Waarom een blog over mijn ziekte verloop?

Welkom op mijn blog.
In augustus 2011 kreeg ik te horen dat ik Lymfklierkanker had. Ik had toen besloten om een blog bij te gaan houden, zodat ik niet iedere keer aan iedereen het zelfde verhaal hoefde te vertellen. Gelukkig ben ik alweer vanaf februari 2012 helemaal schoon. Omdat er steeds meer mensen met kanker geconfronteerd worden, heb ik besloten om mijn blog te laten staan. Op deze manier kan mijn verhaal en ervaringen delen in de hoop dat mensen hier wat aan hebben.

Heeft persoonlijke vragen aan mij, dan ben u vrij om mij te benaderen via davisajw@gmail.com.

vrijdag 30 december 2011

Nu al een week bestraling.

Inmiddels ben ik nu een week bezig met bestraling en ik moet zeggen dat het gelukkig niet zo heftig is als de chemokuren. Gelukkig maar, want als de bestraling net zo'n effect zou hebben als de chemokuren, dan weet ik niet of ik dat nog wel zou kunnen trekken. Niet dat ik dan veel keus zou hebben, maar het idee alleen al zou genoeg zijn.

Vorige week donderdag ben ik begonnen en kreeg ik mijn eerste bestraling en op dat moment wist ik ook nog niet zo goed wat ik ervan moest denken, maar had ik meer dat ik het gewoon maar over me heen moest laten komen. Nu een week verder kan ik zeggen dat het best mee valt, maar ik begin nu wel het effect van de bestraling te merken. Ik word namelijk in links in m'n hals bestraald omdat daar ook de tumor heeft gezeten. van het bestralen zelf voel ik helemaal niks, maar nu een aantal dagen verder merk ik wel dat m'n keel gevoeliger wordt. Ze kunnen het bestralingsveld heel mooi instellen, maar ze kunnen ook niet helemaal voorkomen dat er gezonde gebieden mee gepakt worden. Mijn keel zit jammer genoeg in dat bestralingsgebied en daardoor wordt m'n keel steeds gevoeliger. Er is mij ook al verteld dat ik daar waarschijnlijk last van zou gaan krijgen en dat ik ook last zou gaan krijgen met slikken. Natuurlijk moet ik het wel in de gaten houden, want als het te erg wordt waardoor ik niet meer zo goed zou kunnen gaan eten of zo, dan worden er maatregelen genomen zoals bijvoorbeeld vloeibaar eten. Verder dacht ik in het begin dat ik er verder niet zo veel van zou gaan merken, maar daar moet ik nu toch wel van terug komen. Sinds een paar dagen merk ik dat ik er behoorlijk moe van word en toch zeker aan het einde van de dag. Al heel vroeg in de avond merk ik dat m'n lichaam op is en dat ik m'n slaap dan ineens heel erg nodig heb. Nu slaap ik al minimaal tien uur voordat ik nog maar denk om uit bed te komen.

Vanochtend werd ik wakker gebeld door m'n moeder en ben ik na tien uur slapen toch maar uit bed gekomen, maar om nou te zeggen dat ik uitgerust ben. Nee ik voel me nog steeds best wel moe en ik vermoed haast dat ik ook vanavond weer vroeg op bed lig, of dat ik tussendoor even een uurtje of zo op bed moet gaan liggen, Waarschijnlijk zal dat iets meer aan het einde van de middag worden. Vandaag moet ik om half 11 bloed gaan prikken en dan een uur later mag ik bij de internist binnen komen en daarop aansluitend bij de oncologie. Als dat gebeurd is, kan ik nog even een uurtje of iets langer even uitrusten en dan mag ik weer gezellig op en neer naar Vlissingen voor m'n 6e bestraling.

Ik weet ook niet hoe ik het morgen zal gaan als het oudjaar is, maar ik denk zo maar eens dat ik toch even naar bed toe zal gaan voordat we het nieuwe jaar in gaan. Ik denk zo maar eens dat ik niet een hele dag en dan nog eens de hele avond wakker kan blijven zonder dat ik daar last van ga krijgen. Nou ja in ieder geval word ik van het bestralen niet zo beroerd als met de chemokuren. Wanneer het morgen avond 12 uur wordt, dan kan ik zeggen dat ik het nieuwe jaar zo goed als kankervrij mag gaan beginnen en dat is toch wel een klein feestje waard!

Sinds een week heb ik een Facebook pagina genaamd: Leven Met Een Beperking.
Insteek van deze pagina is om mensen met een beperking bij elkaar te brengen en om daar over van alles en nog wat te kunnen praten of te vertellen wat men dwars zit of wat men mee heeft gemaakt.
Neem dus eens een kijkje en als het je wat lijkt, meld je dan aan.
https://www.facebook.com/levendmetbeperking

Voor een ieder dit leest, alvast een heel goed uiteinde!! Voor het nieuwe jaar heel veel geluk en hopelijk een heel gezond 2012!!


zondag 25 december 2011

Wat kan een mens slapen zeg!

De afgelopen dagen is het me niet in de koude kleren gaan zitten, want de afgelopen dagen zijn best wel vol en druk verlopen. Vrijdagochtend moest ik al om half 8 met de taxi mee naar Vlissingen voor m'n tweede bestraling en daarom moest ik er al om 6 uur 's morgens uit. Misschien had ik iets later uit bed kunnen komen, maar ik kom liever op tijd uit bed, dan dat ik me moet gaan haasten en weinig tijd heb.
Rond de klok van half tien was ik weer thuis en wilde ik op m'n gemak nog wat laatste dingetjes gaan doen voor de kerst, maar door omstandigheden liep dat helemaal anders. Nu vind ik dat op zich helemaal niet erg, maar op de een of andere manier vraagt dat altijd weer net even iets meer van me. M'n moeder was bij even bij iemand anders en daar ben ik later ook nog naar toe gegaan omdat ze hulp nodig had. Toen ik geholpen had kon ik een beetje rust nemen en even m'n gemak houden. Later die middag wilde m'n ma en ik weg gaan en wilde we ieder nog even wat anders doen voordat we naar huis zouden gaan, maar helaas was dat ook niet voor ons weg gelegd. De auto van mams wilde niet meer starten en wat we ook probeerde het wilde maar niet lukken, dus bleef er maar een ding over en dat was dat mams met mij mee zou rijden. Jammer genoeg was de ellende nog niet compleet, want ik draaide m'n auto en op het moment dat ik hem in z'n achteruit zette, hoorde ik een kleine klap en had ik geen achteruit versnelling meer en had ik alleen nog maar de mogelijkheid om vooruit te gaan. Met veel pijn en moeite heb ik m'n auto gedraaid gekregen en kon ik mams eerst even thuis afzetten zodat ik daarna door kon rijden naar de garage. Helaas hadden ze bij de garage het onderdeel dat kapot was niet op voorraad liggen en moest ik later die dag terug komen om een leenauto op te halen en om een powerbooster mee te nemen zodat we ook later die dag de auto van mams konden gaan starten en ophalen. Al met al is dat ook allemaal wel gelukt en moest ik in de tussentijd ook nog met mams naar de krant omdat ze daar moest gaan werken en die werkzaamheden zijn voor mij te zwaar, dus was ik daar alleen maar aanwezig.

