Waarom een blog over mijn ziekte verloop?

Welkom op mijn blog.
In augustus 2011 kreeg ik te horen dat ik Lymfklierkanker had. Ik had toen besloten om een blog bij te gaan houden, zodat ik niet iedere keer aan iedereen het zelfde verhaal hoefde te vertellen. Gelukkig ben ik alweer vanaf februari 2012 helemaal schoon. Omdat er steeds meer mensen met kanker geconfronteerd worden, heb ik besloten om mijn blog te laten staan. Op deze manier kan mijn verhaal en ervaringen delen in de hoop dat mensen hier wat aan hebben.

Heeft persoonlijke vragen aan mij, dan ben u vrij om mij te benaderen via davisajw@gmail.com.

vrijdag 30 december 2011

Nu al een week bestraling.

Inmiddels ben ik nu een week bezig met bestraling en ik moet zeggen dat het gelukkig niet zo heftig is als de chemokuren. Gelukkig maar, want als de bestraling net zo'n effect zou hebben als de chemokuren, dan weet ik niet of ik dat nog wel zou kunnen trekken. Niet dat ik dan veel keus zou hebben, maar het idee alleen al zou genoeg zijn.

Vorige week donderdag ben ik begonnen en kreeg ik mijn eerste bestraling en op dat moment wist ik ook nog niet zo goed wat ik ervan moest denken, maar had ik meer dat ik het gewoon maar over me heen moest laten komen. Nu een week verder kan ik zeggen dat het best mee valt, maar ik begin nu wel het effect van de bestraling te merken. Ik word namelijk in links in m'n hals bestraald omdat daar ook de tumor heeft gezeten. van het bestralen zelf voel ik helemaal niks, maar nu een aantal dagen verder merk ik wel dat m'n keel gevoeliger wordt. Ze kunnen het bestralingsveld heel mooi instellen, maar ze kunnen ook niet helemaal voorkomen dat er gezonde gebieden mee gepakt worden. Mijn keel zit jammer genoeg in dat bestralingsgebied en daardoor wordt m'n keel steeds gevoeliger. Er is mij ook al verteld dat ik daar waarschijnlijk last van zou gaan krijgen en dat ik ook last zou gaan krijgen met slikken. Natuurlijk moet ik het wel in de gaten houden, want als het te erg wordt waardoor ik niet meer zo goed zou kunnen gaan eten of zo, dan worden er maatregelen genomen zoals bijvoorbeeld vloeibaar eten. Verder dacht ik in het begin dat ik er verder niet zo veel van zou gaan merken, maar daar moet ik nu toch wel van terug komen. Sinds een paar dagen merk ik dat ik er behoorlijk moe van word en toch zeker aan het einde van de dag. Al heel vroeg in de avond merk ik dat m'n lichaam op is en dat ik m'n slaap dan ineens heel erg nodig heb. Nu slaap ik al minimaal tien uur voordat ik nog maar denk om uit bed te komen.

Vanochtend werd ik wakker gebeld door m'n moeder en ben ik na tien uur slapen toch maar uit bed gekomen, maar om nou te zeggen dat ik uitgerust ben. Nee ik voel me nog steeds best wel moe en ik vermoed haast dat ik ook vanavond weer vroeg op bed lig, of dat ik tussendoor even een uurtje of zo op bed moet gaan liggen, Waarschijnlijk zal dat iets meer aan het einde van de middag worden. Vandaag moet ik om half 11 bloed gaan prikken en dan een uur later mag ik bij de internist binnen komen en daarop aansluitend bij de oncologie. Als dat gebeurd is, kan ik nog even een uurtje of iets langer even uitrusten en dan mag ik weer gezellig op en neer naar Vlissingen voor m'n 6e bestraling.

Ik weet ook niet hoe ik het morgen zal gaan als het oudjaar is, maar ik denk zo maar eens dat ik toch even naar bed toe zal gaan voordat we het nieuwe jaar in gaan. Ik denk zo maar eens dat ik niet een hele dag en dan nog eens de hele avond wakker kan blijven zonder dat ik daar last van ga krijgen. Nou ja in ieder geval word ik van het bestralen niet zo beroerd als met de chemokuren. Wanneer het morgen avond 12 uur wordt, dan kan ik zeggen dat ik het nieuwe jaar zo goed als kankervrij mag gaan beginnen en dat is toch wel een klein feestje waard!

Sinds een week heb ik een Facebook pagina genaamd: Leven Met Een Beperking.
Insteek van deze pagina is om mensen met een beperking bij elkaar te brengen en om daar over van alles en nog wat te kunnen praten of te vertellen wat men dwars zit of wat men mee heeft gemaakt.
Neem dus eens een kijkje en als het je wat lijkt, meld je dan aan.
https://www.facebook.com/levendmetbeperking

Voor een ieder dit leest, alvast een heel goed uiteinde!! Voor het nieuwe jaar heel veel geluk en hopelijk een heel gezond 2012!!


zondag 25 december 2011

Wat kan een mens slapen zeg!

De afgelopen dagen is het me niet in de koude kleren gaan zitten, want de afgelopen dagen zijn best wel vol en druk verlopen. Vrijdagochtend moest ik al om half 8 met de taxi mee naar Vlissingen voor m'n tweede bestraling en daarom moest ik er al om 6 uur 's morgens uit. Misschien had ik iets later uit bed kunnen komen, maar ik kom liever op tijd uit bed, dan dat ik me moet gaan haasten en weinig tijd heb.
Rond de klok van half tien was ik weer thuis en wilde ik op m'n gemak nog wat laatste dingetjes gaan doen voor de kerst, maar door omstandigheden liep dat helemaal anders. Nu vind ik dat op zich helemaal niet erg, maar op de een of andere manier vraagt dat altijd weer net even iets meer van me. M'n moeder was bij even bij iemand anders en daar ben ik later ook nog naar toe gegaan omdat ze hulp nodig had. Toen ik geholpen had kon ik een beetje rust nemen en even m'n gemak houden. Later die middag wilde m'n ma en ik weg gaan en wilde we ieder nog even wat anders doen voordat we naar huis zouden gaan, maar helaas was dat ook niet voor ons weg gelegd. De auto van mams wilde niet meer starten en wat we ook probeerde het wilde maar niet lukken, dus bleef er maar een ding over en dat was dat mams met mij mee zou rijden. Jammer genoeg was de ellende nog niet compleet, want ik draaide m'n auto en op het moment dat ik hem in z'n achteruit zette, hoorde ik een kleine klap en had ik geen achteruit versnelling meer en had ik alleen nog maar de mogelijkheid om vooruit te gaan. Met veel pijn en moeite heb ik m'n auto gedraaid gekregen en kon ik mams eerst even thuis afzetten zodat ik daarna door kon rijden naar de garage. Helaas hadden ze bij de garage het onderdeel dat kapot was niet op voorraad liggen en moest ik later die dag terug komen om een leenauto op te halen en om een powerbooster mee te nemen zodat we ook later die dag de auto van mams konden gaan starten en ophalen. Al met al is dat ook allemaal wel gelukt en moest ik in de tussentijd ook nog met mams naar de krant omdat ze daar moest gaan werken en die werkzaamheden zijn voor mij te zwaar, dus was ik daar alleen maar aanwezig.

'S avond had ik de leenauto en konden Peter en ik de auto van mams gaan ophalen en gelukkig kregen we hem aan de praat. Daarna ben ik toch nog even die kleine kerstdingen gaan doen en ben ik daarna uitgeput naar huis toe gegaan. Ik heb wat gegeten en ik ben voor een uurtje anderhalf uur op bed gaan liggen, want ik zou nog even voor de kerst naar de buurvrouw gaan. Ik weet dat ik voor die dag behoorlijk wat van mezelf gevraagd heb, maar in ieder geval hoefde ik niks inspannends meer te doen. Dus die avond ben ik dus nog even naar de buur geweest en hebben we nog even lekker zitten kletsen en ben ik tegen 12 uur naar huis toe gegaan en ik bed gaan liggen.

Zaterdagochtend werd ik pas om half 11 wakker en was ik weer redelijk uitgerust en heb ik die dag lekker op m'n gemak wat dingen gedaan. In ieder geval ben ik rond 12 uur lekker met de honden naar buiten gegaan en daarbij was het lekker weer en heb ik toch nog ongemerkt een behoorlijk rondje weg gelopen. Nou kwam dat ook omdat ik iemand tegen kwam en die ik ook al heel lang niet meer gezien had en die mevrouw heeft ook een klein poedeltje en zo doende zijn we samen rond gaan lopen. Nadat ik daarvan terug kwam heb ik eerst maar eens lekker gegeten, want dat had ik nu toch wel heel erg nodig. Na het eten maar even op m'n gemak wat kranten gaan nabezorgen die bezorgers vergeten zijn te bezorgen en daar was ik dus ook weer even een paar uurtjes zoet mee. Toen ik dus weer thuis kwam heb ik nog wat kleine dingen gedaan, maar naderhand had ik beter tegen mezelf kunnen zeggen om het niet te doen. Want het was eigenlijk allemaal weer net iets teveel geweest van het goede.

Rond 7 uur gisterenavond ben ik weer m'n bed ingedoken omdat ik dus behoorlijk moe en uitgeput was en omdat ik me nou niet echt happy kon voelen en dan lig ik liever in m'n bed. Vanmorgen eerste kerstdag werd ik weer wakker door onze hele grote pup die begon te piepen en daarmee weet ik dat het tijd is dat de hondjes naar buiten moeten en ik moet zeggen dat ik me nu weer een beetje mens voel. Wel zal ik het vandaag rustig aan gaan doen en niet teveel dingen gaan doen.

Wanneer ik dit nu zo eens terug bekijken, dan merk ik dat m'n conditie dus gewoon helemaal afgezwakt is en dat ik slaap heel hard nodig heb. Ook als ik terug kijk naar eerder merk ik gewoon dat ik op het moment heel veel kan slapen, mits m'n lijf niet pijn doet of teveel pijn doet. Als m'n lijf teveel pijn doet, dan kom ik even wat moeilijker in slaap en lig ik te draaien net zo lang tot dat ik m'n lijf niet meer zo goed voel of dat het wat meer gaat ontspannen. Het liefs zou ik willen dat m'n conditie gewoon weer heel snel op pijl is, want dit valt me toch wel heel zwaar op m'n maag. Maar ja altijd maar stil zitten is ook niet goed en zolang ik toch dingen blijf doen, dan zou m'n conditie toch weer op pijl moeten gaan komen. In ieder geval denk ik wel dat bezig zijn beter is dan stil zitten, want als ik alleen maar stil zou zitten dan zou m'n conditie ook niet op pijl kunnen komen. Daarbij moet ik wel zeggen dat het van dag tot dag verschilt, want de ene dag kan ik meer hebben en de andere dag kan ik weer minder hebben.

Nou ja eerst maar eens alle bestralingen aflopen en dan maar eens kijken wat ik dan aan m'n conditie verder kan doen. In ieder geval zal ik in de tussentijd gewoon proberen alvast m'n conditie op een rustige manier weer op gaan bouwen, want ik voel er weinig voor dat het nog verder afzwakt.
Nou ja het goede nieuws is dat ik genezende ben en dat is waar ik het uiteindelijk allemaal voor gedaan heb.

donderdag 22 december 2011

Mijn eerste bestraling.

Vorige week vrijdag had ik nog een intakegesprek bij het ZRTI in Vlissingen voor mijn bestralingen en vandaag heb ik dan ook mijn eerste bestraling gehad.
Natuurlijk werd ik weer net als vorige week opgehaald door de taxi en ik moet zeggen dat de rit naar Vlissingen al aardig aangenaam is verlopen. Ik had een chauffeur die ook lekker relaxed was en vanaf het begin hebben we heerlijk zitten kletsen, waardoor de rit naar Vlissingen zeer voorspoedig is verlopen. Rond half twee was ik op de plaats van bestemming en ik was zelfs tien minuten te vroeg, maar dat vind ik niet zo erg. Om eerlijk te zijn ben ik liever iets te vroeg dan dat ik te laat ben.

Ik heb me weer netjes gemeld bij de receptie en van daaruit kon ik doorlopen naar de wachtkamer. Ik moet eerlijk zeggen dat het voor de patiƫnten wel heel erg aangenaam maken, want je kunt daar koffie of thee naar behoefte pakken. Verder hebben ze daar heerlijke stoelen staan waarin je echt voortreffelijk zit. Wanneer je daar zin in hebt, kun je lekker een beetje biljarten of kun je een beetje puzzelen of gewoon lekker wat lezen. In ieder geval had ik een kop koffie gepakt, maar die is wel zo ontzettend warm dat je er niet gelijk grote slokken van kunt nemen. Ik geloof dat ik m'n koffie voor de helft op had en toen werd ik al geroepen door een laborant om mee te gaan voor de bestraling.

De laborant stelde zich netjes voor en zo liepen we naar de ruimte waarin ze de controle hebben over het bestralingsapparaat en waarvan ze je in de gaten kunnen houden via monitoren uit verschillende hoeken. Daar hebben ze me een beetje laten zien wat ze daar dus doen en waarom ik met camera's in de gaten wordt gehouden. Na nog wat gegevens gecontroleerd te hebben, kon ik me verder begeven naar de kleedkamer waarin ik mij kon ontdoen van m'n bovenkleding. Van daaruit kon ik weer door lopen naar de ruimte waarin het bestralingsapparaat staat. Daar stond mijn masker al klaar en jammer genoeg hebben ze er geen gaten in gemaakt voor m'n ogen. Nou ik mocht op de tafel gaan liggen en toen werd eerst de tafel op de juiste hoogte gezet en daarna kreeg ik het welbekende masker over m'n hoofd heen. Toen ze het masker om deden besloot ik nu m'n ogen gewoon open te houden en hoewel dat niet echt makkelijk ging is het me toch gelukt. Doordat ik m'n ogen open hield kon ik door een klein gaatje dat in het masker voor m'n ogen zat toch nog een beetje kijken en daardoor heb ik het benauwde gevoel wat ik vorige week had niet gehad. Ze moesten toch nog even een kleine wijziging doorvoeren in het aftekenen, want het was schijnbaar niet helemaal goed afgesteld en afgetekend geweest de vorige keer. Nadat het aftekenen gebeurd was werd er voor de zekerheid nog een foto gemaakt om te kijken of dat ze op de juiste plek zitten met het bestralen. Dit soort foto's zullen tussentijds ook nog een paar keer gemaakt worden, want zo zorgen ze ervoor dat het bestralen elke keer op de zelfde plek plaats vindt. Na de foto gingen ze beginnen met het bestralen en ze zouden vanuit twee kanten gaan bestralen. Ze bestraalde me van schuin achter en ze bestraalde me twee keer van schuin aan de voorkant, alleen wordt bij de tweede keer het apparaat net even weer iets anders afgesteld. Van het hele bestralen voel je echt helemaal niks en het enige wat je dus merkt is dat het apparaat geluid maakt en dat is eigenijk wat je mee krijgt. De bestralingen is dus drie stukken gedeeld en elke gedeelte van bestraling duurt maar 15 seconden. Toen dat eenmaal gebeurd was, kwamen de laboranten weer terug en werd ik bevrijd van de tafel doordat ze het masker afdeden. Want nogmaals het masker dat ik opkrijg wordt vast geklikt aan de tafel en daardoor kan ik me niet meer bewegen. Na het hele gebeuren mocht ik me weer gaan aankleden en mocht ik me weer even gaan melden bij de receptie. Bij de receptie kreeg ik mijn afsprakenkaartje weer terug, maar nu met de afspraak voor morgen en voor de hele volgende week. En toen kon ik weer de taxi in duiken om weer terug naar huis toe te gaan.

Ook de terugreis met de taxi is net als de heenreis voorspoedig verlopen, omdat ik weer heerlijk met de chauffeur heerlijk heb zitten kletsen en om eerlijk te zijn mag deze chauffeur van mij wel elke dag komen. Helaas is dit niet iets wat ik kan kiezen en moet ik dus gewoon maar afwachten wat voor een chauffeur ik per dag krijg. Nou ja je weet het maar nooit, maar het kan goed dat deze goed man nog wel vaker zal gaan zien. In ieder geval was ik om tien voor 3 weer thuis en kon ik weer gewoon een beetje m'n eigen ding gaan doen.

Als ik het heb over mijn tevredenheid over het ZRTI in Vlissingen, dan kan ik zeggen dat ik tot nu toe heel tevreden ben. De mensen die daar werken zijn ontzettend vriendelijk en behandelen je ook erg goed. Ik moet zeggen dat ik daar heel ontspannen ben en die ontspannen sfeer merk je gewoon heel goed en het doet je ook gewoon heel goed. Als ik eerlijk ben, dan zou ik zeggen waren ze overal maar zo in de ziekenhuizen.

De website van het ZRTI is: http://www.zrti.nl/

dinsdag 20 december 2011

in de tussentijd.

Inmiddels ben ik al weer bijna drie weken verwijderd van mijn laatste chemokuur en nog steeds voel ik daar de werking van. Het liefst zou ik gewoon weer lekker m'n ding gaan doen en zou ik het liefst lekker actief bezig willen zijn, maar helaas wil mijn lichaam daar steeds niet aan. Het is ongelofelijk wat het lichaam nog tegen kan sputteren bij het minste geringste dat je wil gaan doen.
Als ik toch wat ga doen, dan merk ik dat ik snel buiten adem ben vergeleken met hoe ik voorheen was. Daarbij als ik dan toch door ga en merk dat ik het eigenlijk al wel heb gehad, dan word ik gewoon misselijk en dat moet ik er echt mee gaan stoppen. De misselijkheid is duidelijk de grens tot waar ik door kan gaan en als ik die grens bereikt heb, moet ik dus echt stoppen. Ik moet er wel bij zeggen dat het van dag tot dag kan verschillen en zelfs kan het van minuut tot minuut schelen.

Normaal ben ik echt iemand die graag bezig is en geniet van de momenten waarop ik niks hoef te doen. Het is zo'n moment waarop je op de bank ploft of op een stoel en even heerlijk zucht van het genot dat je even lekker rustig kan gaan zitten en niks meer hoeft te doen. De laatste tijd is daar helemaal geen sprake van, want vandaag de dag moet ik dus meer stil zitten en moet ik maar rustig aan doen en dat valt me soms erg zwaar tegen. Natuurlijk doe ik over de dag heen wel wat kleine dingen om toch maar wat te kunnen doen, maar daarbij moet ik mezelf wel heel erg in de gaten houden dat ik de dingen dan wel rustig aan blijf doen en dat ik niet over m'n grens heen ga. In de middag ga ik al wel mee met Morrison naar de middagkrant, dit zodat ik in ieder geval wel elke dag even de deur uit ben en om zo wat kleine dingen te regelen met de bezorgers. Daarbij heb ik een beetje ritme in de dag en dat is iets wat toch wel heel erg fijn is en volgens mij ook wel heel goed is om te hebben.

In de avond houd ik in ieder geval al wel m'n gemak, want vaak voel ik dan toch al wel dat ik er een hele dag op heb zitten en dan voel ik de vermoeidheid ook erg goed. Wanneer ik erg vermoeid ben, dan voel sta ik al niet meer zo stevig op m'n benen. Op zo'n moment voel ik dat ik nog maar weinig kracht heb in m'n benen en dan voel ik me ook wel een beetje licht in m'n hoofd. Als ik dat punt bereikt heb, dan ga ik zo snel mogelijk m'n bed in als dat kan. Wanneer ik dan in m'n bed lig, dan val over het algemeen behoorlijk snel in slaap en dan slaap ik meestal ook wel zo'n 12 uur. Het gebeurd ook wel eens dat ik zo moe ben dat ik gewoon niet ik slaap kan vallen. Wanneer dat gebeurd, dan moet m'n lichaam eerst helemaal ontspannen voordat ik in slaap kan vallen. Als m'n lichaam niet ontspannen is, dan doet het overal pijn en weet ik gewoon van gekkigheid niet hoe ik moet gaan liggen. De nachten zijn dus ook niet altijd het zelfde en dat is iets waar ik me gewoon aan over moet geven. Ik heb wel geleerd dat je niet moet gaan liggen denken dat je niet kan slapen of dat je wilt gaan slapen. Als je dat namelijk wel doet, dan duurt het alleen maar langer voordat je in slaap valt omdat je het jezelf alleen maar moeilijk maakt.
Ik weet niet je de uitspraak kent? Moeten maakt je moe! En geloof me dat het echt waar is. Denk hier maar eens over na en je zult merken dat het echt zo is.

De laatste tijd ben ik emotioneel behoorlijk aan de wankele kant, want ik merk toch wel dat ik soms dingen maar moeilijk kan hebben of dat ik dingen me te snel aantrek. Het is heel stom en ik weet ook wel dat ik dat niet moet doen, maar het is iets wat gewoon gebeurd. Soms kunnen tranen me zo in de ogen springen bij een of andere gebeurtenis of bij het horen van een liedje op de radio of noem maar op. In ieder geval ben ik wel iemand die me daar gauw weer vanaf probeer te draaien en soms kost dat gewoon even wat tijd.

Dit alles wat ik beschrijf zou ik eigenlijk helemaal niet willen, maar schijnbaar is dit iets wat er gewoon bij hoort en daar moet je maar gewoon mee proberen om te gaan. Ik kan me voorstellen dat iemand hierdoor depressief kan worden, maar gelukkig heb ik daar geen last van en ik hoop het dus ook niet te worden. Ik denk wel dat wanneer alles achter de rug is, dat ik dan pas ga beseffen wat er in de afgelopen maanden is gebeurd en krijg ik dan pas de kans om het allemaal te gaan verwerken. Maar goed volgens mij had ik dit ook al in m'n vorige verhaal geschreven.

Nu eerst ga ik donderdag en vrijdag maar eens afwachten en kijken hoe het zal gaan met de bestralingen. Dan is het weekend en is het kerstmis en daar ga ik zeker te weten van genieten. Eerste kerstdag gewoon lekker huis en tweede kerstdag bij een broer van mij. Tweede kerstdag kadootjes en gezellig samen zijn en ik hoop dat ik een mooi en leuk kado mag gaan krijgen.

vrijdag 16 december 2011

Intakegesprek voor bestraling.

Vandaag is het precies 2 weken geleden dat ik mijn laatste chemokuur heb gehad en vandaag moest voor het eerst naar het ZRTI in Vlissingen zijn voor een intakegesprek omtrent de bestralingen die ik ga krijgen. Gelukkig heb ik nog net op tijd zorgtaxi kunnen aanvragen en hoewel het moet spoed aangevraagd is, kreeg ik van de week al de goedkeuring van mijn zorgverzekeraar. Om precies te zijn heb ik pas begin vorige week de zorgtaxi aangevraagd en dat komt omdat ik eigenlijk er in eerste instantie vanuit ging dat ik pas het volgende jaar bestraling zou gaan krijgen. Door deze gedachte dat ik pas volgend jaar bestraald zou worden, had ik dus het idee dat ik dus nog tijd genoeg had om het aan te vragen. Helaas had de internist en de artsen in Vlissingen andere plannen en wilde ze toch al dit jaar gaan beginnen met bestralen. Omdat het dus ineens kort dag was geworden om de zorgtaxi aan te vragen, heb ik maar eerst een gebeld met mijn zorgverzekeraar en met de des betreffende persoon aan de telefoon overleg gepleegd en moest ik mijn aanvraag dezelfde dag nog faxen in plaats van opsturen via de post. Ook heb ik gelijk gebeld met de zorgtaxi om een afspraak te plannen en om mezelf al in te schrijven en ook daar hebben ze er een spoedaanvraag van gemaakt.

Vanmorgen om tien over 9 werd ik opgehaald door de taxi en omdat het de eerste keer was ging mams mee. Dit was ook het advies van het ZRTI, omdat ze aangegeven hebben dat ik veel informatie zou gaan krijgen. Dus daar gingen we en met een beetje ongemak ging ik in de taxi zitten, want ik heb altijd een beetje het idee dat zo'n bestuurder altijd om een praatje zit verlegen. Gelukkig viel dat allemaal wel mee en natuurlijk zijn er wel wat woorden over en weer gegaan, maar niet in die hoeveelheid waar ik in eerste instantie bang voor was. Om tien voor 10 kwamen we aan bij het ZRTI en werden we netjes voor de deur afgezet en kon ik me gaan melden bij de receptie. Bij de receptie moest ik dan in laten schrijven en wat gegevens doorgeven en toen dat gebeurd was kon ik naar de volgende verdieping om me daar weer te melden. Nou ik was mooi op tijd want ik zou om tien uur een afspraak hebben met Dr. Griep. Ja je leest het goed Dr. Griep!!

Na een half uurtje wachten werd ik door Dr. Griep naar binnen geroepen en daar heeft hij het een en ander laten zien en heeft hij het een en ander uitgelegd. In ieder geval toen ik daar bij die arts binnen was en nadat hij wat dingen had uitgeld, kon ik eruit op maken dat ik goed aan het genezen ben Yippie!!
Hij heeft mij een de foto's van de aller eerste CT-scan laten zien en daarop kon ik goed zien waar ik de tumor had zitten. Daarop vertelde hij dat er nu na de chemokuren niks meer te zien is en dat is toch best wel even goed nieuws om zo maar eens even te zeggen. Nu vraag je je misschien af waarom ik dan nog bestraald moet worden en dat vroeg ik me dus ook even af, maar daar had de arts wel een antwoord op. Ook al is de tumor niet meer te zien op de foto, dat wil dan nog niet zeggen dat alle kankercellen weg zijn of kapot zijn gegaan en om er dus voor te zorgen dat er straks echt niks meer zit moet er dus nog bestraald gaan worden. Gelukkig omdat ik al goed in remissie ben, hoef ik dus maar 15 keer bestraald te worden en dat is niet zo heel veel. Toch omdat ik 15 keer bestraald moet worden, ben ik toch 3 weken zoet en moet ik dus 3 weken lang elke dag op en neer naar Vlissingen om bestraald te worden.
Na het gesprek met Dr. Griep, mocht ik me met mams weer in de wachtkamer planten om daar vervolgens te wachten tot ik opgeroepen werd door een van de laborantes die daar werkte.

Na weer een klein half uurtje wachten werd ik opgeroepen door een van de laborantes en die zou mij dan nog even het een en ander uit gaan leggen en mij gaan vertellen wat ze zouden gaan doen met me. Het is daar standaard dat je bij een eerste bezoek een gesprek krijgt van een arts en daarna met een laborante en die laborante verteld je dus ook nog het een en ander. Ze ging me dus vertellen dat ik ze me een masker gingen aanmeten zodat ik tijdens de bestraling echt helemaal stil lig. Wanneer het masker gemaakt zou zijn, zou ik de CT-scanner ingaan om precies af te gaan tekenen waar en hoe ze precies moeten gaan bestralen. Veel van de aftekenlijnen komen op het masker te staan en dat is weer een voordeel. Ook zou er een lijn op mijn borst komen te staan en met dat lijntje moet ik dus heel voorzichtig zijn als ik bijvoorbeeld ga douchen, want het is de bedoeling dat het lijntje zichtbaar blijft. Ook heeft ze het over de bijwerkingen gehad en dat zullen er naar verwachting niet zoveel zijn. Ik kan een beetje verbrandde huid gaan krijgen, maar ook aan de binnenkant kan het een beetje verbrand aan gaan voelen en daar zou ik wel een last van kunnen krijgen met slikken. Na nog wat kleine dingen die ze me verteld had, kon ik mij weer in een wachtkamer planten en gaan wachten tot dat ik opgeroepen zou worden om het masker te laten maken en om de CT-scan te laten maken.

Een half uurtje later werd ik inderdaad geroepen door weer een ander laborante en die nam mij weer mee naar een kamer waarin de CT-scanner stond en waar ze ook het masker zouden aan gaan meten. Toen ik daar binnen kwam werd er weer een klein beetje uitleg gegeven en vervolgens maakte ze nog een foto van mij die ze bij het masker zouden gaan leggen, zodat ze de volgende keer weten welk masker ze moeten hebben. Toen ik mij gaan ontdoen van m'n bovenkleding en kon ik plaats gaan nemen op de tafel van de CT-scan. Eerst wordt ik goed gelegd op een manier waarop ik dus ook lekker lig en vervolgens gaan ze het masker maken.

Ze maken het masker met een soort kunststof die op een bepaalde temperatuur heel soepel word en dat doen ze door het in een bad te leggen met warm water. Wanneer het dus soepel is, kunnen ze het heel makkelijk in model brengen en zo precies pas maken aan de betreffende persoon en in dit geval ik zelf. Ze leggen het kunststof vel op je gezicht en dat voelt dan een beetje nat en warm aan. Wanneer ze het dan op mijn gezicht hebben gelegd, trekken ze het verder over mijn gezicht en langs mijn hoofd en waarna ze het vast zetten aan de tafel. Op het moment dat het vast zit aan de tafel, beginnen ze met het aandrukken van het kunststof en neemt het de precieze vorm aan van mijn gezicht en schudders. Toen ze het aan begonnen te drukken moest ik mijn ogen dicht doen, want anders zouden ze recht op mijn oogbol gaan drukken en dat is nou niet echt de bedoeling. Terwijl ze aan het aandrukken zijn voelde ik al dat het masker hard aan het worden was en merkte ik dat mijn bewegingsvrijheid ineens heel erg beperkt geworden was. Toen ze eenmaal klaar waren het aandrukken en het masker de vorm van mijn gezicht, hoofd en schouders had aangenomen, begonnen ze met aftekenen en dat ging eigenlijk best wel snel. Als hulpmiddelen bij het aftekenen, gebruiken ze kleuren laserstralen en plakband en dat is wat je als eerste hoort. Toen hoorde ik het gekras van de stiften op het masker en op een gegeven moment voelde ik dus ook de stift over mijn borst heen gaan. Toen ze eenmaal klaar waren het met aftekenen, gingen ze beginnen met het maken van de CT-scan en dat zou dan een paar minuten duren. Ondertussen begon ik me een beetje ongemakkelijk te voelen, omdat ik mij van boven niet meer kon bewegen en ik had mijn ogen ook nog steeds dicht. Ik kreeg even een licht gevoel van paniek, een gevoel van gevangen zitten. Het eerste wat ik heel erg graag wilde was mijn ogen open doen, want ik wilde weer even zien waar ik was en wat gebeurde. Voorzichtig probeerde ik mijn ogen open te doen, maar dat ging in eerste instantie niet zo makkelijk omdat het masker op m'n ogen gedrukt waren. Toen ik ze een beetje open kreeg, kon ik door de spleetjes van m'n oogleden gaan kijken en gelukkig zaten er ook nog gaatjes in het masker en daardoor kon een klein beetje gaan kijken. Met het kijken zag ik de binnenkant van de CT-scanner en op dat moment zakte het lichte gevoel van paniek een klein beetje. Toch bleef ik me maar ongemakkelijk voelen en het liefste wilde ik me gewoon weer een beetje vrij voelen. Misschien zou je het een soort van claustrofobie kunnen noemen. Normaal heb ik daar nog nooit last van gehad, maar in dit geval als je zo vast ligt en weinig kan zien wordt het toch even wat anders. Gelukkig was het scannen snel voorbij en werd ik verlost van m'n maker en kon ik overeind gaan zitten en dat was even een heerlijke opluchting.
Toen kreeg ik een afsprakenkaartje mee en kon ik me weer gaan aankleden en waren alle voorbereidingen voor de bestraling gedaan. Ze vertelde me dat ze nog wel een gat zouden gaan maken voor m'n mond en dat ze nog een paar gaten zouden maken voor m'n ogen, dus ik hoop maar dat ze het ook gedaan hebben als ik voor mijn eerste bestraling kom. Want de volgende keer wil ik toch wel heel graag m'n ogen fatsoenlijk open kunnen doen en dat maakt het misschien dan weer iets minder vervelend.

Het mooie is dat de taxichauffeur blijft wachten tot dat ik helemaal klaar ben en dat was dus vandaag ook zo en konden we gelijk weer naar huis. Om een uur waren we dus ook weer thuis en kon ik even een klein beetje bij komen van het hele gebeuren.

Bij het maken van het masker, het aftekenen en het maken van de CT-scan, mocht mams er niet bij zijn en heeft zij zich maar moeten vermaken in de wachtkamer. Toch was ik heel bij dat ze er vandaag bij was, want dat maakte het net even een stuk gezelliger en waar ze voor mee kwam, de informatie. Nou daar had ze voor mij part gewoon thuis voor kunnen blijven. De hoeveelheid informatie die ik gekregen heb, vond ik wel mee vallen en kan zelf heel goed onthouden. Nu ben ik al die tijd dat ik ziek ben vrij rustig geweest en ben ik er misschien ook nog vrij nuchter onder geweest. Misschien maakt dat het verschil wel dat ik de informatie heel goed zelf kan onthouden en dat daarom de hoeveelheid informatie ook wel mee viel voor mij. Ik weet niet hoe andere mensen hieronder zijn, maar het kan dus zijn dat ze door hun emoties en alle gebeurtenissen er dus niet helemaal bij zijn. in ieder geval vond ik het vandaag best wel mee vallen, maar is het al met al toch vermoeiend geweest doordat het een lange tijd is dat ik daar moest zijn.

Volgende week donderdag 22 december krijg ik mijn eerste bestraling en dan vrijdag krijg ik dan mijn tweede bestraling. Daarna zit het weekend met de kerst ertussen en heb ik dus even een paar dagen vrij. Dinsdag 27 december mag ik weer vrolijk op en neer naar Vlissingen en dat tot dat het weer weekend is. Dat is het weekend van oud en nieuw. Het volgende jaar mag ik dan weer voor de volgende reeks bestralingen en dan zal ik half januari wel klaar zijn met heel het behandelproces. In ieder geval kan ik waarschijnlijk met oud en nieuw een soort van dubbel feestje geven, want zoals ik het er vandaag heb kunnen halen, ben ik dus genezende en ben ik dus in remissie. Wat dus betekend dat ik straks praktisch het nieuwe jaar kankervrij mag gaan beginnen.
Dus mensen waar is m'n feesttoeter??????? en niet te vergeten m'n feestmuts natuurlijk!!!

zondag 11 december 2011

Een week na m'n laatste chemokuur.

Nou inmiddels ben ik al weer ruim een week van m'n laatste chemokuur verwijderd.
De afgelopen week is voor mij een zeer bewogen week geweest en heb ik maar weinig rust kunnen houden. Dat ik weinig rust heb kunnen houden, heb ik ook heel goed kunnen voelen aan m'n lichaam. M'n lichaam is ook behoorlijk aan het protesteren geweest en daar heb ik me nou ook niet altijd even prettig bij gevoeld.

Het begin van de week had ik ook nog behoorlijk veel last van de chemokuur en merkte ik dat m'n lichaam duidelijk een behoorlijke impact heeft gehad daardoor. Hoewel het elke dag beetje bij beetje beter gaat, merk ik gewoon dat ik nu nog minder kan hebben lichamelijk en geestelijk gezien. Ik kan wel vertellen hoe ik me daar constant bij voel, maar daar wordt een mens nou ook niet echt vrolijk van. In ieder geval moest ik woensdag naar Roosendaal voor de PET-scan en dat alleen al vond ik al heel erg vermoeiend, maar goed ik wist waarvoor ik het moest doen. Woensdagochtend ben ik gewoon lekker met mams op stap geweest en dat lekker op ons gemakje en ondanks dat het gewoon op het gemakje was, merkte ik dat m'n lichaam uitgeput begon te raken omdat ik behoorlijk misselijk begon te worden. Wanneer ik misselijk begin te worden, weet ik dat ik het rustig aan moet gaan doen en dat ik eigenlijk zelfs even moet gaan rusten. Dus uiteindelijk zijn we naar huis gegaan en heb ik even kunnen rusten voordat ik naar Roosendaal toe zou moeten voor de PET-scan. Om 1 uur 's middags moest ik daar aanwezig zijn en vond ik eigenlijk al in eerste instantie behoorlijk balen. Nou om 1 uur melde ik me aan zodat ze wisten dat ik er was en wat bleek, was het allemaal nog eens uitgelopen met een half uur tot een uur en dus moest ik nog een tijd wachten voordat ik aan de beurt was.

Voor de PET-scan moest ik een klein beetje aan voorbereiding doen. Zo'n 6 uur van tevoren mocht ik niet meer eten en mocht ik alleen nog maar wat drinken en dan alleen drinken zonder suiker. Om kwart voor 7 's morgens werd ik wakker en schrok ik, want ik had er eigenlijk al wel iets eerder uit gewild omdat ik dan nog even wat kon gaan eten. Nou om kwart voor 7 ben ik dus als een speer uit m'n bed gesprongen en ben ik als een idioot wat gaan eten, want anders wat ik de sigaar en zou ik dus helemaal niks meer kunnen eten tot na de scan. Twee uur voordat ik aanwezig moet zijn, moest gaan beginnen met  minstens een liter water drinken, zodat overgebleven afvalstoffen m'n lichaam zouden gaan verdwijnen.
Nou dat is al iets wat me behoorlijk tegenstaat omdat wanneer je dus in zo'n korte tijd veel moet drinken, je dus ook behoorlijk veel naar de wc moet om te plassen. Nou ik heb heel wat keren naar de wc gelopen om te plassen. Zelfs voordat ik in de auto stapte om naar Roosendaal te gaan ben ik naar de wc gegaan, maar toen ik eenmaal aangekomen was in het ziekenhuis van Roosendaal moest ik al weer naar de wc. Toen ben ik naar de afdeling nucleairegeneeskunde gegaan en heb ik me daar aangemeld. Daar was het dus nog een dik half uur wachten doordat ze uitgelopen waren. In die tussentijd ben ik ook al weer een keer naar de wc gegaan. Zo'n tien over half 2 ben werd ik geroepen en word er het een en ander aan voorbereiding gedaan. Ik mag dan plaats nemen op een bed, waarna ze m'n suikergehalte in m'n bloed gaan meten, ik een oxazepan tablet krijg om m'n spieren te laten ontspannen en ik krijg een infuus waarin ze het radioactieve vloeistof toedienen. Daar moest ik nog 10 minuten wachten voordat ik weer verder kon. Voordat ik dan verder kon mocht ik nog een keer naar de wc en weer plas je bijna voor een liter vocht uit. Uiteindelijk kon ik naar beneden waarna ik in een kamertje gebracht word en waar ik dus een uur lang alleen maar rustig stil mag gaan liggen en voordat het begin krijg ik dan het radioactievevloestof ingespoten via het infuus.

Op zich was het uurtje alleen maar stilliggen helemaal niet erg, want dat kon ik eigenlijk wel even goed gebruiken omdat ik toch al behoorlijk moe was. Het vervelende kwam toen ik merkte dat ik weer moest gaan plassen en als het even kan moet je dat ophouden tot voordat ik de scan in zou moeten. Helaas ging me dat helemaal niet lukken. Ik werd onrustig en ik kreeg steeds meer moeite om het op te houden en daardoor begon ik te draaien en dat is iets wat ik eigenlijk totaal niet mag.
De vorige keer toen ik de PET-scan kreeg, lag ik in een kamertje in het ziekenhuis en ik had toen ook nog een wc tot m'n beschikking waar ik toen tussendoor ook nog even gebruik van kon maken. Natuurlijk liever niet, maar als het echt nodig was kon ik gebruik maken van de wc.
Nu lag ik helaas in een kamertje in de vrachtwagen waarin de scanner ook stond en jammer genoeg was daar ook geen wc tot m'n beschikking en daar baalde ik dus ook even flink van.
In ieder geval doordat ik zo onrustig lag te woelen kwam er een verpleger die die met de scanner werkte ineens binnen en vroeg aan me of het goed ging. Het moment waarop ik had liggen wachten, want ik had gezien dat er een camera in dat kamertje hing waarmee ze me in de gaten hielden en zodoende kwam hij dus even kijken. Ik heb gelijk gezegd dat ik heel erg nodig naar de wc moest om te plassen. De verpleger vroeg gelijk of ik het toch niet op kon houden. NIET DUS!!!
Hij zou eens even gaan kijken wat hij voor me kon doen en uiteindelijk kwam hij met een urinaal aanzetten waar ik dus even in kon plassen. Dolblij heb ik hem aangepakt en ben ik gaan plassen. Toen ik klaar was keek eens even en toen zag ik dat al weer ruim een halve liter had uitgeplast.
Nou na dat ik geplast had kon ik eindelijk weer heerlijk rustig gaan liggen en heb ik toch nog even lekker een beetje geslapen.
De scan zelf duurt maar 25 minuten en die tijd heb ik ook nog maar even lekker m'n ogen dicht gedaan.
Om 3 uur was ik klaar en kon ik weer naar huis en ik kon weer eens even lekker wat eten. Mams zat te wachten in de aankomsthal van het ziekenhuis en daar ben ik toen naar toe gelopen en heb ik gelijk een kop koffie en een broodje gehaald en dat doet een mens dan toch wel weer heel erg goed.

Nou de PET-scan is een wat mij betreft een van de vervelendste onderzoeken. Een omdat je veel moet drinken en daarna ontzettend veel moet plassen. Ten tweede is het gewoon een ontzettend saai onderzoek en mag je jezelf vermaken met je eigen gedachtes. Je moet een uur lang stil liggen en mag je je helemaal niet bewegen of het liefst zo min mogelijk. Daarbij mag je als het even kan niet naar de wc, waarbij ik dan bij mezelf denk hoe je dat ik vredesnaam moet controleren. Voordat uur rusten mag je dus nog even naar de wc en dan verwachten ze dat je dan alles uitplast. Tjonge jonge wat denken ze wel niet? Ik ben geen spons die je zomaar even uitknijpt en daardoor ineen keer leeg bent, stelletje mafkezen.

Nou de PET-scan had ik gehad en nu kon ik me alweer gaan voorbereiden voor de CT-scan van donderdag. De voorbereiding bestond uit het drinken van contrastvloeistof. Woensdagavond moest ik dus gaan beginnen met 2 glazen contrastvloeistof en dat verspreid over de avond. Donderdag ochtend voor het ontbijt moest ik dan het 3e glas gaan drinken en dan een uur voordat ik het onderzoek zou gaan krijgen moest ik het 4e glas gaan drinken. Om half 12 zou ik het onderzoek krijgen, maar ik moest 15 minuten eerder aanwezig zijn omdat ik dan nog een beker contrastvloeistof moest drinken. Nou ik was 5 minuten te laat doordat het verkeer een beetje tegen zat en om eerlijk te zijn was ik een klein beetje te laat vertrokken van huis. Voordat ik naar het ziekenhuis ging ben ik eerst nog even gaan douchen. Om kwart over 11 ben ik onder de douche gesprongen, maar de laatste tijd heb ik gewoon net even wat meer tijd nodig om te douchen en dat komt omdat ik tegenwoordig wat meer werk nodig heb om te zorgen dat ik geen spoor aan haren achter hoef te laten. Toen ik onder de douche vandaan kwam was het al bijna 11 uur en toen moest ik nog even wat anders doen en daardoor vertrok ik pas 5 over 11.
Om 10 over half 12 was ik aan de beurt voor de CT-scan en dit onderzoek vind ik zelf niet zo'n vervelend onderzoek omdat ik maar een paar minuten onder de scanner lig. Tijdens de scan moet ik een paar keer m'n adem inhouden en ik krijg tijdens het onderzoek ook nog contrastvloeistof ingespoten doormiddel van een infuus. Nou ja in ieder geval heb ik deze 2 dagen redelijk goed doorstaan, maar waren ze wel heel erg vermoeiend en had ik op een geven moment heel veel moeite om overeind te blijven.
'S avond ben ik al vroeg naar bed toe gegaan en ben ik gaan slapen en ik geloof dat het half 8 was toen ik naar bed toe ging. Zelfs daarvoor had ik ook al even een paar uurtjes op bed gelegen en ben ik eruit gekomen voor het eten om vervolgens na het eten weer in m'n bed te kruipen. Nou voor het eerst in tijden heb ik een nacht gehad waarin ik aan stuk heerlijk heb geslapen. Op een gegeven moment werd ik wakker door Morrison omdat hij de slaapkamer uit ging. In mijn veronderstelling was het nog gewoon avond en met deze veronderstelling ging ik naar beneden naar de wc, maar toen ik beneden kwam zag ik mams haar laarzen aan doen. Toen keek ik op de klok en zag ik dat het al half 5 in de ochtend was. Ik ben weer in bed gaan liggen en weer in slaap gevallen. Rond kwart voor 7 belde mams mij wakker met de vraag of ik even een wijk in de vertraging wilde zetten omdat ze nog op een bezorger stond te wachten. Ik ben er toen maar uit gegaan en heb ik dat gene gedaan wat mams aan mij vroeg. Daarna ben ik maar eens even rustig op m'n gemak wakker gaan worden met een heerlijk kop koffie.
De rest van de vrijdag heb ik geprobeerd om het zo rustig aan mogelijk te doen, maar ondanks dat is het toch nog best wel een behoorlijke drukke dag geweest.

Gisteren zaterdag moest ik voor het eerst echt weer even aan het werk met de middag krant omdat mams en Peter Tante Cynthia weg moesten brengen naar schiphol. Nou ja op zich vond ik dat niet zo erg wilde ik dat best wel doen. 'S morgens om kwart voor 4 werd ik wakker en besloot ik ook maar weer eens mee te gaan naar de ochtendkrant en daarop volgend ben ik dus met Morrison naar de middagkrant gegaan.
Na de middagkrant moest ik nog even met m'n auto naar de garage, want ik had 2 dagen ervoor iets kapot gereden waardoor m'n auto geen koeling meer had. Dus al met al was ik zaterdag pas echt klaar om half 12 en kon vanaf dat moment pas een beetje gaan rusten, hoewel ik nog wel even de hondjes uit moest laten. Dus ook gisteren was ik dus behoorlijk gebroken en ben ik in de middag toch maar even een paar uurtjes gaan slapen. Naderhand heb ik het lekker rustig aan gedaan en ben ik rond half 10 weer naar bed gegaan en geslapen tot vanmorgen kwart voor 10.

Iedere keer verbaas ik me gewoon weer wat die chemokuren met me gedaan hebben. Nu heb ik het afgelopen week drukker gehad dan de weken daarvoor, maar daardoor merkte ik wel heel erg goed dat ik gewoon helemaal niks kan hebben. Mijn conditie is gewoon waardeloos op dit moment en ik hoop echt dat die gauw weer een beetje naar boven gaat zodat ik toch dingen beter aankan.
Emotioneel gezien is het ook nog steeds een grote chaos en weet ik op sommige momenten niet hoe ik me nu moet voelen en soms zijn dingen gewoon teveel. Van tijd tot tijd ben ik heel erg prikkelbaar en reageer ik nou niet bepaald vrolijk of prettig. Het vervelende is dat ik het zelf niet zo wil, maar het komt er gewoon zo uitzetten en dat doet me dan toch ook wel weer pijn. Het doet me pijn omdat ik op een bepaalde manier op mensen reageer van wie ik hou waar ik hen misschien weer pijn kan doen of een ongemakkelijk gevoel kan geven.

Altijd heb ik wel geweten wat kanker met een mens kan doen verstandelijk gezien dan, maar nooit heb ik me echt kunnen voorstellen wat het werkelijk doet met een mens en met de mensen in je omgeving. Het is jammer dat deze ziekte in onze samenleving voorkomt en ik hoop echt dat een hoop mensen dit bespaart blijft, want ik weet nu echt wat het met me gedaan heeft en wat het voor de mensen in m'n omgeving doet en wat het betekend. Kanker doet dingen met je waar je eigenlijk totaal geen grip op hebt en daarmee doel ik op de lichamelijke toestanden en geestelijke toestanden. Ik bid ook echt dat een hoop mensen die bespaart blijft. Voor mezelf is het nu gewoon een kwestie van doorbijten en er voor de volle 100% ervoor gaan. De chemokuren is wat mij betreft echt het meest vervelende wat je door moet maken en bij iedere chemokuur heb ik er tegenaan lopen hikken, omdat ik wist dat ik er de eerste dagen er behoorlijk beroerd van zou zijn. Niet zo zeer dat ik er nu misselijk van werd, maar wel de lichamelijke aanslag en de gigantische vermoeidheid die erbij komt kijken. De misselijkheid is goed te bestrijden met medicijnen en die werken heel erg goed.

Nou ja als alles goed gaat en zoals we het verwachten heb ik nu echt mijn chemokuren gehad en zal ik er geen meer nodig hebben. Toch is het even afwachten op de resultaten van de scans die ik afgelopen week heb gehad. Uit die resultaten zal moeten blijken in hoeverre de tumor erop gereageerd heeft. In ieder geval begin ik binnen nu en twee weken met de bestralingen. Aanstaande vrijdag 16 december moet ik voor het eerst naar Vlissingen naar het radiologisch instituut, waar ik dan een intake gesprek zal krijgen en tekst en uitleg zal gaan krijgen over de bestralingen. Daarbij zal ook weer een scan gemaakt worden om te bepalen waar ze precies moeten gaan bestralen en aan de hand daarvan zullen ze een masker aan gaan meten. De week daarop zullen ze dan gaan beginnen met de behandeling en krijg ik nog voor de kerst m'n eerste bestralingen. Nou ik ben benieuwd hoe dat allemaal zal gaan, maar dat zal ik jullie zeker laten weten doormiddel van deze blog.

Voor nu lijkt het me wel weer even genoeg voor wat geschreven heb en is iedereen weer een beetje op de hoogte van het reilen en zijlen omtrent mijn toestand. In ieder geval iedereen een hele fijne week toegewenst alvast!!!!

maandag 5 december 2011

M'n 3e en laatste chemokuur.

Vrijdag heb ik m'n 3e en laatste chemokuur gehad en ik heb daar best wel heel erg tegenop gezien. Raar maar waar, maar het lijkt wel of ik het een beetje aan voelde komen. Want deze chemokuur is me behoorlijk zwaar gevallen en ook behoorlijk tegen gevallen.

Vrijdagochtend om 9 uur moest ik aanwezig zijn en het mooie was dat ik voor die dag de enige patiƫnt was en dat gebeurd ook niet echt vaak volgens mij. Nou ja doordat ik de enige was, kon alles ook best wel vlot achter elkaar gegeven worden en hoefde ik dus ook niet echt lang te wachten omdat er geen andere patiƫnten waren. Ik moet zeggen dat ik vrijdag al heel snel een dip kreeg en daarom kreeg ik ook al vrij snel slaap, dus het meeste van de tijd heb ik meer met m'n ogen dicht gelegen. Rond half 3 zat de hele chemokuur in m'n lijf en mocht ik mijn weg naar huis toe gaan maken en ik heb dus afscheid genomen van de verpleegster die mij het meeste van de tijd heeft verzorgd.

Rond 3 uur was ik thuis en ik ben ook praktisch gelijk naar m'n bed toe gegaan, want de vermoeidheid en de slaap hadden echt de overhand en dan ligt m'n bedje toch het lekkerste van alles.
Als je nou vraagt hoe de vrijdagavond en de zaterdag is verlopen, dan kan ik alleen maar zeggn dat die dagen alleen maar met slapan zijn door gebracht. Ik kan me ook niet echt meer voor de geest halen hoe ik zaterdag heb verlopen als alleen maar voornamelijk met slapen en daar tussen in de tijd dat ik wakker ben geweest weet ik dus niet. Zondag werd ik om 10 over 7 's morgens wakker en toen heb ik ongeveer 2 uur op de bank gezeten, maar ook dat was niet meer om vol te houden. Ik ben weer naar m'n bed gegaan en ik heb toen weer voor een aantal uurtjes geslapen en ik geloof dat ik pas rond half 1 in de middag pas weer wakker werd. Met een beetje pijn en moeite heb ik mijn medicijnen ingenomen en heb ik maar weer eens wat gedronken om vervolgens maar weer m'n bed in te duiken. Zo ben ik naderhand nog een paar keer in en uit bed gekomen en rond half 5 's middags ben ik er maar eens even uitgebleven. Met veel pijn en moeite heb ik me eerst een beetje overeind moeten houden en vervolgens ging het al een beetje beter. Ik heb toen samen met Peter een pizza gegeten en hoewel het me eerst heel erg tegen stond ben ik toch gaan eten en dat smaakte me wel. Rond 8 uur ben ik weer naar m'n bed toe gegaan en ik ben weer in slaap gevallen tot 11 uur 's avond waarop ik uit bed ben gegaan om wat te drinken en daarna weer naar bed toe gegaan. Rond half 3 vannacht werd ik weer wakker en toen heb ik een half uurtje wakker gezeten op de bank en toen ben ik weer naar bed gegaan, maar rond half 5 werd ik weer wakker en was ik behoorlijk misselijk. Vanaf dat moment ben ik echt een paar uurtjes aan het spoken geweest en heeft m'n buik me ook behoorlijk dwars gezeten. Ik heb veel pijn gehad en dan voornamelijk krampen en dan daarbij dan de misselijkheid. In ieder geval ben ik uiteindelijk weer om half 9 in slaap gevallen en rond 12 uur was het ergste weer voorbij en heb ik weer een beetje gegeten.
De rest van de dag heb ik me maar rustig gehouden, maar om te zeggen dat ik me nou echt lekker voel kan ik nou ook weer niet zeggen. Ik hoop dat het morgen in ieder geval een stuk beter gaat, want op deze manier duurt een dag toch wel heel erg lang.

In ieder geval wil ik toch wel heel erg graag dat het woensdag beter gaat, want dan krijg ik een PET-scan ter controle en donderdag krijg ik dan nog een CT-scan en dat is dan ook weer voor de controle.
Ik ben benieuwd wat er uit zal gaan komen en aan de ene kant sta ik er heel positief tegenover en heb ik wel het gevoel dat het weg is of bijna weg.
Maar ik zit nu niet echt meer te wachten om weer wat chemokuren te krijgen en ik ga er ergens niet vanuit, maar ik houd mezelf toch nog wel even een slag om de arm.
In ieder geval krijg ik 16 december een intake gesprek voor de bestraling en ook dan weer krijg ik dan een CT-scan en dat is dan weer om te kijken waar ze moeten gaan bestralen. Voor zover ik het dan goed begrepen heb, krijg ik de week daarom dan mijn eerste bestralingen en die vallen dan nog net voor de kerst. Al met al gaat het nu ineens allemaal wel heel erg snel, maar dat vind ik op zich ook helemaal niet zo erg. Want hoe eerder ik ervan af ben hoe beter. Ook al heb ik maar 3 chemokuren gehad, toch valt dit hele gebeuren me heel erg zwaar en dan bedoel ik lichamelijk en zowel geestelijk.
Ik zou niet zo gauw weten hoe ik dit nu nog vol zou moeten houden en aan de andere kant denk ik wel eens dat ik een zeur ben. Er zijn mensen die meer chemokuren hebben en die moeten het ook maar nemen zoals het komt en dan kom ik met m'n 3 chemokuren die ik al heel erg zwaar vind vallen.
Ze zeggen wel eens dat hoe meer kuren je krijgt hoe makkelijker die vallen, maar daar kan ik het helaas tot nu toe dus toch niet echt mee eens zijn.
Zoals ik me nu de afgelopen dagen voel, voel ik me dus echt zwaar belazerd en het idee dat ik hierna nog meer kuren zou krijgen zou me dan ook ook heel zwaar vallen.

Nou ja ik ga er maar gewoon even vanuit dat ik m'n laatste chemokuur heb gehad en laat ik dan maar ook hopen dat de uitslag van de PET-scan en de CT-scan goed zijn en dat dus verder afgedaan kan worden met de bestralingen.


dinsdag 29 november 2011

En ineens gaat het hard!!

Vandaag moest ik weer naar het ziekenhuis om m'n bloed te laten controleren en dat is om te kijken of dat de chemokuur van aanstaande vrijdag door kan gaan ja of nee. Nou gelukkig was het allemaal weer goed met m'n bloed en kan de 3e en laatste chemokuur gewoon door gaan. Bij de internist nog even wat dingen aangekaart zoals m'n buikpijn en gevraagd of dat ik voor tijdelijk misschien een wat hogere dosis pijnstillers kan krijgen daarvoor. Zij vond het geen probleem, maar dat moest ik dan maar even met de huisarts overleggen omdat die ook de huidige pijnstillers heeft voor geschreven. Nadat ik bij de internist was geweest, kon ik gelijk door naar de oncologieverpleegkundige en daar heb ik dan ook een gesprek gehad over onder andere het verloop van de afgelopen chemokuur en zo.

Hoewel ik dacht dat de bestraling over getild zou worden naar het volgende jaar, blijkt het nu toch even wat anders te gaan als dat ik gedacht had.
Voor alle duidelijkheid krijg ik dus aanstaande vrijdag m'n 3e en laatste chemokuur en op zich vind ik dat al wel weer een heel fijn vooruitzicht. Dan gaan we even een versnelling hoger zitten met wat ik nu ga vertellen aan dingen die gaan gebeuren. Na de chemokuur van aanstaande vrijdag kan ik een paar dagen uitblazen en een beetje ervan bekomen. Dan volgende week woensdag 7 december krijg ik al een PET-scan en dan de dag erna donderdag, krijg ik een CT-scan. Zo dat terwijl ik dan nog in m'n eerste week na de chemokuur zit. Ze hebben dit zo snel al ingepland omdat ze me in Vlissingen toch wel zo snel mogelijk willen inplannen voor de bestraling en als het even kon dat ik al begin met bestralen voor de kerst en ik moet dan minimaal al 2 bestralingen achter elkaar kunnen krijgen. Hierbij is de tijd eigenlijk een belangrijke rol die dit eigenlijk allemaal veroorzaakt en omdat ze dus ook afhankelijk zijn van de uitslagen van de twee scans, moesten die twee dingen al heel vroeg gebeuren. 15 December zou ik dan een intake gesprek moeten krijgen in Vlissingen en dan zou ik 22 en 23 december mijn eerste bestralingen krijgen en dat zijn er dus twee achter elkaar. Na de kerst gaat de rit met bestralingen dan gewoon weer door en zoals het volgens de normale planning gaat, dan zou ik 20 bestralingen krijgen. 30 december moet ik weer bij de internist op controle komen en als het goed is weet ik dan ook al lang de uitslagen van de twee scans die dan gehad heb.

Ik ben heel erg benieuwd hoe het allemaal gaat verlopen en hoe ik me er onder zal gaan voelen. Ten eerste ben ik heel erg benieuwd hoe ik nu zal reageren op deze chemokuur en dan hoe ik me dus de rest van de weken ga voelen. Zo ver ik weet zal de bestraling ook heel erg vermoeiend zijn omdat mijn conditie natuurlijk niet optimaal is en de bestraling zelf zal ook nog wel voor de nodige vermoeidheid gaan zorgen, dus al met al kan het dus wel eens behoorlijk erin gaan hakken.

Voor nu kijk ik maar even niet verder dan naar de vrijdag als ik mijn chemokuur ga krijgen en daarna ga ik wel weer verder kijken. Op zich vind ik het niet zo vervelend dat het allemaal ineens heel snel gaat en wie weet krijg ik dan nog voor het nieuwe jaar goed nieuws te horen of als ik pech heb slecht nieuws.
Nou ja in ieder geval ga ik gewoon van het goede nieuws uit en ga ik me daar ook gewoon aan vast houden.

maandag 28 november 2011

PDS en Chemokuur wat een bagger!

Al vanaf dat ik mijn 2e chemokuur heb gehad, is m'n buik alleen maar een lastig iets geweest.
De eerste week na de kuur heb ik heel veel buikpijn gehad en toen werd het gelukkig iets minder. Helaas was dat maar voor korte duur en begon de pijn al weer na een paar dagen. Het feit dat ik door de chemokuur heel erg moe ben en praktisch tot niets in staat ben, valt bijna in het niets met de pijn die ik heb aan m'n buik. Zoals ik al eerder aangaf heb ik goede pijnstillers, maar zelfs die schieten soms nog te kort en blijf ik dus met een buikpijn zitten waar ik dus totaal niks meer aan kan doen.
Ook de buikpijn zorgt er soms voor dat ik daardoor ook al heel erg moe ben of word en dat dan in combinatie met de vermoeidheid van de chemo, maakt het er niet altijd makkelijker op.

Ik weet wel dat ik vorige week ook behoorlijk veel last van m'n buik heb gehad, maar het is misschien een beetje raar, daar kan ik me niet zoveel meer van herinneren als alleen maar dat ik weet dat ik heel veel heb afgezien met m'n buik. Maar vanaf afgelopen weekend is de buikpijn alleen maar erger geworden en dat drijft me soms wel eens behoorlijk in een hoekje, maar dan probeer ik maar wat afleiding te zoeken. Vandaag is het nog een stukje erger geworden met de buikpijn, want al de hele dag loop ik met een constante buikpijn en daarbij dan nog eens van die lekker heftige pijnscheuten er bovenop. Soms zijn die pijnscheuten zo erg dat ik bijna krom van ga lopen en als ik het dan over pijn heb, dan is dit toch wel echt pijn waar ik bijna knetter van word.

Morgen moet ik weer naar het ziekenhuis voor de controle voor m'n laatste chemokuur en dan zal ik dit gelijk eens aankaarten, want ik ben heel erg bang dat ik nog meer last van m'n buik krijg als ik m'n 3e chemokuur heb gehad. Want na m'n eerste chemokuur had ik al wel wat last van m'n buik en bij tijd en wijle heel veel last, maar nu na m'n 2e chemokuur heb ik nog meer last van m'n buik.
Dus de angst dat ik nog meer buikpijn zal hebben na m'n 3e en laatste chemokuur wordt alleen maar erger en daarom is het misschien wel verstandig dat ik het dus morgen maar eens even tegen de internist vertel en misschien dat zij er dan nog wat mee kan of dat ze er misschien een oplossing voor heeft.

Ben ik nu aan het klagen, ik weet het niet, maar ik weet wel dat het me behoorlijk dwars zit en dat ik dus heel veel last heb van m'n buik. Op het moment kan het me dus niet eens echt schelen dat ik kanker heb, maar wel dat ik dus heel erg graag van de pijn af wil.
Ik ben geen klager, maar ik zou bijna gaan denken dat ik nu wel aan het klagen. Dus houd ik er nu maar eens mee op en zien we morgen wel wat het gaat worden.

zondag 27 november 2011

2 weken na m'n 2e chemokuur.

Twee weken zijn er nu verstreken na mijn 2e chemokuur en aan de ene kant lijkt het nog maar zo kort geleden en aan de andere kant is het toch ook wel weer even geleden. Aanstaande vrijdag staat mijn volgende chemokuur weer gepland en dat is dan mijn 3e en laatste chemokuur. Als ik er zo eens over nadenk, dan vind het allemaal best wel raar en heb ik het gevoel alsof ik soms in een andere wereld zit.

Nu twee weken na m'n 2e chemokuur merk ik wel dat m'n lichaam minder aankan dan na de eerste chemokuur en ik heb zo'n vermoeden dat m'n lijf straks nog minder aankan na m'n 3e chemokuur. Afgelopen week ben ik wel weer wat actiever geweest dan in de eerste week na de chemokuur, maar daarbij merk ik dat ik veel sneller moe ben dat ik dat was bij de eerste chemokuur. Om maar eens even terug te kijken na een dag eerder deze week, toen was begin van de middag eerst met de honden gaan lopen en toen ik terug kwam ben ik gelijk bezig gegaan met de was die in de wasmachine zat. Eerst haalde ik een was uit de wasmachine en hing deze aan de waslijn. Daarna heb ik weer een nieuwe was in de wasmachine gedaan en toen ben ik weer eens even rustig gaan zitten voor 2 uurtjes.
Na die 2 uurtjes ben ik met Morrison naar de winkel gegaan om vervolgens door te rijden naar de krant, maar op weg naar de winkel begon ik ineens heel erg moe te worden en begon ik ook ineens heel erg misselijk te worden, wat dus een teken was dat mijn lichaam uitgeput was op dat moment. Dus toen we uit de winkel kwamen, heb ik Morrison maar naar de krant laten rijden omdat ik daar niet meer toe in staat was. Aangekomen bij het krantendepot, ben ik maar eens even gewoon lekker rustig gaan zitten en dat heeft me toen ook weer heel veel goed gedaan en zakte de misselijkheid weg en kon ik weer een beetje in beweging komen.
In eerste instantie baalde ik daar goed van, want wat had ik nou eigenlijk gedaan? Voor mijn gevoel had ik eigenlijk niet zo heel veel gedaan en waren het werkjes van niks, maar mijn lijf heeft daar dus duidelijk een andere mening over. Vrijdag ben ik de dag heel rustig begonnen en heb ik praktisch de hele ochtend en een deel van middag alleen maar op de bank gezeten en later in de middag ben ik bij een oom van me op verjaardagsvisite geweest. Op zich is dat allemaal goed gegaan en vond ik het ook wel weer even leuk om even ergens anders te zijn dan alleen maar thuis. Na de verjaardag ben ik ook nog heel even in de stad geweest in Steenbergen omdat ik daar toch. Daar ben ik even in een winkel gaan kijken waar de buurvrouw werkt en die vertelde me dat ze daar hele leuke dingen hadden.
Dit heb ik samen met m'n tante Cynthia gedaan en dat was ook wel weer even leuk, maar eenmaal weer thuis merkte ik dat m'n lichaam weer helemaal op was en uitgeput. Ik ben eigenlijk ook vrij snel naar bed gegaan en heb ik het avondeten over geslagen, want ik voelde me gewoon niet meer lekker en heel erg moe. M'n buik was ook weer lekker aan het opspelen en daardoor was de behoefte om te eten ook helemaal weg. Ik ben in slaap gevallen en ik ben zaterdagmorgen om half 7 uit bed gekomen en daarmee had ik dus praktisch al weer 12 uur geslapen.
De rest van de zaterdag is heel rustig verlopen en heb ik dus ook een hele dag niks meer gedaan en dat was eigenlijk nog wel het beste, want daarmee kon ik het toch wel beter volhouden en ben ik lang niet zo moe als dat ik wat dingen ga doen. Zelfs de honden uitlaten is soms al veel teveel en dat komt ook voornamelijk door onze lieve pup Kelsy, die als maar groter wordt en dus ook steeds sterker en dat in combinatie met haar enthousiasme en haar nieuwsgierigheid, vreet dat gewoon een heleboel energie bij me weg en houd ik er een lamme arm aan over.

In ieder geval merk ik dat het dus allemaal wel iets minder word na iedere chemokuur, maar mag ik heel erg blij zijn dat ik er maar 3 hoef. Toch brengt dat een hele aanslag met zich mee op m'n lichaam en moet ik daar steeds meer rekening mee houden.
Wat ik nu ook voor het eerst had, was dat m'n tong een beetje verdoofd aanvoelde en daardoor had ik veel minder smaak van m'n eten en drinken of zelfs helemaal geen smaak. Het was gewoon een heel raar gevoel en daarbij had ik dit keer ook veel meer last van een droge mond. De binnenkant van m'n mond is ook veel kwetsbaarder, want als ik iets hards eet gaat de binnenkant van m'n mond sneller kapot ook het gedeelte van de binnenkant van m'n wang dat tegen m'n tanden aankomt is sneller kapot.
Verder is m'n huid ook veel gevoeliger dan anders en is het ook veel sneller droog. Ik gebruik morfinepleisters voor de pijn in m'n buik. Daar waar de pleister geplakt zit, is m'n huid ook snel geĆÆrriteerd en moet ik de pleister al sneller vervangen dan dat normaal gesproken de bedoeling is.

Prikkelbare Darm Syndroom (PDS) is al heel vervelend en daar heb ik al heel veel pijn van, maar nu met de chemokuren heb ik nog veel meer last van PDS en daardoor heb ik ook nog eens veel meer pijn in m'n buik. Wat ik al zei, ik gebruik morfinepleister voor de pijn in m'n buik en daarbij gebruik ik ook nog eens andere morfine-achtige pijnstillers bovenop de morfinepleister. Dat wat ik bovenop de morfinepleisters gebruik, gebruikte ik normaal alleen maar als de pijn door de pleisters heen zou schieten. Maar de laatste weken schiet het praktisch elke dag door de morfinepleisters en slik er nu dus elke dag 2 tot 3 keer per dag nog die andere medicijnen er bovenop en zelfs dan is het niet altijd genoeg om de pijn de kop in te drukken.
Ik weet wel dat PDS heel erg met de darmen te maken heeft en dat het met je darmwanden te maken heeft, maar door de chemokuren worden de slijmvliezen afgebroken en dat veroorzaakt dat PDS nog eens een graadje erger wordt.
Dus als ik het over afzien heb, dan is m'n buik toch wel iets wat me vaak doet afzien van de pijn.

Emoties gaan steeds meer opspelen en gaan vaker door elkaar zitten, waardoor ik soms niet meer weet hoe ik me nu moet voelen. Toch ben ik er niet treurig onder en heb ik er nog steeds goede moed in, wat het tot nu toe dragelijk houd in dit hele gebeuren.
Als je me vraagt hoe ik erover denk, dan zeg ik gewoon dat ik hiervan genees en gewoon weer beter word!!
Als dat geen positieve gedachte is, dan weet ik het ook niet meer!!
Dus mensen zeg me niet dat ik positief moet blijven, want dat is iets wat ik zelf ook wel weet en in al die tijd ben ik nog niet anders geweest dan alleen maar positief.

Nou dinsdag weer even bloedprikken, bij de internist langs en daarna naar de oncologieverpleegkundige.
Wanneer m'n bloed in orde is, dan kan ik vrijdag aan m'n laatste chemokuur beginnen en kan daarna gaan uitkijken naar de bestralingen die ook nog moet komen. Waarschijnlijk zal ik de bestraling pas in januari gaan krijgen, omdat er in december niet veel dagen meer overblijven door de o zo gezellige feestdagen.
Om eerlijk te zijn leeft het nog niet echt bij mij die feestdagen en heb ik nu ook nog niet echt zo'n behoefte aan, maar goed het kan altijd nog veranderen en is het nog een maandje weg.
Dus wie dan leeft, wie dan zorgt.
Tot de volgende blog.

En moge onze lieve heer ons bijstaan.

woensdag 23 november 2011

Geen dipte meer.

Gisteren was het totaal niet mijn dag, want gisteren voelde ik me dus echt totaal niet lekker. Ik heb gisteren praktisch ook een hele dag alleen maar op de bank gezeten en m'n gemak gehouden. 'S middags ben ik naar de huisarts geweest om mijn bloeddruk op te laten meten en die bleek op zich best goed te zijn. Mijn bloeddruk was wel laag, maar niet zo laag om je zorgen over te maken. In ieder geval was dat al weer een beetje meer zekerheid daar over. Toch bleef ik me maar beroerd voelen en bleef ook maar gewoon de hele tijd duizelig en ik had last van zweten, hartkloppingen en af en toe een lichte pijn op m'n borst. Dus toen ik terug kwam van de huisarts, heb ik toch maar weer eens even contact gelegd met de oncologieverpleegkundige om te vragen of het verder kwaad kon en wat het misschien zou kunnen zijn. Daarbij heb ik ook nog maar eens verteld wat mijn klachten waren, waarop ze vonden dat ik toch maar even langs moest komen om mijn bloed even te laten controleren. Want de klachten die ik beschreef leken een beetje op klachten die je kan krijgen als het zuurstof gehalte aan de lage kant zou zijn en als dat zo zou zijn, dan had het wel eens op een bloedtransfusie kunnen uitlopen. Gelukkig was alles goed en hoefde ik geen bloedtransfusie en kon ik weer naar huis, maar ik moest het wel in de gaten houden en als het donderdag of vrijdag nog niet beter ging moest ik gelijk bellen.

Nou tegen 5 uur liep ik met mams het ziekenhuis uit en is m'n moeder gelijk naar het krantentdepot gereden omdat Morrison daar zat te wachten. Normaal gesproken zou het al lang klaar zijn met de krant, maar helaas door storingen en verkeershinder kwam de krant NRC Handelsblad pas om half 7 's avonds.
Omdat Morrison daar zo maar in z'n eentje zat, wilde mams gewoon Morrison aflossen of gewoon wat gezelschap houden en daarbij stonden de bezorgers ook te wachten en zo ben ik na het ziekenhuis bezoek bij de middagkrant beland. In die tijd dat ik daar bij de krant was, heb ik me maar gewoon lekker rustig gehouden en ben ik maar gewoon ergens gaan zitten tot dat we weer naar huis toe konden.
Rond 7 uur konden we dan eindelijk naar huis toe en daar was ik heel blij mee. Toen ik in de auto wilde stappen, begon het ineens heel erg te duizelen en viel ik achterover op de grond en dat was wel even schrikken. Ik ben even op de grond blijven zitten tot dat het weer wat beter ging en toen ben ik maar weer eens een poging gaan wagen om in de auto te komen met behulp van mams en Morrison.
Op weg naar huis ging het gelukkig al weer beter en toen we thuis kwamen was ik dus niet meer zo duizelig. Eenmaal binnen ben ik gelijk maar eens gaan eten, want ik wilde de duizeligheid nu niet alleen maar toeleggen op de chemokuur en kon het ook wel eens een combinatie zijn van het moeten eten en de bijwerkingen van de chemokuur.
Voor de rest van de avond heb ik me maar rustig gehouden en gewoon maar lekker gaan zitten op de bank, hoewel ik nog wel even een uurtje bij de Ilona ben geweest (de buurvrouw), maar daar heb ik ook alleen maar gewoon op de bank gezeten en hebben we gewoon eventjes een beetje zitten kletsen.
Toen ik van Ilona terug kwam, ben ik gelijk m'n bed in gedoken en heb ik heerlijk geslapen tot vanmorgen 7 uur.

Vandaag heb ik nog steeds wel last van de klachten die ik gisteren had, dus dat wordt gewoon weer een heel rustig dagje vandaag en moet ik me maar even zien te vermaken met wat dingetjes die ik kan doen op de bank of vanaf de bank.
Ondanks dat ik nog wel last van de klachten heb, voel ik me toch wel een stuk beter dan gisteren en dat vind ik voor nu toch ook al heel wat waard en zal ik er voor nu ook maar van genieten. Voor de rest valt er niet meer te vertellen dat er nu is en zal ik maar weer zeggen wordt Vervolgd!!!

šŸ˜„ šŸ˜„ šŸ˜„ šŸ˜„ šŸ˜„ šŸ˜„ šŸ˜Š šŸ˜Š šŸ˜Š šŸ˜Š šŸ˜Š šŸ˜Š

dinsdag 22 november 2011

Niet lekker - dipje?

Vandaag is het dinsdag en al weer praktisch anderhalve week na de 2e chemokuur en ik moet zeggen dat ik me vandaag totaal niet goed voel. Eerder deze week had ik het gevoel dat het wel steeds beter ging, maar vandaag heb ik dat totaal niet.
Ik ben heel erg bibberig en sta te tollen op m'n benen en daarbij heb ik af toen een beetje pijn op de borst links en daardoor voel ik me dus niet echt bepaald lekker. Vanmorgen toen ik uit bed stapte merkte ik het al wel dat ik niet zo stevig op m'n benen stond, want als onze lieve pup Kelsy maar een klein rukje gaf aan de riem, dan moest ik echt wel even moeite doen om overeind te blijven.
Doordat ik me vandaag zo voel, heb ik zo af en toe wel momenten van onzekerheid en dat is echt geen prettig gevoel.
Ik heb daarnet gebeld met de oncologieverpleegkundige en die adviseerde me om even met de huisarts contact op te nemen en daar even mijn bloeddruk te laten meten.
Eventueel kan ik ook nog naar het ziekenhuis en bij de oncologie terecht, maar dat zou pas vanmiddag worden voordat er een plekje was. Nadat ik opgehangen had, belde ik gelijk naar de huisarts en ook daar kan ik pas vanmiddag pas terecht. Het moet me niet te gek worden, want anders zal toch eerder aan de bel trekken, want die lichte pijn links op m'n borst is nou ook niet bepaald een prettig gevoel zal ik maar zeggen. Nou ja zo lang ik nog niet moeilijk ga ademen, dan hou ik het misschien nog wel tot de middag uit. Voor de rest zal ik wel zien.

Voor nu houd ik maar gewoon lekker m'n gemak en blijf ik maar lekker rustig op de bank zitten en vermaak ik me maar met de laptop op schoot of ik pak m'n iPad erbij.
Zo'n moment als dit, dan voel ik me soms wel eens even alleen zitten. Niet dat ik alleen ben, maar toch krijg ik dit gevoel wel degelijk. Ook al heb ik maar 3 chemokuren in totaal, toch vind ik dit al een hele lange weg die me heel zwaar valt. Misschien is dit ook wel een moment van een kleine dip, zowel lichamelijk als geestelijk en dat door dat ik niet lekker in m'n vel zit.
Dus op dit moment vind ik dit maar een hele vervelende dag en zou je het wel eens een baaldag kunnen noemen.

zondag 20 november 2011

Een week na de 2e chemo.

Inmiddels ben ik al weer ruim een week van mijn 2e chemokuur verwijderd, maar om te zeggen dat hij nu beter was weet ik eigenlijk niet. Op zich viel deze 2e chemokuur mee ten opzichte van de eerste, omdat hij voor mijn gevoel niet zwaar gevallen is. Ik kan niet zeggen dat deze 2e chemo minder zwaar is geweest, maar wel anders dat de eerste chemo en daar zit het verschil in.

Hoewel ik bij de eerste chemo de eerste 5 dagen een gevoel had alsof ik heel ver weg was en dat een heleboel voor me gevoel ook ver weg stond qua beleving. Bij de eerste chemo was het veel meer m'n lijf waar ik heel erg geconfronteerd werd en dan niet zomaar gedeeltes van mijn, maar gewoon echt heel m'n lijf en dat was voor mij een hele rare gewaarwording. Je zou het kunnen vergelijken alsof je onder narcose bent geweest, maar dan toch weer net even wat anders.
Op een andere manier kan ik het eigenlijk ook niet uitleggen, omdat dit echt een gevoel is die je mee moet maken wil je dit kunnen begrijpen. Toch is dit iets wat ik echt geen mens zou willen wensen of nog maar gunnen, want het is echt geen pretje.
Als ik het nu vergelijk met deze 2e chemo, dan moet ik zeggen dat ik nu niet zo het gevoel had dat ik heel ver weg ben geweest, natuurlijk heb ik gelijk na de chemo wel bijna 36 uur aan een stuk geslapen en dat had ik bij de eerst chemokuur ook niet eens. Hoewel ik nu voor m'n gevoel meer bij m'n positieven ben geweest, kan ik zeggen dat m'n lijf het toch net zo zwaar had als bij de eerste. De vermoeidheid en het gevoel van uitputting is er ook nog steeds en dat had ik bij de eerste chemokuur ook.
Ik moet ook zeggen dat ik nu ook kan voelen dat ik nooit helemaal de oude ben geweest op het moment dat ik de 2e chemokuur gekregen heb, want tja 3 weken om weer te herstellen is niet veel en het is dus gewoon te weinig tijd om weer op het oude niveau te komen. Dus ik denk dat ik nu nog een extra paar dagen nodig heb voordat ik weer iets beter uit de voeten kan dan nu.

Wat mij nu bij deze 2e chemokuur heel erg dwars zit, is dat ik nu heel veel meer buikpijn heb en zelfs soms zo erg dat ik gewoon niet meer weet waar ik het moet zoeken. Kun je nagaan wat een pijn ik heb, want ik gebruik al morfine-pleisters en daar bovenop ook nog een tabletten als de pleisters niet afdoende zijn en nu op dit moment zijn deze twee dingen samen al soms niet genoeg om de pijn te onderdrukken. Nu wil ik helemaal geen klagend iemand zijn, maar dat is wat ik nu ervaar en wat het verschil is ten opzichte met de eerste chemokuur. De conclusie die ik hieruit voor mezelf kan halen, is dat chemokuren heel veel invloed kunnen hebben op Prikkelbare Darm Syndroom (PDS).
Normaal zakt de buikpijn wel als ik in bed ga liggen, maar op dit moment helpt me dat ook niet echt veel en daarbij komt nog eens dat ik nu ook veel meer last van m'n spieren heb.

Wat ik wel geleerd heb van de eerste chemokuur is dat ik veel beter naar m'n lichaam moet luisteren en dat doe ik dus nu ook veel beter en daarbij houd ik me nu ook een heel stuk rustiger dan bij de eerste chemokuur. Hoewel ik maandagmorgen nog een beetje eigenwijs ben geweest en mee naar de krant was gegaan, heb ik dat de rest van de week maar even helemaal niet meer gedaan. De middagkrant was voor mij al weer mee dan genoeg en was door gewoon alleen maar aanwezig te zijn en als een beetje gezelschap voor Morrison, want anders zit hij ook zomaar in z'n eentje te wachten.
Nou ja wat ik verder al zei, ik heb voor de rest maar gewoon mijn gemak gehouden en in de middag heb ik gewoon lekker met de honden een rondje buiten gelopen en dat was al heel lekker en ook al meer dan genoeg inspanning. Ze zeggen dat je 20 tot 30 minuten ongeveer moet wandelen, nou ik wandel 15 minuten met 2 honden waarvan er 1 een pup is van 5 maanden en die behoorlijk wat energie bij me vandaan trekt door haar enthousiasme en nieuwsgierigheid.
In dit geval vind ik dat ik ook wel genoeg beweging krijg en dat mijn conditie op deze manier ook goed op peil wordt gehouden of weer op peil wordt gebracht.

Nou we gaan weer de 2e week in na m'n 2e week chemokuur in of tenminste we zijn die week al ingegaan om eerlijk te zijn, maar even goed is het gewoon een verrassing hoe ik me de aankomende week zal gaan voelen en of ik ook weer tot meer dingen in staat ben om te doen.
Afgelopen week is op zich best snel voorbij gegaan, maar om weer wat meer te kunnen doen zou ik helemaal niet erg vinden en zou ik zelfs prettig vinden. Ik ben nu eenmaal geen stilzittend persoon en dat betekent dat ik al heel gauw een hete peper in m'n reet heb zitten, of te wel ik heb gewoon de neiging om wat te gaan doen. Omdat ik dus die neiging heb om wat te gaan doen, moet ik al heel erg oppassen dat ik mezelf niet stoot door over de grens van m'n lichaam heen te gaan.

En voor nu vind ik dat ik nu wel weer even genoeg heb geluld en wordt dit hele verhaal gewoon weer vervolgd op een volgende keer.

dinsdag 15 november 2011

2e chemokuur achter de rug.

Het heeft even geduurd, maar hier is dan weer even een kleine update.

Afgelopen vrijdag mijn 2e chemokuur gehad en ik moet zeggen dat deze in ieder geval al anders is gelopen dat de eerste keer.
Nu was ik al meer uitgerust voordat ik aan de chemo begon en daardoor duurde het ook wat langer voordat ik slaperig werd van het middel tegen allergische reacties. Voor zover heb ik mijn ochtend nog best wel redelijk helder en bij de tijd mee gemaakt en heb ik me toch wel enigszins kunnen vermaken met in eerste instantie mams en ten tweede met tante Cynthia.
Cynthia zou afgelopen vrijdag met mij naar het ziekenhuis gaan, maar die had zich in eerste instantie een beetje verslapen en daarom ben ik dan maar met mams naar het ziekenhuis gegaan.
Ik had tegen Cynthia al gezegd dat ze het maar rustig aan moest doen en dat ze dan maar op haar gemakje naar het ziekenhuis moest komen en dat ik dus wel even door mams gebracht zou worden.
Uiteindelijk rond 10 uur kwam m'n lieve tante binnen wandelen en is mams na een half uurtje weer naar huis gegaan en heb ik me maar vermaakt met tante lief.

