Vandaag moest ik weer naar het ziekenhuis om m'n bloed te laten controleren en dat is om te kijken of dat de chemokuur van aanstaande vrijdag door kan gaan ja of nee. Nou gelukkig was het allemaal weer goed met m'n bloed en kan de 3e en laatste chemokuur gewoon door gaan. Bij de internist nog even wat dingen aangekaart zoals m'n buikpijn en gevraagd of dat ik voor tijdelijk misschien een wat hogere dosis pijnstillers kan krijgen daarvoor. Zij vond het geen probleem, maar dat moest ik dan maar even met de huisarts overleggen omdat die ook de huidige pijnstillers heeft voor geschreven. Nadat ik bij de internist was geweest, kon ik gelijk door naar de oncologieverpleegkundige en daar heb ik dan ook een gesprek gehad over onder andere het verloop van de afgelopen chemokuur en zo.
Hoewel ik dacht dat de bestraling over getild zou worden naar het volgende jaar, blijkt het nu toch even wat anders te gaan als dat ik gedacht had.
Voor alle duidelijkheid krijg ik dus aanstaande vrijdag m'n 3e en laatste chemokuur en op zich vind ik dat al wel weer een heel fijn vooruitzicht. Dan gaan we even een versnelling hoger zitten met wat ik nu ga vertellen aan dingen die gaan gebeuren. Na de chemokuur van aanstaande vrijdag kan ik een paar dagen uitblazen en een beetje ervan bekomen. Dan volgende week woensdag 7 december krijg ik al een PET-scan en dan de dag erna donderdag, krijg ik een CT-scan. Zo dat terwijl ik dan nog in m'n eerste week na de chemokuur zit. Ze hebben dit zo snel al ingepland omdat ze me in Vlissingen toch wel zo snel mogelijk willen inplannen voor de bestraling en als het even kon dat ik al begin met bestralen voor de kerst en ik moet dan minimaal al 2 bestralingen achter elkaar kunnen krijgen. Hierbij is de tijd eigenlijk een belangrijke rol die dit eigenlijk allemaal veroorzaakt en omdat ze dus ook afhankelijk zijn van de uitslagen van de twee scans, moesten die twee dingen al heel vroeg gebeuren. 15 December zou ik dan een intake gesprek moeten krijgen in Vlissingen en dan zou ik 22 en 23 december mijn eerste bestralingen krijgen en dat zijn er dus twee achter elkaar. Na de kerst gaat de rit met bestralingen dan gewoon weer door en zoals het volgens de normale planning gaat, dan zou ik 20 bestralingen krijgen. 30 december moet ik weer bij de internist op controle komen en als het goed is weet ik dan ook al lang de uitslagen van de twee scans die dan gehad heb.
Ik ben heel erg benieuwd hoe het allemaal gaat verlopen en hoe ik me er onder zal gaan voelen. Ten eerste ben ik heel erg benieuwd hoe ik nu zal reageren op deze chemokuur en dan hoe ik me dus de rest van de weken ga voelen. Zo ver ik weet zal de bestraling ook heel erg vermoeiend zijn omdat mijn conditie natuurlijk niet optimaal is en de bestraling zelf zal ook nog wel voor de nodige vermoeidheid gaan zorgen, dus al met al kan het dus wel eens behoorlijk erin gaan hakken.
Voor nu kijk ik maar even niet verder dan naar de vrijdag als ik mijn chemokuur ga krijgen en daarna ga ik wel weer verder kijken. Op zich vind ik het niet zo vervelend dat het allemaal ineens heel snel gaat en wie weet krijg ik dan nog voor het nieuwe jaar goed nieuws te horen of als ik pech heb slecht nieuws.
Nou ja in ieder geval ga ik gewoon van het goede nieuws uit en ga ik me daar ook gewoon aan vast houden.
dinsdag 29 november 2011
maandag 28 november 2011
PDS en Chemokuur wat een bagger!
Al vanaf dat ik mijn 2e chemokuur heb gehad, is m'n buik alleen maar een lastig iets geweest.
De eerste week na de kuur heb ik heel veel buikpijn gehad en toen werd het gelukkig iets minder. Helaas was dat maar voor korte duur en begon de pijn al weer na een paar dagen. Het feit dat ik door de chemokuur heel erg moe ben en praktisch tot niets in staat ben, valt bijna in het niets met de pijn die ik heb aan m'n buik. Zoals ik al eerder aangaf heb ik goede pijnstillers, maar zelfs die schieten soms nog te kort en blijf ik dus met een buikpijn zitten waar ik dus totaal niks meer aan kan doen.
Ook de buikpijn zorgt er soms voor dat ik daardoor ook al heel erg moe ben of word en dat dan in combinatie met de vermoeidheid van de chemo, maakt het er niet altijd makkelijker op.
Ik weet wel dat ik vorige week ook behoorlijk veel last van m'n buik heb gehad, maar het is misschien een beetje raar, daar kan ik me niet zoveel meer van herinneren als alleen maar dat ik weet dat ik heel veel heb afgezien met m'n buik. Maar vanaf afgelopen weekend is de buikpijn alleen maar erger geworden en dat drijft me soms wel eens behoorlijk in een hoekje, maar dan probeer ik maar wat afleiding te zoeken. Vandaag is het nog een stukje erger geworden met de buikpijn, want al de hele dag loop ik met een constante buikpijn en daarbij dan nog eens van die lekker heftige pijnscheuten er bovenop. Soms zijn die pijnscheuten zo erg dat ik bijna krom van ga lopen en als ik het dan over pijn heb, dan is dit toch wel echt pijn waar ik bijna knetter van word.
Morgen moet ik weer naar het ziekenhuis voor de controle voor m'n laatste chemokuur en dan zal ik dit gelijk eens aankaarten, want ik ben heel erg bang dat ik nog meer last van m'n buik krijg als ik m'n 3e chemokuur heb gehad. Want na m'n eerste chemokuur had ik al wel wat last van m'n buik en bij tijd en wijle heel veel last, maar nu na m'n 2e chemokuur heb ik nog meer last van m'n buik.
Dus de angst dat ik nog meer buikpijn zal hebben na m'n 3e en laatste chemokuur wordt alleen maar erger en daarom is het misschien wel verstandig dat ik het dus morgen maar eens even tegen de internist vertel en misschien dat zij er dan nog wat mee kan of dat ze er misschien een oplossing voor heeft.
Ben ik nu aan het klagen, ik weet het niet, maar ik weet wel dat het me behoorlijk dwars zit en dat ik dus heel veel last heb van m'n buik. Op het moment kan het me dus niet eens echt schelen dat ik kanker heb, maar wel dat ik dus heel erg graag van de pijn af wil.
Ik ben geen klager, maar ik zou bijna gaan denken dat ik nu wel aan het klagen. Dus houd ik er nu maar eens mee op en zien we morgen wel wat het gaat worden.
De eerste week na de kuur heb ik heel veel buikpijn gehad en toen werd het gelukkig iets minder. Helaas was dat maar voor korte duur en begon de pijn al weer na een paar dagen. Het feit dat ik door de chemokuur heel erg moe ben en praktisch tot niets in staat ben, valt bijna in het niets met de pijn die ik heb aan m'n buik. Zoals ik al eerder aangaf heb ik goede pijnstillers, maar zelfs die schieten soms nog te kort en blijf ik dus met een buikpijn zitten waar ik dus totaal niks meer aan kan doen.
Ook de buikpijn zorgt er soms voor dat ik daardoor ook al heel erg moe ben of word en dat dan in combinatie met de vermoeidheid van de chemo, maakt het er niet altijd makkelijker op.
Ik weet wel dat ik vorige week ook behoorlijk veel last van m'n buik heb gehad, maar het is misschien een beetje raar, daar kan ik me niet zoveel meer van herinneren als alleen maar dat ik weet dat ik heel veel heb afgezien met m'n buik. Maar vanaf afgelopen weekend is de buikpijn alleen maar erger geworden en dat drijft me soms wel eens behoorlijk in een hoekje, maar dan probeer ik maar wat afleiding te zoeken. Vandaag is het nog een stukje erger geworden met de buikpijn, want al de hele dag loop ik met een constante buikpijn en daarbij dan nog eens van die lekker heftige pijnscheuten er bovenop. Soms zijn die pijnscheuten zo erg dat ik bijna krom van ga lopen en als ik het dan over pijn heb, dan is dit toch wel echt pijn waar ik bijna knetter van word.
Morgen moet ik weer naar het ziekenhuis voor de controle voor m'n laatste chemokuur en dan zal ik dit gelijk eens aankaarten, want ik ben heel erg bang dat ik nog meer last van m'n buik krijg als ik m'n 3e chemokuur heb gehad. Want na m'n eerste chemokuur had ik al wel wat last van m'n buik en bij tijd en wijle heel veel last, maar nu na m'n 2e chemokuur heb ik nog meer last van m'n buik.
Dus de angst dat ik nog meer buikpijn zal hebben na m'n 3e en laatste chemokuur wordt alleen maar erger en daarom is het misschien wel verstandig dat ik het dus morgen maar eens even tegen de internist vertel en misschien dat zij er dan nog wat mee kan of dat ze er misschien een oplossing voor heeft.
Ben ik nu aan het klagen, ik weet het niet, maar ik weet wel dat het me behoorlijk dwars zit en dat ik dus heel veel last heb van m'n buik. Op het moment kan het me dus niet eens echt schelen dat ik kanker heb, maar wel dat ik dus heel erg graag van de pijn af wil.
Ik ben geen klager, maar ik zou bijna gaan denken dat ik nu wel aan het klagen. Dus houd ik er nu maar eens mee op en zien we morgen wel wat het gaat worden.
zondag 27 november 2011
2 weken na m'n 2e chemokuur.
Twee weken zijn er nu verstreken na mijn 2e chemokuur en aan de ene kant lijkt het nog maar zo kort geleden en aan de andere kant is het toch ook wel weer even geleden. Aanstaande vrijdag staat mijn volgende chemokuur weer gepland en dat is dan mijn 3e en laatste chemokuur. Als ik er zo eens over nadenk, dan vind het allemaal best wel raar en heb ik het gevoel alsof ik soms in een andere wereld zit.
Nu twee weken na m'n 2e chemokuur merk ik wel dat m'n lichaam minder aankan dan na de eerste chemokuur en ik heb zo'n vermoeden dat m'n lijf straks nog minder aankan na m'n 3e chemokuur. Afgelopen week ben ik wel weer wat actiever geweest dan in de eerste week na de chemokuur, maar daarbij merk ik dat ik veel sneller moe ben dat ik dat was bij de eerste chemokuur. Om maar eens even terug te kijken na een dag eerder deze week, toen was begin van de middag eerst met de honden gaan lopen en toen ik terug kwam ben ik gelijk bezig gegaan met de was die in de wasmachine zat. Eerst haalde ik een was uit de wasmachine en hing deze aan de waslijn. Daarna heb ik weer een nieuwe was in de wasmachine gedaan en toen ben ik weer eens even rustig gaan zitten voor 2 uurtjes.
Na die 2 uurtjes ben ik met Morrison naar de winkel gegaan om vervolgens door te rijden naar de krant, maar op weg naar de winkel begon ik ineens heel erg moe te worden en begon ik ook ineens heel erg misselijk te worden, wat dus een teken was dat mijn lichaam uitgeput was op dat moment. Dus toen we uit de winkel kwamen, heb ik Morrison maar naar de krant laten rijden omdat ik daar niet meer toe in staat was. Aangekomen bij het krantendepot, ben ik maar eens even gewoon lekker rustig gaan zitten en dat heeft me toen ook weer heel veel goed gedaan en zakte de misselijkheid weg en kon ik weer een beetje in beweging komen.
In eerste instantie baalde ik daar goed van, want wat had ik nou eigenlijk gedaan? Voor mijn gevoel had ik eigenlijk niet zo heel veel gedaan en waren het werkjes van niks, maar mijn lijf heeft daar dus duidelijk een andere mening over. Vrijdag ben ik de dag heel rustig begonnen en heb ik praktisch de hele ochtend en een deel van middag alleen maar op de bank gezeten en later in de middag ben ik bij een oom van me op verjaardagsvisite geweest. Op zich is dat allemaal goed gegaan en vond ik het ook wel weer even leuk om even ergens anders te zijn dan alleen maar thuis. Na de verjaardag ben ik ook nog heel even in de stad geweest in Steenbergen omdat ik daar toch. Daar ben ik even in een winkel gaan kijken waar de buurvrouw werkt en die vertelde me dat ze daar hele leuke dingen hadden.
