijn die me wel eens even iemand zou geven om mijn vraag te beantwoorden. Nou ik kreeg een ineens een heel vrolijke vrouw aan de telefoon waardoor ik in eerste instantie moest lachen.
Nadat ik mijn verhaal had verteld en de daarbij horende vraag had gesteld, zou de verpleegster even contact opnemen met de arts om het even na te vragen.
De verpleegster komt terug aan de telefoon en ik kreeg niet antwoord, maar ik kreeg te horen dat ik even langs moest komen zodat ze me nog eens even konden controleren.
CHIPS!!! dat was niet de bedoeling, ik wilde alleen maar antwoord op m'n vraag en geen check-up.😳
Het vervelende was ook nog eens dat het rond etenstijd was en Peter stond net heerlijke frieten te bakken en daar had ik eigenlijk wel zin in en ik had ook best wel honger.

Nou oke dan maar weer in de auto naar de eerste hulp voor een controle.
Kom ik daar op de eerste hulp, is het daar ook nog eens gigantische druk en dan weet je gelijk al weer hoe laat het is en dat het dus wel weer eens een paar uurtjes kan gaan duren.
Ik word naar het kleinste behandelkamertje gebracht van de eerste hulp en daar mocht ik dan gaan wachten tot dat er iemand kwam. Na een half uur kwam er dus een verpleegster die even een hartfilmpje ging maken en weer bloed kwam afnemen.
Ik moet zeggen dat ik me op het moment net een speldenkussen voel, want ik ben de laatste weken wel zo vaak geprikt dat het gewoon niet leuk meer is. M'n rechter arm pakte ze om bloed te prikken en toen zei de verpleegster dat m'n ader wel heel hard aanvoelde en dat er dus al veel geprikt was.
'Nou dat klopt ook wel' zei ik en omdat er dus al zoveel geprikt is in m'n rechter arm, zit er dus al heel veel littekens op die ader. Dus van mij mogen ze voorlopig niet meer prikken op die plek.
In ieder geval toen dat gebeurd was, moest ik wachten tot dat de resultaten van het lab binnen waren en dan konden ze me pas weer verder helpen. Geweldig hoor, heb ik dus gewoon m'n vrijdag avond voor een deel doorgebracht op de eerste hulp.
De artsassistente is de gene die mij dan als laatste bekijkt en mij nog even verder moet onderzoeken.
Maar omdat het dus zo druk was op de eerste hulp, duurde het dus een hele tijd voordat ze bij mij kwam.
Want ja echte spoedgevallen gaan toch gewoon door en er zijn die avonden een X aantal ambulances binnen gekomen met spoedgevalletjes.

In de tussentijd dat ik met m'n mams aan het wachten was op de artsassistente, kwam toevallig een van de internisten binnen wandelen die toevallig die avond dienst had en daar heb ik gelijk nog maar eens even de vraag gesteld en toen kreeg ik wel het antwoord op m'n vraag.
Nou zei dat het wel eens een bijwerking kon zijn van de chemo en dat het wel eens kon zijn dat mijn conditie zo laag was en dat het daardoor zo'n effect had.
De interniste zei dat zolang mijn hartslag niet boven de 160 slagen per minuut kwam het geen kwaad kon.
Nou dat is gelukkig al weer een duidelijk antwoord en daar kon ik dan ook weer wat mee en omdat de internist er toch was, heb ik gelijk maar gebruik gemaakt van de situatie om haar iets te vragen tegen de ongelofelijke hoeveelheid maagzuurbranden die ik had en daar heb ik tabletten voor gekregen.
Uiteindelijk om kwart over 8 kwam de artsassistente langs en heeft het bloed bekeken en de rest van m'n lichaam nog even onderzocht en na een kort gesprek kon ik dus weer naar huis.
Voordat ik naar huis ging ben ik eerst maar naar de ziekenhuisapotheek gegaan voor de tabletten tegen het maagzuurbranden.
Het was uiteindelijk 9 uur voordat ik met mams weer thuis was en toen had ik niet echt honger meer en zeker geen zin meer in friet en omdat er nog appelflappen waren van mams d'r verjaardag, heb ik dat maar even als kleine maagvulling gepakt😊

Zaterdagochtend ben ik maar weer eens mee gegaan naar de ochtendkrant en toen ik er naartoe ging zat ik eigenlijk al een beetje te twijfelen of ik het wel had moeten doen.
Toch toen ik er eenmaal was, vond ik het ook best wel weer even fijn om niet alleen maar thuis te zitten. Gaande weg merkte ik dat het toch wel heel veel van me vroeg en begon m'n lijf langzaam te protesteren.
Ik dacht bij mezelf "niet te flauw" en ik heb zo hier en daar wat kleine dingen gedaan en ik ben op een gegeven moment nog een bezorger uit z'n bed wezen rammelen.
Terwijl ik dus achter het stuur kroop om naar de bezorger thuis te rijden, merkte ik pas goed dat ik eigenlijk al heel moe was en dat het autorijden me niet echt meeviel. Gelukkig woonde de bezorger dichtbij en hoefde ik geen hele kilometers te rijden.
Na de krant ben ik eerst even gauw wat gaan eten en daarna gauw m'n bed ingekropen, want m'n hoofd deed inmiddels pijn en ik voelde me totaal niet prettig meer en deed trouwens ook heel m'n lijf zeer.

Om 10 uur moest ik er weer uit, want we zouden als broers onder elkaar even iets gaan doen en wat dus een verrassing is voor mams en daarom zal ik het hier ook niet vetellen.
In ieder geval kwam voor deze gelegenheid Perry deze kant op en omdat we hem toch al niet zoveel zien, zijn we na de verrassingsdaad ergens wat gaan drinken en wat gaan eten. Van daaruit zijn we weer naar huis toe gegaan en ook daar ben ik niet weer gelijk naar bed gegaan, want dat vond ik zonde van de tijd dat Perry hier was.
Rond half 2 moest ik het toch opgeven en mezelf overgeven aan de vermoeidheid en ben ik naar bed gegaan en in slaap gevallen tot een uur of 5.
Ik kan zeggen dat ondanks de dingen die ik gedaan heb en dat het ook best wel leuk en gezellig was, heb ik me behoorlijk ellendig gevoeld en is het lichamelijk en geestelijk een uitputting geweest.
Een bonkend hoofd, een warm gevoel, overal pijn en een lamlendig gevoel denk dat ik dat ik dit niet meer zover laat komen. Ook als ik het over m'n buik heb, die heeft echt heel erg veel pijn gedaan en tot stekende pijn toe in de buurt van m'n lever.
Dit alles omdat m'n lichaam gewoon helemaal uitgeput was en zelfs vandaag pluk ik daar nog de vruchten van, hmmmmmm heerlijk hoor!!!!
Omdat ik dus tot een uur of 5 had geslapen, kon ik gisteren avond niet echt vroeg meer slapen en ben ik maar eens een avond bij de buurvrouw gaan zitten en waar ik werkelijk waar tot ontspanning kwam.
We hebben samen heerlijk gegeten en voor de rest gewoon een lekker rustig avondje ervan gemaakt.
Tot kwart voor 11 en toen begon m'n hoofd te tollen en begon alles een beetje te zweven.
Al zwevend ben ik naar huis toe gelopen en recht m'n bed ingeschoten om vervolgens in slaap te vallen.

Rond 6 uur of was het nou 7 uur, kgggrrr welke tijd is het nou??😝
Waarom moet men ook zo nodig die klote klok een uur terug zetten?
Van mij mogen ze dit wel afschaffen, want daar waar het voor bedoeld is, daar heeft het geen nut meer.
Maar goed rond 6 uur begon Kelsy onze pup te piepen en ben ik maar eens uit bed gegaan, want tja voor haar is het de tijd dat ze door de week normaal naar buiten gaat en voor haar maakt het niet uit of het zondag is.
Mams kwam ook uit bed en toen hebben we samen even een kop koffie gedronken en daarna ben ik even met de honden naar buiten gegaan en in de tussentijd heeft mams eten voor de hondjes gemaakt.
Toen dat eenmaal gedaan was, voelde ik dat ik toch maar weer terug in bed moest gaan liggen en dat heb ik gedaan tot half 10.
En nu houd ik dus maar m'n gemak en laat ik m'n lijf maar een beetje herstellen van de taferelen die ik gisteren heb uitgehaald en hoop ik morgen weer een beetje mens te zijn.

Wat ik nu toch wel heel erg geleerd heb voor deze periode en situatie, is dat ik het gewoon maar van moment tot moment moet bekijken tot waar ik in staat ben. Maar ik ben zeker geen stil zittend iemand en heb ik wel weer eens de kans dat ik weer eens flink over m'n grens heen ga.

Nog 2 weken en dan krijg ik m'n tweede chemokuur en in deze 2 weken probeer ik er maar het maximale uit te halen en te genieten van het feit dat ik me lekker voel ten opzichte van wanneer ik straks m'n chemokuurjte weer heb gehad.
Voor nu langleve de lol en in deze wordt weer vervolgd.👀

donderdag 27 oktober 2011

Update 2, de eerste week na eerste chemo.

Gisteren is een dag geweest waarbij ik echt kan zeggen dat ik eindelijk weer een beetje tot mezelf ben gekomen, een dag waarbij ik een beetje fit was en waarbij ik weer een beetje bij m'n positieven was.
Ook vandaag is weer een dag waarbij ik gelukkig weer een beetje mezelf ben, maar toch ben ik nog steeds niet mezelf.
Vanmorgen werd ik al vroeg wakker en om precies te zijn was het kwart voor 4 toen ik wakker werd.
peter was al uit bed en die zou als eerste naar de krant toe gaan om de kranten aan te pakken en om de wijken af te gaan tellen zodat mams iets langer in bed kon blijven liggen.
In een opwelling heb ik gezegd dat ik wel mee ging naar de krant om er alleen maar bij te zijn en eventueel te zorgen dat bezorgers op tijd zouden komen.
Ik vond het wel lekker om weer even de deur uit te zijn met en bij de krant te zijn, want na een paar dagen binnen zitten had ik het wel een beetje gehad.
In de tussentijd merkte ik al we dat m'n energiemeter langzaam naar beneden zakte en dit voor mij al heel veel was om te doen.
Achteraf gezien is het misschien toch al een klein beetje teveel geweest, want op een gegeven moment merkte ik toch dat m'n lichaam toch begon te protesteren.
Ik voelde letterlijk m'n hartslag tekeer gaan en of in ieder geval het ging al sneller als dat de bedoeling was denk ik en daarbij merkte ik gewoon dat ik echt moe was geworden.
Dus ik ben naar m'n bed gegaan en dan lukt het gewoon niet om gelijk in slaap te vallen, maar ondertussen was ik echt helemaal afgebrand.
Ik ben gewoon maar rustig blijven liggen en uiteindelijk ben ik wel in slaap gevallen, maar voordat het gebeurde heb ik toch even wakker gelegen en heeft m'n lichaam tijd nodig gehad om tot een bepaald ontspannen niveau te komen zodat ik kon slapen.
Om te zeggen dat ik nu lekke een hele ochtend geslapen heb, nee dat kan ik niet zeggen.
Maar goed ik heb het geprobeerd, maar misschien dat ik morgen dan toch maar weer even oversla en misschien zaterdag ook nog en dan volgende week maar weer een kijken of het wil lukken.

Het is echt ongelooflijk dat ik gewoon elke dag op zich zelf moet bekijken in wat voor een toestand ik ben. Elke dag kan weer anders zijn qua gevoel en in die tussentijd worstel ik gewoon maar een beetje door. Aan de ene kant zou ik willen dat ik nu gewoon weer de dingen een beetje op zou kunnen pakken, maar helaas laat zich dat niet gebeuren.
Het valt me soms best wel zwaar om een goede weg te vinden binnen deze hele situatie en om daar goed mee om te kunnen gaan. Ik probeer het allemaal maar te laten gebeuren en over me heen te laten komen en zelfs dat valt nog niet altijd mee, hoewel ik er verder wel rustig onder ben.

Elke dag sta ik op en bekijk ik hoe ik me voel en waar ik toe in staat ben.
Het klinkt raar, maar ik moet op dit moment m'n lichaam gewoon weer opnieuw leren kennen.
Ik weet totaal niet waar ik toe in staat ben of wat aan kan of niet aankan.
Ik weet wel dat ik het vandaag gewoon rustig aan moet doen en dat ik vanmorgen toch iets teveel van mezelf gevraagd heb.
Er is geen mens die mij kan vertellen wat ik wel of niet moet doen of hoe ik het moet doen en hoe ik me eronder moet voelen en dat maakt af en toe wel een het gevoel los dat ik er gewoon alleen in sta.
Op dit punt sta ik er ook alleen voor, want er is niemand die kan voelen wat ik voel of hoe mijn lichaam reageert en dat is soms niet zo fijn.
Hierbij kan me wel eens het gevoel bekruipen van eenzaamheid.

Nou ja als ik nu weer een beetje op mag klimmen de komende week, dan ben ik weer fit op 11 november en dan krijg ik m'n volgende dosis chemo binnen. Yummieee.
Laten we er de lol er maar van in zien en gieten van alles en iedereen om ons heen en acht ook hier komt een einde aan zullen we maar denken, maar dan wel met een goed einde natuurlijk.

