Inmiddels ben ik al weer ruim een week van mijn 2e chemokuur verwijderd, maar om te zeggen dat hij nu beter was weet ik eigenlijk niet. Op zich viel deze 2e chemokuur mee ten opzichte van de eerste, omdat hij voor mijn gevoel niet zwaar gevallen is. Ik kan niet zeggen dat deze 2e chemo minder zwaar is geweest, maar wel anders dat de eerste chemo en daar zit het verschil in.
Hoewel ik bij de eerste chemo de eerste 5 dagen een gevoel had alsof ik heel ver weg was en dat een heleboel voor me gevoel ook ver weg stond qua beleving. Bij de eerste chemo was het veel meer m'n lijf waar ik heel erg geconfronteerd werd en dan niet zomaar gedeeltes van mijn, maar gewoon echt heel m'n lijf en dat was voor mij een hele rare gewaarwording. Je zou het kunnen vergelijken alsof je onder narcose bent geweest, maar dan toch weer net even wat anders.
Op een andere manier kan ik het eigenlijk ook niet uitleggen, omdat dit echt een gevoel is die je mee moet maken wil je dit kunnen begrijpen. Toch is dit iets wat ik echt geen mens zou willen wensen of nog maar gunnen, want het is echt geen pretje.
Als ik het nu vergelijk met deze 2e chemo, dan moet ik zeggen dat ik nu niet zo het gevoel had dat ik heel ver weg ben geweest, natuurlijk heb ik gelijk na de chemo wel bijna 36 uur aan een stuk geslapen en dat had ik bij de eerst chemokuur ook niet eens. Hoewel ik nu voor m'n gevoel meer bij m'n positieven ben geweest, kan ik zeggen dat m'n lijf het toch net zo zwaar had als bij de eerste. De vermoeidheid en het gevoel van uitputting is er ook nog steeds en dat had ik bij de eerste chemokuur ook.
Ik moet ook zeggen dat ik nu ook kan voelen dat ik nooit helemaal de oude ben geweest op het moment dat ik de 2e chemokuur gekregen heb, want tja 3 weken om weer te herstellen is niet veel en het is dus gewoon te weinig tijd om weer op het oude niveau te komen. Dus ik denk dat ik nu nog een extra paar dagen nodig heb voordat ik weer iets beter uit de voeten kan dan nu.
Wat mij nu bij deze 2e chemokuur heel erg dwars zit, is dat ik nu heel veel meer buikpijn heb en zelfs soms zo erg dat ik gewoon niet meer weet waar ik het moet zoeken. Kun je nagaan wat een pijn ik heb, want ik gebruik al morfine-pleisters en daar bovenop ook nog een tabletten als de pleisters niet afdoende zijn en nu op dit moment zijn deze twee dingen samen al soms niet genoeg om de pijn te onderdrukken. Nu wil ik helemaal geen klagend iemand zijn, maar dat is wat ik nu ervaar en wat het verschil is ten opzichte met de eerste chemokuur. De conclusie die ik hieruit voor mezelf kan halen, is dat chemokuren heel veel invloed kunnen hebben op Prikkelbare Darm Syndroom (PDS).
Normaal zakt de buikpijn wel als ik in bed ga liggen, maar op dit moment helpt me dat ook niet echt veel en daarbij komt nog eens dat ik nu ook veel meer last van m'n spieren heb.
Wat ik wel geleerd heb van de eerste chemokuur is dat ik veel beter naar m'n lichaam moet luisteren en dat doe ik dus nu ook veel beter en daarbij houd ik me nu ook een heel stuk rustiger dan bij de eerste chemokuur. Hoewel ik maandagmorgen nog een beetje eigenwijs ben geweest en mee naar de krant was gegaan, heb ik dat de rest van de week maar even helemaal niet meer gedaan. De middagkrant was voor mij al weer mee dan genoeg en was door gewoon alleen maar aanwezig te zijn en als een beetje gezelschap voor Morrison, want anders zit hij ook zomaar in z'n eentje te wachten.
Nou ja wat ik verder al zei, ik heb voor de rest maar gewoon mijn gemak gehouden en in de middag heb ik gewoon lekker met de honden een rondje buiten gelopen en dat was al heel lekker en ook al meer dan genoeg inspanning. Ze zeggen dat je 20 tot 30 minuten ongeveer moet wandelen, nou ik wandel 15 minuten met 2 honden waarvan er 1 een pup is van 5 maanden en die behoorlijk wat energie bij me vandaan trekt door haar enthousiasme en nieuwsgierigheid.
In dit geval vind ik dat ik ook wel genoeg beweging krijg en dat mijn conditie op deze manier ook goed op peil wordt gehouden of weer op peil wordt gebracht.
Nou we gaan weer de 2e week in na m'n 2e week chemokuur in of tenminste we zijn die week al ingegaan om eerlijk te zijn, maar even goed is het gewoon een verrassing hoe ik me de aankomende week zal gaan voelen en of ik ook weer tot meer dingen in staat ben om te doen.
Afgelopen week is op zich best snel voorbij gegaan, maar om weer wat meer te kunnen doen zou ik helemaal niet erg vinden en zou ik zelfs prettig vinden. Ik ben nu eenmaal geen stilzittend persoon en dat betekent dat ik al heel gauw een hete peper in m'n reet heb zitten, of te wel ik heb gewoon de neiging om wat te gaan doen. Omdat ik dus die neiging heb om wat te gaan doen, moet ik al heel erg oppassen dat ik mezelf niet stoot door over de grens van m'n lichaam heen te gaan.
En voor nu vind ik dat ik nu wel weer even genoeg heb geluld en wordt dit hele verhaal gewoon weer vervolgd op een volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten