Twee jaar schoon

Het is alweer ruim twee jaar geleden dat schoon ben verklaard van lymfklierkanker en dat is natuurlijk ontzettend mooi. Ondanks dat het nog maar twee jaar geleden is, moet ik eerlijk gezegd toegeven dat ik er nog maar weinig aan denk. Vergeten zal ik het nooit meer en dat is ook niet nodig. Natuurlijk heb ik nog wel eens momenten waarop ik even terug denk aan het moment dat ik lymfklierkanker had. Ik denk dan terug aan de behandelingen en aan hoe ik me toen voelde, maar heel erg lang eraan denken doe ik niet. Het is een moment in mijn leven geweest, een obstakel die ik heb moeten nemen binnen mijn leven. Dat moment heeft mij zeker veranderd als mens en dat in alle opzichten. Maar hoe is het nu dan met me zou je je afvragen.

Nu twee jaar later ben ik er niet zo heel veel meer mee bezig en moet ik echt in de gaten houden wanneer ik weer op controle moet komen bij de internist. Ik ben er dus danig niet mee bezig, dat ik de afspraak bij de internist rustig zou vergeten.
Ik denk dat als ik in angst zou leven om weer kanker te krijgen, ik zo'n afspraak niet snel zou vergeten. Gelukkig is angst daarvoor heel ver te zoeken en leef ik gewoon leven zo goed en zo kwaad als het gaat. Zo heb ik door de behandelingen nog steeds last van vermoeidheid en dat is iets waar ik mee moet leven. Ik ga moe naar bed en 's morgens kom ik weer moe uit bed en de ene dag is dat iets meer dan een andere dag. Wanneer ik dus heel erg moe ben, dan heeft dat zeker zijn invloed op de dag. Het kan dus zijn dat ik ergens in de middag ineens even in slaap val of dat ik gewoon heel even moet gaan liggen om te rusten. Wanneer ik even ga liggen om te rusten, wil het nog niet meteen zeggen dat ik dan ook gelijk in slaap val. Toch gebeurt het dat ik in slaap val als ik ga rusten en dat neem ik maar zoals het is. Het gebeurt ook wel eens dat ik dus in de avond al vroeg naar bed ga omdat ik dan zo moe ben en heel erg veel last van prikkende ogen heb en last van m'n lijf. Soms slaap ik dan maar voor een uurtje of 2 en kom ik er daarna nog even uit. Het kan ook zijn dat ik in slaap val en dan pas de volgende morgen weer wakker wordt, dan kan ik meestal zo'n dag redelijk goed aan.

Bezigheden die best wel intensief zijn, kunnen me ook behoorlijk uitputten en meestal reageert mijn lichaam daar dan ook weer op. Door de chemokuren lijken mijn spieren wel op de een of andere manier niet zoveel meer aan te kunnen, waardoor ik al heel snel last krijg van gespannen spieren. Het is niet zo dat ik nou een hele dag in een stoel of op de bank zit, maar mijn lichaam lijkt al heel snel overbelast te zijn. Zolang ik gewoon dingen doe die licht van aard zijn, gaat het allemaal goed. Het is echt jammer dat ik wat dat betreft een hoop achteruit ben gegaan en bepaalde dingen dus beter maar kan laten voor wat ze zijn.

Ik heb ook wel eens momenten waarop ik eens een keer wat langer op wil blijven en dan ga ik pas om 12 uur naar bed of pas na 12 uur. Als ik dan de volgende dag wakker word, voel ik me nooit gelijk echt lekker. Het lijkt wel of ik dan uitgeput wakker word en dan heb ik echt even een tijdje nodig om wakker te worden en om weer wat lekkerder in m'n vel te zitten.

Maar over het algemeen genomen gaat het niet slecht met me en geniet ik gewoon van alles en iedereen, van grote tot kleine dingen.
Het is gewoon accepteren dat dingen gebeuren of gebeurd zijn en dat hoe je met dingen omgaat helemaal aan jezelf ligt. Je kunt er zwaar over denken of je kunt er ligt over denken.
Maar probeer van alles iets goeds te maken en probeer van alles wat je voor je krijgt te leren en je wordt er hoe dan ook alleen maar sterker van.

Langzaam maar zeker toch stiekem verbeteringen.

We zitten nu al weer in 2014 en dan besef ik dat de tijd best wel snel gaat. Ik weet nog goed dat ik mijn laatste behandeling tegen lymfklierkanker kreeg en dat was in januari 2012. Nu twee jaar later moet ik eerlijk zeggen dat ik er niet zoveel meer mee bezig ben. Ik moet eigenlijk zeggen dat het steeds minder word. Vergeten zal ik het nooit meer en dat hoeft van mij ook niet, maar het is wel zo dat ik gewoon weer m'n leven leid zoals ieder ander mens voor zover het dan mogelijk is. De chemokuren hebben toch een behoorlijk impact gehad en dat heeft zijn gevolgen wel gehad in het dagelijks leven.

In de afgelopen jaren heb ik best wel wat gevolgen van de chemokuren moeten verwerken. Er waren van dei momenten of periodes waarbij ontzettend uitgeput was. Ik was tot praktisch niets in staat en het enige was veel slapen waarbij ik me van de vermoeidheid af kon helpen. In middels is het alweer meer dan een half jaar geleden dat ik zo'n periode heb gehad en daar ben ik wel heel erg blij om. Natuurlijk heb ik nog wel eens momenten waarop ik ontzettend moe ben, maar het is niet meer zo extreem geweest. Het is wel zo dat ik meestal rond een uur of 4 in de middag in slaap val op de bank en dan pas weer wakker word als ik ga eten. Na zo'n slaapje kan ik over het algemeen de avond nog een beetje fatsoenlijk door komen.

Sinds kort merk ik dat er in mijn lichamelijke conditie toch verbeteringen zijn. Ik had altijd het idee dat het nooit veel beter meer zou worden, maar zo gaande weg is het toch wel wat verbeterd. Ik kan toch alweer meer hebben dan een half jaar geleden en dat vind ik echt fantastisch.
Het enige wat ik echt niet meer kan, is vroeg opstaan. Ik heb jaren lang als assistent-distributeur gewerkt en daarvoor moest ik toch altijd wel heel vroeg voor uit m'n bed. De tijden dat ik opstond was altij rond half 4 's morgens. Tegenwoordig kan ik dat gewoon niet meer hebben, omdat ik dan gewoon een verstoorde slaap heb en daarbij merk ik dat een aaneen gesloten nachtrust het beste is voor me. Dus het mag duidelijk zijn dat ik dus niet meer vroeg m'n bed uit kom. Ik kom nu tegenwoordig pas tussen half 8 en half 9 uit bed en dat bevalt me prima.

Ik heb afgelopen week een tante van me moeten helpen met het versjouwen van meubels. Deze moesten van 2 hoog naar beneden gebracht worden en in geladen worden in de bus. Helaas is daar waar ze woont geen lift aanwezig, dus het was trap op en trap af. De eerste dag moest ik sneller even rust pakken omdat ik zo moe werd dat ik gewoon m'n evenwicht niet meer in bedwang had. De tweede dag merkte ik wel dat het vermoeiend was, maar ik kon door gewoon gaan zonder echt zo moe te worden als op de eerste dag. Toch deed ik het niet anders ala op de eerste dag, maar op zo'n moment merk ik dat het toch vooruit is gegaan met de conditie van m'n lijf.

De conclusie die ik hier dus uit kan halen, is dat het misschien uitzichtloos lijkt omdat er geen verbeteringen zijn te merken in eerste instantie, maar dat het gaande weg toch nog wel iets of wat kan verbeteren. De chemokuren hebben veel schade aangericht, maar toch kan het lichaam nog een hoop herstellen. Bij de ene persoon zal het sneller gaan dan bij een ander persoon, maar dat het kan verbeteren is een ding wat zeker is.
Ik sta eigenlijk ook niet meer echt stil bij het feit dat ik lymfklierkanker heb gehad en dat ik dus mijn leven leef op de manier die bij mij het beste past en waarbij ik me dus het beste bij voel.

Dus blijf niet te veel hangen bij het feit dat je kanker hebt gehad, maar kijk vooruit en ga gewoon weer leven en genieten en de dingen zullen vanzelf weer op z'n plaats vallen. Blijf je teveel hangen bij het feit dat je kanker hebt gehad, dan kun je niet volop genieten van het leven en bestaat de kans dat je onzeker wordt en angstig zult zijn. Vergeten dat je kanker hebt gehad, zal je niet kunnen en dat hoeft ook niet. Zie het gewoon als een griepje die je hebt gehad en als je het op die manier bekijkt, dan zal het echt een stuk makkelijk gaan.

Mijn gevoel zegt gewoon, lekker geniet van alles en iedereen en lach het leven toe.