Vandaag maar weer eens kijken hoe het verder gaat verlopen, maar dan wel op een laag pitje, want anders gaat het straks helemaal niet goed en energie is kostbaar op dit moment.

woensdag 26 oktober 2011

Update 1. Eerste week na eerste chemo.

Het is een rare week om het zo maar eens even te zeggen.
Geen enkele dag is nog maar het zelfde geweest en ook geen enkele dag is qua gevoel het zelfde geweest, het enige wat heel erg overheerste was de vermoeidheid.

Tot op heden toe waren de ochtenden het vervelendste en het rare is dat ik elke dag rond 4 uur wakker werd en dat is rond de tijd dat we hier meestal naar de krant toe gaan.
De afgelopen dagen ben ik er dan ook maar gewoon uitgegaan en dan had ik altijd als eerste de behoefte om te drinken, want dat is me wel opgevallen dat m'n mond droger is dan normaal.
Door de chemo werken op de een of andere manier mijn speekselklieren niet helemaal optimaal en vandaar dat ik ook meer drink dan anders.
Op het moment dat ik in de ochtend nog maar wat begon te drinken, begon ik jammer genoeg ook misselijk te worden en deed het enige wat voor handen lag, even een anti-misselijkheids pil innemen.
Ik moet zeggen dat ik vandaag de eerste dag beleef dat ik 's morgens niet misselijk ben geworden en dat was wel een hele openbaring vandaag.
De ochtenden dat ik toch misselijk was, dan was ik misschien even een uurtje uit bed en dan ging ik weer voor een paar uurtjes terug en dan ging het gelukkig beter.

Vermoeidheid is iets wat iedereen wel kent, maar dit is tot op heden toe niet te vergelijken met wat ik ook maar ooit aan vermoeidheid heb meegemaakt.
Mijn hele lichaam voelt als een groot zwaar blok en gewoon een totale uitputting en dat is eigenlijk nog wel een beetje het meest frustrerende vind ik.
Ik wil graag dingen doen, maar mijn lichaam is daar helaas niet toe instaat en als ik het dan toch probeer, dan begint m'n lichaam ook behoorlijk te protesteren.
De afgelopen dagen zijn bij mij eigenlijk heel rustig verlopen en het meeste wat ik gedaan heb is rustig zitten of gewoon slapen en veel slapen.
Ik heb ooit wel geleerd dat als mijn lichaam vraagt om te gaan slapen, dan ga ik ook gewoon maar slapen hoe vervelend ik het dan ook vind.
Zoals zo vaak gezegd, is slaap nog steeds het beste medicijn voor heel veel genezingsprocessen.

Maandag ben ik misschien een beetje eigenwijs geweest en toen was ik 's middags mee gegaan naar de middagkrant samen met Morrison en alleen door daar te zijn heeft me dat heel veel energie gekost.
Eenmaal thuis gekomen ben ik ook gelijk in bed gaan liggen en gaan slapen.
Na die waarxhuwing heb ik me vanaf dat moment toch maar rustig gehouden en heb ik besloten om meer naar m'n lichaam te luisteren.

Gisteren dinsdag was voor mij best wel een vage dag, want gisteren heb ik me wel zo ontzettend moe gevoeld of zelf letterlijk uitgeput, dan ik gewoon tot niks toe instaat ben geweest.
Het enige wat ik wel gedaan heb, is de honden uitlaten voor een klein rondje om toch nog enige lichaamsbeweging te krijgen.
Voor de rest van de dag is het alleen maar zitten en slapen geweest en daar heb ik het gisteren mee gedaan en dat viel niet altijd mee.
Het is gewoon zo dat je van ACTIEF ineens naar NON-ACTIEF gaat en dat is een behoorlijke omschakeling en toch zeker als je geen stil zittend persoon bent.

Vanmorgen werd ik pas om 6 uur wakker en ik moet zeggen dat ik me best wel lekker voelde.
Een ochtend waarbij ik niet misselijk ben geworden en een ochtend waarbij ik me best wel fit voelde.
Ik heb toen ook maar besloten om vanmorgen de honden uit te gaan laten zodat mams het niet meer hoefde te doen als ze thuis kwam van de krant.
Hoewel het best goed ging en ik het iets beter kon hebben dat uitlaten, kost het toch nog best wel wat energie en nu is het de kunst om gewoon te blijven balanceren tussen lekker voelen en energieverbruik.
Vanmorgen ben ik rond 9 uur weer even terug in bed gaan liggen omdat m'n ogen toch nog behoorlijk zwaar aanvoelde en heb ik toch nog even voor 2 uurtjes geslapen om vervolgens toch weer redelijk fit op te staan.
Ik heb lekker m'n gemak gehouden en dat heb ik nu gedaan tot aan nu, want nu zit ik te schrijven om jullie op te hoogte te houden.

De chemo doet m'n buik totaal geen goed, ik heb er heel veel last van en nogmaals denk ik dat ik in het nadeel ben omdat ik dus PDS heb.
Ik hoop dat het minder mag gaan worden en zo niet dan moet ik het maar mee doen.

Op het moment ervaar ik dit moment als een heel vervelend moment en dat is het ook wel, maar ik kan er toch niks aan, maar ik hoop wel dat m'n 2e week beter zal gaan verlopen als dat het nu gaat.
Want ik zou toch graag weer een beetje actiever willen worden of gewoon even wat langer buiten rond willen hangen.
Toch zal ik het verloop van deze week eerst maar eens afwachten en kan dan misschien een inschatting maken voor de volgende week.

Ik zat vandaag echt te denken, zo gaat je leven als een rollercoaster en ineens blijft het even hangen en vraag je je af welke kant het opgaat?
Gaat het weer de baan volgen naar boven of gaat het de baan naar beneden volgen?
Als ik het dan voor het zeggen mag hebben, laten we dan de baan naar boven pakken.
Naar beneden toe is ook zo iets raars en levert toch niet dat gene wat willen.

Al het al moet ik zeggen dat ik er tot toe nog steeds vrij rustig onder ben en dat ik niet echt last heb van depressies ofzo en daar ben ik toch wel blij mee.
Ik heb nu af en toe wel een beetje schuld gevoel naar Peter en mams toe, omdat ze toch al veel doen en nu dus nog veel meer moeten doen.
Ze moeten zich nu soms in allerlei bochten wringen om dingen voor elkaar te krijgen en dat vind ik soms best wel een erg om te zien.
Wat ik wil benadrukken is dat de aandacht naar mij toe gaat en dat is ook heel begrijpelijk, maar vergeet niet dat mams en een ieder hier in huis het er misschien ook wel eens moeilijk mee hebben.
Mocht je toch een keer iets hebben om mij in het zonnetje te zetten, zet dan liever een keer mams en Peter in het zonnetje. Kanker krijgen doe je niet alleen, maar de mensen die er direct mee te maken hebben krijgen het min of meer ook.

Toch wil ik iedereen heel erg bedanken voor hun medeleven, fijne aandacht en het begrip.
Ook wil ik de mensen bedanken die ik voorheen niet kende, maar die ik heb leren kennen via mijn blog of via andere wegen heel erg bedanken voor hun steun en mooie en fijne berichtjes.

maandag 24 oktober 2011

3e dag na de chemo.

Tjonge jonge wat kan een mens zich soms ellendig voelen zeg.
Nou in ieder geval heb ik de nacht van zaterdag op zondag lekker en goed geslapen en heb ik niet overmatig hoeven zweten die nacht en dat was wel weer even fijn.
Zo rond rond 9 uur gisteren ochtend werd ik wakker en ben ik naar beneden gegaan, maar wel met een misselijk gevoel.
Ik heb toen ook gelijk maar een anti-misselijkheids pilletje ingenomen en toen ging het na een half uurtje best wel weer goed.
Hoewel ik toch met een vermoeid gevoel zat, had ik gisteren niet het idee dat het me slecht ging.
Ik heb lekker op m'n gemak gewoon een beetje gezeten op de bank en zo hier en daar een beetje zitten kletsen met een ieder die bij ons in huis was.

Rond een uur of 12 ben ik eens even lekker met de hondjes naar buiten gegaan en het hoefde ook niet zo'n groot rondje te worden, want de hondjes hadden al snel alles gedaan.
Ondanks dat het maar een rondje is geweest die echt niet groot was, stond ik bij de voordeur te hijgen als een paard en toen dacht ik even: sjonge jonge ik lijk wel een oude vent van 70.
Die chemo levert echt een uitputtingsstrijd op m'n conditie en m'n hele lichaam.
Ik ben binnen gekomen en ik ben toen gelijk maar weer even op bed gaan liggen tot een uurtje of 3 en dat heeft me wel weer even goed gedaan.
Ik moet wel heel erg wennen dat ik m'n energie goed verdeel en dat ik niet teveel in eenkeer wil doen, want dan kom ik toch behoorlijk bescheten uit.
Achteraf niet zo verstandig geweest, maar ik ben even met mams mee naar de winkel gegaan om boodschappen omdat ik toch wel even de behoefte had om eruit te gaan.
Aan de ene kant niet zo verstandig, maar aan de andere kant vind ik dat ik er nou niet te krampachtig over moet doen.

In ieder geval is m'n dagje gisteren best wel redelijk verlopen terwijl ik me er ook niet echt slecht onder heb gevoeld.
Om 8 uur gisteren avond ben ik maar weer eens naar m'n bed toe gegaan, want ik kreeg veel last van m'n buik en jammer genoeg is dat de hele nacht zo geweest.
Ik ben een paar keer wakker geworden daardoor en daarmee kan ik zeggen dat ik een beetje onrustige nacht heb gehad.

Vanmorgen werd ik om tien voor half 4 wakker omdat ik dorst had en ben er ook maar uit gegaan.
M'n moeder was ook al wakker, want tja rond deze tijd moeten we er altijd uit omdat we dan naar de kranten gaan en zo.
Ik zelf ben net als afgelopen zaterdag niet mee gegaan, want ik had vanmorgen wel heel veel last van m'n buik en daarbij had ik heel erg de neiging om misselijk te worden.
Dus maar weer een pilletje ingenomen tegen de misselijkheid en even wat drinken en maar even rustig gaan zitten en afwachten tot het zou zakken.
Nou het ging het niet van harte dat zakken, want het bleef maar een beetje sluimeren.
Pas nadat ik naar de wc was geweest ging het weer een beetje, niet dat ik over m'n nek ben gegaan hoor, maar ja een mens doet meer op de wc.
Dus ik ben weer m'n bed ingedoken en ben weer even verder gaan slapen en in de tussentijd belt mams me nog wakker omdat ze Peter niet wakker gebeld krijgt en of ik hem even uit bed wilde rammelen.
Nadat ik dat gedaan had, ben ik weer m'n bed ingeschoten en weer verder gaan slapen en toen werd ik wakker van Kelsy onze pup omdat die begon te piepen.
Ik weer naar beneden, bleek Morrison al thuis te zijn en daarom zat ze te piepen.
Nou ja oke, dan maar maar even naar de wc en weer terug m'n bed in tot een uur of half 9.
Jammer genoeg was m'n buik nog steeds aan het sodemieteren en was ik nog steeds een beetje misselijk.
Weer maar een pilletje en even laten inwerken en ondertussen gewoon rustig wat drinken.
Hehe het begon te zaken en dat is was wel weer heel lekker en dus weer maar wat drinken en nu met weer andere pillen, de prednison.
De prednison moet ik de eerste vanaf de dag dat ik de chemokuur krijg 5 dagen innemen.
Verder nog maar eens even een zakje om de stoelgang op gang te houden, want anders gaat dat ook al niet goed.

Nou ja al met al is dit nou niet bepaald mijn goede ochtend om wakker te worden, maar ja zoals zoveel dingen, moet je het maar nemen zoals het komt.
M'n buik voelt nog steeds behoorlijk bagger, het rommelt, het doet af en toe pijn en nu gelukkig iets minder als daar straks, en het gevoel van een opgeblazen buik, krampen en soms het gevoel van aandrang.
Nou lekker hoor en dat terwijl ik PDS heb, doet dat dus alleen maar versterken en ben ik in dit geval dubbel gezegend hiermee.
En toch ga ik ervan uit dat dit allemaal goed gaat komen, want als je er zelf al niet positief achter kunt staan, dan zal het nooit goed komen.

Word vervolgd........

zaterdag 22 oktober 2011

Uitslag Endoscopie, eerste chemo

Zo gisteren ben ik bij de internist geweest voor de uitslag van de endoscopie.
Gelukkig was er niks te zien en wat het dus allemaal goed, waarschijnlijk is het het littekenweefsel die een beetje opgelicht was.
Het schijnt dat littekenweefsel iets meer activiteit vertoont dan niet littekenweefsel en dus is het goed nieuws en daarmee heeft de non-hodgkin zich alleen maar geconsenteerd in m'n hals, linker kaakhoek.
Waar het dus een beetje op neer komt, is dat ik er toch lekker vroeg bij geweest.
Toen ging de internist mij vertellen dat ik 3 chemokuren zou krijgen en daarachter aan bestraling.
Wow is dat even mazzel, ik hoef maar 3 chemokuren en daar ben ik echt blij mee.
Toen vroeg de internist hoe ik erover dacht ze vroeg 'wat denk je ervan kom maar op met die chemo?'
Nou inderdaad ik antwoordde daarop met ja, want ik had zo iets het duurt nu toch al 4 weken en van mij mag het wel beginnen.
De internist zei dat ze dat mooi vond en dat ik die zelfde dag mijn eerste chemokuur zou gaan krijgen en die heb ik inmiddels achter m'n kiezen.
Voor de chemokuur hebben ze gekozen voor R-CHOP-21 kuur en volgens mij is die best wel heavy.

