Twee weken zijn er nu verstreken na mijn 2e chemokuur en aan de ene kant lijkt het nog maar zo kort geleden en aan de andere kant is het toch ook wel weer even geleden. Aanstaande vrijdag staat mijn volgende chemokuur weer gepland en dat is dan mijn 3e en laatste chemokuur. Als ik er zo eens over nadenk, dan vind het allemaal best wel raar en heb ik het gevoel alsof ik soms in een andere wereld zit.
Nu twee weken na m'n 2e chemokuur merk ik wel dat m'n lichaam minder aankan dan na de eerste chemokuur en ik heb zo'n vermoeden dat m'n lijf straks nog minder aankan na m'n 3e chemokuur. Afgelopen week ben ik wel weer wat actiever geweest dan in de eerste week na de chemokuur, maar daarbij merk ik dat ik veel sneller moe ben dat ik dat was bij de eerste chemokuur. Om maar eens even terug te kijken na een dag eerder deze week, toen was begin van de middag eerst met de honden gaan lopen en toen ik terug kwam ben ik gelijk bezig gegaan met de was die in de wasmachine zat. Eerst haalde ik een was uit de wasmachine en hing deze aan de waslijn. Daarna heb ik weer een nieuwe was in de wasmachine gedaan en toen ben ik weer eens even rustig gaan zitten voor 2 uurtjes.
Na die 2 uurtjes ben ik met Morrison naar de winkel gegaan om vervolgens door te rijden naar de krant, maar op weg naar de winkel begon ik ineens heel erg moe te worden en begon ik ook ineens heel erg misselijk te worden, wat dus een teken was dat mijn lichaam uitgeput was op dat moment. Dus toen we uit de winkel kwamen, heb ik Morrison maar naar de krant laten rijden omdat ik daar niet meer toe in staat was. Aangekomen bij het krantendepot, ben ik maar eens even gewoon lekker rustig gaan zitten en dat heeft me toen ook weer heel veel goed gedaan en zakte de misselijkheid weg en kon ik weer een beetje in beweging komen.
In eerste instantie baalde ik daar goed van, want wat had ik nou eigenlijk gedaan? Voor mijn gevoel had ik eigenlijk niet zo heel veel gedaan en waren het werkjes van niks, maar mijn lijf heeft daar dus duidelijk een andere mening over. Vrijdag ben ik de dag heel rustig begonnen en heb ik praktisch de hele ochtend en een deel van middag alleen maar op de bank gezeten en later in de middag ben ik bij een oom van me op verjaardagsvisite geweest. Op zich is dat allemaal goed gegaan en vond ik het ook wel weer even leuk om even ergens anders te zijn dan alleen maar thuis. Na de verjaardag ben ik ook nog heel even in de stad geweest in Steenbergen omdat ik daar toch. Daar ben ik even in een winkel gaan kijken waar de buurvrouw werkt en die vertelde me dat ze daar hele leuke dingen hadden.
Dit heb ik samen met m'n tante Cynthia gedaan en dat was ook wel weer even leuk, maar eenmaal weer thuis merkte ik dat m'n lichaam weer helemaal op was en uitgeput. Ik ben eigenlijk ook vrij snel naar bed gegaan en heb ik het avondeten over geslagen, want ik voelde me gewoon niet meer lekker en heel erg moe. M'n buik was ook weer lekker aan het opspelen en daardoor was de behoefte om te eten ook helemaal weg. Ik ben in slaap gevallen en ik ben zaterdagmorgen om half 7 uit bed gekomen en daarmee had ik dus praktisch al weer 12 uur geslapen.
De rest van de zaterdag is heel rustig verlopen en heb ik dus ook een hele dag niks meer gedaan en dat was eigenlijk nog wel het beste, want daarmee kon ik het toch wel beter volhouden en ben ik lang niet zo moe als dat ik wat dingen ga doen. Zelfs de honden uitlaten is soms al veel teveel en dat komt ook voornamelijk door onze lieve pup Kelsy, die als maar groter wordt en dus ook steeds sterker en dat in combinatie met haar enthousiasme en haar nieuwsgierigheid, vreet dat gewoon een heleboel energie bij me weg en houd ik er een lamme arm aan over.
In ieder geval merk ik dat het dus allemaal wel iets minder word na iedere chemokuur, maar mag ik heel erg blij zijn dat ik er maar 3 hoef. Toch brengt dat een hele aanslag met zich mee op m'n lichaam en moet ik daar steeds meer rekening mee houden.
Wat ik nu ook voor het eerst had, was dat m'n tong een beetje verdoofd aanvoelde en daardoor had ik veel minder smaak van m'n eten en drinken of zelfs helemaal geen smaak. Het was gewoon een heel raar gevoel en daarbij had ik dit keer ook veel meer last van een droge mond. De binnenkant van m'n mond is ook veel kwetsbaarder, want als ik iets hards eet gaat de binnenkant van m'n mond sneller kapot ook het gedeelte van de binnenkant van m'n wang dat tegen m'n tanden aankomt is sneller kapot.
Verder is m'n huid ook veel gevoeliger dan anders en is het ook veel sneller droog. Ik gebruik morfinepleisters voor de pijn in m'n buik. Daar waar de pleister geplakt zit, is m'n huid ook snel geïrriteerd en moet ik de pleister al sneller vervangen dan dat normaal gesproken de bedoeling is.
Prikkelbare Darm Syndroom (PDS) is al heel vervelend en daar heb ik al heel veel pijn van, maar nu met de chemokuren heb ik nog veel meer last van PDS en daardoor heb ik ook nog eens veel meer pijn in m'n buik. Wat ik al zei, ik gebruik morfinepleister voor de pijn in m'n buik en daarbij gebruik ik ook nog eens andere morfine-achtige pijnstillers bovenop de morfinepleister. Dat wat ik bovenop de morfinepleisters gebruik, gebruikte ik normaal alleen maar als de pijn door de pleisters heen zou schieten. Maar de laatste weken schiet het praktisch elke dag door de morfinepleisters en slik er nu dus elke dag 2 tot 3 keer per dag nog die andere medicijnen er bovenop en zelfs dan is het niet altijd genoeg om de pijn de kop in te drukken.
Ik weet wel dat PDS heel erg met de darmen te maken heeft en dat het met je darmwanden te maken heeft, maar door de chemokuren worden de slijmvliezen afgebroken en dat veroorzaakt dat PDS nog eens een graadje erger wordt.
Dus als ik het over afzien heb, dan is m'n buik toch wel iets wat me vaak doet afzien van de pijn.
Emoties gaan steeds meer opspelen en gaan vaker door elkaar zitten, waardoor ik soms niet meer weet hoe ik me nu moet voelen. Toch ben ik er niet treurig onder en heb ik er nog steeds goede moed in, wat het tot nu toe dragelijk houd in dit hele gebeuren.
Als je me vraagt hoe ik erover denk, dan zeg ik gewoon dat ik hiervan genees en gewoon weer beter word!!
Als dat geen positieve gedachte is, dan weet ik het ook niet meer!!
Dus mensen zeg me niet dat ik positief moet blijven, want dat is iets wat ik zelf ook wel weet en in al die tijd ben ik nog niet anders geweest dan alleen maar positief.
Nou dinsdag weer even bloedprikken, bij de internist langs en daarna naar de oncologieverpleegkundige.
Wanneer m'n bloed in orde is, dan kan ik vrijdag aan m'n laatste chemokuur beginnen en kan daarna gaan uitkijken naar de bestralingen die ook nog moet komen. Waarschijnlijk zal ik de bestraling pas in januari gaan krijgen, omdat er in december niet veel dagen meer overblijven door de o zo gezellige feestdagen.
Om eerlijk te zijn leeft het nog niet echt bij mij die feestdagen en heb ik nu ook nog niet echt zo'n behoefte aan, maar goed het kan altijd nog veranderen en is het nog een maandje weg.
Dus wie dan leeft, wie dan zorgt.
Tot de volgende blog.
En moge onze lieve heer ons bijstaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten