Het is nu alweer ongeveer een half jaar geleden dat ik mijn laatste bestraling heb gehad en in die tijd is er toch best wel een hoop veranderd. Om het maar eens uit te drukken zou je kunnen zeggen dat je door bergen heel aan het wandelen ben. Het ene moment zit je in de lift en op het andere moment zit je weer in een afdaling. Soms lijkt het wel eens een stap omhoog en 2 twee stappen omlaag, maar over het algemeen genomen gaat het alleen maar vooruit en soms nog wel eens sneller als dat ik verwacht.
De laatste 2 a 3 maanden ben ik door omstandigheden iets meer gaan doen en dan met name in de ochtend. Voordat ik kanker had stond ik elke dag om kwart over 3 's morgens op om vervolgens de ochtendkrant te gaan distribueren. Tijdens mijn ziek zijn heb ik dat helemaal niet meer gekund en nadat ik klaar was met de behandelingen ben ik dat weer langzaam gaan doen. In eerste instantie ging ik er pas om kwart over 5 uit en deed ik het lekker rustig aan en ging ik op mijn gemak een krantenwijk rijden. Als ik geen krantenwijk hoefde te rijden, dan hoefde ik dus niet uit m'n bed en dat maakte dat ik dan weer een beetje kon bijtanken. Op een gegeven moment werden het meerdere dagen dat ik moest gaan bezorgen en dat zorgde ervoor dat ik dus niet zo vaak meer kon blijven liggen in de ochtend, maar ik moet zeggen dat ik dat helemaal niet zo erg vond.
Doordat er bezorgers stopte met bezorgen vielen er wijken open en moesten die toch bezorgd worden en daardoor was ik dus gewoon de pineut om zo maar eens te zeggen. Ik ben vanaf begin juni langzaam het vroeg opstaan gaan uitbreiden. Eerste was het dus kwart over 5, maar nu de laatste maand is dat eigenlijk toch wel elke morgen wel praktisch 4 uur dat ik uit bed kom en dat is dan toch weer een uur en een kwartier vroeger. Kwart over 3 doet soms ook wel weer eens mee, maar dat hangt een beetje ervan af hoe laat de kranten bij het depot worden afgeleverd.
Doordat ik mezelf een beetje tegen de vermoeidheid heb verzet en toch langzaam het opstaan ben gaan vervroegen, heb ik wel gemerkt dat dit een goed effect heeft gehad op mijn conditie. Natuurlijk ga ik in de meeste gevallen nog wel even terug naar bed als ik klaar ben met de kranten, maar toch is het een verstandige zet geweest. Ik kwam daar vorige week achter toen ik een 's morgens om half 4 was opgestaan en daarna niet meer terug naar bed ben gegaan, omdat ik het een en ander te regelen had. 'S avonds moest er ook nog iets gedaan worden en daardoor lang ik die dag ook nog eens niet vroeg op m'n bed, maar toen merkte ik dat ik er niet zo heel veel last van had gehad dat ik zo lang wakker was geweest. Natuurlijk was ik uiteindelijk wel behoorlijk moe en was het een aangenaam welkomen dat ik naar m'n bed toe kon gaan. Ondanks dat ik merk dat mijn conditie vooruit is gegaan, ben ik er bij lange na nog niet. Gisteren had ik namelijk slecht geslapen en ben ik zelf 's avond bij tijds naar bed toe gegaan en stond ik vanmorgen om 4 uur weer op. Nadat ik met de kranten klaar was ben ik weer rond kwart voor 9 vanmorgen terug naar bed gegaan en werd ik om 10 over 2 vanmiddag wakker gemaakt door mijn broer Morrison. In eerste instantie schrok ik omdat ik zo lang had geslapen en vervolgens schrok ik omdat ik om half 3 bij de fysiotherapeut moest zijn. Nou ja in ieder geval was ik nog op tijd gelukkig.
Was ik uit dit alles kan opmaken, is dat het heel goed is dat je gewoon lekker op je gemak doorgaat moet je leven en de boel langzaam weer moet gaan oppakken. Ik moet zeggen dat het soms ook wel goed is geweest dat ik sommige dingen gewoon moest doen zoals het werken bij de krant, want daarmee had ik niet de kans om toe te geven aan de vermoeidheid. Nu ben ik zelf al niet echt het type om daar snel aan toe te geven, maar doordat ik soms moest werden mijn grenzen daardoor onbewust verlegd. Juist doordat mijn grenzen zijn verlegd, kan ik nu dus gewoon weer iets meer hebben en kan ik meer dingen aan en dat vind ik echt super geweldig om zo maar eens te zeggen. Er is zelfs een moment geweest waarop ik het gevoel had dat er nauwelijks verbetering in zat of vooruitgang, maar ongemerkt is dat toch wel gebeurd.
Binnenkort hoop ik nog iets verdere verbeteringen te kunnen behalen als ik eenmaal ben begonnen het Herstel & Balans, maar ik weet nog niet precies wanneer ze daarmee gaan starten.
In ieder geval is het voor mij wel duidelijk dat je dus niet te snel aan je vermoeidheid moet toegeven en dat je ten alle tijden gewoon wat moet blijven doen als eenmaal klaar bent met de behandelingen tegen kanker. Natuurlijk is het heel aantrekkelijk om toe te geven aan je vermoeidheid, maar daarmee zou je de dingen alleen maar verergeren en wordt het volgens mij alleen maar moeilijker om weer op te krabbelen. Het is niet makkelijk om weer terug op de rails te komen, maar als het je eenmaal lukt, dan geeft dat ook weer heel veel voldoening en vreugde.
Ieder zal het moeten doen op zijn of haar eigen manier en eigen tempo, want iedereen is tenslotte anders.
Ik heb ook al wel gemerkt dat bepaalde effecten van de behandelingen altijd wel iets of wat aanwezig zullen blijven en dat je daar op z'n tijd best wel eens last van zult hebben.
Maar waar het omgaat is dat ik er nog ben en dat ik blij mag zijn dat ik het heb mogen overwinnen en ik hoop van harte dat steeds meer mensen dat kunnen gaan doen en dat ze het kunnen navertellen.
Dan is er nog even iets wat ik kwijt wil, ik ga mijn rookverslaving binnenkort te lijf en dan is het ook de bedoeling dat ik er uiteindelijk mee stop voor de rest van m'n leven. Wordt Vervolgd!