Ze vertelde me van de oncologie verpleegkundige dat het een lange dag zou gaan worden, omdat ze de imuumteraphie in stappen toe zouden dienen zodat ze allergische reacties snel op konden vangen.
Als ik die eenmaal binnen had, dan zou de echte chemo zooi naar binnen gepompt worden.
Rond 11 uur was ik op de dagbehandeling en rond half 12 kreeg ik de infuus aangebracht, waarna ze me een anti-allergie middel in gingen brengen.
Rond kwart over 12 kwamen m'n medicijnen binnen van de apotheek, waarna ze gelijk begonnen met het imuumteraphie stapsgewijs naar binnen zouden laten lopen.
Toen dat eenmaal naar binnen begon te lopen kreeg ik ineens een enorme slaap pffff, ik heb me er gewoon maar aan toe gegeven en heb zo een beetje liggen dutten en volgens m'n moeder lag ik te snurken. Nou geweldig hoor dat ik heb liggen snurken, want zo heb ik iedereen wel ff laten weten dat ik sliep dus, maar was overigens wel lekker.
Hoe meer er van dat spul binnen kwam, hoe meer de slaap en vermoeidheid toe ging nemen.
Nou ja rond half 4 zat deze prut in m'n lichaam en kon ik nu beginnen aan het chemische mengsel.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik hier niets van gevoeld heb.
Rond half 6 was ik klaar en kon ik lekker naar huis en dat vond ik toch wel heel prettig.
Toen ik thuis ben gekomen, ben ik eerst even bij de buurvrouw langs gegaan om haar katten eten te geven en dat had ik eigenlijk gisteren ochtend willen doen.
Helaas was me dat niet meer gelukt en daarom heb ik het gisteren aan het eind van de middag maag gedaan en morgen ga ik wel weer kijken hoe het ervoor staat met de katten.

Eenmaal thuis was ik wel heel eg moe, ontzettend moe om eerlijk te zijn.
M'n damen begonnen lekker tekeer te gaan en ik begon langzaam maar zeker een beetje misselijk te worden en ik kreeg het opeens erg koud brrrrr.
Dus ik besloot maar lekker op m'n bed te gaan liggen en dat scheelde toch wel een klein beetje.
Na een uur ben ik weer uit gegaan, want het ging me niet lekker.
M'n buik ging ontzettend tekeer en de misselijkheid werd alleen maar erger en ik ben naar beneden gegaan en op de bank gaan zitten.
Een half uur later heb ik toch maar even een klein sprintje naar de wc gemaakt om daar m'n maag maar een even te ontdoen van inhoud en dat was even een lekkere opluchting, want ik was gelijk van m'n misselijkheid af hehe.......
Zo ik was dus niet meer misselijk en ik ben gelijk weer m'n bed weer ingerold en om 1 uur werd ik wakker in een drijfnat bed, ik had wel zoveel liggen zweten en dat is niet fijn meer.
ik ben er even uit gegaan en ik heb even wat dronken op m'n gemakje en ik ben daarna weer m'n bed ingedoken, maar ik had niet de puf om bed de af te halen.
M'n bed was niet echt nat meer alleen nog een beetje klammig.
Rond half 7 vanmorgen werd ik weer wakker in kletsnat bed, bah weer liggen zweten als een idioot.
Aangekleed en naar beneden gegaan en daar heb ik even lekker wat gedronken en ik ben even lekker met de hondjes naar buiten gegaan en dat vond ik wel even lekker een frisse neus.
Voor de rest heb ik gewoon maar een beetje op de bank gezeten tot een uur of half 9 en ben weer in m'n bed gaan liggen tot half 12 vandaag.
Ik moet wel zeggen dat ik vanmorgen wel even een pilletje tegen de menselijkheid in heb genomen, waarna ik na een half uur kon eten, hoewel het me eerst tegen stond, heb ik uiteindelijk 3 4 boterhammen op, snap je dat nou?
Toen ik rond half 12 uit m'n bed kwam, heb ik een kop koffie gedronken en ik heb geloop ik eens even denken een stuk 15 taaitaaipoppen weg zitten eten, 2 stroopwafelboterkoeken en een handje pinda's.
Wie heeft over slecht eten, nou voor vandaag in ieder geval niet zullen we maar zeggen, hoe het morgen zal zijn zien we morgen wel.

Rond half 1 vanmiddag ben ik maar weer eens even naar m'n bed gegaan en heb ik liggen dutten tot 2 uur en had ik het benauw en was ik best wel kort ademig.
Even aangekeken, maar toch besloten om de eerste hulp te bellen en die zeiden dat ik maar even langs moest komen en dus gelijk in de auto op weg naar de eerste hulp.
Daar hebben ze bloed afgenomen, een hartfilmpje gemaakt en een longfoto gemaakt.
Dit alles bleek goed te zijn, maar ik moest het wel goed in de gaten houden.
Niks wees uit dat er iets mis was, maar zoals altijd en dat zei de arts, garantie tot aan de deur en daar heeft hij wel gelijk in.
Want het is en het blijft een moment opnamen en de eerste hulparts zei dat het misschien toch een kleine longembolie kon zijn, maar dat het zo niet aantoonbaar was en vandaar dat ik het toch goed in de gaten moet houden van het weekend.
Om 4 uur was ik klaar daar en ben ik weer op weg gegaan naar huis en daar zit ik dan nu te schrijven.

Hoe ik me voel?
Ik voel me moe soms heel moe, slap, bibberig en soms een beetje zwabberig niet echt prettig.
Ik drink me ondersteboven, want m'n mond is wat aan de droge kant en dat vele drinken vind ik niet zo erg, maar je moet zo giga veel van plassen.
Voor de rest heb ik veel last van m'n buik, hij is opgezet, vol lucht, rommelig en het doet zeer en die opgezette buik en buikpijn doen de vermoeidheid ook geen goed.
In dit geval is het extra balen dat ik PDS heb, maar het is niet anders.
Nou al met al is het niet echt om over naar huis te schrijven, maar het had erger gekund en dat had ik eerder verwacht.
Tja keus heb ik niet, want het is me gewoon voor de voeten gegooid en nu moet ik gewoon keihard doorheen en dan maar met een symbolische zwaard en schild.
Het zwaard om lekker om me heen te maaien en het schild om me te beschermen.
Dus ook al valt het niet altijd even mee, maar in dit geval zeg ik gewoon 'KOM MAAR OP!!!!'
FF opletten zo zie ik er nu uit, maar hoe zie ik er straks uit.
In dat geval neem dan even een keu mee om te biljarten. 😄😃


donderdag 20 oktober 2011

Endoscopie.

Gisteren was de dag dat ik de endoscopie zou krijgen en die heb ik dus ook gehad.
Gisterenmorgen moest ik dan nog 1 liter Moviprep opdrinken en dat had ik de avond ervoor ook al gedaan ter voorbereiding van het onderzoek.
Gisterenmorgen werd ik om 3 uur 's morgens wakker omdat m'n buik al lekker aan het vervelen was.
Nu ben ik gisterenmorgen niet gaan werken, want als je met behoorlijke krampen rond loopt en de kans dat je tig keer naar de wc moet, dan is dat niet echt geweldig.
Ik heb mezelf maar even bezig gehouden achter m'n laptop en ondertussen maar laxeermiddel drinken.
Nou ik kan zeggen dat ik echt rond 8 uur gisteren helemaal leeg was.
Rond half 10 ben ik dan naar het ziekenhuis gegaan en daar kreeg ik een mooi bed toegewezen waar ik dan kon wachten tot ik opgeroepen werd voor het onderzoek.
In de tussentijd heb ik maar met mams een beetje zitten kletsen, want ja je moet toch wat als je zit te wachten.
In de tussentijd komt er een verpleegster een infuus inbrengen en even wat gegevens opnemen van mij.

Rond kwart over 11 mocht ik me uit gaan kleden en kon ik naar beneden naar de functieafdeling daar waar het onderzoek zou plaats gaan vinden.
Nou ik kreeg op dat moment toch wel even een klein beetje zenuwen, maar die waren eigenlijk ook weer snel voorbij.
Ik werd met bed en al een kamer ingeduwd waar ik dus lekker op m'n zij mocht gaan liggen.
De arts wilde het roesje in gaan spuiten, maar dat wilde niet lukken omdat het infuus niet goed zat.
Lekker hoor... dus ik kreeg er nog maar een infuus bij, maar nu in m'n arm links en daar ging het een stuk beter. Ik vroeg nog aan hem hoe snel dat spul moest gaan werken, waarop de arts zei dat ik binnen 10 seconden moest gaan voelen dat ik slaap kreeg.
Nou inderdaad binnen 10 seconden voelde ik inderdaad het spul gaan werken.
De arts vroeg nog 'en begin je het al te voelen?' Daarop kon ik alleen maar antwoorden met ja.
Nog een seconden dat ik dat gezegd had was ik al vertrokken.

Om half 12 kreeg ik het roesje ingespoten en ik werd pas om kwart over 2 's middags wakker.
Ik zat er echt van te kijken dat ik nog zo lang geslapen had op dit middel.
Nou eenmaal wakker, kwam de lieve verpleegster weer en gaf me een heerlijke kop thee.
Toen ik die op had, vroeg de verpleegster of ik wilde eten.
Nou dat wilde ik zeker wel, want ik had sinds de avond ervoor niks meer gegeten en m'n maag voelde dus ook behoorlijk leeg en dan doen 4 boterhammen heel veel goed Yummie!!!
Nou nadat allemaal goed is gegaan mocht ik me aan gaan kleden en mocht ik naar huis toe.
Ze zoude m'n moeder bellen om te zeggen dat ze me op kon komen halen en rond half 4 was ze er dan eindelijk.
In de tussentijd dat ik zat te wachten op m'n moeder, viel ik iedere keer in slaap of ik zat te knikkebollen.
Aangezien we ook nog voor de distributie van het NRC-Handelsblad doen, moest ze eerst nog daar naar toe om de kranten uit te delen.
Gelukkig was het allemaal snel achter de rug en konden we naar huis toe.

Ik geloof dat ik gisteren nog geen uur op de bank heb gezeten thuis, want om 5 uur ben ik in m'n bed gaan liggen waar ik gelijk in slaap ben gevallen tot kwart over 8 's avonds.
Om kwart over 8 ben ik er even uit geweest en heb ik 2 kommen vruchten yoghurt gegeten en een klein beetje zitten kletsen nog en toen was ik het al weer beu.
Rond half 10 ben ik weer m'n bed gegaan en waar ik ook toen weer gelijk in slaap gevallen ben tot vanmorgen kwart over 2.
Toen was ik voor even uitgeslapen en ben ik maar m'n bed uitgegaan tot dat de wekker van m'n moeder ging, want dat is de tijd om toch al uit bed te komen voor de ochtendkrant.
Ik ben wel mee gegaan naar de krant, maar ik mocht nog niet zelf rijden.
Omdat ik dat roesje gisteren heb gehad, mag ik de eerste 24 uur niet achter het stuur kruipen, dus ik heb m'n werkzaamheden maar even op een andere manier gedaan vanochtend.

Ik moet zeggen dat ik het effect van het onderzoek gisteren nu wel heel goed voel in m'n buik en dat is nou niet bepaald fijn.
Omdat ik dus al PDS heb, heeft dat nog eens extra effect.
M'n darmen werken al niet zo geweldig en omdat ze dus stil hebben gelegen, komt het lucht dat erin is gekomen door het onderzoek er niet lekker uit en heb ik nu behoorlijk pijn.
Normaal gesproken vind ik het erg gênant en baal ik er goed van, maar nu zou ik toch wensen dat ik toch flinke hoeveelheid scheten zou kunnen laten.
Die dagen heb ik er altijd wel eens tussen zitten en dan komen ze altijd op ongelukkige momenten, maar wanneer het nou juist zou mogen van mij, dan gebeurd het niet!!!
Nou ja dan maar even flink aan de bulkvormers om m'n darmen een extra stimulans te geven en wie weet gaat het straks beter.
Nu ik vanmorgen ook bezig ben geweest bij de krant, heb ik gewoon al weer slaap en ik denk dat ik dat dadelijk ook maar weer een even ga doen tot een uurtje of 12 vanmiddag.

Al met al heb ik niet veel van gisteren mee gekregen en al helemaal niet van het onderzoek.
Dus memmen niet vragen hoe het onderzoek is gegaan, want daar kan ik geen antwoord opgeven.
Nu maar afwachten tot morgen en hopen dat het geen kanker is in m'n buik, want dan krijg ik de uitslag en wie weet nog wel meer informatie.
Voor nu dus weer wordt vervolgt.

dinsdag 18 oktober 2011

De dag voor het onderzoek van m'n darm.