Om eerlijk te zijn moet ik zeggen dat de ochtend eigenlijk best wel snel voorbij is gegaan en sneller als  dat ik zelf had verwacht. Rond 12 uur kreeg ik lekker wat te eten en van te voren mocht ik dan kiezen of ik warm eten wilde hebben of dat ik gewoon een broodmaaltijd wilde hebben.
En ja wel ik heb voor de tweede keer voor een broodmaaltijd gekozen, wat behoorlijk veel is als je het op hebt gegeten. Ten eerste krijg ik 4 boterhammen met beleg die ik erop kan doen, daarbij krijg ik er nog een kroketje bij als ik dat wil, dan krijg ik er ook nog eens een slaatje of rauwkostbij als ik dat wil en een glas sinaasappelsap als ik dat wil en dat wil ik juist heel graag erbij hebben.
Het mooie van alles is dat ik het allemaal nog opgegeten heb ook en o ja een kop soep krijg ik er ook nog bij van te voren, dus tja wat wil een mens nu nog meer.
Later in de middag begon ik een beetje te knikkebollen en zakte ik soms een beetje weg ik een lichte slaap en blijkbaar snurk ik daar dan ook nog eens bij, nou geweldig hoor!
In die tijd heeft m'n tante zich zelf maar een beetje moeten vermaken met wat lezen of een spelletje op de iPad of weet ik dan maar ook.

Rond half 3 zat de hele mieterse boel in m'n lijf, maar ik voelde me nou niet echt lekker. Ik lag behoorlijk te zweten en ik had het ontiegelijk warm en dat had ik dus ook maar even aangegeven. Het bleek dus dat mijn bloeddruk wel even heel erg aan de lage kant was en dat ik daarom ook toen ook nog niet naar huis mocht en dat is wel begrijpelijk zal ik maar zeggen.
Ik kreeg een lekker koud washandje dat ik even lekker op m'n kalle bol kon leggen en dat koelde de boel wel eventjes een beetje af en naarmate het half uur verstreek, steeg mijn bloeddruk ook weer gelukkig en kon ik om kwart over 3 mijn spullen pakken en op weg naar huis gaan.
Eenmaal thuis gekomen, ben ik eerst even een hapje gaan eten omdat ik ineens toch even behoorlijk honger kreeg. Terwijl ik aan het eten was, zat ik al te denken dat het eten eigenlijk al veel te vermoeiend was voor me en toen ben ik er dus ook maar mee opgehouden. Zo rond een uur of 5 was bij de koek echt op en ben ik naar bed gegaan en ik ben er alleen nog even uitgekomen om een klein beetje te eten en daarna ben ik weer heel snel m'n bed ingekropen en vanaf dat moment heb ik praktisch alleen maar geslapen tot zondag ochtend half 7 en ben ik er maar eens uit gegaan en maar eens even rustig op de bank gaan zitten. Rond 7 uur begon onze pup Kelsy lief te piepen omdat het voor haar wel tijd was om naar buiten te gaan en zo doende ben ik dus met onze 2 honden naar buiten gegaan en heb ik gelijk weer even een frisse neus gehaald. Eenmaal weer terug binnen met de honden had ik ook wel weer even gehad. Ik heb de honden eten gegeven en ik ben op de bank neer geploft en ik heb zo maar de rest van de ochtend een beetje gezeten tot een uur of 10 en ben toen weer m'n bed in geschoten tot een uur of half 1.

Rond een uur of 2 wilde ik gaan douchen en na het douchen even lekker naar buiten toe om een rondje te gaan wandelen, maar alleen het douchen was al zo vermoeiend dat ik dus niet meer naar buiten ben gegaan en gewoon maar lekker m'n gemak heb gehouden.
Wel rond 10 uur 's avond ben ik weer naar bed toe gegaan, maar ik had alleen niet zo heel goed geslapen. Ik had wel geslapen, maar ik werd om de haverklap wakker en rond half 4 maandagochtend ging de wekker van Morrison weer en toen had ik zo iets van ik ga er ook maar eens uit en ik had toen maar besloten dat ik maar mee ging naar de krant.
Bijna aan het eind van de werktijd van de krant, had ik al spijt dat ik Ć¼berhaupt mee was gegaan omdat ik op een gegeven moment zo ontzettend moe werd en ik dus op dat moment ook geen kant op kon.
Nou er is echt niks zo erg als uitgeput zijn en gewoon even geen kant op kunnen zoals naar je bed toe gaan. Dus toen ik thuis ben gekomen, ben ik eerst maar even gauw wat gaan eten en daarna gelijk m'n bed ingedoken en ik heb toen in een stuk van 7 uur tot half 1 door geslapen en zelfs toen voelde ik me nog ontzettend ellendig. Uiteindelijk ben ik maar weer om kwart over 1 terug m'n bed in gegaan en daar heb ik gelegen tot 4 uur half 5 en ook toen voelde ik me nog steeds ontzettend ellendig en helemaal uitgeput. Zelf had ik heel veel slaap en was ik heel erg moe, maar m'n lijf was op de een of andere manier zo gespannen dat ik daardoor gewoon niet in slaap kon vallen of nog maar enigszins kon uitrusten.
Op zo'n moment begint de frustratie ook nog eens op te spelen en dat brengt dan ook nog eens wat spanning met zich mee en dus ben ik om half 6 maar weer eens voor de zoveelste keer op bed gaan liggen en toen lang ik er net in, kwam mams vragen of ik wilde eten. Ik heb toen maar gezegd dat ik geen eten hoefde, want het idee om weer uit m'n bed te komen stond me gewoon helemaal niet aan op dat moment. Gelukkig heb ik 2 kussen in m'n bed liggen en die heb ik maar eens even op elkaar gelegd en dat hielp gelukkig een beetje waardoor ik toch even lekker in slaap ben gevallen tot half 9. Om half 9 gisterenavond ben ik er dus maar weer een even uit gekomen omdat ik toch naar de wc moest en omdat ik merkte dat ik wat meer ontspannen was, lukte het me nu ook wel weer even om wakker te blijven.
Om 10 weer m'n bed ingeschoven en ik heb toen eerst nog 2 uur wakker gelegen, maar daarna heb ik heerlijk geslapen en zelfs zo lekker dat ik nadat ik van de wc afkwam om half 4 weer heel snel m'n bed ben in gedoken tot half 7 vanmorgen, maar wel helemaal uitgerust.

Gisteren heb ik dan ook weer eens een heerlijke dag gehad waarin ik weer een beetje mezelf kon zijn en mezelf kon goed voelen, hoewel ik geen bal kon doen als alleen maar zitten en een beetje rond lopen, vond ik dit al meer dat bevredigend.
Natuurlijk heb ik gisterenmiddag nog wel even een uurtje op bed gelegen en daardoor kon ik de rest van de dag ook weer lekker goed doorkomen. Vandaag ook weer lekker geslapen tot kwart over 7 en toen had ik het al wel weer even gezien in m'n bed en ben ik lekker naar beneden gegaan.
Vandaag was wel weer een dag waarin het even iets minder ging ten opzichte van gisteren, want ik had op een gegeven moment een lichte pijn links op mijn borst en begon ik me heel zwak te voelen en ik begon heel erg te trillen. Dus toen ik terug was van de honden uitlaten met Morrison samen, ben ik eerst maar eens even lekker rustig gaan zitten op de bank en ben ik daarna eens even wat gaan eten en na een tijdje ging het gelukkig al weer wat beter. Toch moet ik zeggen dat ik vandaag wel een heel vermoeid lichaam heb gehad wat maar weinig kon hebben en toch heeft me het niet weerhouden om wat kleine dingen in het huishouden te doen.

Al met al moet ik zeggen dat het me aan de ene kant best wel meegevallen is deze 2e chemo en aan de andere kant blijft het een zware last en een zware aanslag op m'n lijf.
Hoewel het nu nog bijna 3 weken duurt voordat ik m'n 3e chemo en laatste chemo krijg, zie ik er toch wel heel erg tegenop. Ik zie er tegenop omdat ik dan weer door die barriĆØre heen moet die chemokuur veroorzaakt aan mijn lichaam en waardoor ik dus gewoon weer tot niks in staat ben. Zelfs dit stuk wat ik geschreven heb, heb ik nu in 2 keer geschreven.
En wanneer ik nu dit allemaal eens terug lees, denk ik bij mezelf "het is wel weer een hoop gelul om een ding zeg en wat heb ik eigenlijk vertelt?"
Hoewel dit hele stuk niet voor iedereen helemaal interessant is, moet ik toegeven dat ik het wel lekker vind dat ik het eruit geschreven heb en dat ik het nu zo even lekker op mijn scherm kan vertellen en wegschrijven.
Maar ja soms moet een beetje slap gelul ook wel eens kunnen en mag het ook wel eens even om wat minder belangrijke dingen gaan en ondertussen weet iedereen hoe het mij de afgelopen dagen is vergaan!

En als we het dan toch over een positieve houding hebben, laten we dan gewoon van het goede uitgaan en van het leuke en genieten van de kleine dingen die het hem doen.
Want uiteindelijk gaat we toch voor het HAPPY END?šŸ˜„
Kijk maar eens hoe blij ik ben!!!! 
Enne met zo'n hoofd zou je toch haast wel willen gaan biljarten??šŸ˜ššŸ˜

dinsdag 8 november 2011

Klaar voor de tweede chemokuur.

Vandaag moest ik om half 2 bloed laten prikken en om half 3 moest ik bij de internist zijn.
Gelukkig was het niet zo druk bij het lab en daardoor kon ik gelijk gaan zitten zodat ik geprikt kon worden. Voor de zekerheid heb ik gevraagd of dat ze in m'n linker arm bloed wilde afnemen, omdat de laatste keer op de eerste hulp het aan de rechterkant al wat moeizaam ging omdat de ader daar al behoorlijk hard was geworden van het vele prikken de laatste weken.
Gelukkig ging het aan de linker kan nu eens heel stuk makkelijker dan toen aan de rechter kant.
Toen dat eenmaal gebeurd was, moest ik dus nog een vol uur wachten voordat ik bij de internist moest zijn en normaal zou een uur zo voorbij vliegen, maar nu ging het toch behoorlijk langzaam.

Hehe eindelijk om vijf over half drie werd ik naar binnen geroepen door de internist en toen was ik nog aan het stunten ook, want ik wilde weglopen van de wachtkamer en dan blijft m'n tas aan een stoel hangen. Doordat m'n tas aan de stoel bleef hangen viel ik bijna voorover op de grond en toen dacht even slim te zijn om te denken even een stukje terug naar achter en dan weer naar voren en weer ging het mis, wat natuurlijk weer een komisch gezicht was voor de internist en m'n ma.
Nou toen ik eenmaal binnen was, bleek gelukkig alles goed te zijn en kan de chemokuur voor vrijdag gewoon door gaan.
Op een gegeven moment moest ik wel even lachen, omdat de internist ineens begon te twijfelen of dat ik altijd al zonder haar rond liep of dat ik toch nog wel haar had.
Ik zei toen dat ik de vorige keer nog gewoon haar op m'n hoofd had staan, maar dat van het weekend m'n haren waren begonnen met uitvallen, waarop ze dus wel erg moest lachen.
Ik ben echt heel blij met deze arts, want het is een jonge vrouwelijke arts en ze is echt ontzettend aardig.
De naam van haar heeft ook wel iets, want ze heet mw. Troost.
Nou als je zo'n aardige arts krijgt en je goed wilt behandelen, dan is het wel ook wel een troost hihi.

Nadat ik bij Dr. Troost was geweest kon ik door naar de oncologieverpleegkundige en daar heb ik dus ook nog een kort gesprek mee gehad en het nog even over bepaalde dingen gehad.
In ieder geval was het weer een geslaagd gebeuren in het ziekenhuis.

Verder heb ik echt last van moeilijk of slecht slapen en dat komt volgens de oncoloog door de vermoeidheid en de chemo en dat daar gewoon niks aan te doen is.
In de eerst helft van de nacht slaap ik nauwelijks of helemaal niet en dan de tweede helft van de nacht wil het meestal wel lukken om te slapen, maar ook niet altijd tijd en in dat geval ga ik er om half 4 uit om mee te gaan naar de krant.
Wanneer ik dan terug kom van de krant, dan heb ik meestal niet meer zoveel problemen om in slaap te komen en dan slaap ik zo een paar uurtjes weg, maar het is niet echt mijn ritme waar ik nou gelukkig van word. Nou ja ik moet het er maar even mee doen en hopelijk veranderd dit wel weer in de loop van de tijd, maar ik ga mezelf er ook niet gek mee maken.

zondag 6 november 2011

Whoaaa!! M'n haren beginnen te vallen.

Gisterenmiddag kwam ik uit bed en ik stond even lekker in de keuken met Peter een beetje te kleppen.
Op een gegeven moment streek ik met een hand door m'n haren en toen ik keek, zag ik een heleboel haren aan m'n hand hangen.
Ik dacht "zou het nu al beginnen dat m'n haar uit begint te vallen/"
Dus ik niet te flauw, ik begon eens even aan m'n haar te trekken en ineens had gewoon een pluk haar in m'n handen en had ik dus gewoon even wat haren eruit getrokken.
Ik moet zeggen dat ik wel even een rare gewaarwording vond om te zien dat ik m'n haren aan het verliezen ben.
Ik heb er voor de rest van de dag er maar niet teveel opgelet, maar zo af en toen had ik toch wel even zo iets van even aan m'n haren trekken en dan ja hoor had ik weer een pluk haar te pakken.


'S avond ben ik redelijk vroeg naar bed gegaan, want ik had het toch al weer behoorlijk gehad met deze dag en een goede nacht zou me best wel goed doen.
'S nachts werd ik een paar keer wakker omdat ik naar de wc moest, maar ook omdat ik soms wakker werd van geprik in m'n wang of aan de zijkant van m'n gezicht.
Elke keer als ik dus een prik voelde vroeg ik me af waar dat nou van kon zijn, want doordat ik zo slaperig was had ik gewoon niet door dat het kwam omdat m'n haren aan het uitvallen zijn.
'S morgens om 6 uur werd ik wakker en ben ik maar uit bed gestapt omdat ik toch niet meer kon slapen.
Ik heb lekker op m'n gemakje een beetje tv zitten kijken tot op het moment dat onze pup begon te piepen en dus tijd was om naar buiten te gaan.
Nou ik m'n jas aangedaan en de andere hond van ons erbij geroepen en ik ben lekker met die 2 honden naar buiten gegaan en dat was gewoon echt lekker.
Geen mens is er dan op straat en ik kon gewoon echt lekker genieten van een mooie ochtendrust.
Eenmaal weer thuis moesten de honden eten en dus heb ik maar even eten gegeven en toen ze daarmee klaar waren gingen ze weer allebei lekker liggen en sliepen ze weer lekker verder.