'S avond had ik de leenauto en konden Peter en ik de auto van mams gaan ophalen en gelukkig kregen we hem aan de praat. Daarna ben ik toch nog even die kleine kerstdingen gaan doen en ben ik daarna uitgeput naar huis toe gegaan. Ik heb wat gegeten en ik ben voor een uurtje anderhalf uur op bed gaan liggen, want ik zou nog even voor de kerst naar de buurvrouw gaan. Ik weet dat ik voor die dag behoorlijk wat van mezelf gevraagd heb, maar in ieder geval hoefde ik niks inspannends meer te doen. Dus die avond ben ik dus nog even naar de buur geweest en hebben we nog even lekker zitten kletsen en ben ik tegen 12 uur naar huis toe gegaan en ik bed gaan liggen.

Zaterdagochtend werd ik pas om half 11 wakker en was ik weer redelijk uitgerust en heb ik die dag lekker op m'n gemak wat dingen gedaan. In ieder geval ben ik rond 12 uur lekker met de honden naar buiten gegaan en daarbij was het lekker weer en heb ik toch nog ongemerkt een behoorlijk rondje weg gelopen. Nou kwam dat ook omdat ik iemand tegen kwam en die ik ook al heel lang niet meer gezien had en die mevrouw heeft ook een klein poedeltje en zo doende zijn we samen rond gaan lopen. Nadat ik daarvan terug kwam heb ik eerst maar eens lekker gegeten, want dat had ik nu toch wel heel erg nodig. Na het eten maar even op m'n gemak wat kranten gaan nabezorgen die bezorgers vergeten zijn te bezorgen en daar was ik dus ook weer even een paar uurtjes zoet mee. Toen ik dus weer thuis kwam heb ik nog wat kleine dingen gedaan, maar naderhand had ik beter tegen mezelf kunnen zeggen om het niet te doen. Want het was eigenlijk allemaal weer net iets teveel geweest van het goede.

Rond 7 uur gisterenavond ben ik weer m'n bed ingedoken omdat ik dus behoorlijk moe en uitgeput was en omdat ik me nou niet echt happy kon voelen en dan lig ik liever in m'n bed. Vanmorgen eerste kerstdag werd ik weer wakker door onze hele grote pup die begon te piepen en daarmee weet ik dat het tijd is dat de hondjes naar buiten moeten en ik moet zeggen dat ik me nu weer een beetje mens voel. Wel zal ik het vandaag rustig aan gaan doen en niet teveel dingen gaan doen.

Wanneer ik dit nu zo eens terug bekijken, dan merk ik dat m'n conditie dus gewoon helemaal afgezwakt is en dat ik slaap heel hard nodig heb. Ook als ik terug kijk naar eerder merk ik gewoon dat ik op het moment heel veel kan slapen, mits m'n lijf niet pijn doet of teveel pijn doet. Als m'n lijf teveel pijn doet, dan kom ik even wat moeilijker in slaap en lig ik te draaien net zo lang tot dat ik m'n lijf niet meer zo goed voel of dat het wat meer gaat ontspannen. Het liefs zou ik willen dat m'n conditie gewoon weer heel snel op pijl is, want dit valt me toch wel heel zwaar op m'n maag. Maar ja altijd maar stil zitten is ook niet goed en zolang ik toch dingen blijf doen, dan zou m'n conditie toch weer op pijl moeten gaan komen. In ieder geval denk ik wel dat bezig zijn beter is dan stil zitten, want als ik alleen maar stil zou zitten dan zou m'n conditie ook niet op pijl kunnen komen. Daarbij moet ik wel zeggen dat het van dag tot dag verschilt, want de ene dag kan ik meer hebben en de andere dag kan ik weer minder hebben.

Nou ja eerst maar eens alle bestralingen aflopen en dan maar eens kijken wat ik dan aan m'n conditie verder kan doen. In ieder geval zal ik in de tussentijd gewoon proberen alvast m'n conditie op een rustige manier weer op gaan bouwen, want ik voel er weinig voor dat het nog verder afzwakt.
Nou ja het goede nieuws is dat ik genezende ben en dat is waar ik het uiteindelijk allemaal voor gedaan heb.

donderdag 22 december 2011

Mijn eerste bestraling.

Vorige week vrijdag had ik nog een intakegesprek bij het ZRTI in Vlissingen voor mijn bestralingen en vandaag heb ik dan ook mijn eerste bestraling gehad.
Natuurlijk werd ik weer net als vorige week opgehaald door de taxi en ik moet zeggen dat de rit naar Vlissingen al aardig aangenaam is verlopen. Ik had een chauffeur die ook lekker relaxed was en vanaf het begin hebben we heerlijk zitten kletsen, waardoor de rit naar Vlissingen zeer voorspoedig is verlopen. Rond half twee was ik op de plaats van bestemming en ik was zelfs tien minuten te vroeg, maar dat vind ik niet zo erg. Om eerlijk te zijn ben ik liever iets te vroeg dan dat ik te laat ben.

Ik heb me weer netjes gemeld bij de receptie en van daaruit kon ik doorlopen naar de wachtkamer. Ik moet eerlijk zeggen dat het voor de patiënten wel heel erg aangenaam maken, want je kunt daar koffie of thee naar behoefte pakken. Verder hebben ze daar heerlijke stoelen staan waarin je echt voortreffelijk zit. Wanneer je daar zin in hebt, kun je lekker een beetje biljarten of kun je een beetje puzzelen of gewoon lekker wat lezen. In ieder geval had ik een kop koffie gepakt, maar die is wel zo ontzettend warm dat je er niet gelijk grote slokken van kunt nemen. Ik geloof dat ik m'n koffie voor de helft op had en toen werd ik al geroepen door een laborant om mee te gaan voor de bestraling.

