Wat gaat de tijd toch snel!! Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik te horen kreeg dat ik lymfklierkanker had en toch is het alweer bijna twee jaar geleden. Het is een feit dat ik gewoon kan zeggen dat ik genezen ben en dat is alleen maar super fijn. Begin mei van dit jaar heb ik controle gehad en ik moet zeggen dat ik het gevoel heb dat ik er keer op keer voor niks naar toe ga. Nu hebben we afgesproken dat ik over een haar weer terug kom en alles dan nog goed is, dat ik dan niet meer op controle hoef te komen. Nou ik kan je zeggen dat ik gewoon ervan uit ga dat het allemaal gewoon goed is over een jaar. Ik moest ook iedere keer goed in de gaten houden wanneer ik controle zou hebben, want ik zou het zo makkelijk kunnen vergeten. Ik vergeet het zo makkelijk omdat ik er eigenlijk helemaal niet meer mee bezig ben. Voor mij is het hele gebeuren rond kanker gewoon voorbij en mocht het dan toch weer een keer terug komen, dan zie ik dat dan wel weer.
Wat me wel heel erg dwars zit, is het feit dat ik behoorlijk last heb van de gevolgen van de behandelingen die ik gehad heb. Hoewel ik maar 3 chemokuren heb gehad, heeft dat toch heel wat met m'n lijf gedaan. Ik moet er ook maar niet aan denken als ik er meer gehad zou hebben. Daarbij heb ik dan ook maar 15 bestralingen gehad en dat vind ik ook meer dan genoeg, terwijl ik weet dat er mensen zijn die er veel meer krijgen dan ik heb gehad.
Waar ik zeker last van heb is chronische vermoeidheid en dat is waar ik soms nog niet altijd goed raad mee weet. Ik had zowieso al last van vermoeidheid doordat ik Prikkelbare Darm Syndroom heb en sinds begin van het jaar weet ik dat ik ook nog eens beschadigde zenuwen heb rechts in m'n buik. Deze twee dingen zorgen voor mij een hele hoop ellende en een hoop pijn. Daardoor was ik al vrij snel moe en had ik daardoor al last van vermoeidheid. Nu na de behandelingen is dat alleen maar erger geworden. Zelfs de internist heeft aangegeven dat ik hier niet meer vanaf zal komen, hoe graag ik het ook zou willen.
Door de vermoeidheid moet ik soms wel eens overdag even een uurtje of twee gaan liggen op bed of zelfs even gaan slapen. Het komt ook geregeld voor dat ik 12 uur op een nacht slaap. Zo rond een uur of 8 's avonds ben ik helemaal uitgeput en dan ga ik naar bed en vervolgens kom ik de volgende dag rond een uur of 8 a 9 's morgens uit bed. Doordat dit voorkomt, moet ik mijn leven anders leven als dat ik gewend was. Je kunt je dus voorstellen dat me dat niet even goed afgaat en dat ik daar nog steeds mijn weg in aan het vinden ben, maar uiteindelijk zal me dat wel gaan lukken.
Je hoort het wel eens in je omgeving dat iemand zegt, m'n hoofd is net een vergiet. Iedereen vergeet wel eens wat of soms is iemand wat erger en vergeet wel meerdere dingen. Nou bij is dat zeker het geval. Sinds dat ik de chemokuren heb gehad, is mijn hoofd echt een gigantische vergiet geworden. Zo denk ik ergens aan en zo ben ik het net zo hard alweer vergeten. Ik moet ook bijna alles opschrijven, want als ik dat niet doe gaat het geregeld mis. Het is wel iets minder geworden sinds ik de chemokuren heb gehad, maar toch zal het denk ik niet meer beter gaan dan dat het nu gaat. Ik kan je zelfs vertellen dat ik een keer met mijn neef om boodschappen ging. Ik weet nog dat ik met een boodschappentas de winkel in gelopen ben, maar toen ik bij de kassa kwam begon ik me te herinneren dat ik een tas bij had. ik ben nog even gaan kijken, maar kon hem niet meer vinden. Uiteindelijk heb ik een nieuwe boodschappentas gekocht en probeerde ik me te herinneren wat ik met die ene tas gedaan had, maar tot op de dag van vandaag weet ik het nog steeds niet. Dus dan weet je wel hoe erg het af en toe is.
Ze zeggen dat je moet blijven bewegen en zo en daar kan ik ook niks tegen inbrengen. Een feit is wel dat ik sinds de behandelingen heel veel last heb van mijn spieren. Ze doen heel snel pijn en zijn ook heel snel gespannen of stijf. Voornamelijk zijn het de spieren in m'n rug, schouders en in m'n armen die snel opspelen. Het maakt ook niet uit hoeveel ik beweeg of wat dan maar ook, ze gaan gewoon pijn doen doordat ze gespannen worden. Ik loop dus ook al bijna vanaf dat ik klaar was met de behandelingen bij de fysio rond en dat zo ongeveer om de twee weken.
Buiten deze drie dingen ben ik al lang blij dat ik van m'n kanker af ben en is mijn buik weer m'n grootste zorg zoals het daarvoor ook was. Verder pak ik of heb ik mijn leven weer opgepakt voor zover het weer kan en mogelijk is en heeft de kanker mij niet in m'n greep en zal ik me daardoor ook niet laten leiden. Men heeft het wel eens over kankerpatiënten en ex kankerpatiënten. Nou ik ben een ex kankerpatiënt en zo zou iedereen die kanker heeft gehad het ook moeten blijven bekijken. Angst hebben omdat het misschien wel eens terug zou kunnen komen of omdat je het al gehad heb, dat is moet je proberen gewoon te laten varen en gewoon lekker te gaan genieten van het leven!!
Voor voorlopig zal dit het laatste zijn wat ik op deze blog schrijf, want vanaf nu zal het allemaal niet zo spannend meer zijn. Ik ben van mijn kanker af en gaat het leven gewoon door. Elke dag dat ik opsta ben ik dankbaar dat ik er nog steeds mag zijn. Voor de rest is het gewoon een kwestie van zoveel mogelijk genieten van alles en iedereen.
Voor de mensen die met lymfklierkanker of welke vorm van kanker dan ook te maken krijgen of hebben, hoop ik dat mijn blog een hart onder de riem mag zijn. Dat het een inspiratie mag zijn en dat het mensen op een of andere manier wat rust en andere inzichten mag geven.
Voor mensen met kanker heel veel sterkte en niet te vergeten ook de naaste zoals familie en vrienden veel sterkte!!