Verder heb ik me maar weer vermaakt met de tv en met een beetje lichte ontbijt en een x aantal koppen koffie hhmmm.
Rond half 10 vond ik het wel weer even welletjes en ben ik maar weer eens even terug naar m'n bed gegaan en toen ik dus m'n bed in kroop, zag ik dat m'n hele kussen vol haren zat en tja dan is het niet zo gek dat geprikt wordt in je wang of waar dan maar ook door de haren.
Nou ik had nou nog niet echt zin om m'n kussen uit te kloppen en ben ik dus maar weer zo in bed gaan liggen en ben uiteindelijk weer in slaap gevallen tot een uur of 12.
Toen ik dus rond 12 uur wakker werd ben ik onder de douchte gesprongen, want daar had ik wel even zin en dan zou ik weer lekker fris zijn. Eenmaal aan het douchen werd het helemaal een ramp, want nu ging het nog een stukje harder dat m'n haren gingen uitvallen en het bleef maar uitvallen.
Ik zat gewoon helemaal onder de haren en dat is echt niet leuk meer, want daardoor werd het even douchen gewoon een lange vervelende douche.
Op een gegeven moment werd het minder en toen heb ik me maar gauw afgespoeld en ben ik er maar gauw onderuit gestapt, maar toen ik beneden kwam stond mams me even aan te kijken.
Ze zei 'nou volgens mij kun je nu beter je hoofd kort scheren, want nu ziet het helemaal niet meer uit'
Het haar op m'n hoofd zag er niet meer uit omdat het nu allemaal verschillende lengtes waren en daardoor zag er naar warrig en onverzorgd uit en dus heeft Peter me met de tondeuse geschoren.
Toen dat gebeurd was vroeg Peter of dat het misschien dan maar helemaal geschoren moest worden, maar dan even insoppen met scheerschuim en daarna met het scheermes erover heen.
Nou eenmaal geschoren had ik wel even zo'n gevoel alsof ik me een beetje incompleet voelde en voelde m'n hoofd erg koud aan en ik dus praktisch de rest van de dag met een muts rond gelopen.

Ook al heb ik altijd gezegd dat als m'n haar uit zou vallen dat het me dan niet zoveel zou doen, maar ik moet daar nu toch wel een beetje op terug komen om eerlijk te zijn.
Op zich vind ik het ook niet zo heel erg, maar toch is het iets wat je liever niet zou willen.
Normaal als ik m'h haar kort scheerde, dan was het een keuze die ik zelf maakte en ik had dan nog stoppels om bol staan en die keuze heb ik nu niet echt zelf kunnen maken.
Nu is het iets wat me overkomt en dat doet toch even raar om zo maar eens even te zeggen.
Het is gewoon raar om te zien hoe je je haren aan het verliezen ben en dan gaat het niet alleen om het haar wat op m'n hoofd staat, maar ook om de haren op de rest van m'n lichaam.
Om eerlijk te zijn ben ik er nu toch wel even een klein beetje door ontdaan en heb ik nu toch wel even een klein beetje een neerslachtig gevoel bij. Morgen zal het neerslachtige gevoel wel weer over zijn, tenminste zo is het de afgelopen weken gegaan.
Dus als met gratis wil biljarten, dan moet men gewoon even deze kant opkomen en een keu meenemen.

vrijdag 4 november 2011

Weer een week voorbij na m'n eerste chemo.

Ineens vanavond besefte ik dat er al weer een week verstreken is na m'n eerste chemokuur.
Ergens vind ik het toch wel ongelofelijk dat het zo snel allemaal verloopt en dat de tijd gewoon voorbij vliegt terwijl ik eigenlijk niet eens zo heel veel doe.

Deze tweede week is beter verlopen dat de eerste week en dat is goed te voelen aan m'n lijf.
Hoewel ik me wel rustig moet houden, heb ik toch wel zo hier en daar m'n dingetjes kunnen doen en dat is gewoon fijn als je een week niks hebt kunnen doen.
Toch merk ik dat ik snel moe ben of uitgeput, want dan beginnen m'n spieren erg pijn te doen en begint m'n lijf ook zwaar aan te voelen. Wanneer dat gebeurden ging ik gewoon lekker naar m'n bed en hoewel ik dan niet gelijk in slaap kon/kan vallen, geeft het al weer een heleboel rust voor m'n lichaam.
De laatste twee dagen ben ik niet mee gegaan met de krant en dat komt omdat ik gewoon pas in de tweede helft van de nacht pas goed ik slaap val.
Als ik dan eenmaal slaap, dan slaap ik ook gelijk best wel vast en het gekke van alles is dat daardoor voor het eerst deze week niet wakker wordt van de wekker. Gisteren was het zelfs zo dat ik door twee wekkers heen geslapen ben, namelijk mijn eigen wekker en de wekker van Morrison en dat gebeurd me nooit!!
Hierdoor merk ik gewoon dat ik totaal niet helemaal mezelf ben en dan ik m'n eigen lichaam niet eens meer voor de 100% ken.

Op het moment heb ik dus echt het gevoel dat ik mijn lichaam niet meer volledig ken en dat het nu door de chemokuur een beetje vreemd aanvoelt.
Vorige week was het dan nog dat m'n lichaam eigenlijk helemaal niks kon hebben en dat ik gewoon als een soort vaatdoek heb rond gedwaald in huis op de bank of in m'n bed.
Het is een vermoeidheid die ik eigenlijk niet eens kan uitleggen en het is ook totaal niet te vergelijken met de vermoeidheid die ook maar ooit gevoeld of gekend heb.
Deze week is het een week geweest waarin mijn lichaam toch meer aankon en aankan en dat zal de komende week alleen maar beter gaan tot dat ik volgende week vrijdag m'n tweede chemokuur krijg.
In ieder geval is het zo dat geen enkele dag het zelfde is, want de ene dag kan ik meer dan de andere dag.
Dus ik bekijk gewoon van uur tot uur en van dag tot dag waar ik toe in staat ben.

Maar dan nu ga ik eerst maar eens lekker van het weekend genieten Yippie!!
Waarschijnlijk zal ik ook morgen wel in m'n bed blijven liggen en niet mee gaan naar de krant, tenzij ik toch om 3 uur vannacht wakker wordt en niet meer in slaap kan komen.
Maar goed we zullen zien wat er morgenochtend gaat gebeuren, maar voor nu gewoon maar genieten van elk moment van de dag.
Dus bij deze iedereen een super goed weekend en geen gekke dingen doen die ik ook niet zou doen.
SMILE!!!

woensdag 2 november 2011

Conditie elke dag een beetje beter.

Nu al weer bijna anderhalve week geleden dat ik mijn eerste chemokuur heb gehad.
De eerste week na de chemokuur heb ik nu als minst leuke week ervaren en heeft mij ook het meeste dwars gezeten lichamelijk gezien.
Zondag heb ik een hele rustige dag gehouden en dat heeft me werkelijk waar heel veel goed gedaan en ik had het ook wel nodig ook, nadat ik zaterdag dus gewoon te ver over m'n grens was gegaan.

Maandag werd ik al vroeg ik de ochtend wakker en dat was namelijk al om 3 uur 's morgens. Ik kon niet meer slapen en ik was daarvoor al een paar keer wakker geworden tot dat ik om 3 uur maar besloot om uit bed te stappen.
Nu is kwart over 3 de tijd dat ik normaal gesproken uit m'n bed kom, omdat ik dan aan het werk moet met de ochtendkranten van de Persgroep. Omdat ik me toch best redelijk voelde besloot ik maar mee te gaan naar de krant, maar daarvoor heb ik wel tegen mezelf gezegd dat ik er alleen maar naar toe ging om aanwezig te zijn en niet om met de kranten te gaan lopen sjouwen.
Ik ben gewoon met mams meegereden en ben daar gewoon lekker op een stoel gaan zitten en heb mezelf maar als gezeldschapspersoon aangemerkt.
Toch kon ik wel wat lichte werkzaamheden verrichten, namelijk door bezorgers op tijd te laten komen om ze even wakker te bellen en ik kon de registratielijsten een beetje bijhouden.
Alleen dat al scheelt een heleboel voor mams en hoeft ze zich alleen maar te richten op het aftellen en klaarzetten van de bezorgwijken.
Daarbij doet mams nu een deel van de Losse Verkoop route die ik normaal gesproken doe en het andere gedeelte doet Peter dan weer meenemen.
In ieder geval doordat ik aanwezig was, kon mams al eerder gaan rijden met de Losse Verkoop en is dus ook eerder klaar met de kranten en kunnen we dus ook eerder naar huis toe.

Eenmaal weer thuis ben ik maar eens even lekker gaan eten en ik geloof dat ik meer gegeten heb dan dat ik de afgelopen dagen gedaan had. Niet dat ik nou slecht gegeten heb of zo, maar tja als je normaal 2 boterhammen eet en dan ineens 4 of 5, dan scheelt dat toch wel een beetje.
Daarna ben ik maar eens lekker naar bed gegaan en heb ik even lekker een paar uurtjes geslapen, wat me natuurlijk weer heel erg goed heeft gedaan hmmm.
Voor de rest heb ik me maar lekker rustig gehouden de rest van de dag en was het al vermoeiend genoeg voor me, want 's avonds was ik uiteindelijk toch behoorlijk afgebrand en ben ik om 8 uur naar bed toe gegaan.

Ook gisterenmorgen was ik om 3 uur weer klaar wakker en ben ik dus weer meegegaan naar de krant, alleen voelde ik me op een gegeven moment even iets minder en waardoor dat nu kwam weet ik eigenlijk niet. Nou ja gelukkig zakte dat rot gevoel op een gegeven moment ook weer weg en ging het daarna ook weer een stuk beter en voelde ik me dus ook weer een stuk beter. Met thuiskomst eerst weer wat gegeten en daarna weer lekker naar bed gegaan.

Gisterenmiddag ben ik maar weer eens naar de huisarts gegaan om gewoon eens even lekker te kletsen en hem een update te geven over mijn toestand.
Dat is iets wat m'n huisarts erg waardeert en daarmee kan hij ook iets meer betekenen voor mij als het nodig mocht zijn. Al een tijdje wil ik eigenlijk al stoppen met roken, maar ik had daar nog niet echt de moeite voor genomen om echt te gaan stoppen met roken.
Nu ik dus met kanker te maken heb en omdat ik in de toekomst nu meer risico loop op hart en vaatziekte door de chemo, heb ik besloten dat ik nu echt moet gaan stoppen.
Ik heb de huisarts gezegd dat ik wilde gaan stoppen en dat ik graag zijn hulp daarbij wilde hebben.
De huisarts zei dat hij dat alleen maar toe kon juichten, maar vond dat dit nu niet het juiste moment was omdat te doen en dat ik nu gewoon nog maar even door moest roken tot ik klaar was met de behandelingen.
Eerst keek ik hem even verbaasd aan en daarop zei hij dat hij het nu geen goed moment vond omdat het op dit moment gewoon een zeer ingrijpend gebeuren is met spanning en stress.
Nou ja op zich heeft hij daar wel gelijk in en hij vind dat ik nu gewoon de dingen stap voor stap moet doen en niet alles tegelijk moet willen doen.
Dus we hebben afgesproken dat wanneer de behandeling achter de rug is, dat we dan samen aan de slag gaan om te zorgen dat ik ga stoppen met roken. Daarmee hebben we het gesprek afgesloten en hebben we elkaar de hand geschud en ben ik weg gegaan.

Naderhand ben ik gelijk weer terug gereden naar huis om Morrison op te halen, want die moest naar de krant om de kranten af te tellen voor de bezorgers en ik ben mee gegaan voor de gezelschap.
Gisteren heb ik ook voor het eerst weer echt een stuk gereden met de auto en ik moet zeggen dat het best lekker ging, hoewel ik wel merkte dat het toch behoorlijk wat energie kostte voor mij.
Op de terug weg van de krant naar huis, begon m'n rechter bilspier behoorlijk pijn te doen en dat kwam door het gas geven en het remmen.
Dus toen ik thuis ben gekomen, heb ik me maar gelijk gedeisd gehouden en ben ik maar eens lekker gaan zitten en heb ik weer eens even lekker achter m'n pc gezeten.

Ik merk dat m'n conditie met de dag weer steeds beter word en dat vind ik wel zo'n heerlijk gevoel en daardoor kan ik al weer iets meer hebben en kan ik ook weer iets meer gaan doen.
Elke dag dat ik merk dat het beter gaat, geniet ik er weer volop van en krijg ik de neiging om mezelf voorbij te gaan lopen, maar door de gebeurtenissen van zaterdag heb ik wel geleerd om maar gewoon rustig aan te doen en het er gewoon maar van te nemen.
Ook vanmorgen was ik al weer vroeg wakker waardoor ik weer lekker mee ben gegaan met de krant, maar als ik nu niet wakker was geworden, dan had ik ook lekker in m'n bed kunnen blijven liggen.
Het vervelende is gewoon dat ik sinds een paar dagen slecht slaap, want ik wordt per nacht wel een x aantal keer wakker en gelukkig val ik dan wel weer in slaap, maar toch is het niet echt fijn.
Op een bepaald moment ben ik het gewoon beu en dan ga ik gewoon uit bed en in dit geval gaan ze hier in huis dan toch ook uit bed voor de ochtendkrant en dan ga ik gewoon maar mee en ga ik na de krant wel weer verder slapen.

Nu nog anderhalve week en dan krijg ik m'n tweede chemokuur weer en om eerlijk te zijn zie ik er toch wel een beetje tegenop, omdat ik dan weer helemaal bij nul ben met m'm conditie.
En misschien is het nu nog wel een stukje erger dan de eerste kuur, omdat ik volgens mij nooit helemaal op het oude niveau terug kom binnen deze 3 weken.
Ik ben echt benieuwd hoe ik er straks na m'n tweede keer eraan toe ben, want al met al gaat het me nou ook niet echt in m'n koude kleren zitten.