Dit heb ik samen met m'n tante Cynthia gedaan en dat was ook wel weer even leuk, maar eenmaal weer thuis merkte ik dat m'n lichaam weer helemaal op was en uitgeput. Ik ben eigenlijk ook vrij snel naar bed gegaan en heb ik het avondeten over geslagen, want ik voelde me gewoon niet meer lekker en heel erg moe. M'n buik was ook weer lekker aan het opspelen en daardoor was de behoefte om te eten ook helemaal weg. Ik ben in slaap gevallen en ik ben zaterdagmorgen om half 7 uit bed gekomen en daarmee had ik dus praktisch al weer 12 uur geslapen.
De rest van de zaterdag is heel rustig verlopen en heb ik dus ook een hele dag niks meer gedaan en dat was eigenlijk nog wel het beste, want daarmee kon ik het toch wel beter volhouden en ben ik lang niet zo moe als dat ik wat dingen ga doen. Zelfs de honden uitlaten is soms al veel teveel en dat komt ook voornamelijk door onze lieve pup Kelsy, die als maar groter wordt en dus ook steeds sterker en dat in combinatie met haar enthousiasme en haar nieuwsgierigheid, vreet dat gewoon een heleboel energie bij me weg en houd ik er een lamme arm aan over.
In ieder geval merk ik dat het dus allemaal wel iets minder word na iedere chemokuur, maar mag ik heel erg blij zijn dat ik er maar 3 hoef. Toch brengt dat een hele aanslag met zich mee op m'n lichaam en moet ik daar steeds meer rekening mee houden.
Wat ik nu ook voor het eerst had, was dat m'n tong een beetje verdoofd aanvoelde en daardoor had ik veel minder smaak van m'n eten en drinken of zelfs helemaal geen smaak. Het was gewoon een heel raar gevoel en daarbij had ik dit keer ook veel meer last van een droge mond. De binnenkant van m'n mond is ook veel kwetsbaarder, want als ik iets hards eet gaat de binnenkant van m'n mond sneller kapot ook het gedeelte van de binnenkant van m'n wang dat tegen m'n tanden aankomt is sneller kapot.
Verder is m'n huid ook veel gevoeliger dan anders en is het ook veel sneller droog. Ik gebruik morfinepleisters voor de pijn in m'n buik. Daar waar de pleister geplakt zit, is m'n huid ook snel geïrriteerd en moet ik de pleister al sneller vervangen dan dat normaal gesproken de bedoeling is.
Prikkelbare Darm Syndroom (PDS) is al heel vervelend en daar heb ik al heel veel pijn van, maar nu met de chemokuren heb ik nog veel meer last van PDS en daardoor heb ik ook nog eens veel meer pijn in m'n buik. Wat ik al zei, ik gebruik morfinepleister voor de pijn in m'n buik en daarbij gebruik ik ook nog eens andere morfine-achtige pijnstillers bovenop de morfinepleister. Dat wat ik bovenop de morfinepleisters gebruik, gebruikte ik normaal alleen maar als de pijn door de pleisters heen zou schieten. Maar de laatste weken schiet het praktisch elke dag door de morfinepleisters en slik er nu dus elke dag 2 tot 3 keer per dag nog die andere medicijnen er bovenop en zelfs dan is het niet altijd genoeg om de pijn de kop in te drukken.
Ik weet wel dat PDS heel erg met de darmen te maken heeft en dat het met je darmwanden te maken heeft, maar door de chemokuren worden de slijmvliezen afgebroken en dat veroorzaakt dat PDS nog eens een graadje erger wordt.
Dus als ik het over afzien heb, dan is m'n buik toch wel iets wat me vaak doet afzien van de pijn.
Emoties gaan steeds meer opspelen en gaan vaker door elkaar zitten, waardoor ik soms niet meer weet hoe ik me nu moet voelen. Toch ben ik er niet treurig onder en heb ik er nog steeds goede moed in, wat het tot nu toe dragelijk houd in dit hele gebeuren.
Als je me vraagt hoe ik erover denk, dan zeg ik gewoon dat ik hiervan genees en gewoon weer beter word!!
Als dat geen positieve gedachte is, dan weet ik het ook niet meer!!
Dus mensen zeg me niet dat ik positief moet blijven, want dat is iets wat ik zelf ook wel weet en in al die tijd ben ik nog niet anders geweest dan alleen maar positief.
Nou dinsdag weer even bloedprikken, bij de internist langs en daarna naar de oncologieverpleegkundige.
Wanneer m'n bloed in orde is, dan kan ik vrijdag aan m'n laatste chemokuur beginnen en kan daarna gaan uitkijken naar de bestralingen die ook nog moet komen. Waarschijnlijk zal ik de bestraling pas in januari gaan krijgen, omdat er in december niet veel dagen meer overblijven door de o zo gezellige feestdagen.
Om eerlijk te zijn leeft het nog niet echt bij mij die feestdagen en heb ik nu ook nog niet echt zo'n behoefte aan, maar goed het kan altijd nog veranderen en is het nog een maandje weg.
Dus wie dan leeft, wie dan zorgt.
Tot de volgende blog.
En moge onze lieve heer ons bijstaan.
Nu twee weken na m'n 2e chemokuur merk ik wel dat m'n lichaam minder aankan dan na de eerste chemokuur en ik heb zo'n vermoeden dat m'n lijf straks nog minder aankan na m'n 3e chemokuur. Afgelopen week ben ik wel weer wat actiever geweest dan in de eerste week na de chemokuur, maar daarbij merk ik dat ik veel sneller moe ben dat ik dat was bij de eerste chemokuur. Om maar eens even terug te kijken na een dag eerder deze week, toen was begin van de middag eerst met de honden gaan lopen en toen ik terug kwam ben ik gelijk bezig gegaan met de was die in de wasmachine zat. Eerst haalde ik een was uit de wasmachine en hing deze aan de waslijn. Daarna heb ik weer een nieuwe was in de wasmachine gedaan en toen ben ik weer eens even rustig gaan zitten voor 2 uurtjes.
Na die 2 uurtjes ben ik met Morrison naar de winkel gegaan om vervolgens door te rijden naar de krant, maar op weg naar de winkel begon ik ineens heel erg moe te worden en begon ik ook ineens heel erg misselijk te worden, wat dus een teken was dat mijn lichaam uitgeput was op dat moment. Dus toen we uit de winkel kwamen, heb ik Morrison maar naar de krant laten rijden omdat ik daar niet meer toe in staat was. Aangekomen bij het krantendepot, ben ik maar eens even gewoon lekker rustig gaan zitten en dat heeft me toen ook weer heel veel goed gedaan en zakte de misselijkheid weg en kon ik weer een beetje in beweging komen.
In eerste instantie baalde ik daar goed van, want wat had ik nou eigenlijk gedaan? Voor mijn gevoel had ik eigenlijk niet zo heel veel gedaan en waren het werkjes van niks, maar mijn lijf heeft daar dus duidelijk een andere mening over. Vrijdag ben ik de dag heel rustig begonnen en heb ik praktisch de hele ochtend en een deel van middag alleen maar op de bank gezeten en later in de middag ben ik bij een oom van me op verjaardagsvisite geweest. Op zich is dat allemaal goed gegaan en vond ik het ook wel weer even leuk om even ergens anders te zijn dan alleen maar thuis. Na de verjaardag ben ik ook nog heel even in de stad geweest in Steenbergen omdat ik daar toch. Daar ben ik even in een winkel gaan kijken waar de buurvrouw werkt en die vertelde me dat ze daar hele leuke dingen hadden.
Dit heb ik samen met m'n tante Cynthia gedaan en dat was ook wel weer even leuk, maar eenmaal weer thuis merkte ik dat m'n lichaam weer helemaal op was en uitgeput. Ik ben eigenlijk ook vrij snel naar bed gegaan en heb ik het avondeten over geslagen, want ik voelde me gewoon niet meer lekker en heel erg moe. M'n buik was ook weer lekker aan het opspelen en daardoor was de behoefte om te eten ook helemaal weg. Ik ben in slaap gevallen en ik ben zaterdagmorgen om half 7 uit bed gekomen en daarmee had ik dus praktisch al weer 12 uur geslapen.
De rest van de zaterdag is heel rustig verlopen en heb ik dus ook een hele dag niks meer gedaan en dat was eigenlijk nog wel het beste, want daarmee kon ik het toch wel beter volhouden en ben ik lang niet zo moe als dat ik wat dingen ga doen. Zelfs de honden uitlaten is soms al veel teveel en dat komt ook voornamelijk door onze lieve pup Kelsy, die als maar groter wordt en dus ook steeds sterker en dat in combinatie met haar enthousiasme en haar nieuwsgierigheid, vreet dat gewoon een heleboel energie bij me weg en houd ik er een lamme arm aan over.
In ieder geval merk ik dat het dus allemaal wel iets minder word na iedere chemokuur, maar mag ik heel erg blij zijn dat ik er maar 3 hoef. Toch brengt dat een hele aanslag met zich mee op m'n lichaam en moet ik daar steeds meer rekening mee houden.
Wat ik nu ook voor het eerst had, was dat m'n tong een beetje verdoofd aanvoelde en daardoor had ik veel minder smaak van m'n eten en drinken of zelfs helemaal geen smaak. Het was gewoon een heel raar gevoel en daarbij had ik dit keer ook veel meer last van een droge mond. De binnenkant van m'n mond is ook veel kwetsbaarder, want als ik iets hards eet gaat de binnenkant van m'n mond sneller kapot ook het gedeelte van de binnenkant van m'n wang dat tegen m'n tanden aankomt is sneller kapot.
Verder is m'n huid ook veel gevoeliger dan anders en is het ook veel sneller droog. Ik gebruik morfinepleisters voor de pijn in m'n buik. Daar waar de pleister geplakt zit, is m'n huid ook snel geïrriteerd en moet ik de pleister al sneller vervangen dan dat normaal gesproken de bedoeling is.
Prikkelbare Darm Syndroom (PDS) is al heel vervelend en daar heb ik al heel veel pijn van, maar nu met de chemokuren heb ik nog veel meer last van PDS en daardoor heb ik ook nog eens veel meer pijn in m'n buik. Wat ik al zei, ik gebruik morfinepleister voor de pijn in m'n buik en daarbij gebruik ik ook nog eens andere morfine-achtige pijnstillers bovenop de morfinepleister. Dat wat ik bovenop de morfinepleisters gebruik, gebruikte ik normaal alleen maar als de pijn door de pleisters heen zou schieten. Maar de laatste weken schiet het praktisch elke dag door de morfinepleisters en slik er nu dus elke dag 2 tot 3 keer per dag nog die andere medicijnen er bovenop en zelfs dan is het niet altijd genoeg om de pijn de kop in te drukken.
Ik weet wel dat PDS heel erg met de darmen te maken heeft en dat het met je darmwanden te maken heeft, maar door de chemokuren worden de slijmvliezen afgebroken en dat veroorzaakt dat PDS nog eens een graadje erger wordt.
Dus als ik het over afzien heb, dan is m'n buik toch wel iets wat me vaak doet afzien van de pijn.
Emoties gaan steeds meer opspelen en gaan vaker door elkaar zitten, waardoor ik soms niet meer weet hoe ik me nu moet voelen. Toch ben ik er niet treurig onder en heb ik er nog steeds goede moed in, wat het tot nu toe dragelijk houd in dit hele gebeuren.
Als je me vraagt hoe ik erover denk, dan zeg ik gewoon dat ik hiervan genees en gewoon weer beter word!!
Als dat geen positieve gedachte is, dan weet ik het ook niet meer!!
Dus mensen zeg me niet dat ik positief moet blijven, want dat is iets wat ik zelf ook wel weet en in al die tijd ben ik nog niet anders geweest dan alleen maar positief.
Nou dinsdag weer even bloedprikken, bij de internist langs en daarna naar de oncologieverpleegkundige.
Wanneer m'n bloed in orde is, dan kan ik vrijdag aan m'n laatste chemokuur beginnen en kan daarna gaan uitkijken naar de bestralingen die ook nog moet komen. Waarschijnlijk zal ik de bestraling pas in januari gaan krijgen, omdat er in december niet veel dagen meer overblijven door de o zo gezellige feestdagen.
Om eerlijk te zijn leeft het nog niet echt bij mij die feestdagen en heb ik nu ook nog niet echt zo'n behoefte aan, maar goed het kan altijd nog veranderen en is het nog een maandje weg.
Dus wie dan leeft, wie dan zorgt.
Tot de volgende blog.
En moge onze lieve heer ons bijstaan.
woensdag 23 november 2011
Geen dipte meer.
Gisteren was het totaal niet mijn dag, want gisteren voelde ik me dus echt totaal niet lekker. Ik heb gisteren praktisch ook een hele dag alleen maar op de bank gezeten en m'n gemak gehouden. 'S middags ben ik naar de huisarts geweest om mijn bloeddruk op te laten meten en die bleek op zich best goed te zijn. Mijn bloeddruk was wel laag, maar niet zo laag om je zorgen over te maken. In ieder geval was dat al weer een beetje meer zekerheid daar over. Toch bleef ik me maar beroerd voelen en bleef ook maar gewoon de hele tijd duizelig en ik had last van zweten, hartkloppingen en af en toe een lichte pijn op m'n borst. Dus toen ik terug kwam van de huisarts, heb ik toch maar weer eens even contact gelegd met de oncologieverpleegkundige om te vragen of het verder kwaad kon en wat het misschien zou kunnen zijn. Daarbij heb ik ook nog maar eens verteld wat mijn klachten waren, waarop ze vonden dat ik toch maar even langs moest komen om mijn bloed even te laten controleren. Want de klachten die ik beschreef leken een beetje op klachten die je kan krijgen als het zuurstof gehalte aan de lage kant zou zijn en als dat zo zou zijn, dan had het wel eens op een bloedtransfusie kunnen uitlopen. Gelukkig was alles goed en hoefde ik geen bloedtransfusie en kon ik weer naar huis, maar ik moest het wel in de gaten houden en als het donderdag of vrijdag nog niet beter ging moest ik gelijk bellen.
Nou tegen 5 uur liep ik met mams het ziekenhuis uit en is m'n moeder gelijk naar het krantentdepot gereden omdat Morrison daar zat te wachten. Normaal gesproken zou het al lang klaar zijn met de krant, maar helaas door storingen en verkeershinder kwam de krant NRC Handelsblad pas om half 7 's avonds.
Omdat Morrison daar zo maar in z'n eentje zat, wilde mams gewoon Morrison aflossen of gewoon wat gezelschap houden en daarbij stonden de bezorgers ook te wachten en zo ben ik na het ziekenhuis bezoek bij de middagkrant beland. In die tijd dat ik daar bij de krant was, heb ik me maar gewoon lekker rustig gehouden en ben ik maar gewoon ergens gaan zitten tot dat we weer naar huis toe konden.
Rond 7 uur konden we dan eindelijk naar huis toe en daar was ik heel blij mee. Toen ik in de auto wilde stappen, begon het ineens heel erg te duizelen en viel ik achterover op de grond en dat was wel even schrikken. Ik ben even op de grond blijven zitten tot dat het weer wat beter ging en toen ben ik maar weer eens een poging gaan wagen om in de auto te komen met behulp van mams en Morrison.
Op weg naar huis ging het gelukkig al weer beter en toen we thuis kwamen was ik dus niet meer zo duizelig. Eenmaal binnen ben ik gelijk maar eens gaan eten, want ik wilde de duizeligheid nu niet alleen maar toeleggen op de chemokuur en kon het ook wel eens een combinatie zijn van het moeten eten en de bijwerkingen van de chemokuur.
Voor de rest van de avond heb ik me maar rustig gehouden en gewoon maar lekker gaan zitten op de bank, hoewel ik nog wel even een uurtje bij de Ilona ben geweest (de buurvrouw), maar daar heb ik ook alleen maar gewoon op de bank gezeten en hebben we gewoon eventjes een beetje zitten kletsen.
Toen ik van Ilona terug kwam, ben ik gelijk m'n bed in gedoken en heb ik heerlijk geslapen tot vanmorgen 7 uur.
Vandaag heb ik nog steeds wel last van de klachten die ik gisteren had, dus dat wordt gewoon weer een heel rustig dagje vandaag en moet ik me maar even zien te vermaken met wat dingetjes die ik kan doen op de bank of vanaf de bank.
Ondanks dat ik nog wel last van de klachten heb, voel ik me toch wel een stuk beter dan gisteren en dat vind ik voor nu toch ook al heel wat waard en zal ik er voor nu ook maar van genieten. Voor de rest valt er niet meer te vertellen dat er nu is en zal ik maar weer zeggen wordt Vervolgd!!!
Nou tegen 5 uur liep ik met mams het ziekenhuis uit en is m'n moeder gelijk naar het krantentdepot gereden omdat Morrison daar zat te wachten. Normaal gesproken zou het al lang klaar zijn met de krant, maar helaas door storingen en verkeershinder kwam de krant NRC Handelsblad pas om half 7 's avonds.
Omdat Morrison daar zo maar in z'n eentje zat, wilde mams gewoon Morrison aflossen of gewoon wat gezelschap houden en daarbij stonden de bezorgers ook te wachten en zo ben ik na het ziekenhuis bezoek bij de middagkrant beland. In die tijd dat ik daar bij de krant was, heb ik me maar gewoon lekker rustig gehouden en ben ik maar gewoon ergens gaan zitten tot dat we weer naar huis toe konden.
Rond 7 uur konden we dan eindelijk naar huis toe en daar was ik heel blij mee. Toen ik in de auto wilde stappen, begon het ineens heel erg te duizelen en viel ik achterover op de grond en dat was wel even schrikken. Ik ben even op de grond blijven zitten tot dat het weer wat beter ging en toen ben ik maar weer eens een poging gaan wagen om in de auto te komen met behulp van mams en Morrison.
Op weg naar huis ging het gelukkig al weer beter en toen we thuis kwamen was ik dus niet meer zo duizelig. Eenmaal binnen ben ik gelijk maar eens gaan eten, want ik wilde de duizeligheid nu niet alleen maar toeleggen op de chemokuur en kon het ook wel eens een combinatie zijn van het moeten eten en de bijwerkingen van de chemokuur.
Voor de rest van de avond heb ik me maar rustig gehouden en gewoon maar lekker gaan zitten op de bank, hoewel ik nog wel even een uurtje bij de Ilona ben geweest (de buurvrouw), maar daar heb ik ook alleen maar gewoon op de bank gezeten en hebben we gewoon eventjes een beetje zitten kletsen.
Toen ik van Ilona terug kwam, ben ik gelijk m'n bed in gedoken en heb ik heerlijk geslapen tot vanmorgen 7 uur.
Vandaag heb ik nog steeds wel last van de klachten die ik gisteren had, dus dat wordt gewoon weer een heel rustig dagje vandaag en moet ik me maar even zien te vermaken met wat dingetjes die ik kan doen op de bank of vanaf de bank.
Ondanks dat ik nog wel last van de klachten heb, voel ik me toch wel een stuk beter dan gisteren en dat vind ik voor nu toch ook al heel wat waard en zal ik er voor nu ook maar van genieten. Voor de rest valt er niet meer te vertellen dat er nu is en zal ik maar weer zeggen wordt Vervolgd!!!
😄 😄 😄 😄 😄 😄 😊 😊 😊 😊 😊 😊
dinsdag 22 november 2011
Niet lekker - dipje?
Vandaag is het dinsdag en al weer praktisch anderhalve week na de 2e chemokuur en ik moet zeggen dat ik me vandaag totaal niet goed voel. Eerder deze week had ik het gevoel dat het wel steeds beter ging, maar vandaag heb ik dat totaal niet.
Ik ben heel erg bibberig en sta te tollen op m'n benen en daarbij heb ik af toen een beetje pijn op de borst links en daardoor voel ik me dus niet echt bepaald lekker. Vanmorgen toen ik uit bed stapte merkte ik het al wel dat ik niet zo stevig op m'n benen stond, want als onze lieve pup Kelsy maar een klein rukje gaf aan de riem, dan moest ik echt wel even moeite doen om overeind te blijven.
Doordat ik me vandaag zo voel, heb ik zo af en toe wel momenten van onzekerheid en dat is echt geen prettig gevoel.
Ik heb daarnet gebeld met de oncologieverpleegkundige en die adviseerde me om even met de huisarts contact op te nemen en daar even mijn bloeddruk te laten meten.
Eventueel kan ik ook nog naar het ziekenhuis en bij de oncologie terecht, maar dat zou pas vanmiddag worden voordat er een plekje was. Nadat ik opgehangen had, belde ik gelijk naar de huisarts en ook daar kan ik pas vanmiddag pas terecht. Het moet me niet te gek worden, want anders zal toch eerder aan de bel trekken, want die lichte pijn links op m'n borst is nou ook niet bepaald een prettig gevoel zal ik maar zeggen. Nou ja zo lang ik nog niet moeilijk ga ademen, dan hou ik het misschien nog wel tot de middag uit. Voor de rest zal ik wel zien.
Voor nu houd ik maar gewoon lekker m'n gemak en blijf ik maar lekker rustig op de bank zitten en vermaak ik me maar met de laptop op schoot of ik pak m'n iPad erbij.
Zo'n moment als dit, dan voel ik me soms wel eens even alleen zitten. Niet dat ik alleen ben, maar toch krijg ik dit gevoel wel degelijk. Ook al heb ik maar 3 chemokuren in totaal, toch vind ik dit al een hele lange weg die me heel zwaar valt. Misschien is dit ook wel een moment van een kleine dip, zowel lichamelijk als geestelijk en dat door dat ik niet lekker in m'n vel zit.
Dus op dit moment vind ik dit maar een hele vervelende dag en zou je het wel eens een baaldag kunnen noemen.
Ik ben heel erg bibberig en sta te tollen op m'n benen en daarbij heb ik af toen een beetje pijn op de borst links en daardoor voel ik me dus niet echt bepaald lekker. Vanmorgen toen ik uit bed stapte merkte ik het al wel dat ik niet zo stevig op m'n benen stond, want als onze lieve pup Kelsy maar een klein rukje gaf aan de riem, dan moest ik echt wel even moeite doen om overeind te blijven.
Doordat ik me vandaag zo voel, heb ik zo af en toe wel momenten van onzekerheid en dat is echt geen prettig gevoel.
Ik heb daarnet gebeld met de oncologieverpleegkundige en die adviseerde me om even met de huisarts contact op te nemen en daar even mijn bloeddruk te laten meten.
Eventueel kan ik ook nog naar het ziekenhuis en bij de oncologie terecht, maar dat zou pas vanmiddag worden voordat er een plekje was. Nadat ik opgehangen had, belde ik gelijk naar de huisarts en ook daar kan ik pas vanmiddag pas terecht. Het moet me niet te gek worden, want anders zal toch eerder aan de bel trekken, want die lichte pijn links op m'n borst is nou ook niet bepaald een prettig gevoel zal ik maar zeggen. Nou ja zo lang ik nog niet moeilijk ga ademen, dan hou ik het misschien nog wel tot de middag uit. Voor de rest zal ik wel zien.
Voor nu houd ik maar gewoon lekker m'n gemak en blijf ik maar lekker rustig op de bank zitten en vermaak ik me maar met de laptop op schoot of ik pak m'n iPad erbij.
Zo'n moment als dit, dan voel ik me soms wel eens even alleen zitten. Niet dat ik alleen ben, maar toch krijg ik dit gevoel wel degelijk. Ook al heb ik maar 3 chemokuren in totaal, toch vind ik dit al een hele lange weg die me heel zwaar valt. Misschien is dit ook wel een moment van een kleine dip, zowel lichamelijk als geestelijk en dat door dat ik niet lekker in m'n vel zit.
Dus op dit moment vind ik dit maar een hele vervelende dag en zou je het wel eens een baaldag kunnen noemen.
zondag 20 november 2011
Een week na de 2e chemo.
Inmiddels ben ik al weer ruim een week van mijn 2e chemokuur verwijderd, maar om te zeggen dat hij nu beter was weet ik eigenlijk niet. Op zich viel deze 2e chemokuur mee ten opzichte van de eerste, omdat hij voor mijn gevoel niet zwaar gevallen is. Ik kan niet zeggen dat deze 2e chemo minder zwaar is geweest, maar wel anders dat de eerste chemo en daar zit het verschil in.
Hoewel ik bij de eerste chemo de eerste 5 dagen een gevoel had alsof ik heel ver weg was en dat een heleboel voor me gevoel ook ver weg stond qua beleving. Bij de eerste chemo was het veel meer m'n lijf waar ik heel erg geconfronteerd werd en dan niet zomaar gedeeltes van mijn, maar gewoon echt heel m'n lijf en dat was voor mij een hele rare gewaarwording. Je zou het kunnen vergelijken alsof je onder narcose bent geweest, maar dan toch weer net even wat anders.
Op een andere manier kan ik het eigenlijk ook niet uitleggen, omdat dit echt een gevoel is die je mee moet maken wil je dit kunnen begrijpen. Toch is dit iets wat ik echt geen mens zou willen wensen of nog maar gunnen, want het is echt geen pretje.
Als ik het nu vergelijk met deze 2e chemo, dan moet ik zeggen dat ik nu niet zo het gevoel had dat ik heel ver weg ben geweest, natuurlijk heb ik gelijk na de chemo wel bijna 36 uur aan een stuk geslapen en dat had ik bij de eerst chemokuur ook niet eens. Hoewel ik nu voor m'n gevoel meer bij m'n positieven ben geweest, kan ik zeggen dat m'n lijf het toch net zo zwaar had als bij de eerste. De vermoeidheid en het gevoel van uitputting is er ook nog steeds en dat had ik bij de eerste chemokuur ook.
Ik moet ook zeggen dat ik nu ook kan voelen dat ik nooit helemaal de oude ben geweest op het moment dat ik de 2e chemokuur gekregen heb, want tja 3 weken om weer te herstellen is niet veel en het is dus gewoon te weinig tijd om weer op het oude niveau te komen. Dus ik denk dat ik nu nog een extra paar dagen nodig heb voordat ik weer iets beter uit de voeten kan dan nu.
Wat mij nu bij deze 2e chemokuur heel erg dwars zit, is dat ik nu heel veel meer buikpijn heb en zelfs soms zo erg dat ik gewoon niet meer weet waar ik het moet zoeken. Kun je nagaan wat een pijn ik heb, want ik gebruik al morfine-pleisters en daar bovenop ook nog een tabletten als de pleisters niet afdoende zijn en nu op dit moment zijn deze twee dingen samen al soms niet genoeg om de pijn te onderdrukken. Nu wil ik helemaal geen klagend iemand zijn, maar dat is wat ik nu ervaar en wat het verschil is ten opzichte met de eerste chemokuur. De conclusie die ik hieruit voor mezelf kan halen, is dat chemokuren heel veel invloed kunnen hebben op Prikkelbare Darm Syndroom (PDS).
Normaal zakt de buikpijn wel als ik in bed ga liggen, maar op dit moment helpt me dat ook niet echt veel en daarbij komt nog eens dat ik nu ook veel meer last van m'n spieren heb.
Wat ik wel geleerd heb van de eerste chemokuur is dat ik veel beter naar m'n lichaam moet luisteren en dat doe ik dus nu ook veel beter en daarbij houd ik me nu ook een heel stuk rustiger dan bij de eerste chemokuur. Hoewel ik maandagmorgen nog een beetje eigenwijs ben geweest en mee naar de krant was gegaan, heb ik dat de rest van de week maar even helemaal niet meer gedaan. De middagkrant was voor mij al weer mee dan genoeg en was door gewoon alleen maar aanwezig te zijn en als een beetje gezelschap voor Morrison, want anders zit hij ook zomaar in z'n eentje te wachten.
Nou ja wat ik verder al zei, ik heb voor de rest maar gewoon mijn gemak gehouden en in de middag heb ik gewoon lekker met de honden een rondje buiten gelopen en dat was al heel lekker en ook al meer dan genoeg inspanning. Ze zeggen dat je 20 tot 30 minuten ongeveer moet wandelen, nou ik wandel 15 minuten met 2 honden waarvan er 1 een pup is van 5 maanden en die behoorlijk wat energie bij me vandaan trekt door haar enthousiasme en nieuwsgierigheid.
In dit geval vind ik dat ik ook wel genoeg beweging krijg en dat mijn conditie op deze manier ook goed op peil wordt gehouden of weer op peil wordt gebracht.
Nou we gaan weer de 2e week in na m'n 2e week chemokuur in of tenminste we zijn die week al ingegaan om eerlijk te zijn, maar even goed is het gewoon een verrassing hoe ik me de aankomende week zal gaan voelen en of ik ook weer tot meer dingen in staat ben om te doen.
Afgelopen week is op zich best snel voorbij gegaan, maar om weer wat meer te kunnen doen zou ik helemaal niet erg vinden en zou ik zelfs prettig vinden. Ik ben nu eenmaal geen stilzittend persoon en dat betekent dat ik al heel gauw een hete peper in m'n reet heb zitten, of te wel ik heb gewoon de neiging om wat te gaan doen. Omdat ik dus die neiging heb om wat te gaan doen, moet ik al heel erg oppassen dat ik mezelf niet stoot door over de grens van m'n lichaam heen te gaan.
En voor nu vind ik dat ik nu wel weer even genoeg heb geluld en wordt dit hele verhaal gewoon weer vervolgd op een volgende keer.
Hoewel ik bij de eerste chemo de eerste 5 dagen een gevoel had alsof ik heel ver weg was en dat een heleboel voor me gevoel ook ver weg stond qua beleving. Bij de eerste chemo was het veel meer m'n lijf waar ik heel erg geconfronteerd werd en dan niet zomaar gedeeltes van mijn, maar gewoon echt heel m'n lijf en dat was voor mij een hele rare gewaarwording. Je zou het kunnen vergelijken alsof je onder narcose bent geweest, maar dan toch weer net even wat anders.
Op een andere manier kan ik het eigenlijk ook niet uitleggen, omdat dit echt een gevoel is die je mee moet maken wil je dit kunnen begrijpen. Toch is dit iets wat ik echt geen mens zou willen wensen of nog maar gunnen, want het is echt geen pretje.
Als ik het nu vergelijk met deze 2e chemo, dan moet ik zeggen dat ik nu niet zo het gevoel had dat ik heel ver weg ben geweest, natuurlijk heb ik gelijk na de chemo wel bijna 36 uur aan een stuk geslapen en dat had ik bij de eerst chemokuur ook niet eens. Hoewel ik nu voor m'n gevoel meer bij m'n positieven ben geweest, kan ik zeggen dat m'n lijf het toch net zo zwaar had als bij de eerste. De vermoeidheid en het gevoel van uitputting is er ook nog steeds en dat had ik bij de eerste chemokuur ook.
Ik moet ook zeggen dat ik nu ook kan voelen dat ik nooit helemaal de oude ben geweest op het moment dat ik de 2e chemokuur gekregen heb, want tja 3 weken om weer te herstellen is niet veel en het is dus gewoon te weinig tijd om weer op het oude niveau te komen. Dus ik denk dat ik nu nog een extra paar dagen nodig heb voordat ik weer iets beter uit de voeten kan dan nu.
Wat mij nu bij deze 2e chemokuur heel erg dwars zit, is dat ik nu heel veel meer buikpijn heb en zelfs soms zo erg dat ik gewoon niet meer weet waar ik het moet zoeken. Kun je nagaan wat een pijn ik heb, want ik gebruik al morfine-pleisters en daar bovenop ook nog een tabletten als de pleisters niet afdoende zijn en nu op dit moment zijn deze twee dingen samen al soms niet genoeg om de pijn te onderdrukken. Nu wil ik helemaal geen klagend iemand zijn, maar dat is wat ik nu ervaar en wat het verschil is ten opzichte met de eerste chemokuur. De conclusie die ik hieruit voor mezelf kan halen, is dat chemokuren heel veel invloed kunnen hebben op Prikkelbare Darm Syndroom (PDS).
Normaal zakt de buikpijn wel als ik in bed ga liggen, maar op dit moment helpt me dat ook niet echt veel en daarbij komt nog eens dat ik nu ook veel meer last van m'n spieren heb.
Wat ik wel geleerd heb van de eerste chemokuur is dat ik veel beter naar m'n lichaam moet luisteren en dat doe ik dus nu ook veel beter en daarbij houd ik me nu ook een heel stuk rustiger dan bij de eerste chemokuur. Hoewel ik maandagmorgen nog een beetje eigenwijs ben geweest en mee naar de krant was gegaan, heb ik dat de rest van de week maar even helemaal niet meer gedaan. De middagkrant was voor mij al weer mee dan genoeg en was door gewoon alleen maar aanwezig te zijn en als een beetje gezelschap voor Morrison, want anders zit hij ook zomaar in z'n eentje te wachten.
Nou ja wat ik verder al zei, ik heb voor de rest maar gewoon mijn gemak gehouden en in de middag heb ik gewoon lekker met de honden een rondje buiten gelopen en dat was al heel lekker en ook al meer dan genoeg inspanning. Ze zeggen dat je 20 tot 30 minuten ongeveer moet wandelen, nou ik wandel 15 minuten met 2 honden waarvan er 1 een pup is van 5 maanden en die behoorlijk wat energie bij me vandaan trekt door haar enthousiasme en nieuwsgierigheid.
In dit geval vind ik dat ik ook wel genoeg beweging krijg en dat mijn conditie op deze manier ook goed op peil wordt gehouden of weer op peil wordt gebracht.
Nou we gaan weer de 2e week in na m'n 2e week chemokuur in of tenminste we zijn die week al ingegaan om eerlijk te zijn, maar even goed is het gewoon een verrassing hoe ik me de aankomende week zal gaan voelen en of ik ook weer tot meer dingen in staat ben om te doen.
Afgelopen week is op zich best snel voorbij gegaan, maar om weer wat meer te kunnen doen zou ik helemaal niet erg vinden en zou ik zelfs prettig vinden. Ik ben nu eenmaal geen stilzittend persoon en dat betekent dat ik al heel gauw een hete peper in m'n reet heb zitten, of te wel ik heb gewoon de neiging om wat te gaan doen. Omdat ik dus die neiging heb om wat te gaan doen, moet ik al heel erg oppassen dat ik mezelf niet stoot door over de grens van m'n lichaam heen te gaan.
En voor nu vind ik dat ik nu wel weer even genoeg heb geluld en wordt dit hele verhaal gewoon weer vervolgd op een volgende keer.
dinsdag 15 november 2011
2e chemokuur achter de rug.
Het heeft even geduurd, maar hier is dan weer even een kleine update.
Afgelopen vrijdag mijn 2e chemokuur gehad en ik moet zeggen dat deze in ieder geval al anders is gelopen dat de eerste keer.
Nu was ik al meer uitgerust voordat ik aan de chemo begon en daardoor duurde het ook wat langer voordat ik slaperig werd van het middel tegen allergische reacties. Voor zover heb ik mijn ochtend nog best wel redelijk helder en bij de tijd mee gemaakt en heb ik me toch wel enigszins kunnen vermaken met in eerste instantie mams en ten tweede met tante Cynthia.
Cynthia zou afgelopen vrijdag met mij naar het ziekenhuis gaan, maar die had zich in eerste instantie een beetje verslapen en daarom ben ik dan maar met mams naar het ziekenhuis gegaan.
Ik had tegen Cynthia al gezegd dat ze het maar rustig aan moest doen en dat ze dan maar op haar gemakje naar het ziekenhuis moest komen en dat ik dus wel even door mams gebracht zou worden.
Uiteindelijk rond 10 uur kwam m'n lieve tante binnen wandelen en is mams na een half uurtje weer naar huis gegaan en heb ik me maar vermaakt met tante lief.
Om eerlijk te zijn moet ik zeggen dat de ochtend eigenlijk best wel snel voorbij is gegaan en sneller als dat ik zelf had verwacht. Rond 12 uur kreeg ik lekker wat te eten en van te voren mocht ik dan kiezen of ik warm eten wilde hebben of dat ik gewoon een broodmaaltijd wilde hebben.
En ja wel ik heb voor de tweede keer voor een broodmaaltijd gekozen, wat behoorlijk veel is als je het op hebt gegeten. Ten eerste krijg ik 4 boterhammen met beleg die ik erop kan doen, daarbij krijg ik er nog een kroketje bij als ik dat wil, dan krijg ik er ook nog eens een slaatje of rauwkostbij als ik dat wil en een glas sinaasappelsap als ik dat wil en dat wil ik juist heel graag erbij hebben.
Het mooie van alles is dat ik het allemaal nog opgegeten heb ook en o ja een kop soep krijg ik er ook nog bij van te voren, dus tja wat wil een mens nu nog meer.
Later in de middag begon ik een beetje te knikkebollen en zakte ik soms een beetje weg ik een lichte slaap en blijkbaar snurk ik daar dan ook nog eens bij, nou geweldig hoor!
In die tijd heeft m'n tante zich zelf maar een beetje moeten vermaken met wat lezen of een spelletje op de iPad of weet ik dan maar ook.
Rond half 3 zat de hele mieterse boel in m'n lijf, maar ik voelde me nou niet echt lekker. Ik lag behoorlijk te zweten en ik had het ontiegelijk warm en dat had ik dus ook maar even aangegeven. Het bleek dus dat mijn bloeddruk wel even heel erg aan de lage kant was en dat ik daarom ook toen ook nog niet naar huis mocht en dat is wel begrijpelijk zal ik maar zeggen.
Ik kreeg een lekker koud washandje dat ik even lekker op m'n kalle bol kon leggen en dat koelde de boel wel eventjes een beetje af en naarmate het half uur verstreek, steeg mijn bloeddruk ook weer gelukkig en kon ik om kwart over 3 mijn spullen pakken en op weg naar huis gaan.
Eenmaal thuis gekomen, ben ik eerst even een hapje gaan eten omdat ik ineens toch even behoorlijk honger kreeg. Terwijl ik aan het eten was, zat ik al te denken dat het eten eigenlijk al veel te vermoeiend was voor me en toen ben ik er dus ook maar mee opgehouden. Zo rond een uur of 5 was bij de koek echt op en ben ik naar bed gegaan en ik ben er alleen nog even uitgekomen om een klein beetje te eten en daarna ben ik weer heel snel m'n bed ingekropen en vanaf dat moment heb ik praktisch alleen maar geslapen tot zondag ochtend half 7 en ben ik er maar eens uit gegaan en maar eens even rustig op de bank gaan zitten. Rond 7 uur begon onze pup Kelsy lief te piepen omdat het voor haar wel tijd was om naar buiten te gaan en zo doende ben ik dus met onze 2 honden naar buiten gegaan en heb ik gelijk weer even een frisse neus gehaald. Eenmaal weer terug binnen met de honden had ik ook wel weer even gehad. Ik heb de honden eten gegeven en ik ben op de bank neer geploft en ik heb zo maar de rest van de ochtend een beetje gezeten tot een uur of 10 en ben toen weer m'n bed in geschoten tot een uur of half 1.
Rond een uur of 2 wilde ik gaan douchen en na het douchen even lekker naar buiten toe om een rondje te gaan wandelen, maar alleen het douchen was al zo vermoeiend dat ik dus niet meer naar buiten ben gegaan en gewoon maar lekker m'n gemak heb gehouden.
Wel rond 10 uur 's avond ben ik weer naar bed toe gegaan, maar ik had alleen niet zo heel goed geslapen. Ik had wel geslapen, maar ik werd om de haverklap wakker en rond half 4 maandagochtend ging de wekker van Morrison weer en toen had ik zo iets van ik ga er ook maar eens uit en ik had toen maar besloten dat ik maar mee ging naar de krant.
Bijna aan het eind van de werktijd van de krant, had ik al spijt dat ik überhaupt mee was gegaan omdat ik op een gegeven moment zo ontzettend moe werd en ik dus op dat moment ook geen kant op kon.
Nou er is echt niks zo erg als uitgeput zijn en gewoon even geen kant op kunnen zoals naar je bed toe gaan. Dus toen ik thuis ben gekomen, ben ik eerst maar even gauw wat gaan eten en daarna gelijk m'n bed ingedoken en ik heb toen in een stuk van 7 uur tot half 1 door geslapen en zelfs toen voelde ik me nog ontzettend ellendig. Uiteindelijk ben ik maar weer om kwart over 1 terug m'n bed in gegaan en daar heb ik gelegen tot 4 uur half 5 en ook toen voelde ik me nog steeds ontzettend ellendig en helemaal uitgeput. Zelf had ik heel veel slaap en was ik heel erg moe, maar m'n lijf was op de een of andere manier zo gespannen dat ik daardoor gewoon niet in slaap kon vallen of nog maar enigszins kon uitrusten.
Op zo'n moment begint de frustratie ook nog eens op te spelen en dat brengt dan ook nog eens wat spanning met zich mee en dus ben ik om half 6 maar weer eens voor de zoveelste keer op bed gaan liggen en toen lang ik er net in, kwam mams vragen of ik wilde eten. Ik heb toen maar gezegd dat ik geen eten hoefde, want het idee om weer uit m'n bed te komen stond me gewoon helemaal niet aan op dat moment. Gelukkig heb ik 2 kussen in m'n bed liggen en die heb ik maar eens even op elkaar gelegd en dat hielp gelukkig een beetje waardoor ik toch even lekker in slaap ben gevallen tot half 9. Om half 9 gisterenavond ben ik er dus maar weer een even uit gekomen omdat ik toch naar de wc moest en omdat ik merkte dat ik wat meer ontspannen was, lukte het me nu ook wel weer even om wakker te blijven.
Om 10 weer m'n bed ingeschoven en ik heb toen eerst nog 2 uur wakker gelegen, maar daarna heb ik heerlijk geslapen en zelfs zo lekker dat ik nadat ik van de wc afkwam om half 4 weer heel snel m'n bed ben in gedoken tot half 7 vanmorgen, maar wel helemaal uitgerust.
Gisteren heb ik dan ook weer eens een heerlijke dag gehad waarin ik weer een beetje mezelf kon zijn en mezelf kon goed voelen, hoewel ik geen bal kon doen als alleen maar zitten en een beetje rond lopen, vond ik dit al meer dat bevredigend.
Natuurlijk heb ik gisterenmiddag nog wel even een uurtje op bed gelegen en daardoor kon ik de rest van de dag ook weer lekker goed doorkomen. Vandaag ook weer lekker geslapen tot kwart over 7 en toen had ik het al wel weer even gezien in m'n bed en ben ik lekker naar beneden gegaan.
Vandaag was wel weer een dag waarin het even iets minder ging ten opzichte van gisteren, want ik had op een gegeven moment een lichte pijn links op mijn borst en begon ik me heel zwak te voelen en ik begon heel erg te trillen. Dus toen ik terug was van de honden uitlaten met Morrison samen, ben ik eerst maar eens even lekker rustig gaan zitten op de bank en ben ik daarna eens even wat gaan eten en na een tijdje ging het gelukkig al weer wat beter. Toch moet ik zeggen dat ik vandaag wel een heel vermoeid lichaam heb gehad wat maar weinig kon hebben en toch heeft me het niet weerhouden om wat kleine dingen in het huishouden te doen.
Al met al moet ik zeggen dat het me aan de ene kant best wel meegevallen is deze 2e chemo en aan de andere kant blijft het een zware last en een zware aanslag op m'n lijf.
Hoewel het nu nog bijna 3 weken duurt voordat ik m'n 3e chemo en laatste chemo krijg, zie ik er toch wel heel erg tegenop. Ik zie er tegenop omdat ik dan weer door die barrière heen moet die chemokuur veroorzaakt aan mijn lichaam en waardoor ik dus gewoon weer tot niks in staat ben. Zelfs dit stuk wat ik geschreven heb, heb ik nu in 2 keer geschreven.
En wanneer ik nu dit allemaal eens terug lees, denk ik bij mezelf "het is wel weer een hoop gelul om een ding zeg en wat heb ik eigenlijk vertelt?"
Hoewel dit hele stuk niet voor iedereen helemaal interessant is, moet ik toegeven dat ik het wel lekker vind dat ik het eruit geschreven heb en dat ik het nu zo even lekker op mijn scherm kan vertellen en wegschrijven.
Maar ja soms moet een beetje slap gelul ook wel eens kunnen en mag het ook wel eens even om wat minder belangrijke dingen gaan en ondertussen weet iedereen hoe het mij de afgelopen dagen is vergaan!
En als we het dan toch over een positieve houding hebben, laten we dan gewoon van het goede uitgaan en van het leuke en genieten van de kleine dingen die het hem doen.
Afgelopen vrijdag mijn 2e chemokuur gehad en ik moet zeggen dat deze in ieder geval al anders is gelopen dat de eerste keer.
Nu was ik al meer uitgerust voordat ik aan de chemo begon en daardoor duurde het ook wat langer voordat ik slaperig werd van het middel tegen allergische reacties. Voor zover heb ik mijn ochtend nog best wel redelijk helder en bij de tijd mee gemaakt en heb ik me toch wel enigszins kunnen vermaken met in eerste instantie mams en ten tweede met tante Cynthia.
Cynthia zou afgelopen vrijdag met mij naar het ziekenhuis gaan, maar die had zich in eerste instantie een beetje verslapen en daarom ben ik dan maar met mams naar het ziekenhuis gegaan.
Ik had tegen Cynthia al gezegd dat ze het maar rustig aan moest doen en dat ze dan maar op haar gemakje naar het ziekenhuis moest komen en dat ik dus wel even door mams gebracht zou worden.
Uiteindelijk rond 10 uur kwam m'n lieve tante binnen wandelen en is mams na een half uurtje weer naar huis gegaan en heb ik me maar vermaakt met tante lief.
Om eerlijk te zijn moet ik zeggen dat de ochtend eigenlijk best wel snel voorbij is gegaan en sneller als dat ik zelf had verwacht. Rond 12 uur kreeg ik lekker wat te eten en van te voren mocht ik dan kiezen of ik warm eten wilde hebben of dat ik gewoon een broodmaaltijd wilde hebben.
En ja wel ik heb voor de tweede keer voor een broodmaaltijd gekozen, wat behoorlijk veel is als je het op hebt gegeten. Ten eerste krijg ik 4 boterhammen met beleg die ik erop kan doen, daarbij krijg ik er nog een kroketje bij als ik dat wil, dan krijg ik er ook nog eens een slaatje of rauwkostbij als ik dat wil en een glas sinaasappelsap als ik dat wil en dat wil ik juist heel graag erbij hebben.
Het mooie van alles is dat ik het allemaal nog opgegeten heb ook en o ja een kop soep krijg ik er ook nog bij van te voren, dus tja wat wil een mens nu nog meer.
Later in de middag begon ik een beetje te knikkebollen en zakte ik soms een beetje weg ik een lichte slaap en blijkbaar snurk ik daar dan ook nog eens bij, nou geweldig hoor!
In die tijd heeft m'n tante zich zelf maar een beetje moeten vermaken met wat lezen of een spelletje op de iPad of weet ik dan maar ook.
Rond half 3 zat de hele mieterse boel in m'n lijf, maar ik voelde me nou niet echt lekker. Ik lag behoorlijk te zweten en ik had het ontiegelijk warm en dat had ik dus ook maar even aangegeven. Het bleek dus dat mijn bloeddruk wel even heel erg aan de lage kant was en dat ik daarom ook toen ook nog niet naar huis mocht en dat is wel begrijpelijk zal ik maar zeggen.
Ik kreeg een lekker koud washandje dat ik even lekker op m'n kalle bol kon leggen en dat koelde de boel wel eventjes een beetje af en naarmate het half uur verstreek, steeg mijn bloeddruk ook weer gelukkig en kon ik om kwart over 3 mijn spullen pakken en op weg naar huis gaan.
Eenmaal thuis gekomen, ben ik eerst even een hapje gaan eten omdat ik ineens toch even behoorlijk honger kreeg. Terwijl ik aan het eten was, zat ik al te denken dat het eten eigenlijk al veel te vermoeiend was voor me en toen ben ik er dus ook maar mee opgehouden. Zo rond een uur of 5 was bij de koek echt op en ben ik naar bed gegaan en ik ben er alleen nog even uitgekomen om een klein beetje te eten en daarna ben ik weer heel snel m'n bed ingekropen en vanaf dat moment heb ik praktisch alleen maar geslapen tot zondag ochtend half 7 en ben ik er maar eens uit gegaan en maar eens even rustig op de bank gaan zitten. Rond 7 uur begon onze pup Kelsy lief te piepen omdat het voor haar wel tijd was om naar buiten te gaan en zo doende ben ik dus met onze 2 honden naar buiten gegaan en heb ik gelijk weer even een frisse neus gehaald. Eenmaal weer terug binnen met de honden had ik ook wel weer even gehad. Ik heb de honden eten gegeven en ik ben op de bank neer geploft en ik heb zo maar de rest van de ochtend een beetje gezeten tot een uur of 10 en ben toen weer m'n bed in geschoten tot een uur of half 1.
Rond een uur of 2 wilde ik gaan douchen en na het douchen even lekker naar buiten toe om een rondje te gaan wandelen, maar alleen het douchen was al zo vermoeiend dat ik dus niet meer naar buiten ben gegaan en gewoon maar lekker m'n gemak heb gehouden.
Wel rond 10 uur 's avond ben ik weer naar bed toe gegaan, maar ik had alleen niet zo heel goed geslapen. Ik had wel geslapen, maar ik werd om de haverklap wakker en rond half 4 maandagochtend ging de wekker van Morrison weer en toen had ik zo iets van ik ga er ook maar eens uit en ik had toen maar besloten dat ik maar mee ging naar de krant.
Bijna aan het eind van de werktijd van de krant, had ik al spijt dat ik überhaupt mee was gegaan omdat ik op een gegeven moment zo ontzettend moe werd en ik dus op dat moment ook geen kant op kon.
Nou er is echt niks zo erg als uitgeput zijn en gewoon even geen kant op kunnen zoals naar je bed toe gaan. Dus toen ik thuis ben gekomen, ben ik eerst maar even gauw wat gaan eten en daarna gelijk m'n bed ingedoken en ik heb toen in een stuk van 7 uur tot half 1 door geslapen en zelfs toen voelde ik me nog ontzettend ellendig. Uiteindelijk ben ik maar weer om kwart over 1 terug m'n bed in gegaan en daar heb ik gelegen tot 4 uur half 5 en ook toen voelde ik me nog steeds ontzettend ellendig en helemaal uitgeput. Zelf had ik heel veel slaap en was ik heel erg moe, maar m'n lijf was op de een of andere manier zo gespannen dat ik daardoor gewoon niet in slaap kon vallen of nog maar enigszins kon uitrusten.
Op zo'n moment begint de frustratie ook nog eens op te spelen en dat brengt dan ook nog eens wat spanning met zich mee en dus ben ik om half 6 maar weer eens voor de zoveelste keer op bed gaan liggen en toen lang ik er net in, kwam mams vragen of ik wilde eten. Ik heb toen maar gezegd dat ik geen eten hoefde, want het idee om weer uit m'n bed te komen stond me gewoon helemaal niet aan op dat moment. Gelukkig heb ik 2 kussen in m'n bed liggen en die heb ik maar eens even op elkaar gelegd en dat hielp gelukkig een beetje waardoor ik toch even lekker in slaap ben gevallen tot half 9. Om half 9 gisterenavond ben ik er dus maar weer een even uit gekomen omdat ik toch naar de wc moest en omdat ik merkte dat ik wat meer ontspannen was, lukte het me nu ook wel weer even om wakker te blijven.
Om 10 weer m'n bed ingeschoven en ik heb toen eerst nog 2 uur wakker gelegen, maar daarna heb ik heerlijk geslapen en zelfs zo lekker dat ik nadat ik van de wc afkwam om half 4 weer heel snel m'n bed ben in gedoken tot half 7 vanmorgen, maar wel helemaal uitgerust.
Gisteren heb ik dan ook weer eens een heerlijke dag gehad waarin ik weer een beetje mezelf kon zijn en mezelf kon goed voelen, hoewel ik geen bal kon doen als alleen maar zitten en een beetje rond lopen, vond ik dit al meer dat bevredigend.
Natuurlijk heb ik gisterenmiddag nog wel even een uurtje op bed gelegen en daardoor kon ik de rest van de dag ook weer lekker goed doorkomen. Vandaag ook weer lekker geslapen tot kwart over 7 en toen had ik het al wel weer even gezien in m'n bed en ben ik lekker naar beneden gegaan.
Vandaag was wel weer een dag waarin het even iets minder ging ten opzichte van gisteren, want ik had op een gegeven moment een lichte pijn links op mijn borst en begon ik me heel zwak te voelen en ik begon heel erg te trillen. Dus toen ik terug was van de honden uitlaten met Morrison samen, ben ik eerst maar eens even lekker rustig gaan zitten op de bank en ben ik daarna eens even wat gaan eten en na een tijdje ging het gelukkig al weer wat beter. Toch moet ik zeggen dat ik vandaag wel een heel vermoeid lichaam heb gehad wat maar weinig kon hebben en toch heeft me het niet weerhouden om wat kleine dingen in het huishouden te doen.
Al met al moet ik zeggen dat het me aan de ene kant best wel meegevallen is deze 2e chemo en aan de andere kant blijft het een zware last en een zware aanslag op m'n lijf.
Hoewel het nu nog bijna 3 weken duurt voordat ik m'n 3e chemo en laatste chemo krijg, zie ik er toch wel heel erg tegenop. Ik zie er tegenop omdat ik dan weer door die barrière heen moet die chemokuur veroorzaakt aan mijn lichaam en waardoor ik dus gewoon weer tot niks in staat ben. Zelfs dit stuk wat ik geschreven heb, heb ik nu in 2 keer geschreven.
En wanneer ik nu dit allemaal eens terug lees, denk ik bij mezelf "het is wel weer een hoop gelul om een ding zeg en wat heb ik eigenlijk vertelt?"
Hoewel dit hele stuk niet voor iedereen helemaal interessant is, moet ik toegeven dat ik het wel lekker vind dat ik het eruit geschreven heb en dat ik het nu zo even lekker op mijn scherm kan vertellen en wegschrijven.
Maar ja soms moet een beetje slap gelul ook wel eens kunnen en mag het ook wel eens even om wat minder belangrijke dingen gaan en ondertussen weet iedereen hoe het mij de afgelopen dagen is vergaan!
En als we het dan toch over een positieve houding hebben, laten we dan gewoon van het goede uitgaan en van het leuke en genieten van de kleine dingen die het hem doen.
Want uiteindelijk gaat we toch voor het HAPPY END?😄
Kijk maar eens hoe blij ik ben!!!!
Enne met zo'n hoofd zou je toch haast wel willen gaan biljarten??😚😏
dinsdag 8 november 2011
Klaar voor de tweede chemokuur.
Vandaag moest ik om half 2 bloed laten prikken en om half 3 moest ik bij de internist zijn.
Gelukkig was het niet zo druk bij het lab en daardoor kon ik gelijk gaan zitten zodat ik geprikt kon worden. Voor de zekerheid heb ik gevraagd of dat ze in m'n linker arm bloed wilde afnemen, omdat de laatste keer op de eerste hulp het aan de rechterkant al wat moeizaam ging omdat de ader daar al behoorlijk hard was geworden van het vele prikken de laatste weken.
Gelukkig ging het aan de linker kan nu eens heel stuk makkelijker dan toen aan de rechter kant.
Toen dat eenmaal gebeurd was, moest ik dus nog een vol uur wachten voordat ik bij de internist moest zijn en normaal zou een uur zo voorbij vliegen, maar nu ging het toch behoorlijk langzaam.
Hehe eindelijk om vijf over half drie werd ik naar binnen geroepen door de internist en toen was ik nog aan het stunten ook, want ik wilde weglopen van de wachtkamer en dan blijft m'n tas aan een stoel hangen. Doordat m'n tas aan de stoel bleef hangen viel ik bijna voorover op de grond en toen dacht even slim te zijn om te denken even een stukje terug naar achter en dan weer naar voren en weer ging het mis, wat natuurlijk weer een komisch gezicht was voor de internist en m'n ma.
Nou toen ik eenmaal binnen was, bleek gelukkig alles goed te zijn en kan de chemokuur voor vrijdag gewoon door gaan.
Op een gegeven moment moest ik wel even lachen, omdat de internist ineens begon te twijfelen of dat ik altijd al zonder haar rond liep of dat ik toch nog wel haar had.
Ik zei toen dat ik de vorige keer nog gewoon haar op m'n hoofd had staan, maar dat van het weekend m'n haren waren begonnen met uitvallen, waarop ze dus wel erg moest lachen.
Ik ben echt heel blij met deze arts, want het is een jonge vrouwelijke arts en ze is echt ontzettend aardig.
De naam van haar heeft ook wel iets, want ze heet mw. Troost.
Nou als je zo'n aardige arts krijgt en je goed wilt behandelen, dan is het wel ook wel een troost hihi.
Nadat ik bij Dr. Troost was geweest kon ik door naar de oncologieverpleegkundige en daar heb ik dus ook nog een kort gesprek mee gehad en het nog even over bepaalde dingen gehad.
In ieder geval was het weer een geslaagd gebeuren in het ziekenhuis.
Verder heb ik echt last van moeilijk of slecht slapen en dat komt volgens de oncoloog door de vermoeidheid en de chemo en dat daar gewoon niks aan te doen is.
In de eerst helft van de nacht slaap ik nauwelijks of helemaal niet en dan de tweede helft van de nacht wil het meestal wel lukken om te slapen, maar ook niet altijd tijd en in dat geval ga ik er om half 4 uit om mee te gaan naar de krant.
Wanneer ik dan terug kom van de krant, dan heb ik meestal niet meer zoveel problemen om in slaap te komen en dan slaap ik zo een paar uurtjes weg, maar het is niet echt mijn ritme waar ik nou gelukkig van word. Nou ja ik moet het er maar even mee doen en hopelijk veranderd dit wel weer in de loop van de tijd, maar ik ga mezelf er ook niet gek mee maken.
Gelukkig was het niet zo druk bij het lab en daardoor kon ik gelijk gaan zitten zodat ik geprikt kon worden. Voor de zekerheid heb ik gevraagd of dat ze in m'n linker arm bloed wilde afnemen, omdat de laatste keer op de eerste hulp het aan de rechterkant al wat moeizaam ging omdat de ader daar al behoorlijk hard was geworden van het vele prikken de laatste weken.
Gelukkig ging het aan de linker kan nu eens heel stuk makkelijker dan toen aan de rechter kant.
Toen dat eenmaal gebeurd was, moest ik dus nog een vol uur wachten voordat ik bij de internist moest zijn en normaal zou een uur zo voorbij vliegen, maar nu ging het toch behoorlijk langzaam.
Hehe eindelijk om vijf over half drie werd ik naar binnen geroepen door de internist en toen was ik nog aan het stunten ook, want ik wilde weglopen van de wachtkamer en dan blijft m'n tas aan een stoel hangen. Doordat m'n tas aan de stoel bleef hangen viel ik bijna voorover op de grond en toen dacht even slim te zijn om te denken even een stukje terug naar achter en dan weer naar voren en weer ging het mis, wat natuurlijk weer een komisch gezicht was voor de internist en m'n ma.
Nou toen ik eenmaal binnen was, bleek gelukkig alles goed te zijn en kan de chemokuur voor vrijdag gewoon door gaan.
Op een gegeven moment moest ik wel even lachen, omdat de internist ineens begon te twijfelen of dat ik altijd al zonder haar rond liep of dat ik toch nog wel haar had.
Ik zei toen dat ik de vorige keer nog gewoon haar op m'n hoofd had staan, maar dat van het weekend m'n haren waren begonnen met uitvallen, waarop ze dus wel erg moest lachen.
Ik ben echt heel blij met deze arts, want het is een jonge vrouwelijke arts en ze is echt ontzettend aardig.
De naam van haar heeft ook wel iets, want ze heet mw. Troost.
Nou als je zo'n aardige arts krijgt en je goed wilt behandelen, dan is het wel ook wel een troost hihi.
Nadat ik bij Dr. Troost was geweest kon ik door naar de oncologieverpleegkundige en daar heb ik dus ook nog een kort gesprek mee gehad en het nog even over bepaalde dingen gehad.
In ieder geval was het weer een geslaagd gebeuren in het ziekenhuis.
Verder heb ik echt last van moeilijk of slecht slapen en dat komt volgens de oncoloog door de vermoeidheid en de chemo en dat daar gewoon niks aan te doen is.
In de eerst helft van de nacht slaap ik nauwelijks of helemaal niet en dan de tweede helft van de nacht wil het meestal wel lukken om te slapen, maar ook niet altijd tijd en in dat geval ga ik er om half 4 uit om mee te gaan naar de krant.
Wanneer ik dan terug kom van de krant, dan heb ik meestal niet meer zoveel problemen om in slaap te komen en dan slaap ik zo een paar uurtjes weg, maar het is niet echt mijn ritme waar ik nou gelukkig van word. Nou ja ik moet het er maar even mee doen en hopelijk veranderd dit wel weer in de loop van de tijd, maar ik ga mezelf er ook niet gek mee maken.
zondag 6 november 2011
Whoaaa!! M'n haren beginnen te vallen.
Gisterenmiddag kwam ik uit bed en ik stond even lekker in de keuken met Peter een beetje te kleppen.
Op een gegeven moment streek ik met een hand door m'n haren en toen ik keek, zag ik een heleboel haren aan m'n hand hangen.
Ik dacht "zou het nu al beginnen dat m'n haar uit begint te vallen/"
Dus ik niet te flauw, ik begon eens even aan m'n haar te trekken en ineens had gewoon een pluk haar in m'n handen en had ik dus gewoon even wat haren eruit getrokken.
Ik moet zeggen dat ik wel even een rare gewaarwording vond om te zien dat ik m'n haren aan het verliezen ben.
Ik heb er voor de rest van de dag er maar niet teveel opgelet, maar zo af en toen had ik toch wel even zo iets van even aan m'n haren trekken en dan ja hoor had ik weer een pluk haar te pakken.
'S avond ben ik redelijk vroeg naar bed gegaan, want ik had het toch al weer behoorlijk gehad met deze dag en een goede nacht zou me best wel goed doen.
'S nachts werd ik een paar keer wakker omdat ik naar de wc moest, maar ook omdat ik soms wakker werd van geprik in m'n wang of aan de zijkant van m'n gezicht.
Elke keer als ik dus een prik voelde vroeg ik me af waar dat nou van kon zijn, want doordat ik zo slaperig was had ik gewoon niet door dat het kwam omdat m'n haren aan het uitvallen zijn.
'S morgens om 6 uur werd ik wakker en ben ik maar uit bed gestapt omdat ik toch niet meer kon slapen.
Ik heb lekker op m'n gemakje een beetje tv zitten kijken tot op het moment dat onze pup begon te piepen en dus tijd was om naar buiten te gaan.
Nou ik m'n jas aangedaan en de andere hond van ons erbij geroepen en ik ben lekker met die 2 honden naar buiten gegaan en dat was gewoon echt lekker.
Geen mens is er dan op straat en ik kon gewoon echt lekker genieten van een mooie ochtendrust.
Eenmaal weer thuis moesten de honden eten en dus heb ik maar even eten gegeven en toen ze daarmee klaar waren gingen ze weer allebei lekker liggen en sliepen ze weer lekker verder.
Verder heb ik me maar weer vermaakt met de tv en met een beetje lichte ontbijt en een x aantal koppen koffie hhmmm.
Rond half 10 vond ik het wel weer even welletjes en ben ik maar weer eens even terug naar m'n bed gegaan en toen ik dus m'n bed in kroop, zag ik dat m'n hele kussen vol haren zat en tja dan is het niet zo gek dat geprikt wordt in je wang of waar dan maar ook door de haren.
Nou ik had nou nog niet echt zin om m'n kussen uit te kloppen en ben ik dus maar weer zo in bed gaan liggen en ben uiteindelijk weer in slaap gevallen tot een uur of 12.
Toen ik dus rond 12 uur wakker werd ben ik onder de douchte gesprongen, want daar had ik wel even zin en dan zou ik weer lekker fris zijn. Eenmaal aan het douchen werd het helemaal een ramp, want nu ging het nog een stukje harder dat m'n haren gingen uitvallen en het bleef maar uitvallen.
Ik zat gewoon helemaal onder de haren en dat is echt niet leuk meer, want daardoor werd het even douchen gewoon een lange vervelende douche.
Op een gegeven moment werd het minder en toen heb ik me maar gauw afgespoeld en ben ik er maar gauw onderuit gestapt, maar toen ik beneden kwam stond mams me even aan te kijken.
Ze zei 'nou volgens mij kun je nu beter je hoofd kort scheren, want nu ziet het helemaal niet meer uit'
Het haar op m'n hoofd zag er niet meer uit omdat het nu allemaal verschillende lengtes waren en daardoor zag er naar warrig en onverzorgd uit en dus heeft Peter me met de tondeuse geschoren.
Toen dat gebeurd was vroeg Peter of dat het misschien dan maar helemaal geschoren moest worden, maar dan even insoppen met scheerschuim en daarna met het scheermes erover heen.
Nou eenmaal geschoren had ik wel even zo'n gevoel alsof ik me een beetje incompleet voelde en voelde m'n hoofd erg koud aan en ik dus praktisch de rest van de dag met een muts rond gelopen.
Ook al heb ik altijd gezegd dat als m'n haar uit zou vallen dat het me dan niet zoveel zou doen, maar ik moet daar nu toch wel een beetje op terug komen om eerlijk te zijn.
Op zich vind ik het ook niet zo heel erg, maar toch is het iets wat je liever niet zou willen.
Normaal als ik m'h haar kort scheerde, dan was het een keuze die ik zelf maakte en ik had dan nog stoppels om bol staan en die keuze heb ik nu niet echt zelf kunnen maken.
Nu is het iets wat me overkomt en dat doet toch even raar om zo maar eens even te zeggen.
Het is gewoon raar om te zien hoe je je haren aan het verliezen ben en dan gaat het niet alleen om het haar wat op m'n hoofd staat, maar ook om de haren op de rest van m'n lichaam.
Om eerlijk te zijn ben ik er nu toch wel even een klein beetje door ontdaan en heb ik nu toch wel even een klein beetje een neerslachtig gevoel bij. Morgen zal het neerslachtige gevoel wel weer over zijn, tenminste zo is het de afgelopen weken gegaan.
Dus als met gratis wil biljarten, dan moet men gewoon even deze kant opkomen en een keu meenemen.
Op een gegeven moment streek ik met een hand door m'n haren en toen ik keek, zag ik een heleboel haren aan m'n hand hangen.
Ik dacht "zou het nu al beginnen dat m'n haar uit begint te vallen/"
Dus ik niet te flauw, ik begon eens even aan m'n haar te trekken en ineens had gewoon een pluk haar in m'n handen en had ik dus gewoon even wat haren eruit getrokken.
Ik moet zeggen dat ik wel even een rare gewaarwording vond om te zien dat ik m'n haren aan het verliezen ben.
Ik heb er voor de rest van de dag er maar niet teveel opgelet, maar zo af en toen had ik toch wel even zo iets van even aan m'n haren trekken en dan ja hoor had ik weer een pluk haar te pakken.
'S avond ben ik redelijk vroeg naar bed gegaan, want ik had het toch al weer behoorlijk gehad met deze dag en een goede nacht zou me best wel goed doen.
'S nachts werd ik een paar keer wakker omdat ik naar de wc moest, maar ook omdat ik soms wakker werd van geprik in m'n wang of aan de zijkant van m'n gezicht.
Elke keer als ik dus een prik voelde vroeg ik me af waar dat nou van kon zijn, want doordat ik zo slaperig was had ik gewoon niet door dat het kwam omdat m'n haren aan het uitvallen zijn.
'S morgens om 6 uur werd ik wakker en ben ik maar uit bed gestapt omdat ik toch niet meer kon slapen.
Ik heb lekker op m'n gemakje een beetje tv zitten kijken tot op het moment dat onze pup begon te piepen en dus tijd was om naar buiten te gaan.
Nou ik m'n jas aangedaan en de andere hond van ons erbij geroepen en ik ben lekker met die 2 honden naar buiten gegaan en dat was gewoon echt lekker.
Geen mens is er dan op straat en ik kon gewoon echt lekker genieten van een mooie ochtendrust.
Eenmaal weer thuis moesten de honden eten en dus heb ik maar even eten gegeven en toen ze daarmee klaar waren gingen ze weer allebei lekker liggen en sliepen ze weer lekker verder.
Verder heb ik me maar weer vermaakt met de tv en met een beetje lichte ontbijt en een x aantal koppen koffie hhmmm.
Rond half 10 vond ik het wel weer even welletjes en ben ik maar weer eens even terug naar m'n bed gegaan en toen ik dus m'n bed in kroop, zag ik dat m'n hele kussen vol haren zat en tja dan is het niet zo gek dat geprikt wordt in je wang of waar dan maar ook door de haren.
Nou ik had nou nog niet echt zin om m'n kussen uit te kloppen en ben ik dus maar weer zo in bed gaan liggen en ben uiteindelijk weer in slaap gevallen tot een uur of 12.
Toen ik dus rond 12 uur wakker werd ben ik onder de douchte gesprongen, want daar had ik wel even zin en dan zou ik weer lekker fris zijn. Eenmaal aan het douchen werd het helemaal een ramp, want nu ging het nog een stukje harder dat m'n haren gingen uitvallen en het bleef maar uitvallen.
Ik zat gewoon helemaal onder de haren en dat is echt niet leuk meer, want daardoor werd het even douchen gewoon een lange vervelende douche.
Op een gegeven moment werd het minder en toen heb ik me maar gauw afgespoeld en ben ik er maar gauw onderuit gestapt, maar toen ik beneden kwam stond mams me even aan te kijken.
Ze zei 'nou volgens mij kun je nu beter je hoofd kort scheren, want nu ziet het helemaal niet meer uit'
Het haar op m'n hoofd zag er niet meer uit omdat het nu allemaal verschillende lengtes waren en daardoor zag er naar warrig en onverzorgd uit en dus heeft Peter me met de tondeuse geschoren.
Toen dat gebeurd was vroeg Peter of dat het misschien dan maar helemaal geschoren moest worden, maar dan even insoppen met scheerschuim en daarna met het scheermes erover heen.
Nou eenmaal geschoren had ik wel even zo'n gevoel alsof ik me een beetje incompleet voelde en voelde m'n hoofd erg koud aan en ik dus praktisch de rest van de dag met een muts rond gelopen.
Ook al heb ik altijd gezegd dat als m'n haar uit zou vallen dat het me dan niet zoveel zou doen, maar ik moet daar nu toch wel een beetje op terug komen om eerlijk te zijn.
Op zich vind ik het ook niet zo heel erg, maar toch is het iets wat je liever niet zou willen.
Normaal als ik m'h haar kort scheerde, dan was het een keuze die ik zelf maakte en ik had dan nog stoppels om bol staan en die keuze heb ik nu niet echt zelf kunnen maken.
Nu is het iets wat me overkomt en dat doet toch even raar om zo maar eens even te zeggen.
Het is gewoon raar om te zien hoe je je haren aan het verliezen ben en dan gaat het niet alleen om het haar wat op m'n hoofd staat, maar ook om de haren op de rest van m'n lichaam.
Om eerlijk te zijn ben ik er nu toch wel even een klein beetje door ontdaan en heb ik nu toch wel even een klein beetje een neerslachtig gevoel bij. Morgen zal het neerslachtige gevoel wel weer over zijn, tenminste zo is het de afgelopen weken gegaan.