De laborant stelde zich netjes voor en zo liepen we naar de ruimte waarin ze de controle hebben over het bestralingsapparaat en waarvan ze je in de gaten kunnen houden via monitoren uit verschillende hoeken. Daar hebben ze me een beetje laten zien wat ze daar dus doen en waarom ik met camera's in de gaten wordt gehouden. Na nog wat gegevens gecontroleerd te hebben, kon ik me verder begeven naar de kleedkamer waarin ik mij kon ontdoen van m'n bovenkleding. Van daaruit kon ik weer door lopen naar de ruimte waarin het bestralingsapparaat staat. Daar stond mijn masker al klaar en jammer genoeg hebben ze er geen gaten in gemaakt voor m'n ogen. Nou ik mocht op de tafel gaan liggen en toen werd eerst de tafel op de juiste hoogte gezet en daarna kreeg ik het welbekende masker over m'n hoofd heen. Toen ze het masker om deden besloot ik nu m'n ogen gewoon open te houden en hoewel dat niet echt makkelijk ging is het me toch gelukt. Doordat ik m'n ogen open hield kon ik door een klein gaatje dat in het masker voor m'n ogen zat toch nog een beetje kijken en daardoor heb ik het benauwde gevoel wat ik vorige week had niet gehad. Ze moesten toch nog even een kleine wijziging doorvoeren in het aftekenen, want het was schijnbaar niet helemaal goed afgesteld en afgetekend geweest de vorige keer. Nadat het aftekenen gebeurd was werd er voor de zekerheid nog een foto gemaakt om te kijken of dat ze op de juiste plek zitten met het bestralen. Dit soort foto's zullen tussentijds ook nog een paar keer gemaakt worden, want zo zorgen ze ervoor dat het bestralen elke keer op de zelfde plek plaats vindt. Na de foto gingen ze beginnen met het bestralen en ze zouden vanuit twee kanten gaan bestralen. Ze bestraalde me van schuin achter en ze bestraalde me twee keer van schuin aan de voorkant, alleen wordt bij de tweede keer het apparaat net even weer iets anders afgesteld. Van het hele bestralen voel je echt helemaal niks en het enige wat je dus merkt is dat het apparaat geluid maakt en dat is eigenijk wat je mee krijgt. De bestralingen is dus drie stukken gedeeld en elke gedeelte van bestraling duurt maar 15 seconden. Toen dat eenmaal gebeurd was, kwamen de laboranten weer terug en werd ik bevrijd van de tafel doordat ze het masker afdeden. Want nogmaals het masker dat ik opkrijg wordt vast geklikt aan de tafel en daardoor kan ik me niet meer bewegen. Na het hele gebeuren mocht ik me weer gaan aankleden en mocht ik me weer even gaan melden bij de receptie. Bij de receptie kreeg ik mijn afsprakenkaartje weer terug, maar nu met de afspraak voor morgen en voor de hele volgende week. En toen kon ik weer de taxi in duiken om weer terug naar huis toe te gaan.

Ook de terugreis met de taxi is net als de heenreis voorspoedig verlopen, omdat ik weer heerlijk met de chauffeur heerlijk heb zitten kletsen en om eerlijk te zijn mag deze chauffeur van mij wel elke dag komen. Helaas is dit niet iets wat ik kan kiezen en moet ik dus gewoon maar afwachten wat voor een chauffeur ik per dag krijg. Nou ja je weet het maar nooit, maar het kan goed dat deze goed man nog wel vaker zal gaan zien. In ieder geval was ik om tien voor 3 weer thuis en kon ik weer gewoon een beetje m'n eigen ding gaan doen.

Als ik het heb over mijn tevredenheid over het ZRTI in Vlissingen, dan kan ik zeggen dat ik tot nu toe heel tevreden ben. De mensen die daar werken zijn ontzettend vriendelijk en behandelen je ook erg goed. Ik moet zeggen dat ik daar heel ontspannen ben en die ontspannen sfeer merk je gewoon heel goed en het doet je ook gewoon heel goed. Als ik eerlijk ben, dan zou ik zeggen waren ze overal maar zo in de ziekenhuizen.

De website van het ZRTI is: http://www.zrti.nl/

dinsdag 20 december 2011

in de tussentijd.

Inmiddels ben ik al weer bijna drie weken verwijderd van mijn laatste chemokuur en nog steeds voel ik daar de werking van. Het liefst zou ik gewoon weer lekker m'n ding gaan doen en zou ik het liefst lekker actief bezig willen zijn, maar helaas wil mijn lichaam daar steeds niet aan. Het is ongelofelijk wat het lichaam nog tegen kan sputteren bij het minste geringste dat je wil gaan doen.
Als ik toch wat ga doen, dan merk ik dat ik snel buiten adem ben vergeleken met hoe ik voorheen was. Daarbij als ik dan toch door ga en merk dat ik het eigenlijk al wel heb gehad, dan word ik gewoon misselijk en dat moet ik er echt mee gaan stoppen. De misselijkheid is duidelijk de grens tot waar ik door kan gaan en als ik die grens bereikt heb, moet ik dus echt stoppen. Ik moet er wel bij zeggen dat het van dag tot dag kan verschillen en zelfs kan het van minuut tot minuut schelen.

Normaal ben ik echt iemand die graag bezig is en geniet van de momenten waarop ik niks hoef te doen. Het is zo'n moment waarop je op de bank ploft of op een stoel en even heerlijk zucht van het genot dat je even lekker rustig kan gaan zitten en niks meer hoeft te doen. De laatste tijd is daar helemaal geen sprake van, want vandaag de dag moet ik dus meer stil zitten en moet ik maar rustig aan doen en dat valt me soms erg zwaar tegen. Natuurlijk doe ik over de dag heen wel wat kleine dingen om toch maar wat te kunnen doen, maar daarbij moet ik mezelf wel heel erg in de gaten houden dat ik de dingen dan wel rustig aan blijf doen en dat ik niet over m'n grens heen ga. In de middag ga ik al wel mee met Morrison naar de middagkrant, dit zodat ik in ieder geval wel elke dag even de deur uit ben en om zo wat kleine dingen te regelen met de bezorgers. Daarbij heb ik een beetje ritme in de dag en dat is iets wat toch wel heel erg fijn is en volgens mij ook wel heel goed is om te hebben.

In de avond houd ik in ieder geval al wel m'n gemak, want vaak voel ik dan toch al wel dat ik er een hele dag op heb zitten en dan voel ik de vermoeidheid ook erg goed. Wanneer ik erg vermoeid ben, dan voel sta ik al niet meer zo stevig op m'n benen. Op zo'n moment voel ik dat ik nog maar weinig kracht heb in m'n benen en dan voel ik me ook wel een beetje licht in m'n hoofd. Als ik dat punt bereikt heb, dan ga ik zo snel mogelijk m'n bed in als dat kan. Wanneer ik dan in m'n bed lig, dan val over het algemeen behoorlijk snel in slaap en dan slaap ik meestal ook wel zo'n 12 uur. Het gebeurd ook wel eens dat ik zo moe ben dat ik gewoon niet ik slaap kan vallen. Wanneer dat gebeurd, dan moet m'n lichaam eerst helemaal ontspannen voordat ik in slaap kan vallen. Als m'n lichaam niet ontspannen is, dan doet het overal pijn en weet ik gewoon van gekkigheid niet hoe ik moet gaan liggen. De nachten zijn dus ook niet altijd het zelfde en dat is iets waar ik me gewoon aan over moet geven. Ik heb wel geleerd dat je niet moet gaan liggen denken dat je niet kan slapen of dat je wilt gaan slapen. Als je dat namelijk wel doet, dan duurt het alleen maar langer voordat je in slaap valt omdat je het jezelf alleen maar moeilijk maakt.
Ik weet niet je de uitspraak kent? Moeten maakt je moe! En geloof me dat het echt waar is. Denk hier maar eens over na en je zult merken dat het echt zo is.

De laatste tijd ben ik emotioneel behoorlijk aan de wankele kant, want ik merk toch wel dat ik soms dingen maar moeilijk kan hebben of dat ik dingen me te snel aantrek. Het is heel stom en ik weet ook wel dat ik dat niet moet doen, maar het is iets wat gewoon gebeurd. Soms kunnen tranen me zo in de ogen springen bij een of andere gebeurtenis of bij het horen van een liedje op de radio of noem maar op. In ieder geval ben ik wel iemand die me daar gauw weer vanaf probeer te draaien en soms kost dat gewoon even wat tijd.

Dit alles wat ik beschrijf zou ik eigenlijk helemaal niet willen, maar schijnbaar is dit iets wat er gewoon bij hoort en daar moet je maar gewoon mee proberen om te gaan. Ik kan me voorstellen dat iemand hierdoor depressief kan worden, maar gelukkig heb ik daar geen last van en ik hoop het dus ook niet te worden. Ik denk wel dat wanneer alles achter de rug is, dat ik dan pas ga beseffen wat er in de afgelopen maanden is gebeurd en krijg ik dan pas de kans om het allemaal te gaan verwerken. Maar goed volgens mij had ik dit ook al in m'n vorige verhaal geschreven.

Nu eerst ga ik donderdag en vrijdag maar eens afwachten en kijken hoe het zal gaan met de bestralingen. Dan is het weekend en is het kerstmis en daar ga ik zeker te weten van genieten. Eerste kerstdag gewoon lekker huis en tweede kerstdag bij een broer van mij. Tweede kerstdag kadootjes en gezellig samen zijn en ik hoop dat ik een mooi en leuk kado mag gaan krijgen.

vrijdag 16 december 2011

Intakegesprek voor bestraling.

Vandaag is het precies 2 weken geleden dat ik mijn laatste chemokuur heb gehad en vandaag moest voor het eerst naar het ZRTI in Vlissingen zijn voor een intakegesprek omtrent de bestralingen die ik ga krijgen. Gelukkig heb ik nog net op tijd zorgtaxi kunnen aanvragen en hoewel het moet spoed aangevraagd is, kreeg ik van de week al de goedkeuring van mijn zorgverzekeraar. Om precies te zijn heb ik pas begin vorige week de zorgtaxi aangevraagd en dat komt omdat ik eigenlijk er in eerste instantie vanuit ging dat ik pas het volgende jaar bestraling zou gaan krijgen. Door deze gedachte dat ik pas volgend jaar bestraald zou worden, had ik dus het idee dat ik dus nog tijd genoeg had om het aan te vragen. Helaas had de internist en de artsen in Vlissingen andere plannen en wilde ze toch al dit jaar gaan beginnen met bestralen. Omdat het dus ineens kort dag was geworden om de zorgtaxi aan te vragen, heb ik maar eerst een gebeld met mijn zorgverzekeraar en met de des betreffende persoon aan de telefoon overleg gepleegd en moest ik mijn aanvraag dezelfde dag nog faxen in plaats van opsturen via de post. Ook heb ik gelijk gebeld met de zorgtaxi om een afspraak te plannen en om mezelf al in te schrijven en ook daar hebben ze er een spoedaanvraag van gemaakt.

Vanmorgen om tien over 9 werd ik opgehaald door de taxi en omdat het de eerste keer was ging mams mee. Dit was ook het advies van het ZRTI, omdat ze aangegeven hebben dat ik veel informatie zou gaan krijgen. Dus daar gingen we en met een beetje ongemak ging ik in de taxi zitten, want ik heb altijd een beetje het idee dat zo'n bestuurder altijd om een praatje zit verlegen. Gelukkig viel dat allemaal wel mee en natuurlijk zijn er wel wat woorden over en weer gegaan, maar niet in die hoeveelheid waar ik in eerste instantie bang voor was. Om tien voor 10 kwamen we aan bij het ZRTI en werden we netjes voor de deur afgezet en kon ik me gaan melden bij de receptie. Bij de receptie moest ik dan in laten schrijven en wat gegevens doorgeven en toen dat gebeurd was kon ik naar de volgende verdieping om me daar weer te melden. Nou ik was mooi op tijd want ik zou om tien uur een afspraak hebben met Dr. Griep. Ja je leest het goed Dr. Griep!!

Na een half uurtje wachten werd ik door Dr. Griep naar binnen geroepen en daar heeft hij het een en ander laten zien en heeft hij het een en ander uitgelegd. In ieder geval toen ik daar bij die arts binnen was en nadat hij wat dingen had uitgeld, kon ik eruit op maken dat ik goed aan het genezen ben Yippie!!
Hij heeft mij een de foto's van de aller eerste CT-scan laten zien en daarop kon ik goed zien waar ik de tumor had zitten. Daarop vertelde hij dat er nu na de chemokuren niks meer te zien is en dat is toch best wel even goed nieuws om zo maar eens even te zeggen. Nu vraag je je misschien af waarom ik dan nog bestraald moet worden en dat vroeg ik me dus ook even af, maar daar had de arts wel een antwoord op. Ook al is de tumor niet meer te zien op de foto, dat wil dan nog niet zeggen dat alle kankercellen weg zijn of kapot zijn gegaan en om er dus voor te zorgen dat er straks echt niks meer zit moet er dus nog bestraald gaan worden. Gelukkig omdat ik al goed in remissie ben, hoef ik dus maar 15 keer bestraald te worden en dat is niet zo heel veel. Toch omdat ik 15 keer bestraald moet worden, ben ik toch 3 weken zoet en moet ik dus 3 weken lang elke dag op en neer naar Vlissingen om bestraald te worden.
Na het gesprek met Dr. Griep, mocht ik me met mams weer in de wachtkamer planten om daar vervolgens te wachten tot ik opgeroepen werd door een van de laborantes die daar werkte.

Na weer een klein half uurtje wachten werd ik opgeroepen door een van de laborantes en die zou mij dan nog even het een en ander uit gaan leggen en mij gaan vertellen wat ze zouden gaan doen met me. Het is daar standaard dat je bij een eerste bezoek een gesprek krijgt van een arts en daarna met een laborante en die laborante verteld je dus ook nog het een en ander. Ze ging me dus vertellen dat ik ze me een masker gingen aanmeten zodat ik tijdens de bestraling echt helemaal stil lig. Wanneer het masker gemaakt zou zijn, zou ik de CT-scanner ingaan om precies af te gaan tekenen waar en hoe ze precies moeten gaan bestralen. Veel van de aftekenlijnen komen op het masker te staan en dat is weer een voordeel. Ook zou er een lijn op mijn borst komen te staan en met dat lijntje moet ik dus heel voorzichtig zijn als ik bijvoorbeeld ga douchen, want het is de bedoeling dat het lijntje zichtbaar blijft. Ook heeft ze het over de bijwerkingen gehad en dat zullen er naar verwachting niet zoveel zijn. Ik kan een beetje verbrandde huid gaan krijgen, maar ook aan de binnenkant kan het een beetje verbrand aan gaan voelen en daar zou ik wel een last van kunnen krijgen met slikken. Na nog wat kleine dingen die ze me verteld had, kon ik mij weer in een wachtkamer planten en gaan wachten tot dat ik opgeroepen zou worden om het masker te laten maken en om de CT-scan te laten maken.

Een half uurtje later werd ik inderdaad geroepen door weer een ander laborante en die nam mij weer mee naar een kamer waarin de CT-scanner stond en waar ze ook het masker zouden aan gaan meten. Toen ik daar binnen kwam werd er weer een klein beetje uitleg gegeven en vervolgens maakte ze nog een foto van mij die ze bij het masker zouden gaan leggen, zodat ze de volgende keer weten welk masker ze moeten hebben. Toen ik mij gaan ontdoen van m'n bovenkleding en kon ik plaats gaan nemen op de tafel van de CT-scan. Eerst wordt ik goed gelegd op een manier waarop ik dus ook lekker lig en vervolgens gaan ze het masker maken.

Ze maken het masker met een soort kunststof die op een bepaalde temperatuur heel soepel word en dat doen ze door het in een bad te leggen met warm water. Wanneer het dus soepel is, kunnen ze het heel makkelijk in model brengen en zo precies pas maken aan de betreffende persoon en in dit geval ik zelf. Ze leggen het kunststof vel op je gezicht en dat voelt dan een beetje nat en warm aan. Wanneer ze het dan op mijn gezicht hebben gelegd, trekken ze het verder over mijn gezicht en langs mijn hoofd en waarna ze het vast zetten aan de tafel. Op het moment dat het vast zit aan de tafel, beginnen ze met het aandrukken van het kunststof en neemt het de precieze vorm aan van mijn gezicht en schudders. Toen ze het aan begonnen te drukken moest ik mijn ogen dicht doen, want anders zouden ze recht op mijn oogbol gaan drukken en dat is nou niet echt de bedoeling. Terwijl ze aan het aandrukken zijn voelde ik al dat het masker hard aan het worden was en merkte ik dat mijn bewegingsvrijheid ineens heel erg beperkt geworden was. Toen ze eenmaal klaar waren het aandrukken en het masker de vorm van mijn gezicht, hoofd en schouders had aangenomen, begonnen ze met aftekenen en dat ging eigenlijk best wel snel. Als hulpmiddelen bij het aftekenen, gebruiken ze kleuren laserstralen en plakband en dat is wat je als eerste hoort. Toen hoorde ik het gekras van de stiften op het masker en op een gegeven moment voelde ik dus ook de stift over mijn borst heen gaan. Toen ze eenmaal klaar waren het met aftekenen, gingen ze beginnen met het maken van de CT-scan en dat zou dan een paar minuten duren. Ondertussen begon ik me een beetje ongemakkelijk te voelen, omdat ik mij van boven niet meer kon bewegen en ik had mijn ogen ook nog steeds dicht. Ik kreeg even een licht gevoel van paniek, een gevoel van gevangen zitten. Het eerste wat ik heel erg graag wilde was mijn ogen open doen, want ik wilde weer even zien waar ik was en wat gebeurde. Voorzichtig probeerde ik mijn ogen open te doen, maar dat ging in eerste instantie niet zo makkelijk omdat het masker op m'n ogen gedrukt waren. Toen ik ze een beetje open kreeg, kon ik door de spleetjes van m'n oogleden gaan kijken en gelukkig zaten er ook nog gaatjes in het masker en daardoor kon een klein beetje gaan kijken. Met het kijken zag ik de binnenkant van de CT-scanner en op dat moment zakte het lichte gevoel van paniek een klein beetje. Toch bleef ik me maar ongemakkelijk voelen en het liefste wilde ik me gewoon weer een beetje vrij voelen. Misschien zou je het een soort van claustrofobie kunnen noemen. Normaal heb ik daar nog nooit last van gehad, maar in dit geval als je zo vast ligt en weinig kan zien wordt het toch even wat anders. Gelukkig was het scannen snel voorbij en werd ik verlost van m'n maker en kon ik overeind gaan zitten en dat was even een heerlijke opluchting.
Toen kreeg ik een afsprakenkaartje mee en kon ik me weer gaan aankleden en waren alle voorbereidingen voor de bestraling gedaan. Ze vertelde me dat ze nog wel een gat zouden gaan maken voor m'n mond en dat ze nog een paar gaten zouden maken voor m'n ogen, dus ik hoop maar dat ze het ook gedaan hebben als ik voor mijn eerste bestraling kom. Want de volgende keer wil ik toch wel heel graag m'n ogen fatsoenlijk open kunnen doen en dat maakt het misschien dan weer iets minder vervelend.

Het mooie is dat de taxichauffeur blijft wachten tot dat ik helemaal klaar ben en dat was dus vandaag ook zo en konden we gelijk weer naar huis. Om een uur waren we dus ook weer thuis en kon ik even een klein beetje bij komen van het hele gebeuren.

Bij het maken van het masker, het aftekenen en het maken van de CT-scan, mocht mams er niet bij zijn en heeft zij zich maar moeten vermaken in de wachtkamer. Toch was ik heel bij dat ze er vandaag bij was, want dat maakte het net even een stuk gezelliger en waar ze voor mee kwam, de informatie. Nou daar had ze voor mij part gewoon thuis voor kunnen blijven. De hoeveelheid informatie die ik gekregen heb, vond ik wel mee vallen en kan zelf heel goed onthouden. Nu ben ik al die tijd dat ik ziek ben vrij rustig geweest en ben ik er misschien ook nog vrij nuchter onder geweest. Misschien maakt dat het verschil wel dat ik de informatie heel goed zelf kan onthouden en dat daarom de hoeveelheid informatie ook wel mee viel voor mij. Ik weet niet hoe andere mensen hieronder zijn, maar het kan dus zijn dat ze door hun emoties en alle gebeurtenissen er dus niet helemaal bij zijn. in ieder geval vond ik het vandaag best wel mee vallen, maar is het al met al toch vermoeiend geweest doordat het een lange tijd is dat ik daar moest zijn.

Volgende week donderdag 22 december krijg ik mijn eerste bestraling en dan vrijdag krijg ik dan mijn tweede bestraling. Daarna zit het weekend met de kerst ertussen en heb ik dus even een paar dagen vrij. Dinsdag 27 december mag ik weer vrolijk op en neer naar Vlissingen en dat tot dat het weer weekend is. Dat is het weekend van oud en nieuw. Het volgende jaar mag ik dan weer voor de volgende reeks bestralingen en dan zal ik half januari wel klaar zijn met heel het behandelproces. In ieder geval kan ik waarschijnlijk met oud en nieuw een soort van dubbel feestje geven, want zoals ik het er vandaag heb kunnen halen, ben ik dus genezende en ben ik dus in remissie. Wat dus betekend dat ik straks praktisch het nieuwe jaar kankervrij mag gaan beginnen.
Dus mensen waar is m'n feesttoeter??????? en niet te vergeten m'n feestmuts natuurlijk!!!

zondag 11 december 2011

Een week na m'n laatste chemokuur.

Nou inmiddels ben ik al weer ruim een week van m'n laatste chemokuur verwijderd.
De afgelopen week is voor mij een zeer bewogen week geweest en heb ik maar weinig rust kunnen houden. Dat ik weinig rust heb kunnen houden, heb ik ook heel goed kunnen voelen aan m'n lichaam. M'n lichaam is ook behoorlijk aan het protesteren geweest en daar heb ik me nou ook niet altijd even prettig bij gevoeld.

Het begin van de week had ik ook nog behoorlijk veel last van de chemokuur en merkte ik dat m'n lichaam duidelijk een behoorlijke impact heeft gehad daardoor. Hoewel het elke dag beetje bij beetje beter gaat, merk ik gewoon dat ik nu nog minder kan hebben lichamelijk en geestelijk gezien. Ik kan wel vertellen hoe ik me daar constant bij voel, maar daar wordt een mens nou ook niet echt vrolijk van. In ieder geval moest ik woensdag naar Roosendaal voor de PET-scan en dat alleen al vond ik al heel erg vermoeiend, maar goed ik wist waarvoor ik het moest doen. Woensdagochtend ben ik gewoon lekker met mams op stap geweest en dat lekker op ons gemakje en ondanks dat het gewoon op het gemakje was, merkte ik dat m'n lichaam uitgeput begon te raken omdat ik behoorlijk misselijk begon te worden. Wanneer ik misselijk begin te worden, weet ik dat ik het rustig aan moet gaan doen en dat ik eigenlijk zelfs even moet gaan rusten. Dus uiteindelijk zijn we naar huis gegaan en heb ik even kunnen rusten voordat ik naar Roosendaal toe zou moeten voor de PET-scan. Om 1 uur 's middags moest ik daar aanwezig zijn en vond ik eigenlijk al in eerste instantie behoorlijk balen. Nou om 1 uur melde ik me aan zodat ze wisten dat ik er was en wat bleek, was het allemaal nog eens uitgelopen met een half uur tot een uur en dus moest ik nog een tijd wachten voordat ik aan de beurt was.

Voor de PET-scan moest ik een klein beetje aan voorbereiding doen. Zo'n 6 uur van tevoren mocht ik niet meer eten en mocht ik alleen nog maar wat drinken en dan alleen drinken zonder suiker. Om kwart voor 7 's morgens werd ik wakker en schrok ik, want ik had er eigenlijk al wel iets eerder uit gewild omdat ik dan nog even wat kon gaan eten. Nou om kwart voor 7 ben ik dus als een speer uit m'n bed gesprongen en ben ik als een idioot wat gaan eten, want anders wat ik de sigaar en zou ik dus helemaal niks meer kunnen eten tot na de scan. Twee uur voordat ik aanwezig moet zijn, moest gaan beginnen met  minstens een liter water drinken, zodat overgebleven afvalstoffen m'n lichaam zouden gaan verdwijnen.
Nou dat is al iets wat me behoorlijk tegenstaat omdat wanneer je dus in zo'n korte tijd veel moet drinken, je dus ook behoorlijk veel naar de wc moet om te plassen. Nou ik heb heel wat keren naar de wc gelopen om te plassen. Zelfs voordat ik in de auto stapte om naar Roosendaal te gaan ben ik naar de wc gegaan, maar toen ik eenmaal aangekomen was in het ziekenhuis van Roosendaal moest ik al weer naar de wc. Toen ben ik naar de afdeling nucleairegeneeskunde gegaan en heb ik me daar aangemeld. Daar was het dus nog een dik half uur wachten doordat ze uitgelopen waren. In die tussentijd ben ik ook al weer een keer naar de wc gegaan. Zo'n tien over half 2 ben werd ik geroepen en word er het een en ander aan voorbereiding gedaan. Ik mag dan plaats nemen op een bed, waarna ze m'n suikergehalte in m'n bloed gaan meten, ik een oxazepan tablet krijg om m'n spieren te laten ontspannen en ik krijg een infuus waarin ze het radioactieve vloeistof toedienen. Daar moest ik nog 10 minuten wachten voordat ik weer verder kon. Voordat ik dan verder kon mocht ik nog een keer naar de wc en weer plas je bijna voor een liter vocht uit. Uiteindelijk kon ik naar beneden waarna ik in een kamertje gebracht word en waar ik dus een uur lang alleen maar rustig stil mag gaan liggen en voordat het begin krijg ik dan het radioactievevloestof ingespoten via het infuus.

Op zich was het uurtje alleen maar stilliggen helemaal niet erg, want dat kon ik eigenlijk wel even goed gebruiken omdat ik toch al behoorlijk moe was. Het vervelende kwam toen ik merkte dat ik weer moest gaan plassen en als het even kan moet je dat ophouden tot voordat ik de scan in zou moeten. Helaas ging me dat helemaal niet lukken. Ik werd onrustig en ik kreeg steeds meer moeite om het op te houden en daardoor begon ik te draaien en dat is iets wat ik eigenlijk totaal niet mag.
De vorige keer toen ik de PET-scan kreeg, lag ik in een kamertje in het ziekenhuis en ik had toen ook nog een wc tot m'n beschikking waar ik toen tussendoor ook nog even gebruik van kon maken. Natuurlijk liever niet, maar als het echt nodig was kon ik gebruik maken van de wc.
Nu lag ik helaas in een kamertje in de vrachtwagen waarin de scanner ook stond en jammer genoeg was daar ook geen wc tot m'n beschikking en daar baalde ik dus ook even flink van.
In ieder geval doordat ik zo onrustig lag te woelen kwam er een verpleger die die met de scanner werkte ineens binnen en vroeg aan me of het goed ging. Het moment waarop ik had liggen wachten, want ik had gezien dat er een camera in dat kamertje hing waarmee ze me in de gaten hielden en zodoende kwam hij dus even kijken. Ik heb gelijk gezegd dat ik heel erg nodig naar de wc moest om te plassen. De verpleger vroeg gelijk of ik het toch niet op kon houden. NIET DUS!!!
Hij zou eens even gaan kijken wat hij voor me kon doen en uiteindelijk kwam hij met een urinaal aanzetten waar ik dus even in kon plassen. Dolblij heb ik hem aangepakt en ben ik gaan plassen. Toen ik klaar was keek eens even en toen zag ik dat al weer ruim een halve liter had uitgeplast.
Nou na dat ik geplast had kon ik eindelijk weer heerlijk rustig gaan liggen en heb ik toch nog even lekker een beetje geslapen.
De scan zelf duurt maar 25 minuten en die tijd heb ik ook nog maar even lekker m'n ogen dicht gedaan.
Om 3 uur was ik klaar en kon ik weer naar huis en ik kon weer eens even lekker wat eten. Mams zat te wachten in de aankomsthal van het ziekenhuis en daar ben ik toen naar toe gelopen en heb ik gelijk een kop koffie en een broodje gehaald en dat doet een mens dan toch wel weer heel erg goed.

Nou de PET-scan is een wat mij betreft een van de vervelendste onderzoeken. Een omdat je veel moet drinken en daarna ontzettend veel moet plassen. Ten tweede is het gewoon een ontzettend saai onderzoek en mag je jezelf vermaken met je eigen gedachtes. Je moet een uur lang stil liggen en mag je je helemaal niet bewegen of het liefst zo min mogelijk. Daarbij mag je als het even kan niet naar de wc, waarbij ik dan bij mezelf denk hoe je dat ik vredesnaam moet controleren. Voordat uur rusten mag je dus nog even naar de wc en dan verwachten ze dat je dan alles uitplast. Tjonge jonge wat denken ze wel niet? Ik ben geen spons die je zomaar even uitknijpt en daardoor ineen keer leeg bent, stelletje mafkezen.

Nou de PET-scan had ik gehad en nu kon ik me alweer gaan voorbereiden voor de CT-scan van donderdag. De voorbereiding bestond uit het drinken van contrastvloeistof. Woensdagavond moest ik dus gaan beginnen met 2 glazen contrastvloeistof en dat verspreid over de avond. Donderdag ochtend voor het ontbijt moest ik dan het 3e glas gaan drinken en dan een uur voordat ik het onderzoek zou gaan krijgen moest ik het 4e glas gaan drinken. Om half 12 zou ik het onderzoek krijgen, maar ik moest 15 minuten eerder aanwezig zijn omdat ik dan nog een beker contrastvloeistof moest drinken. Nou ik was 5 minuten te laat doordat het verkeer een beetje tegen zat en om eerlijk te zijn was ik een klein beetje te laat vertrokken van huis. Voordat ik naar het ziekenhuis ging ben ik eerst nog even gaan douchen. Om kwart over 11 ben ik onder de douche gesprongen, maar de laatste tijd heb ik gewoon net even wat meer tijd nodig om te douchen en dat komt omdat ik tegenwoordig wat meer werk nodig heb om te zorgen dat ik geen spoor aan haren achter hoef te laten. Toen ik onder de douche vandaan kwam was het al bijna 11 uur en toen moest ik nog even wat anders doen en daardoor vertrok ik pas 5 over 11.
Om 10 over half 12 was ik aan de beurt voor de CT-scan en dit onderzoek vind ik zelf niet zo'n vervelend onderzoek omdat ik maar een paar minuten onder de scanner lig. Tijdens de scan moet ik een paar keer m'n adem inhouden en ik krijg tijdens het onderzoek ook nog contrastvloeistof ingespoten doormiddel van een infuus. Nou ja in ieder geval heb ik deze 2 dagen redelijk goed doorstaan, maar waren ze wel heel erg vermoeiend en had ik op een geven moment heel veel moeite om overeind te blijven.
'S avond ben ik al vroeg naar bed toe gegaan en ben ik gaan slapen en ik geloof dat het half 8 was toen ik naar bed toe ging. Zelfs daarvoor had ik ook al even een paar uurtjes op bed gelegen en ben ik eruit gekomen voor het eten om vervolgens na het eten weer in m'n bed te kruipen. Nou voor het eerst in tijden heb ik een nacht gehad waarin ik aan stuk heerlijk heb geslapen. Op een gegeven moment werd ik wakker door Morrison omdat hij de slaapkamer uit ging. In mijn veronderstelling was het nog gewoon avond en met deze veronderstelling ging ik naar beneden naar de wc, maar toen ik beneden kwam zag ik mams haar laarzen aan doen. Toen keek ik op de klok en zag ik dat het al half 5 in de ochtend was. Ik ben weer in bed gaan liggen en weer in slaap gevallen. Rond kwart voor 7 belde mams mij wakker met de vraag of ik even een wijk in de vertraging wilde zetten omdat ze nog op een bezorger stond te wachten. Ik ben er toen maar uit gegaan en heb ik dat gene gedaan wat mams aan mij vroeg. Daarna ben ik maar eens even rustig op m'n gemak wakker gaan worden met een heerlijk kop koffie.
De rest van de vrijdag heb ik geprobeerd om het zo rustig aan mogelijk te doen, maar ondanks dat is het toch nog best wel een behoorlijke drukke dag geweest.

Gisteren zaterdag moest ik voor het eerst echt weer even aan het werk met de middag krant omdat mams en Peter Tante Cynthia weg moesten brengen naar schiphol. Nou ja op zich vond ik dat niet zo erg wilde ik dat best wel doen. 'S morgens om kwart voor 4 werd ik wakker en besloot ik ook maar weer eens mee te gaan naar de ochtendkrant en daarop volgend ben ik dus met Morrison naar de middagkrant gegaan.
Na de middagkrant moest ik nog even met m'n auto naar de garage, want ik had 2 dagen ervoor iets kapot gereden waardoor m'n auto geen koeling meer had. Dus al met al was ik zaterdag pas echt klaar om half 12 en kon vanaf dat moment pas een beetje gaan rusten, hoewel ik nog wel even de hondjes uit moest laten. Dus ook gisteren was ik dus behoorlijk gebroken en ben ik in de middag toch maar even een paar uurtjes gaan slapen. Naderhand heb ik het lekker rustig aan gedaan en ben ik rond half 10 weer naar bed gegaan en geslapen tot vanmorgen kwart voor 10.

Iedere keer verbaas ik me gewoon weer wat die chemokuren met me gedaan hebben. Nu heb ik het afgelopen week drukker gehad dan de weken daarvoor, maar daardoor merkte ik wel heel erg goed dat ik gewoon helemaal niks kan hebben. Mijn conditie is gewoon waardeloos op dit moment en ik hoop echt dat die gauw weer een beetje naar boven gaat zodat ik toch dingen beter aankan.
Emotioneel gezien is het ook nog steeds een grote chaos en weet ik op sommige momenten niet hoe ik me nu moet voelen en soms zijn dingen gewoon teveel. Van tijd tot tijd ben ik heel erg prikkelbaar en reageer ik nou niet bepaald vrolijk of prettig. Het vervelende is dat ik het zelf niet zo wil, maar het komt er gewoon zo uitzetten en dat doet me dan toch ook wel weer pijn. Het doet me pijn omdat ik op een bepaalde manier op mensen reageer van wie ik hou waar ik hen misschien weer pijn kan doen of een ongemakkelijk gevoel kan geven.

Altijd heb ik wel geweten wat kanker met een mens kan doen verstandelijk gezien dan, maar nooit heb ik me echt kunnen voorstellen wat het werkelijk doet met een mens en met de mensen in je omgeving. Het is jammer dat deze ziekte in onze samenleving voorkomt en ik hoop echt dat een hoop mensen dit bespaart blijft, want ik weet nu echt wat het met me gedaan heeft en wat het voor de mensen in m'n omgeving doet en wat het betekend. Kanker doet dingen met je waar je eigenlijk totaal geen grip op hebt en daarmee doel ik op de lichamelijke toestanden en geestelijke toestanden. Ik bid ook echt dat een hoop mensen die bespaart blijft. Voor mezelf is het nu gewoon een kwestie van doorbijten en er voor de volle 100% ervoor gaan. De chemokuren is wat mij betreft echt het meest vervelende wat je door moet maken en bij iedere chemokuur heb ik er tegenaan lopen hikken, omdat ik wist dat ik er de eerste dagen er behoorlijk beroerd van zou zijn. Niet zo zeer dat ik er nu misselijk van werd, maar wel de lichamelijke aanslag en de gigantische vermoeidheid die erbij komt kijken. De misselijkheid is goed te bestrijden met medicijnen en die werken heel erg goed.