Zo de dagen beginnen al lekker op te schieten en hopelijk word ik daarna een beetje ontspannen.
Hoewel ik moet toegeven dat ik de afgelopen dagen best lekker in m'n vel heb gezeten.
Zondag was een rustige dag en dat vond ik dit keer niet zo erg in vergelijking met de zondag daarvoor, want toen vond ik het maar een barre zondag.
Zondag nog even visite gehad van een oom en tante en een neefje die net terug waren uit Indonesië en dat was wel een verrassing omdat ik ze totaal niet verwacht had.
Ik heb van hun een 2 geluksmunten gehad uit Indonesië en dat vond ik wel heel leuk van ze.
De een is een hele grote geluksmunt en de andere is maar een kleine geluksmunt en die kleine kan ik om mijn pols doen als een armband.
Nou wie weet helpen ze wel en brengen ze inderdaad een hoop geluk en dat kan ik nu wel heel goed gebruiken.
Nou ik weet eigenlijk niet meer of ik ze bedankt heb, volgens mij wel, maar mocht het niet zo zijn en jullie lezen dit, dan bij deze heel erg bedankt.

Gisteren maandag ging het eigenlijk ook best wel lekker, buiten het beetje zenuwen om dan en de behoorlijke buikpijn die had.
Ik heb gisteren dus ook nog redelijk m'n gemak gehouden en mezelf maar een beetje vermaakt achter m'n laptop en het gezelschap van broer Morrison.
Later ben ik wel gewoon gaan werken en heb ik de middagkrant gewoon weer netjes uitgedeeld aan de bezorgers en dat is werk waarbij ik dus even aan de bak moet om de wijken af te tellen en voor de rest is het gewoon rustig afwachten tot dat alle bezorgers geweest zijn.
Nadat ik dat gedaan heb, gewoon weer lekker naar huis gegaan en daar heb ik even lekker met mams staan kletsen en hebben we het nog maar eens over m'n ziekte gehad.
Ook dat heeft wel weer even goed gedaan en was ook weer even prettig.
In die tussentijd was ik wel heel erg moe geworden en dat ik zo behoorlijk ben of word, dat heb ik eigenlijk vanaf zaterdag of zondag.
Ik lig elke keer al vroeg op bed en dan heb ik het echt over vroeg, want ik lag dan al voor 8 uur 's avond al op bed.
Het nadeel daarvan was wel weer dat ik ook weer heel vroeg wakker was en op zondag was dat dus al om kwart voor 5, brrrrr.
Gisteren maandag dus, toen was ik ook al om half 3 wakker en uit bed gegaan.
Op zich is dat voor op een maandag toch niet zo erg omdat de wekker toch om kwart over 3 afgaat, want dan is het meestal toch tijd om uit bed te komen voor de krant.
Vanmorgen werk ik om 3 uur wakker en dat is ook niet erg en maar een kwartier voor de wekker.

Vandaag ben ik na de krant eerst even wat gaan eten en ik moest om 8 uur een tabletje innemen, waarvan ik er vandaag dus 4 van moest innemen en de laatste moet ik dus straks nog innemen om 10 uur.
Die tabletjes zijn ter voorbereiding van het onderzoek en daarbij moet ik dan ook nog eens en daar ben ik nu dus mee bezig een liter Moviprep drinken en dat is een drankje die je bij de apotheek als poeder mee krijgt en dat ik zelf moet aanlengen met water.
Daarbij moet ik dan ook nog eens een liter water of wat anders helder drinken en dat moet dan zorgen dat m'n darmen leeg komen.
Dit drankje mag ik dan morgen ochtend ook nog een keer opdrinken voordat ik het onderzoek heb en dat moet ik dan minstens 3 uur van te voren op hebben.
Hoef ik morgenochtend niet te werken, moet ik nog vroeg m'n bed uit, is dat wat zeg.
Gelukkig smaakt het niet vies, tenzij je niet van citroen houd en dan heb je dus pech.

Verder vandaag eigenlijk best wel lekker bezig geweest nadat ik vanmorgen eerst nog even een paar uurtjes heb geslapen.
Eerst vanmiddag nog eens even lekker gegeten en daarna ben ik de garage ingedoken om daar plek te maken voor de vriezer die nog steeds bij ons boven stond.
Toen ik daar eenmaal mee klaar was, ben ik met Morrison de vriezer gaan halen van boven en hebben we hem in de garage gezet en daardoor is er weer lekker wat ruimte vrij boven.
Toen moest ik nog gaan nabezorgen omdat een aantal bezorgers kranten vergen waren te bezorgen bij abonnees en van daaruit ben ik met mams gelijk maar even om boodschappen gegaan.
Eenmaal klaar met de boodschappen, was het al weer zo laat dat we gelijk door konden rijden naar de krant om daar de middagkrant weer uit te gaan delen.
Toen we eenmaal thuis zijn gekomen ben ik gelijk met de hondjes gaan wandelen en dat was ook wel even lekker om te doen.
Deze week zou ik voor een buurvrouw/goede vriendin voor de katten zorgen en dat ben ik maar eens gaan doen nadat ik de hondjes had uitgelaten, waarna ik daarmee klaar was eindelijk een beetje kon gaan uitrusten van deze dag.

Ik moet zeggen dat ik de laatste 2 dagen mezelf eigenlijk best wel opgewekt voel en ook wel een heerlijk vrolijk gevoel heb en dat terwijl ik met een vervelende ziekte zit die ervoor gaat zorgen dat ik nog een behoorlijke taaie tijd tegemoet ga.
Het verbaasd me soms echt hoe rustig en hoe vrolijk ik kan zijn onder deze omstandigheden.
Ik ga ook niet zeggen dat elke dag zo zal vergaan, maar over het algemeen kan ik zeggen dat ik redelijk in m'n vel zit.
Toch kan ik niet ontkennen dat ik het hier af toe best wel moeilijk mee heb en dat ik op die momenten behoorlijk verdrietig ben, maar tja wie zou dat niet zijn denk ik dan maar weer.
Al met al ben ik misschien maar een rare hierin of het komt omdat ik al het nodige achter de rug heb in m'n leven, waardoor ik de dingen misschien weer net even wat ander bekijk of voel.
Dingen die grote impact hebben in je leven, doen je een hoop veranderen en hoe meer dingen je mee maakt die grote impact hebben, hoe meer je daarin zult veranderen.
Ik moet ook zeggen dat ik niet in paniek ben geraakt toen ik de diagnose kanker te horen kreeg, maar ik kan ook niet zeggen dat ik hier blij mee ben.
Het rare is ook dat ik niet het gevoel heb gehad dat m'n wereld instortte, maar deze diagnose zet een mens wel aan het denken en gooit een hoop gevoelens en emoties door elkaar heen.

Nou ja in ieder geval morgen het onderzoek de endoscopie en dan maar eens afwachten wat ik vrijdag dan weer voor m'n voeten gegooid krijg, maar hopelijk is het een beetje goed nieuws.
Het is misschien raar dat ik het denk, maar ik krijg een beetje het gevoel dat het toch niet goed is in m'n buik en als dat zo is, dan zit ik gelijk in stadium 3 en waarbij me verteld is dat ik dan 8 chemokuren voor m'n kiezen krijg pffff.
Goed ik zal me daar nu nog maar niet druk om maken en het maar even afwachten tot vrijdag, dus bij deze wordt vervolgd!!

zondag 16 oktober 2011

In een wolkje

Het is nu al weer bijna een week geleden dat ik het telefoontje kreeg van de internist met de mededeling dat ze toch nog even verder willen kijken naar m'n buik omdat ze toch vermoeden dat het niet goed is.
Als ik eerlijk ben hoop ik natuurlijk dat het allemaal wel goed is en scheelt weer in de chemo's.

Heel de week heb ik me toch best wel gedeisd moeten houden in die zin dat ik het gewoon moest accepteren dat ik anderhalve week moest wachten voordat het onderzoek kon plaats vinden.
Ik moet zeggen dat het me best wel goed gelukt is, want op zich ben ik best rustig en heb ik gewoon genoten van de dagen dat ik niks met het ziekenhuis te maken heb gehad.
Ik heb wel het gevoel alsof ik mijn dagen anders beleef dan dat ik altijd heb gedaan en het is gewoon een gevoel dat ik heb en dat valt niet uit te leggen.
Soms heb ik het gevoel alsof ik in een wolk zit en dat dingen om me heen gewoon gebeuren zonder dat ik me daar altijd druk om maak of ik krijg ze gewoon even niet mee.

Het gevoel dat ik in een wolkje zit heeft ook nog eens te maken met het feit dat ik totaal niet weet waar ik op dit moment sta en waar het uiteindelijk naar toe zal leiden.
Op het moment zien dingen er nog wel eens een beetje wazig uit en zeg nou zelf, probeer zelf maar eens door een laaghangende wolk of mistbank heen te kijken.
Nou dat zal niemand meevallen, het is vaak dat je weet wat de weg is omdat je hem elke dag of regelmatig bewandel of met de auto berijd.
Maar stel je nu eens voor dat je de weg niet kent, dan moet je ook maar afwachten waar je terecht komt of je reis zal verlopen en binnen die reis kan er van alles gebeuren zonder dat je het direct in de gaten heb.
Nu wel zo voelt het bij mij soms ook, maar dan meer in de symbolische toestand en dan wat meer in het groot gezien.
Toekomst dat is nu maar een vaag woord voor mij, niet dat ik hem somber inzie, maar ik weet ook niet wat me te wachten staat.
Nu weet ik eigenlijk nooit hoe mijn toekomst eruit gaat zien, maar nu heeft het woord toekomst nog eens een extra belading en een extra betekenis.
Ik kan hier nu wel over gaan filosoferen, maar ik denk dat ik wel duidelijk ben in dit gebeuren.
Het wolkje bevind zich rondom mij heen en ook al zijn dingen dichtbij en toch ziet er soms wazig uit.
Beleving is voor mij nu ook even heel anders dan anders, maar ik ben me op het moment wel heel bewust van elke dag die ik doorloop.
Ik mag dan wel rustig zijn en zo mag ik me ook wel gedragen voor de buitenwereld, maar m'n hersenen staan alles behalve stil.

Slapen, nou ik moet eerlijk zeggen dat ik daar tot op de dag van vandaag nog steeds geen moeite mee heb.
Wat ik wel heel erg merk is dat ik best wel snel en vaak moe ben en daardoor lig ook meestal al vroeg op bed, maar het gekke is dan wel dat de laatste dagen al rond een uur of 3, 4 of 5 uitgeslapen ben.
De laatste dagen ben ik regelmatig al wakker voordat de wekker gaat en dan merk ik dat m'n buik pijn doet en dat trekt dan zo naar m'n rug en weer terug naar m'n buik.
Dat is bij mij het teken dat ik uit bed moet en zodra ik uit bed ben, zakt de pijn weg en dan merk ik dat de pijn van m'n darmen afkomen.
Wanneer ik dan klaar ben met de werkzaamheden van de krant, dan ga ik toch weer even terug naar bed omdat ik het anders niet echt vol ga houden die dag.
Nou ja ik zou het vol kunnen houden, maar dan moet ik er wel heel veel moeite voor doen en dan heb ik ook zware ogen en zouden dan zo dicht kunnen vallen.

Het is raar zoals ik nu door mijn dagen heen loop, want aan de ene kant heb ik het gevoel hoe ik m'n dag door moet komen en eigenlijk aan het einde van de dag denk ik en vind ik dat de dag voorbij gevlogen is.
Weten dat je kanker heb is raar en het doet een mens ontzettend veel, maar ik heb ook gemerkt dat een mens ook best veel kan hebben tot op zeker hoogte.
In ieder geval mag ik dan af en toe voor m'n gevoel in een wolkje zitten, toch kan ik echt nog genieten van elke dag met daarin de fijne dingen die gebeuren.
Het maakt niet uit hoe klein de dingen zijn, maar juist de kleine dingen zijn wel de dingen die de meeste waarden hebben.
Omdat ik toch nog kan genieten en omdat ik het positief inzie, wil het wolkje ook wel eens een beetje optrekken of oplossen en dan zie ik ineens de zonnestralen over mij heen schijnen die dan weer zorgen voor een grote glimlach op mijn gezicht.
Dat is echt zo'n moment waarop je kracht kunt vinden en herwinnen en waarin je echt weer de bevestiging krijgt dat je het gevecht aankan.

donderdag 13 oktober 2011

Hoe moet ik me nu voelen?

Het is misschien raar, maar normaal gesproken weet ik wel hoe ik me moet voelen en weet ik het ook wel onder woorden te brengen.
Sinds de diagnose is allemaal ineens heel anders gaan lopen.
Toen ik de diagnose hoorde van de arts, had ik zo iets van dat ik het eigenlijk al wel had verwacht en had ik het gevoel van oké ik heb kanker.
Mijn reactie naar andere mensen was toen vrij koeltjes en deed qua gevoel niet zo heel veel met me, maar dat zal waarschijnlijk de lichamelijke verdoving wel geweest zijn.
Ik denk zo'n 3 tot 4 dagen voordat de lichamelijke verdoving begon uit te werken.
De eerste dagen van besef zakte ik alleen maar dieper in gedachten weg en had ik meer het gevoel van wat is er nu eigenlijk aan de hand en wat heb ik nu precies?
Een heleboel gevoelens en emoties komen naar boven en waar horen ze bij?
Welke emoties horen bij welke gevoelens en bij welke gedachten horen ze thuis?

Nu nog steeds ben ik volop mee aan het worstelen en vooral wanneer ik even in een dip komt te zitten.
Ik merk dat ik de laatste tijd heel gevoelig ben voor dingen om me heen en daar kun je van alles bij invullen, van opmerkingen of dingen die gewoon gezegd worden of gewoon dingen die gebeuren.
Heel vaak kan ik bepaalde opmerkingen best hebben en kan ik een beetje geplaag ook wel hebben, maar nu de laatste tijd lijkt het wel alsof het me heel hard raakt.
Als ik een beetje geplaagd word, heb ik soms het gevoel van heb ik iets niet goed gedaan of waarom die opmerkingen?
Soms al snel het gevoel alsof ik iets niet goed doe en het maakt dan niet uit wat het is.
Een schuld gevoel omdat sommige dingen verslappen omdat ik dan teveel met mezelf bezig ben door gedachtespinsels of zo.

Is het erg dat ik de laatste tijd snel moe ben en ook regelmatig vroeg op bed lig.
Doordat ik snel moe ben, doe ik soms ook minder en soms bijt ik me er wel doorheen en toch zit het me wel eens dwars en ik weet dat niemand het erg vind.
Ik weet soms niet of ik nou verdrietig moet zijn of dat ik vrolijk moet zijn?
Wat ik zeker niet heb is boosheid of woede omdat ik kanker heb, want het is me gewoon overkomen.
Ik weet gewoon echt niet hoe ik me moet voelen onder deze hele gebeurtenis.
Waar moet ik naar toe met m'n emoties en m'n gevoelens?
Toch heb ik een beetje het idee dat ik niet alles kwijt kan en ik zou ook niet echt weten hoe.

Het is zo raar, want ik ben ziek, maar ik voel me helemaal niet ziek en toch zit er iets in m'n lijf dat er gewoon niet in hoort te zitten.
In dit geval zou ik liever een verkoudheid hebben of zo iets dergelijks en normaal heb ik al een hekel om verkouden te zijn, maar nu zou ik het zo willen ruilen met wat ik nu heb.

Ik moet zeggen dat de dagen vanaf maandag best wel voorbij gevlogen zijn omdat ik me toch best lekker heb gevoeld en omdat ik gewoon lekker bezig ben geweest met m'n dingen die ik moet doen of dingen die ik even spontaan doe tussen door.
Toch als ik 's avonds dan even alleen zit, dan denk ik pfff het duurt allemaal toch nog best wel lang.
Nu is het zo'n moment dat ik heel erg naar woensdag uit zit te kijken, want dan krijg ik dat onderzoek in m'n darm en dan heb ik het gevoel dat er weer schot in komt.
Het wachten kan me soms echt tegen staan, maar ja wat voor keus heb ik daarin.

Ik vraag me ook af hoe m'n buik op de chemokuren zal gaan reageren, want ik m'n buik is al niet wat het hoort te zijn.
Zouden mijn Prikkelbare Darm Syndroom (PDS) klachten op gaan spelen, krijg ik er meer last van dan dat ik nu al heb?
Mijn buik is nu al hartstikke gevoelig met de spanningen die er in m'n lijf hangen.
Darmen zijn van slag af en de pijn die er soms bij komt kijken is nu af en toe al niet te houden.
Ik hoop ook niet dat ik een extra nadeel heb omdat ik PDS heb, want dan staat er nog wat te wachten voor me als dat zo is.
PDS beheerst al een groot deel van m'n leven, het veroorzaakt bij mij al heel veel buikpijn, verstoorde darmen en soms heel snel vermoeid daardoor.
Dit is ook een punt waar ik me toch wel eens een beetje mee bezig hou, want als de chemokuren al heel veel voor vermoeidheid zorgen, zou ik het dan misschien nog een tikje erger zijn vanwege m'n PDS?
Nou ja op het moment is het alleen maar speculeren en krijg ik er niet de antwoorden op die ik zou willen.
Door dit alles heb ik echt gewoon af en toe het gevoel dat ik qua gevoel en emoties de weg een beetje kwijt ben.

Nu mag dit verhaal negatief overkomen, toch ben ik het niet en benadruk ik het nog eens even dat ik er heel positief tegenover sta.
Ik heb niet het gevoel als of ik deze strijd ga verliezen, in tegendeel zelfs.
Mijn gevoel zegt me in dit geval heel duidelijk dat ik het gewoon ga overwinnen en dat ik hier niet aan zal sterven, maar dat ik gewoon weer springlevend verder kan.
Dus de gene die zegt dat ik niet positief ben, die moet dat dan maar denken, want ik weet wel beter.
Het leven is dan misschien wel niet alles, maar het heeft zeker nog genoeg mooie kanten.

woensdag 12 oktober 2011

Beleving.

Het is een dag waarin ik me op zich best goed voel en niet echt met een rot gevoel rond loop.
Omdat ik me er maar bij neer heb gelegd dat ik nu een week moet wachten voordat er weer wat gebeurd, heb ik dus besloten om gewoon maar m'n ding te blijven doen en m'n frustraties en gedachten een beetje te parkeren.
Ja ja ik hoor het mezelf al denken of zeggen, m'n gedachten even aan de zijkant parkeren, haha die is grappig!!!
Nou in ieder geval ben ik niet zo gefrustreerd en omdat ik me er gewoon bij neer heb gelegd, ben ik in het geheel een stuk rustiger en dat merk ik vandaag goed aan m'n lijf.
Liep ik gisteren nog echt met last van m'n nek en m'n linker schouwden, vandaag voelt het al een heel stuk beter en heb ik er zo goed als geen last van.
Als ik dan even terug kom op m'n gedachten, tja even opzij zetten doe ik ook niet zomaar even.
Het is wel omdat ik het nu maar even geaccepteerd heb zoals het nu op het moment is, kan ik daar gewoon meer rust in vinden.
Want jezelf erin toe berusten of accepteren doet al heel veel met een mens en geeft ook meer rust.

Ik kan echt zeggen hoe ik dit allemaal beleef, want m'n gevoelens lijken me nu juist wel heel erg in de war te brengen en dat is ook zo een beetje met m'n emoties.
Het is raar om te weten dat ik kanker heb en ik weet wat het kan doen met mensen.
Verschillende mensen heb ik zien gaan, zelfs vorig jaar nog heb ik afscheid moeten nemen van een hele goede vriend.
Als ik daaraan terug denk en dan nu naar mezelf kijk, dan zet je dat toch wel even aan het denken.
Het is niet dat het me beangstigd, want dat van hem en van mij is niet te vergelijken.
Wat we gemeen hebben is dat we kanker hebben hadden en helaas was dat van hem niet meer te genezen en maak ik nu een hele grote en reële kans.

Ik ben niet bang om dood te gaan, maar ik ben best bang dat ik de mensen die me dierbaar zijn achter moet laten en nu weet ik wel dat ik daar nu wel heel ver in vooruit ga.
Als ik eerlijk ben heb ik ook niet het gevoel dat ik hieraan zal overlijden, ik heb juist het gevoel dat ik gewoon blijven en dat ik dit gewoon ga overwinnen.
Aleen dit gevoel al geeft mij een positieve impuls en geeft me kracht en energie om hier voor de volle 100% in te duiken en om dan als winnaar over de finish heen te komen.
Toch kan ik het niet helpen dat verschillende gedachtes en gevoelens en emoties mij overvallen of dat ik ze gewoon op voel komen.

Er zijn momenten dat ik me best wel eens even verdrietig voel en dan heb ik ook een heel knijpend gevoel in m'n buik en een gevoel van ontroering.
Die momenten heb ik tot nu toe alleen gehad als het even tegen zit met wat ik verwacht of met wat ik gevoeld heb tijdens gebeurtenissen.
Toch duren dezen moment gelukkig niet al te lang, maar een dag zeker wel.
Op het moment dat ik de diagnose hoorde had ik nou niet echt het gevoel alsof m'n wereld instortte.
Om eerlijk te zijn heb ik dat gevoel nog steeds niet, maar ik ben best onzeker.
Ik kan niet zeggen dat ik boos ben of dat ik woedend ben, maar ik wil ook niet zeggen dat niet kunnen komen, want misschien komen die nog wel eens een keer.
Als ik me lekker voel, dan kan ik ook gewoon vrolijk zijn en lekker lol trappen of een beetje zitten dollen met m'n broer of m'n moeder.
Toch doet me dat dan ook wel eens raar aanvoelen dat ik gewoon vrolijk ben en lol kan hebben terwijl er iets behoorlijk heftig in m'n lijf zit en dat er ook een behoorlijke heftige tijd aankomt.
Heel dit gebeuren is eigenlijk bijna niet uit te leggen met wat je door maakt, ja iemand die het zelfde doormaakt als ik of iemand die het al achter de rug heeft zal het begrijpen.

Wanhoop, machteloosheid, verslagenheid en belazerd zijn gevoelens die eigenlijk altijd met me mee gaan tijdens deze ongelofelijk reis.
Wanhoop omdat ik er niks aan heb kunnen doen dat ik het nu heb.
Machteloosheid omdat ik nu direct er niet iets aan kan doen zodat het gelijk weg is.
Verslagenheid omdat ik nu dat gevoel heb vanwege kanker dat gewoon doet waar het zin in heeft.
Belazerd omdat ik dat gevoel heb omdat m'n lichaam dat niet heeft kunnen signaleren en mij daarop heeft kunnen attenderen.
Dat is zo gemeen aan kanker, het komt op zonder dat je het in de gaten heb en het gaat z'n gang zonder dat je het in de gaten heb en dat maak het soms tot een gevaarlijke vijand van ons lichaam.
Nu heb ik dan nog wel het gevoel dat ik er redelijk oprijd bij ben, maar toch heeft het even de kans gehad om z'n gang te gaan zonder dat ik daar weet van had.

Klinkt dit negatief of pessimistisch?
Nou nee dat vind ik eigenlijk totaal niet, maar het zijn wel mijn hersenspinsel die door hoofd heen gaan en gevoelens en emoties daaraan gekoppeld zijn.
Want zeg nu zelf, hoe ga je nu met zo iets om als kanker je treft?
Er is geen mens die mij of een ander dat kan vertellen, want uiteindelijk zul je daar zelf een weg in moeten zien te vinden.
De mensen die het overwonnen hebben, verdienen een hele dikke pluim en niet alleen die mensen die het overwonnen hebben, maar ook die mensen die er nu tegen aan het vechten zijn.
Want in dit geval zeg ik gewoon, doe het maar eens eventjes.
Keuze heb je niet, want die keuze is al voor je gemaakt en daar zul je het mee moeten doen.
De motivatie die een mens heeft is de grote drijfveer en zorgt uiteindelijk voor de kracht.
Controle??? welke controle, die ben ik even kwijt geraakt toen ik de diagnose te horen kreeg.
Vanaf dat moment wordt het voor je ingevuld en wordt het meeste ook voor je bepaald.
Vraag je of ik het eng vind? Ja ik vind het best wel eng, want ik weet totaal niet wat me te wachten staat en toekomst is iets waar ik niet mee bezig kan zijn tot op zekere hoogte.

Toch nu ik dit zit te schrijven zit ik gewoon met een glimlach op mijn gezicht en dat vind ik zelf ook best wel raar om dat ineens door te hebben.
Ach ja het leven gaat gewoon door en als we niet meer kunnen lachen, wat kunnen we uiteindelijk dan nog wel doen!

dinsdag 11 oktober 2011

De dag na het telefoontje.

Gisteren heb ik het telefoontje gehad en de informatie die ik door kreeg was in eerste instantie niet bevredigend voor mij.
Ik had echt het gevoel dat het allemaal wel heel lang ging duren en dat is misschien ook wel zo.
In ieder geval zat ik er gisteren aan het einde van de middag behoorlijk mee in m'n maag.

Vanmorgen werd ik dus weer vrolijk gewekt door de wekker om op te staan voor de kranten.
Een goede nachtrust heeft mij echt goed gedaan en ik had beduidend ook eens veel beter gevoel dan gisterenavond voordat ik naar bed ging.
Het enige waar ik vanmorgen heel erg last van kreeg was m'n nek, die ging op een gegeven moment zo'n zeer doen dat ik er gewoon misselijk van werd.
De spieren aan de linkerkant van m'n rug, m'n linker schouder en zo doortrekkend naar m'n nek doen gewoon pijn of zijn gevoelig.
Hoewel ik me vanmorgen beter voelde en zeker niet gespannen, begon dat toch even lekker op te spelen en moest ik het even een stukje rustiger aan gaan doen.
Ik vermoed dat de spanning die ik van het weekend had er op deze manier uitkomt bij mij en dat ik daarom dus zoveel last heb van die spieren.
Na de krant, heb ik eerst even lekker 2 boterhammen gegeten en ben ik verder door gelopen naar m'n bed in de hoop dat als ik er weer uit zou komen, m'n nek niet zo'n pijn zou doen.

