Langzaam maar zeker toch stiekem verbeteringen.

We zitten nu al weer in 2014 en dan besef ik dat de tijd best wel snel gaat. Ik weet nog goed dat ik mijn laatste behandeling tegen lymfklierkanker kreeg en dat was in januari 2012. Nu twee jaar later moet ik eerlijk zeggen dat ik er niet zoveel meer mee bezig ben. Ik moet eigenlijk zeggen dat het steeds minder word. Vergeten zal ik het nooit meer en dat hoeft van mij ook niet, maar het is wel zo dat ik gewoon weer m'n leven leid zoals ieder ander mens voor zover het dan mogelijk is. De chemokuren hebben toch een behoorlijk impact gehad en dat heeft zijn gevolgen wel gehad in het dagelijks leven.

In de afgelopen jaren heb ik best wel wat gevolgen van de chemokuren moeten verwerken. Er waren van dei momenten of periodes waarbij ontzettend uitgeput was. Ik was tot praktisch niets in staat en het enige was veel slapen waarbij ik me van de vermoeidheid af kon helpen. In middels is het alweer meer dan een half jaar geleden dat ik zo'n periode heb gehad en daar ben ik wel heel erg blij om. Natuurlijk heb ik nog wel eens momenten waarop ik ontzettend moe ben, maar het is niet meer zo extreem geweest. Het is wel zo dat ik meestal rond een uur of 4 in de middag in slaap val op de bank en dan pas weer wakker word als ik ga eten. Na zo'n slaapje kan ik over het algemeen de avond nog een beetje fatsoenlijk door komen.

Sinds kort merk ik dat er in mijn lichamelijke conditie toch verbeteringen zijn. Ik had altijd het idee dat het nooit veel beter meer zou worden, maar zo gaande weg is het toch wel wat verbeterd. Ik kan toch alweer meer hebben dan een half jaar geleden en dat vind ik echt fantastisch.
Het enige wat ik echt niet meer kan, is vroeg opstaan. Ik heb jaren lang als assistent-distributeur gewerkt en daarvoor moest ik toch altijd wel heel vroeg voor uit m'n bed. De tijden dat ik opstond was altij rond half 4 's morgens. Tegenwoordig kan ik dat gewoon niet meer hebben, omdat ik dan gewoon een verstoorde slaap heb en daarbij merk ik dat een aaneen gesloten nachtrust het beste is voor me. Dus het mag duidelijk zijn dat ik dus niet meer vroeg m'n bed uit kom. Ik kom nu tegenwoordig pas tussen half 8 en half 9 uit bed en dat bevalt me prima.

Ik heb afgelopen week een tante van me moeten helpen met het versjouwen van meubels. Deze moesten van 2 hoog naar beneden gebracht worden en in geladen worden in de bus. Helaas is daar waar ze woont geen lift aanwezig, dus het was trap op en trap af. De eerste dag moest ik sneller even rust pakken omdat ik zo moe werd dat ik gewoon m'n evenwicht niet meer in bedwang had. De tweede dag merkte ik wel dat het vermoeiend was, maar ik kon door gewoon gaan zonder echt zo moe te worden als op de eerste dag. Toch deed ik het niet anders ala op de eerste dag, maar op zo'n moment merk ik dat het toch vooruit is gegaan met de conditie van m'n lijf.

De conclusie die ik hier dus uit kan halen, is dat het misschien uitzichtloos lijkt omdat er geen verbeteringen zijn te merken in eerste instantie, maar dat het gaande weg toch nog wel iets of wat kan verbeteren. De chemokuren hebben veel schade aangericht, maar toch kan het lichaam nog een hoop herstellen. Bij de ene persoon zal het sneller gaan dan bij een ander persoon, maar dat het kan verbeteren is een ding wat zeker is.
Ik sta eigenlijk ook niet meer echt stil bij het feit dat ik lymfklierkanker heb gehad en dat ik dus mijn leven leef op de manier die bij mij het beste past en waarbij ik me dus het beste bij voel.

Dus blijf niet te veel hangen bij het feit dat je kanker hebt gehad, maar kijk vooruit en ga gewoon weer leven en genieten en de dingen zullen vanzelf weer op z'n plaats vallen. Blijf je teveel hangen bij het feit dat je kanker hebt gehad, dan kun je niet volop genieten van het leven en bestaat de kans dat je onzeker wordt en angstig zult zijn. Vergeten dat je kanker hebt gehad, zal je niet kunnen en dat hoeft ook niet. Zie het gewoon als een griepje die je hebt gehad en als je het op die manier bekijkt, dan zal het echt een stuk makkelijk gaan.

Mijn gevoel zegt gewoon, lekker geniet van alles en iedereen en lach het leven toe.

Label!

Het word me steeds duidelijker dat wanneer je eenmaal kanker hebt gehad, je het label ex-kankerpatiënt ten alle tijden zult blijven behouden. Of misschien gewoon kankerpatiënt. Nog niet zo heel lang geleden was er op Hart van Nederland een jonge student die net als ik non-hodgkin heeft gehad. Hij wilde van zorgverzekeraar overstappen, maar kwam alleen maar in aanmerking voor het basispakket. Voor de aanvullende pakketten werd hij ten alle tijden afgewezen. Dit is geen geval op zich zelf, want je komt het vaker tegen dan dat je het zou beseffen.
Ook andere verzekeringsmaatschappijen weigeren je soms een verzekering te verstrekken omdat je dus kanker hebt gehad. Hun onderbouwing is dat je een groot risicogeval bent, terwijl dat helemaal niet zo is of hoeft te zijn. Wanneer je echt genezen bent verklaard, dan ben je gewoon weer gezond.

Wanneer je nou een huis zou willen kopen dan heb je grote kans dat je dus niet meer in aanmerking komt om een huis te kopen, want ook dan zeggen ze dat je een groot risico geval bent. Ze mogen je in principe niet weigeren wanneer je een huis wilt kopen, maar het wordt massaal gedaan en ben je ineens ten alle tijden gedoemd om in een huurhuis te blijven wonen.

Een hele tijd geleden leek het me wel een mooi idee om bloed te geven zodat ik andere mensen kon helpen. Helaas is dit voor mij al niet meer mogelijk, omdat ik dus lymfklierkanker heb gehad. Schijnbaar is er iets waardoor het niet meer geaccepteerd wordt, maar in dit geval heb ik er dan nog net iets meer begrip voor. In dit geval heb je dan wel te maken met de gezondheid van andere mensen, hoewel ik me niet echt kan bedenken wat een ander er aan over zou kunnen houden als ik bloed zou geven. Zouden de mensen die bloed van mij krijgen een grotere kans krijgen om ook lymfklierkanker te krijgen? Nou ja hoe dan ook kan ik hier dan toch niet iets meer begrip voor op brengen.

Wat betreft andere zaken waarvoor je geweigerd wordt, daar heb ik dus geen begrip voor. Het is dus gewoon pure discriminatie wat men doet. Ik maak me er verder gelukkig niet druk om, maar het is en het blijft toch wel raar dat het gebeurd. Ik zou eigenlijk zeggen dat de overheid hier wat aan zou moeten doen, maar ik vermoed haast dat dit niet echt zal gaan gebeuren. Buiten dit alles heeft het leven nog genoeg andere dingen waarvan je kan genieten en dat is dus waarvan ik zeg dat je dat dus gewoon moet doen. Lang leve de lol en houd de mensen die je dierbaar zijn lekker in de buurt en houd ze lekker vast.

Tenslotte zijn er wel andere dingen waar je je eigen druk om kunt maken.