Nou ja als alles goed gaat en zoals we het verwachten heb ik nu echt mijn chemokuren gehad en zal ik er geen meer nodig hebben. Toch is het even afwachten op de resultaten van de scans die ik afgelopen week heb gehad. Uit die resultaten zal moeten blijken in hoeverre de tumor erop gereageerd heeft. In ieder geval begin ik binnen nu en twee weken met de bestralingen. Aanstaande vrijdag 16 december moet ik voor het eerst naar Vlissingen naar het radiologisch instituut, waar ik dan een intake gesprek zal krijgen en tekst en uitleg zal gaan krijgen over de bestralingen. Daarbij zal ook weer een scan gemaakt worden om te bepalen waar ze precies moeten gaan bestralen en aan de hand daarvan zullen ze een masker aan gaan meten. De week daarop zullen ze dan gaan beginnen met de behandeling en krijg ik nog voor de kerst m'n eerste bestralingen. Nou ik ben benieuwd hoe dat allemaal zal gaan, maar dat zal ik jullie zeker laten weten doormiddel van deze blog.

Voor nu lijkt het me wel weer even genoeg voor wat geschreven heb en is iedereen weer een beetje op de hoogte van het reilen en zijlen omtrent mijn toestand. In ieder geval iedereen een hele fijne week toegewenst alvast!!!!

maandag 5 december 2011

M'n 3e en laatste chemokuur.

Vrijdag heb ik m'n 3e en laatste chemokuur gehad en ik heb daar best wel heel erg tegenop gezien. Raar maar waar, maar het lijkt wel of ik het een beetje aan voelde komen. Want deze chemokuur is me behoorlijk zwaar gevallen en ook behoorlijk tegen gevallen.

Vrijdagochtend om 9 uur moest ik aanwezig zijn en het mooie was dat ik voor die dag de enige patiënt was en dat gebeurd ook niet echt vaak volgens mij. Nou ja doordat ik de enige was, kon alles ook best wel vlot achter elkaar gegeven worden en hoefde ik dus ook niet echt lang te wachten omdat er geen andere patiënten waren. Ik moet zeggen dat ik vrijdag al heel snel een dip kreeg en daarom kreeg ik ook al vrij snel slaap, dus het meeste van de tijd heb ik meer met m'n ogen dicht gelegen. Rond half 3 zat de hele chemokuur in m'n lijf en mocht ik mijn weg naar huis toe gaan maken en ik heb dus afscheid genomen van de verpleegster die mij het meeste van de tijd heeft verzorgd.

Rond 3 uur was ik thuis en ik ben ook praktisch gelijk naar m'n bed toe gegaan, want de vermoeidheid en de slaap hadden echt de overhand en dan ligt m'n bedje toch het lekkerste van alles.
Als je nou vraagt hoe de vrijdagavond en de zaterdag is verlopen, dan kan ik alleen maar zeggn dat die dagen alleen maar met slapan zijn door gebracht. Ik kan me ook niet echt meer voor de geest halen hoe ik zaterdag heb verlopen als alleen maar voornamelijk met slapen en daar tussen in de tijd dat ik wakker ben geweest weet ik dus niet. Zondag werd ik om 10 over 7 's morgens wakker en toen heb ik ongeveer 2 uur op de bank gezeten, maar ook dat was niet meer om vol te houden. Ik ben weer naar m'n bed gegaan en ik heb toen weer voor een aantal uurtjes geslapen en ik geloof dat ik pas rond half 1 in de middag pas weer wakker werd. Met een beetje pijn en moeite heb ik mijn medicijnen ingenomen en heb ik maar weer eens wat gedronken om vervolgens maar weer m'n bed in te duiken. Zo ben ik naderhand nog een paar keer in en uit bed gekomen en rond half 5 's middags ben ik er maar eens even uitgebleven. Met veel pijn en moeite heb ik me eerst een beetje overeind moeten houden en vervolgens ging het al een beetje beter. Ik heb toen samen met Peter een pizza gegeten en hoewel het me eerst heel erg tegen stond ben ik toch gaan eten en dat smaakte me wel. Rond 8 uur ben ik weer naar m'n bed toe gegaan en ik ben weer in slaap gevallen tot 11 uur 's avond waarop ik uit bed ben gegaan om wat te drinken en daarna weer naar bed toe gegaan. Rond half 3 vannacht werd ik weer wakker en toen heb ik een half uurtje wakker gezeten op de bank en toen ben ik weer naar bed gegaan, maar rond half 5 werd ik weer wakker en was ik behoorlijk misselijk. Vanaf dat moment ben ik echt een paar uurtjes aan het spoken geweest en heeft m'n buik me ook behoorlijk dwars gezeten. Ik heb veel pijn gehad en dan voornamelijk krampen en dan daarbij dan de misselijkheid. In ieder geval ben ik uiteindelijk weer om half 9 in slaap gevallen en rond 12 uur was het ergste weer voorbij en heb ik weer een beetje gegeten.
De rest van de dag heb ik me maar rustig gehouden, maar om te zeggen dat ik me nou echt lekker voel kan ik nou ook weer niet zeggen. Ik hoop dat het morgen in ieder geval een stuk beter gaat, want op deze manier duurt een dag toch wel heel erg lang.

In ieder geval wil ik toch wel heel erg graag dat het woensdag beter gaat, want dan krijg ik een PET-scan ter controle en donderdag krijg ik dan nog een CT-scan en dat is dan ook weer voor de controle.
Ik ben benieuwd wat er uit zal gaan komen en aan de ene kant sta ik er heel positief tegenover en heb ik wel het gevoel dat het weg is of bijna weg.
Maar ik zit nu niet echt meer te wachten om weer wat chemokuren te krijgen en ik ga er ergens niet vanuit, maar ik houd mezelf toch nog wel even een slag om de arm.
In ieder geval krijg ik 16 december een intake gesprek voor de bestraling en ook dan weer krijg ik dan een CT-scan en dat is dan weer om te kijken waar ze moeten gaan bestralen. Voor zover ik het dan goed begrepen heb, krijg ik de week daarom dan mijn eerste bestralingen en die vallen dan nog net voor de kerst. Al met al gaat het nu ineens allemaal wel heel erg snel, maar dat vind ik op zich ook helemaal niet zo erg. Want hoe eerder ik ervan af ben hoe beter. Ook al heb ik maar 3 chemokuren gehad, toch valt dit hele gebeuren me heel erg zwaar en dan bedoel ik lichamelijk en zowel geestelijk.
Ik zou niet zo gauw weten hoe ik dit nu nog vol zou moeten houden en aan de andere kant denk ik wel eens dat ik een zeur ben. Er zijn mensen die meer chemokuren hebben en die moeten het ook maar nemen zoals het komt en dan kom ik met m'n 3 chemokuren die ik al heel erg zwaar vind vallen.
Ze zeggen wel eens dat hoe meer kuren je krijgt hoe makkelijker die vallen, maar daar kan ik het helaas tot nu toe dus toch niet echt mee eens zijn.
Zoals ik me nu de afgelopen dagen voel, voel ik me dus echt zwaar belazerd en het idee dat ik hierna nog meer kuren zou krijgen zou me dan ook ook heel zwaar vallen.

Nou ja ik ga er maar gewoon even vanuit dat ik m'n laatste chemokuur heb gehad en laat ik dan maar ook hopen dat de uitslag van de PET-scan en de CT-scan goed zijn en dat dus verder afgedaan kan worden met de bestralingen.