Rond kwart voor 10 vanmorgen ben ik uit bed gekomen en ben ik even lekker gaan douchen en dat was toch wel even lekker die warme straal op m'n schouders en nek.

Om 10:20 had ik een afspraak staan bij de huisarts, want die had ik gisteren middag nog even gauw gemaakt in het voorbij gaan van de praktijk.
Ik moet zeggen dat ik een heel fijn gesprek heb gehad met de huisarts en dat heeft me best wel goed gedaan.
De huisarts was nog niet op de hoogte van de diagnose die bij gesteld was en die zat toch wel even te kijken, maar verbaasd was hij ook niet.
Hij was heel erg blij dat ik even langs was gekomen om het hem even te vertellen, omdat hij het dus nog niet wist en omdat hij het pas te weten zou komen als ik eenmaal aan mijn chemokuren begonnen zou zijn en dat is duurt nog zeker anderhalve week voordat ik m'n eerste chemokuur krijg.
Hij vertelde me dat ik ten alle tijden bij hem langs kon komen als ik ergens mee zou zitten of als ik gewoon om een praatje verlegen zou zitten.
Zelfs als ik te ziek zou zijn om langs te komen, was hij bereid om dan bij mij thuis te komen.
In ieder geval vertelde hij me dat ik best wel kans zou hebben om huiduitslag of andere kleine dingen die ik dan misschien zou kunnen krijgen door de chemokuren.
Hij zei in het ziekenhuis houden ze zich bezig met het medisch technische gebeuren, maar niet echt met wat er nog meer bij komt kijken en daar wilde hij zich wel voor lenen.
Op zich is dat een heel fijn gevoel dat je ten alle tijden terug kan vallen op je huisarts en wie weet heb je het dus ook nog wel eens een keer nodig.
Hij zou ook nog een reminder instellen voor na de herfstvakantie om mij dan even te bellen en te vragen hoe het dan met mij gesteld zou zijn.
Met deze gedachten dat de huisarts ook nog een beetje een oogje in het zijl houd, geeft dat toch wel enige rust binnen de situatie.
Na een half uur hebben wij elkaar de hand gegeven en ben ik weer richting huis gegaan.

Nu ik vrij ontspannen ben en best wel rustig, komt de vermoeidheid ineens even flink de kop op steken.
Schijnbaar hebben de spanningen toch een hoop energie gevreten bij mij en komt dat nu tot uiting.
Ik hoef zomaar even lekker ontspannen op de bank te gaan zitten en m'n ogen vallen spontaan dicht en dan ben ik ook zo vertrokken naar droomland.
Verder heb ik vandaag gewoon weer m'n dingen gedaan die ik normaal ook altijd doe op een door de weekse dag en dat was dus even kranten nabezorgen en later het NRC Handelsblad verdelen onder de bezorgers en dat gewoon weer met een heerlijk gevoel.
Even alle ellende van de afgelopen week en de niet zo bevredigende informatie even opzij zetten en parkeren in een hoekje van m'n hoofd.

Toen ik van middag thuis kwam van het nabezorgen, was er een brief binnen gekomen van het ziekenhuis, met daarin de afspraak en de folder met instructies voor het endoscopie onderzoek.
Gisteren was het dus al duidelijk dat ze dus een verder gingen onderzoeken in m'n buik om te kijken of het iets onschuldigs is of dat het ook kankercellen zijn in m'n darm.
In ieder geval heb ik me behoorlijk verward met een ander onderzoek die ik wel eens gehad heb.
Ik zat namelijk aan een onderzoek te denken waarbij je een slang in je anus krijgt en dat ze via die slang contrastvloeistof in zouden gaan spuiten.
Eigenlijk heel stom van me om daaraan te denken, want ik wist dat ze dus zou gaan kijken of dat er iets in buik zou zitten en dat als er iets zou zitten, dat ze het dan gelijk weghalen.

Ik begon het foldertje te lezen en begon me toen te realiseren wat voor onderzoek het zou zijn en dat ik daarvoor een dag in het ziekenhuis kom te liggen.
Ik moet me die dag dus melden op de dagbehandeling en daar had ik even niet aan gedacht om eerlijk te zijn, maar goed op dit moment gooi ik wel meer door elkaar.
Voor het onderzoek word ik weg gemaakt met een licht roesje zodat ik niet veel van het onderzoek zal merken en dat vind ik volgens mij helemaal niet erg.
Het vervelende aan dit onderzoek is het voorbereidende werk dat ik moet doen.
Ik moet de dag voor het onderzoek een 4 tal pillen inslikken en dan moet ik 's avonds nog gaan laxeren ook en de ochtend voor het onderzoek ook nog eens een keer.
Ik hoop wel dat het een beetje milde laxeermiddel is, want ik heb ook de ervaring gehad dat het zo heftig was dat ik er gewoon door van m'n houtje af ging.
Nou ja we zullen wel zien wat het volgende week dinsdag en woensdag gaat brengen rond dat onderzoek en dan die vrijdag erop de uitslag ervan en dan weet ik waarschijnlijk ook de behandelplan.

Verder heb ik het nu maar gewoon geaccepteerd dat het volgende week pas allemaal weer verder gaat.
Natuurlijk zou ik liever zien dat er meer schot in zou zitten, maar wat niet kan, dat kan gewoon niet.
Er zijn mensen die je goed bedoelde advies geven, door bijvoorbeeld naar een ander ziekenhuis te gaan zodat het misschien wat sneller kan gaan of weet ik veel voor advies.
Maar een ander ziekenhuis zie ik niet zo zitten, omdat ik ten alle tijd afhankelijk ben van een ander en in dit geval is dat vaak m'n moeder en ik vind het wel fijn dat het allemaal niet te ver weg is.
Alles kan natuurlijk beter, maar aan de ander kant vind ik toch ook wel fijn als ze je gewoon als een mens behandelen en niet als een of ander nummertje.

Ik ben echt heel benieuwd hoe ik ga reageren op de chemokuren, hopelijk ben ik iemand die er niet zoveel last van heb.
Aan de andere kant is dat misschien ook ijdele hoop en zal ik er hoogst waarschijnlijk best wel een behoorlijk last van kunnen hebben, maar om daar nu over te speculeren heeft toch geen zin.

Mensen zeggen als maar dat ik positief moet blijven en positief moet denken, nou om het dan maar even duidelijk te maken, ik ben zeker niet negatief, ik zie het niet somber in, ik zie ook geen zwart gat, ik ben niet depressief, ik ben niet pessimistisch.
Als ik eerlijk ben zie ik het ook allemaal positief en denk ik ook positief en heb ik het gevoel dat ik dit gewoon ga overwinnen en dat ik gewoon van genees.
Maar een mens mag toch ook wel eens even een dip hebben binnen deze hele situatie.
Het wil toch niet zeggen dat als je een dip heb dat je het dan allemaal niet meer positief in ziet.
Vaak zijn het de frustratie en de tegenslagen die maken dat je even een dip krijgt en vaak is dat ook wanneer je informatie krijgt waar je eigenlijk niet op gerekend had.
Nou ach de mensen bedoelen het allemaal niet zo slecht, maar als je altijd maar te horen krijgt dat je positief moet blijven, dan heb ik wel eens het gevoel alsof ik uitstraal dat ik niet positief ben.

maandag 10 oktober 2011

Telefoontje

Het is ern zenuwslopend weekend geweest omdat ik zat te wachten op de dag van vandaag.
Waar ik heel veel behoefte aan heb is dat er een beetje gang in komt te zitten en op het moment kan het me gewoon niet snel genoeg gaan op het moment.
Onzekerheid doet toch op het moment wel de deur dicht, want ik wil toch wel graag weten wat ze nog verder van plan zijn met m'n buik en of ze die dus nog verder gaan onderzoeken.

Om kwart over 3 kwam het telefoontje van de internist waar ik op zat te wachten.
Toen ze belde vertelde ze me dat ze toch vermoeden dat er iets in m'n buik zit en dat ze dat dus nog verder willen onderzoeken, daarvoor had ze een afspraak weten te maken voor volgende week woensdag 19 oktober en dat vond ik toch best wel lang duren gezien deze situatie.
Die opmerking maakte ik en daarop zei de internist dat het echt niet sneller kon en dat ik er nu al met voorrang tussen gestopt was en dat het dus toch best wel snel was.
Het blijkt dat ik een endoscopie ga krijgen zoals ik het van de internist begrepen heb en daar word ik nou niet bepaald vrolijk van.
Dit is een onderzoek die ik al meerder malen ondergaan heb en die zijn me nooit echt bevallen.
De donderdag 20 oktober zou ze de bevindingen rond mijn buik en mijn hele situatie gaan bespreken met de artsen van de Daniel Den Hoed Kliniek die hier wekelijks in Bergen op Zoom komen in het Lievensberg ziekenhuis.
Vrijdag 21 oktober zou ik dan 's morgens om 9:20 op spreekuur moeten komen bij de internist en die zou het dan verder met me gaan bespreken en wat ik verder begrepen heb is dat ze voor die vrijdag ook al een plek zou reserveren voor mijn eerst chemokuur.

Al het al weet ik nu wel een beetje waar ik aan toe ben en aan de andere kant baal ik er ergens toch wel een beetje van dat het toch nog bijna 2 weken gaat duren voordat er weer gang in komt.
Toch heb ik even een paar traantjes gelaten door alle spanningen die ik het afgelopen weekend in m'n lijf heb gehad en de berichtgeving die ik dus vandaag per telefoon ontvangen heb.
Nadat ik in de middag klaar was met m'n werk bij de krant ben ik thuis gekomen en ben ik maar even op bed gaan liggen en dat heeft me wel even goed gedaan.
Want toen ik weer uit bed stapte en even een anderhalf uur geslapen had, voelde ik me al weer een stuk beter en gelukkig ook al weer een stuk rustiger.
Ik kan me er nu wel bij neerleggen dat het pas volgende week weer een beetje opgang komt en in die tussen tijd heb ik me maar voorgenomen om er maar gewoon lekker van te genieten.
Ook al wil ik snel behandeld worden, toch weet ik ook wel dat als het eenmaal gebeurd ik waarschijnlijk niet meer zo rond loop als dat ik nu doe en daarom moet ik het er nu toch maar even goed van nemen.
Misschien besluit ik om van het weekend nog wel even naar Rotterdam te gaan naar een paar goede vrienden waar ik dan nog even lekker uit m'n bol kan gaan voor mijn doen dan.

Voor de rest ben ik op het moment wel heel erg moe en heb ik last van m'n spieren links in m'n schouder en in m'n nek en ik vermoed wel dat dit komt door de zenuwen en de spanningen.
Gelukkig ging het vandaag al wel een stuk beter dan in het weekend en toch zeker afgelopen zondag.
Normaal kan ik lekker genieten van een zondag waarop ik niks hoef te doen, maar dit keer was het toch wel even wat anders dan dat ik gewend was.
Het niks doen had op de een of andere manier toch een bepaalde uitputtingsslag geleverd bij mij en dat waarschijnlijk omdat ik onbewust toch met de situatie bezig ben.
Hoewel ik nu wel steeds meer begin te wennen aan het idee dat ik kanker heb, blijft het toch een raar iets.
Soms weet ik gewoon zelf niet hoe ik er nu goed mee om moet gaan en toch merk ik ook wel dat dit langzaam maar zeker vanzelf gaat.

Nu is het kwart over 9 in de avond en kan ik zeggen dat ik er nu best rustig bij zit en dat de vermoeidheid me nu langzaam begint te overmeesteren en daarom denk ik dat het nu tijd word om m'n bed in te kruipen.
Zeker niet onbelangrijk is dat als ik lekker geslapen heb, ik de boel toch weer even op een andere manier bekijk en dat als ik uitgerust bent, kan ik de boel ook beter relativeren.
Het is ook zo dat ik me nu veel beter bewust ben dat als je uitgerust bent, de dingen veel beter kunt hebben en dat je niet zo vatbaar bent voor de vervelende dingen.
En wanneer je dan toch vervelend nieuws krijgt of zo iets dergelijks, dat je na een goed nachtrust het beter kun accepteren en verwerken.

Ik moet wel zeggen dat dit jaar niet mijn jaar is, want begin van het jaar liep ik al met een gezondheidskwestie en daarna begon het gedonder met m'n buikpijn en dan is dat eindelijk een beetje onder controle en begon ik me een beetje lekkerder te voelen en actiever te worden.
Krijg je als klap op de vuurpijl ook nog eens even te maken met lymfklierkanker.
Laats vroeg iemand aan mij wat ik nou gedaan had om zo gestraft te worden?
Nou ik kan het niet als een straf zien, maar ik zie de dingen als iets heel anders.
Ik geloof ook dat alles wat er gebeurd, dat het gebeurd met een reden en wat die reden dan ook mag zijn.
Afvragen wat de reden van zo iets is, daar zal ik me niet aan wagen omdat ik daar toch geen antwoord op krijg.
Het kan wel zijn dat de reden op een gegeven moment duidelijk wordt, maar het kan ook zijn dat je de reden nooit te weten zult komen.
De vraag waarom ik, is ook een verspilling van tijd en moeite.
Het is een vraag waar je net als de reden en wat eigenlijk het zelfde is als de reden, je daar toch geen antwoord op krijgt.
Het is nu eenmaal zoals het is en daar zal ik het nu gewoon mee moeten doen of ik het nou leuk vind en of ik het nou wil, dat doet er niet eens meer zo zeer aan toe.
Kom ik af en toe als een koele kikker over? Ja ik kom af en toe als een koele kikker over.
Wil het dan zeggen dat ik het er niet moeilijk mee heb? Nee want ik heb het er zeker op z'n tijd behoorlijk moeilijk mee en of alle mensen het zullen begrijpen dat denk ik niet.
Maar men probeert het te begrijpen wat je door maakt, maar men zal het echt begrijpen als met het zelf mee zal maken.
Toch is dit niet wat ik een ander toe zal wensen en zeg ik bij deze laat het lekker bij het ongewisse, want het is echt geen pretje om dit door te maken.

Beste mensen welterusten en tot het volgende verslag.

zaterdag 8 oktober 2011

Besef

Het is nu zo'n anderhalve week geleden dat ik te horen heb gekregen dat ik lymfklierkanker heb.
In het begin dacht ik bij mezelf dat het allemaal wel ging en dat ik het allemaal best wel goed kon hebben, omdat ik toch al wel het grote vermoeden had dat ik die diagnose zou krijgen.
Maar naar mate de tijd toch aan het verstrijken is begint het besef wel steeds meer te komen.
Gisteren had ik verwacht dat ik de uitslag van de beenmergpunctie te horen zou krijgen, maar helaas was die nog niet in het bezig van de internist.
Ook gaf ze zelf aan dat ze de ziekte zelf niet had zien zitten in het beenmerg, is het toch ook heel belangrijk dat de patholoog de zelfde conclusie trekt of dat het toch iets anders gezien heeft.
Dat was voor mij al de eerste tegenvaller en dan kreeg ik nog te horen dat ze een plekje in m'n buik gevonden hadden aan de rechterkant.
Dat de internist daar toch even met de betreffende arts die scan gemaakt heeft wil overleggen of dat er toch nog even verder naar gekeken moet worden.
Deze 2 dingen vielen me al best wel zwaar tegen en dan te bedenken dat de behandeling zich daardoor ook nog laat uitstellen was nog vervelender.

Nadat ik bij de internist vandaan kwam, heeft me dat toch behoorlijk bezig gehouden en krijg je een heleboel gevoelens die je eigenlijk niet zo goed kunt plaatsen.
Daarbij komen er ook nog eens een hoop emoties bij kijken die je ook niet zomaar even kunt plaatsen.
Ik begin nu toch wel heel erg te merken wat een impact dit alles heeft op me.
Het is ook niet niks als ik er zo eens over denk dat ik lymfklierkanker heb en dat te bedenken dat je een ziekte hebt die levens bedreigend kan zijn.
Niet dat ik nu bang ben om dood te gaan, maar ik zou het wel heel erg vinden om de mensen waar ik om geef achter te moeten laten.
Zo ongemerkt doet dit alles toch een heleboel met me en weet ik niet eens hoe ik daar nu echt goed mee om moet gaan en weet ik ook niet zo goed hoe ik me daarbij moet voelen.

Gisteren avond ben ik bij een hele goede vriendin van me op visite geweest en dat is echt iemand waar ik lief en leed mee kan delen, maar ook waar ik mee zomaar gezellig kan zitten kletsen.
Ze is echt iemand die me op het moment heel veel doet en waar ik heel veel steun van krijg en heb.
Zo kom ik bij haar binnen met een heel knijpend en knagend rot gevoel en zo stap ik een paar uurtjes buiten met een heel stuk rustiger gevoel en een heel stuk aangenamer gevoel.
Dit helpt mij enorm veel en geeft me echt weer een hoop lichtpuntjes om aan vast te houden.

Vanmorgen moest ik er dus weer om kwart over 3 uit terwijl ik er dus pas om kwart voor een in lag.
Dit is nou niet echt ideaal omdat ik maar een kort nachtje heb gehad, maar aan de andere kant heb ik er ook weer een hoop voor terug gekregen doordat ik bij die vriendin ben geweest.
Zelfs vanmorgen had ik het er nog best wel een beetje moeilijk mee en zit ik te worstelen met gevoelens waarvan ik niet weet waar ik ze zo gauw moet plaatsen.
Toch nadat ik klaar was met m'n werk vanmorgen, ben ik om kwart voor 9 naar gegaan en kwam ik pas weer om kwart voor 4 's middag weer uit bed en dan merk ik dat slaap ook een hele belangrijke rol speelt om de boel een beetje op z'n plaats te krijgen.

Toch stel ik me wel eens de vraag hoe je nu in het algemeen met deze situatie om moet gaan.
Voor iedereen zal dit weer anders zijn, maar toch is het een hele worsteling op zich.
Gelukkig heb ik niet echt het idee dat ik hier aan dood ga, maar dit ik gewoon ga overwinnen en overleven. Ik zie het helemaal niet zo zwart in en heb ik er gewoon zin in om dit echt te gaan verslaan.
Het is gewoon een feit dat het gewoon tijd kost voordat je alles beseft en voordat je alle informatie hebt verwerkt, omdat het je allemaal zo naar je toe geworpen wordt.
Soms komen de dingen nog hard aan als je het ineens gaat beseffen, vaak weet je het allemaal wel, maar lichamelijk moet dat vaak nog komen.
In ieder geval wil de mensen om me heen toch een hart onder de riem steken door te zeggen dat ik dit gewoon ga verslaan en dat ik geen zins anders ben dan anders.
Ik ben wie ik ben en ik blijf wie ik blijf, ik kan alleen maar sterker worden als ik dit overwonnen heb.

vrijdag 7 oktober 2011

Iets langer en een beetje meer onzeker.

Vandaag zou ik de uitslag krijgen van de beenmergpunctie en de PET-scan.
De hele week heb ik hier best wel naar toe geleefd en heeft het best wel in m'n gedachten rond gedwaald.
Op zich vielen de zenuwen best wel mee tot gisteren avond, want toen begon het toch wel een beetje te kriebelen in m'n buik.
Waarschijnlijk kon ik daardoor vannacht niet zo heel goed slapen, want ik werd elke keer maar wakker en kon eigenlijk niet zeggen waarom dat was.
Toen ik vanmorgen uit bed stapte was ik ook erg blij dat het vrijdag was, want tja vandaag zou ik meer te horen krijgen. Ik zou te horen krijgen wat de uitslagen zouden zijn, ik zou te horen krijgen om welke type kanker het zou gaan en ik zou dan ook te horen krijgen wanneer de behandeling zou starten en hoe die er dan uit zou komen te zien.

Om kwart over 12 moest ik bij de internist zijn, maar zoals altijd was de betreffende arts uitgelopen en zaten we daar  een half uur te wachten voordat we aan de buurt waren.
In die tijd dat ik zat te wachten liepen de zenuwen langzaam steeds verder op en dan kan het me niet snel genoeg gaan.
Eindelijk was ik aan de beurt en zou ik eindelijk van mijn onzekerheden van de onderzoeken, het type kanker en betreft de behandeling verlost gaan worden.
Helaas viel het even behoorlijk tegen, want het bleek dat de uitslag van de beenmergpunctie nog niet binnen was, maar de internist had er zelf ook na gekeken en zei dat zelf niet het idee dat had dat de ziekte in het beenmerg zat, maar dat ze toch de zekerheid van de patholoog moest hebben.
Toen kwam ze met de uitslag van de PET-scan en daaruit kwam dat de kanker in mijn hals zat en in mijn linker kaakhoek.
Helaas hebben ze ook nog een plekje gevonden aan de rechterkant van mijn buik, maar ze kon me niet vertellen of dat het kanker was, maar dat het misschien ook wel een poliep kon zijn in mijn darm,
Ze wilde met de betreffende arts die de PET-scan gedaan had bij overleggen of dat er nog verder na gekeken moet worden naar mijn buik en ik vermoed haast wel dat het gaat gebeuren.
Maandag zou de internist mij hierover terug bellen of dat er verder nagekeken gaat worden en wat ik net al zei, ik vermoed haast dat ze toch even verder willen kijken.
Als ze al verder willen gaan kijken naar m'n buik, dan moet dat al volgende week gaan gebeuren.
Ik heb begrepen dat als ze gaan kijken en het blijkt een poliep te zijn, dan halen ze dat in ieder geval gelijk weg en mocht het anders zijn, dan zou dat misschien ook wel gelijk weg gehaald worden.
Als blijkt dat het toch kanker is wat er in mijn buik zit, dan betekent het dat ik al in stadium 3 zit en dat houd dan weer in dat ik meer chemokuren zou moeten hebben.
Verder is het dus ook nog even afwachten op de uitslag van de beenmergpunctie, want dat is natuurlijk ook heel erg belangrijk.

Ik kan nu wel zeggen om welk type kanker het gaat en het blijkt om een non-hodgkin te gaan.
Om precies te zijn is het defiusion grootcellig B lymfoom te gaan.
Als ik het goed begrepen heb, dan valt dit onder de non-hodgkin agressief.
Eigenlijk best wel jammer, want een non-hodgkinlymfoom is iets minder gunstig dan een hodgkinlymfoom.
Toch wil dit niet zeggen dat ik geen kansen maak, want de internist vertelde me het volgende:
Als het zich alleen in m'n hals en in m'n linker kaakhoek bevind, dan is de genezing 90%, maar als het blijkt dat het ook in m'n buik blijkt te zitten, dan is de genezing 75% en dat is niet slecht.
De internist vertelde me dat als ik toch in stadium 3 zit, dan zou ik ook nog mee kunnen helpen bij onderzoek.
Ze vertelde me dat er bij dit onderzoek afgeweken word van de standaard behandeling, omdat ze dan van een bepaald middel meer geven en nu weet ik even niet meer welk middel dat was, maar daar schijnen ze heel veel vertrouwen in te hebben.
Op het moment kan ik hier nog niet eens over nadenken of dat wel zou willen doen, maar als het zover komt, dan kan ik het wel eens gaan overwegen.

Ik moet zeggen dat ik het allemaal nog steeds positief in zie en dat het met de zorgen ook nog wel meevalt.
De grootste moeite heb ik nu wel omdat het weer wat langer gaat duren en dat er dus nog steeds onzekerheid heerst, maar dan heeft die onzekerheid zich een beetje verplaats.
Ook baal ik ervan dat de behandeling dus nog even op zich laat wachten, omdat er dus nog iets meer duidelijkheid moet komen.

Ik ben vandaag naar de internist gegaan met een bepaalde verwachting en die verwachting is niet zoals ik hem had voor gesteld en dat was toch wel even een behoorlijke klap in m'n gezicht.
Ik was er eigenlijk al vanuit gegaan dat ik volgende week met de behandeling zou beginnen, maar dan blijkt het dus niet zo te zijn.
Het feit dat ze toch nog een plekje gevonden hebben in m'n buik, doet me toch ook weer aan het denken zetten en geeft ook weer even wat meer onzekerheid.
De plek in m'n buik zit precies aan de kant waar ik de afgelopen maanden zo'n verschrikkelijke pijn heb gehad en waarvoor ik uiteindelijk morfinepleister voor heb gehad om de pijn te onderdrukken.
Het plekje is zover ik begrepen heb nog zo klein dat het niet eens te zien was op de CT-scan, maar met de PET-scan juist weer wel.
Dat het niet echt goed zit is wel duidelijk, want anders had het niet opgelicht in de scan.
Want door de radioactieve vloeistof wordt juist het zieke weefsel heel goed zichtbaar en als ik mijn mening mag geven, dan vermoed ik toch weer dat het kanker is en dat ik dus gewoon in de schaal stadium 3 komt te zitten.

Eerlijk gezegd heb ik het er vandaag toch wel een klein beetje moeilijk mee gehad, omdat het toch niet de beoogde vetachtig was die ik voor ogen had en omdat het dus gewoon nog even wat meer tijd gaat kosten en dus ook weer wat meer onzekerheden met zich meebrengt.
Nu is het dus gewoon weer een kwestie van afwachten en maandag krijg ik dan het telefoontje en dan zal ik al weer wat meer te weten komen over wat ze nog van plan zijn.

woensdag 5 oktober 2011

PET-scan.

Vandaag moest ik naar Roosendaal voor een PET-scan en dat is een scan waarbij ze radioactief vloeistof in je bloedbaan spuiten.
Vanmorgen ben ik gewoon zoals elke morgen naar de krant gegaan en heb ik daar mijn benodigde taken weer gedaan, waaronder de halve route van de losse verkoop.
Eenmaal klaar en thuis gekomen mocht ik niet gaan eten, want voor de scan mocht je vanaf 6 uur van te voren niet meer eten.
Drinken mocht ik nog wel, zolang ik maar dranken pakte waar geen suiker of melk in verwerkt was.
Het is zelfs zo dat ik 2 voor het onderzoek minstens 1 liter water moest drinken en als het even kan zoveel mogelijk weer uitplassen en ik vermoed dat dit voor de afvoer was van eventuele andere stoffen.
Om tien over half 9 kwam ik aan op de afdeling nucleaire geneeskunde en daar werd ik gelijk al mee genomen naar een kamertje waarbij ik even op een bed moest gaan liggen, zodat ze een infuus konden inbrengen en konden controleren hoe mijn suikergehalte was in m'n bloed.
Toen dat eenmaal gebeurt was, mocht ik overeind komen en mee lopen naar een verdieping lager.
Daar werd ik weer naar een kamertje gebracht waar een bed in stond en een toilet.
Ik moest op dat bed gaan liggen en op dat moment spuiten ze het radioactieve vloeistof in m'n lichaam.
Toen dat eenmaal gebeurt was, stopte ze me ook nog onder een deken, want het schijnt dat je warm moet blijven als het ergens afkoelt of koud wordt, dan gaat je lichaam ook suikers vragen om warm te blijven.
Voor de rest moet ik vanaf dat moment een uur lang zo goed als kon zoveel mogelijk stil liggen.
Ik heb me laten vertellen dat de radioactieve vloeistof een soort suikervloeistof is dat ze radioactief hebben gemaakt, want in je stofwisseling gebruik je suikers om te verbranden en aangezien ziek weefsel actief blijft wordt het daarom heel goed opgenomen.
Dat verklaart ook de reden dat je dus een uur lang zo stil mogelijk moest blijven liggen, want als je beweegt gaan je spieren suikers vragen om te verbranden en dan worden je spieren ook zichtbaar op de scan en dat is wat ze zo min mogelijk willen hebben.

In de tussentijd dat ik een uur niks mocht doen, had ik maar besloten om mijn ogen te sluiten en maar een beetje te gaan dutten, hoewel ik misschien ook heel makkelijk in slaap ben gevallen.
Op een gegeven moment moest ik wel zo nodig plassen dat ik het gewoon niet meer uithield en de wc ben ingedoken.
Ik mocht naar de wc alleen als ik heel nodig moest en het niet meer op kon houden, maar als het even kon liever niet hadden ze erbij gezegd.
Nou heel gauw naar de wc en toen weer heel snel op bed gaan liggen en toen ben ik toch weer even weg gedut tot dat ze me kwamen halen en de eerste reactie was met de vraag of ik even lekker gedut had.
Ik kon niet anders zeggen dat ik dat inderdaad gedaan had.
Vervolgens moest ik nog een keer naar de wc om alles uit te plassen en dat was geen probleem, want als je zoveel gedronken heb in zo'n korte tijd, dan wil je wel veel plassen.
Toen werd ik naar buiten gebracht en moest ik naar een vrachtwagen toe lopen waarin de scan stond.
Deze scan is mobiel omdat meerdere ziekenhuizen het apparaat gebruiken en zo worden de kosten verdeelt onder elkaar.
Ook in de scan moest ik op een bed gaan liggen met mijn armen boven m'n hoofd.
De scan zou 30 minuten gaan duren voordat het klaar zou zijn, dus dat was weer een half uur liggen.
Toen de scan eenmaal begon, besloot ik ook hier maar lekker mijn ogen te sluiten, omdat er toch verder niks bijzonder valt te zien als alleen maar de binnenkant van de PET-scanner.
Ik weet het niet zeker, maar volgens mij ben ik wel een beetje in slaap gevallen of in ieder geval heel licht geslapen, want ik was toch ergens best wel moe.
Ik vraag me ook af of dat ik heb liggen snurken in de scan en als dat zo is, dan ben ik heel erg ontspannen geweest en dat is precies wat ze willen.
Als ik heb liggen snurken in de scan, dan zullen ze misschien wel gelachen hebben om mij en daar kan ik ze eigenlijk geen ongelijk in geven.

Toen ik eenmaal klaar was, toen was ik ook echt klaar en kon ik weer lekker naar huis en wat gaan eten.
Moeders was mee gegaan en die hebben ze voor het onderzoek weer terug naar beneden gestuurd naar de aula om daar te wachten op mij.
Dus ik als een speer naar de aula gegaan en toen zei ik dat ik nu toch wel een beetje honger had, waarop we besloten om een broodje te halen bij het winkeltje en een kop koffie te drinken.
Voor de rest is mijn dag verder weer rustig verlopen en heb ik op m'n gemak wat dingetjes gedaan en ik ben even 2 uurtjes naar bed gegaan.

Als het al is het onderzoek best meegevallen, maar als we het over een ontspannen onderzoek hebben dat is het wel deze geweest, maar ook de meest saaie onderzoek die ik ooit heb gehad.
Dus als men ooit zo'n onderzoek krijgt, zorg dan dat je een beetje slaap hebt en dan kun je in die periode dat je stil moet liggen gewoon even een dutje doen.

Nu is het verder nog even afwachten tot vrijdag, want dan moet ik terug naar de internist en zal ik de rest van de informatie te horen krijgen die nu nog ontbreekt.

Zoals je merkt ben ik tot nu toe er allemaal best wel rustig onder en laat ik het maar gewoon over me heen komen en natuurlijk heb ik wel m'n momenten waarop ik soms behoorlijk aan het piekeren ben.
Maar toch kan ik zeggen dat ik me er tot nu toe niet echt druk over kan maken, maar ik kan ook niet zeggen of dat ook zo zal blijven.
Het is nu nog wel een beetje zo dat het allemaal nog een beetje onwerkelijk aanvoelt, maar dat het onwerkelijke gevoel snel weg zal gaan wanneer ze met de behandeling beginnen.
Voor nu is dit wel weer even genoeg en zal ik waarschijnlijk vrijdag de rest onthullen over hoe en wat.

maandag 3 oktober 2011

Beenmergpunctie

Vanmorgen toen ik uit bed stapte wist ik wel dat ik vandaag naar het ziekenhuis toe moest voor een beenmergpunctie, maar omdat het toch nog zo vroeg was stond ik er niet echt bij stil.
Ik ben gewoon lekker naar de krant gegaan en ik heb gewoon mijn taken gedaan die ik eigenlijk altijd gewoon doe en na de kranten is het even bijkomen en lekker ontbijten.

Ik moest vanmorgen om half 9 in het ziekenhuis zijn en als het zelfs nog iets eerder dan dat.
Naar mate ik dichter bij de tijd kwam dat ik er naar toe moest begon ik er ook meer aan te denken, maar met een ontspannen gedachten.
Ik wist ook niet zo goed wat ik ervan moest denken, dus besloot ik er niet al teveel van te denken en het gewoon maar af te wachten.

Om half 5 voor half 9 kwam ik op de dagbehandeling, want daar moest ik zijn voor de beenmergpunctie en die zouden ook op die afdeling uitvoeren.
Wat ik overigens heel fijn vond was dat moeders erbij was en zo konden we nog een beetje kletsen.
Heel luxe kreeg ik een kamer voor mezelf alleen en dat vond ik natuurlijk helemaal niet erg.
Het had ook een doel waarvoor ik een kamer voor mezelf kreeg, omdat er in een zo'n een persoons kamer veel meer ruimte is en die hadden ze wel nodig.
Om half 9 zat ik dus samen met moeders op de kamer en 10 minuten later kwam er een verpleegster.
De verpleegster kwam even wat vragen stellen en vertelde wat zo ongeveer ging gebeuren.
Bij de punctie zou de dokter erbij zijn die de punctie zou uitvoeren, daarbij zou er ook nog een laborante aanwezig zijn en de verpleegster.

Om 10 voor 9 kwam de arts binnen lopen en kwam even kennis maken en vertelde wat ik dus moest doen. Ze vertelde me dat ik op een bed moest gaan liggen op m'n zij en dan m'n T-shirt een beetje omhoog en m'n broek een stukje naar beneden zodat ze er goed bij kon.
In de tussentijd dat ik op bed ging liggen, ging de arts de laborante halen en de verpleegster.
Ik moest op m'n linker zij gaan liggen en dan zou ze rechts onderin m'n rug de punctie afnemen.
Op zich was het allemaal heel ontspannen en terwijl ze begon, waren we gewoon aan het praten.
Eerst ging ze voelen zodat ze precies wist waar ze moest zijn en dat markeerde ze met een kruisje te zetten op de plaats.
Vervolgens ontsmette ze de plaats waar de punctie genomen zou worden en toen ging ze het eerst verdoven. De verdoving werkt alleen maar tot aan het bod, want tja het bod valt niet te verdoven.
Toen de verdoving eenmaal gezet was zei ze dat ze ging beginnen en dat was wel te merken, maar het eerste stuk deed geen pijn.
Toen kwam ze bij het bod en riep ze dat ik flinke harde botten had en toen zij ze dit zul je wel gaan voelen en jawel hoor ik voelde het heel goed en de tranen sprongen me in de ogen en ik kneep in de hand van moeders die ze in m'n hand had gelegd.
Omdat ik dus zulke harde botten had, moest de arts behoorlijk veel kracht zetten en dat is geen pretje.
Toen de punctienaald er eenmaal in zat, moest die er ook weer uit natuurlijk en dat voelde ik ook heel goed en ook hierbij moest ze flink kracht zetten om hem eruit te krijgen.

Ik was blij toen het eenmaal gebeurd was en moest ik echt even bijkomen van die paar minuten.
Op de wond kreeg ik een pleister en kon ik op mijn rug gaan liggen en ontspannen.
De arts ging er weer vandoor en voordat ze ging zei ze nog wat dingen en daarop vroeg ik wanneer de behandeling zou beginnen en of ik een kale biljartbal zou krijgen.
Ze antwoordde daarop dat de behandeling volgende week gaat beginnen en of ik m'n haren zou verliezen zei ze dat ik daar maar wel op moest rekenen.
Nou ja oké een paar haartjes meer of minder daar lig ik ook niet wakker van.
In ieder geval begonnen mams en ik er al om te lachen en er grappen over te maken, waaronder dat mams zei dat ze m'n hoofd wel met babyolie zou insmeren zodat hij mooie gaat glimmen.
Eenmaal op m'n rug, kwam de laborante ook nog even wat bloed afnemen dat ook weer voor onderzoek mee genomen werd.
Ik mocht het eerste half uur niet overeind komen en plat blijven liggen, dit zodat het gewicht van mijn lichaam op de wond drukt.
In dat half uur heb ik wel lekker gelegen en zakte de pijn weg en terwijl ik daar lag kregen moeders en ik een kopje koffie en dat was wel verdiend vond ik.
In dat half uur hebben moeders en ik ook gewoon een beetje zitten kletsen en onder het kletsen zat moeders op de iPad een spelletje te spelen.
Na een half uur kwam de verpleegster weer en vroeg hoe het met me ging en vroeg ze of ik even op m'n zij wilde draaien zodat ze kon zien of dat de wond niet door gebloed had door de pleister.
Nadat ze dat gedaan had en het goed bleek te zijn, moest ik gaan zitten om te kijken of dat goed ging.
Natuurlijk ging dat goed, ik zou niet geweten hebben waarom niet.
Maar in ieder geval nu dat goed ging moest ik nog een half uurtje blijven en dan mocht ik naar huis.
Toen ik met mams het ziekenhuis verliet was het inmiddels 10 uur geworden.
Op weg naar de auto merkte ik toch dat het behoorlijk pijn ging doen onder het lopen, daarom besloot ik maar even te gaan liggen als ik thuis was.

Ik heb even gelegen voor een paart uurtjes en ik dacht dat het wel beter ging toen ik uit bed kwam, maar helaas was dat niet het het geval.
Eenmaal weer in beweging en gewoon weer zitten ging het toch weer pijn doen en had en heb ik het gevoel alsof ik daar behoorlijk getrapt ben door iets of iemand.
Het voelt gewoon heel beurs en geïrriteerd en ondertussen nu het avond is, trekt het gevoel een beetje omhoog en naar beneden in m'n been en beïnvloed het nu ook nog eens m'n buik.
Al met al als ik aan het lopen ben, voel ik me soms gewoon een oude vent ;-)

Door de punctie mocht ik vandaag geen auto rijden en waarom dat nou precies is weet ik niet, maar de verpleegster had het in ieder geval dat het vanwege verzekering te maken had.
Nou vond ik het ook niet zo erg hoor, maar ik ben toch wel benieuwd hoe dat ik me morgen ochtend zal voelen als ik uit bed kom om naar de krant te gaan.
Het slapen zal wel geen probleem zijn, want dat gaat me gelukkig nog steeds goed af.

Nou hadden ze gezegd dat de meeste mensen de beenmergpunctie uiteindelijk wel mee vinden vallen, maar als ik het eerlijk mag zeggen zou ik het geen 2e keer mee willen doen.
Aan de ene kant valt het wel mee in z'n geheel omdat je er niet zo heel erg veel tijd mee kwijt bent, maar aan de andere kant vind ik het toch tegenvallen omdat het toch best pijnlijk is en dat je er daarna nog behoorlijk last van kan hebben.
Dus de mensen die zeggen dat het meevalt, die zijn in mijn ogen niet goed wijs.
Goed dit is weer even genoeg informatie en weet men gelijk hoe het zo ongeveer in z'n werk gaat.
Het volgende wat ik zal schrijven zal waarschijnlijk woensdag worden, nadat ik die dag de PET-scan gehad heb.