Dus als met gratis wil biljarten, dan moet men gewoon even deze kant opkomen en een keu meenemen.
vrijdag 4 november 2011
Weer een week voorbij na m'n eerste chemo.
Ineens vanavond besefte ik dat er al weer een week verstreken is na m'n eerste chemokuur.
Ergens vind ik het toch wel ongelofelijk dat het zo snel allemaal verloopt en dat de tijd gewoon voorbij vliegt terwijl ik eigenlijk niet eens zo heel veel doe.
Deze tweede week is beter verlopen dat de eerste week en dat is goed te voelen aan m'n lijf.
Hoewel ik me wel rustig moet houden, heb ik toch wel zo hier en daar m'n dingetjes kunnen doen en dat is gewoon fijn als je een week niks hebt kunnen doen.
Toch merk ik dat ik snel moe ben of uitgeput, want dan beginnen m'n spieren erg pijn te doen en begint m'n lijf ook zwaar aan te voelen. Wanneer dat gebeurden ging ik gewoon lekker naar m'n bed en hoewel ik dan niet gelijk in slaap kon/kan vallen, geeft het al weer een heleboel rust voor m'n lichaam.
De laatste twee dagen ben ik niet mee gegaan met de krant en dat komt omdat ik gewoon pas in de tweede helft van de nacht pas goed ik slaap val.
Als ik dan eenmaal slaap, dan slaap ik ook gelijk best wel vast en het gekke van alles is dat daardoor voor het eerst deze week niet wakker wordt van de wekker. Gisteren was het zelfs zo dat ik door twee wekkers heen geslapen ben, namelijk mijn eigen wekker en de wekker van Morrison en dat gebeurd me nooit!!
Hierdoor merk ik gewoon dat ik totaal niet helemaal mezelf ben en dan ik m'n eigen lichaam niet eens meer voor de 100% ken.
Op het moment heb ik dus echt het gevoel dat ik mijn lichaam niet meer volledig ken en dat het nu door de chemokuur een beetje vreemd aanvoelt.
Vorige week was het dan nog dat m'n lichaam eigenlijk helemaal niks kon hebben en dat ik gewoon als een soort vaatdoek heb rond gedwaald in huis op de bank of in m'n bed.
Het is een vermoeidheid die ik eigenlijk niet eens kan uitleggen en het is ook totaal niet te vergelijken met de vermoeidheid die ook maar ooit gevoeld of gekend heb.
Deze week is het een week geweest waarin mijn lichaam toch meer aankon en aankan en dat zal de komende week alleen maar beter gaan tot dat ik volgende week vrijdag m'n tweede chemokuur krijg.
In ieder geval is het zo dat geen enkele dag het zelfde is, want de ene dag kan ik meer dan de andere dag.
Dus ik bekijk gewoon van uur tot uur en van dag tot dag waar ik toe in staat ben.
Maar dan nu ga ik eerst maar eens lekker van het weekend genieten Yippie!!
Waarschijnlijk zal ik ook morgen wel in m'n bed blijven liggen en niet mee gaan naar de krant, tenzij ik toch om 3 uur vannacht wakker wordt en niet meer in slaap kan komen.
Maar goed we zullen zien wat er morgenochtend gaat gebeuren, maar voor nu gewoon maar genieten van elk moment van de dag.
Dus bij deze iedereen een super goed weekend en geen gekke dingen doen die ik ook niet zou doen.
Ergens vind ik het toch wel ongelofelijk dat het zo snel allemaal verloopt en dat de tijd gewoon voorbij vliegt terwijl ik eigenlijk niet eens zo heel veel doe.
Deze tweede week is beter verlopen dat de eerste week en dat is goed te voelen aan m'n lijf.
Hoewel ik me wel rustig moet houden, heb ik toch wel zo hier en daar m'n dingetjes kunnen doen en dat is gewoon fijn als je een week niks hebt kunnen doen.
Toch merk ik dat ik snel moe ben of uitgeput, want dan beginnen m'n spieren erg pijn te doen en begint m'n lijf ook zwaar aan te voelen. Wanneer dat gebeurden ging ik gewoon lekker naar m'n bed en hoewel ik dan niet gelijk in slaap kon/kan vallen, geeft het al weer een heleboel rust voor m'n lichaam.
De laatste twee dagen ben ik niet mee gegaan met de krant en dat komt omdat ik gewoon pas in de tweede helft van de nacht pas goed ik slaap val.
Als ik dan eenmaal slaap, dan slaap ik ook gelijk best wel vast en het gekke van alles is dat daardoor voor het eerst deze week niet wakker wordt van de wekker. Gisteren was het zelfs zo dat ik door twee wekkers heen geslapen ben, namelijk mijn eigen wekker en de wekker van Morrison en dat gebeurd me nooit!!
Hierdoor merk ik gewoon dat ik totaal niet helemaal mezelf ben en dan ik m'n eigen lichaam niet eens meer voor de 100% ken.
Op het moment heb ik dus echt het gevoel dat ik mijn lichaam niet meer volledig ken en dat het nu door de chemokuur een beetje vreemd aanvoelt.
Vorige week was het dan nog dat m'n lichaam eigenlijk helemaal niks kon hebben en dat ik gewoon als een soort vaatdoek heb rond gedwaald in huis op de bank of in m'n bed.
Het is een vermoeidheid die ik eigenlijk niet eens kan uitleggen en het is ook totaal niet te vergelijken met de vermoeidheid die ook maar ooit gevoeld of gekend heb.
Deze week is het een week geweest waarin mijn lichaam toch meer aankon en aankan en dat zal de komende week alleen maar beter gaan tot dat ik volgende week vrijdag m'n tweede chemokuur krijg.
In ieder geval is het zo dat geen enkele dag het zelfde is, want de ene dag kan ik meer dan de andere dag.
Dus ik bekijk gewoon van uur tot uur en van dag tot dag waar ik toe in staat ben.
Maar dan nu ga ik eerst maar eens lekker van het weekend genieten Yippie!!
Waarschijnlijk zal ik ook morgen wel in m'n bed blijven liggen en niet mee gaan naar de krant, tenzij ik toch om 3 uur vannacht wakker wordt en niet meer in slaap kan komen.
Maar goed we zullen zien wat er morgenochtend gaat gebeuren, maar voor nu gewoon maar genieten van elk moment van de dag.
 |
| SMILE!!! |
woensdag 2 november 2011
Conditie elke dag een beetje beter.
Nu al weer bijna anderhalve week geleden dat ik mijn eerste chemokuur heb gehad.
De eerste week na de chemokuur heb ik nu als minst leuke week ervaren en heeft mij ook het meeste dwars gezeten lichamelijk gezien.
Zondag heb ik een hele rustige dag gehouden en dat heeft me werkelijk waar heel veel goed gedaan en ik had het ook wel nodig ook, nadat ik zaterdag dus gewoon te ver over m'n grens was gegaan.
Maandag werd ik al vroeg ik de ochtend wakker en dat was namelijk al om 3 uur 's morgens. Ik kon niet meer slapen en ik was daarvoor al een paar keer wakker geworden tot dat ik om 3 uur maar besloot om uit bed te stappen.
Nu is kwart over 3 de tijd dat ik normaal gesproken uit m'n bed kom, omdat ik dan aan het werk moet met de ochtendkranten van de Persgroep. Omdat ik me toch best redelijk voelde besloot ik maar mee te gaan naar de krant, maar daarvoor heb ik wel tegen mezelf gezegd dat ik er alleen maar naar toe ging om aanwezig te zijn en niet om met de kranten te gaan lopen sjouwen.
Ik ben gewoon met mams meegereden en ben daar gewoon lekker op een stoel gaan zitten en heb mezelf maar als gezeldschapspersoon aangemerkt.
Toch kon ik wel wat lichte werkzaamheden verrichten, namelijk door bezorgers op tijd te laten komen om ze even wakker te bellen en ik kon de registratielijsten een beetje bijhouden.
Alleen dat al scheelt een heleboel voor mams en hoeft ze zich alleen maar te richten op het aftellen en klaarzetten van de bezorgwijken.
Daarbij doet mams nu een deel van de Losse Verkoop route die ik normaal gesproken doe en het andere gedeelte doet Peter dan weer meenemen.
In ieder geval doordat ik aanwezig was, kon mams al eerder gaan rijden met de Losse Verkoop en is dus ook eerder klaar met de kranten en kunnen we dus ook eerder naar huis toe.
Eenmaal weer thuis ben ik maar eens even lekker gaan eten en ik geloof dat ik meer gegeten heb dan dat ik de afgelopen dagen gedaan had. Niet dat ik nou slecht gegeten heb of zo, maar tja als je normaal 2 boterhammen eet en dan ineens 4 of 5, dan scheelt dat toch wel een beetje.
Daarna ben ik maar eens lekker naar bed gegaan en heb ik even lekker een paar uurtjes geslapen, wat me natuurlijk weer heel erg goed heeft gedaan hmmm.
Voor de rest heb ik me maar lekker rustig gehouden de rest van de dag en was het al vermoeiend genoeg voor me, want 's avonds was ik uiteindelijk toch behoorlijk afgebrand en ben ik om 8 uur naar bed toe gegaan.
Ook gisterenmorgen was ik om 3 uur weer klaar wakker en ben ik dus weer meegegaan naar de krant, alleen voelde ik me op een gegeven moment even iets minder en waardoor dat nu kwam weet ik eigenlijk niet. Nou ja gelukkig zakte dat rot gevoel op een gegeven moment ook weer weg en ging het daarna ook weer een stuk beter en voelde ik me dus ook weer een stuk beter. Met thuiskomst eerst weer wat gegeten en daarna weer lekker naar bed gegaan.
Gisterenmiddag ben ik maar weer eens naar de huisarts gegaan om gewoon eens even lekker te kletsen en hem een update te geven over mijn toestand.
Dat is iets wat m'n huisarts erg waardeert en daarmee kan hij ook iets meer betekenen voor mij als het nodig mocht zijn. Al een tijdje wil ik eigenlijk al stoppen met roken, maar ik had daar nog niet echt de moeite voor genomen om echt te gaan stoppen met roken.
Nu ik dus met kanker te maken heb en omdat ik in de toekomst nu meer risico loop op hart en vaatziekte door de chemo, heb ik besloten dat ik nu echt moet gaan stoppen.
Ik heb de huisarts gezegd dat ik wilde gaan stoppen en dat ik graag zijn hulp daarbij wilde hebben.
De huisarts zei dat hij dat alleen maar toe kon juichten, maar vond dat dit nu niet het juiste moment was omdat te doen en dat ik nu gewoon nog maar even door moest roken tot ik klaar was met de behandelingen.
Eerst keek ik hem even verbaasd aan en daarop zei hij dat hij het nu geen goed moment vond omdat het op dit moment gewoon een zeer ingrijpend gebeuren is met spanning en stress.
Nou ja op zich heeft hij daar wel gelijk in en hij vind dat ik nu gewoon de dingen stap voor stap moet doen en niet alles tegelijk moet willen doen.
Dus we hebben afgesproken dat wanneer de behandeling achter de rug is, dat we dan samen aan de slag gaan om te zorgen dat ik ga stoppen met roken. Daarmee hebben we het gesprek afgesloten en hebben we elkaar de hand geschud en ben ik weg gegaan.
Naderhand ben ik gelijk weer terug gereden naar huis om Morrison op te halen, want die moest naar de krant om de kranten af te tellen voor de bezorgers en ik ben mee gegaan voor de gezelschap.
Gisteren heb ik ook voor het eerst weer echt een stuk gereden met de auto en ik moet zeggen dat het best lekker ging, hoewel ik wel merkte dat het toch behoorlijk wat energie kostte voor mij.
Op de terug weg van de krant naar huis, begon m'n rechter bilspier behoorlijk pijn te doen en dat kwam door het gas geven en het remmen.
Dus toen ik thuis ben gekomen, heb ik me maar gelijk gedeisd gehouden en ben ik maar eens lekker gaan zitten en heb ik weer eens even lekker achter m'n pc gezeten.
Ik merk dat m'n conditie met de dag weer steeds beter word en dat vind ik wel zo'n heerlijk gevoel en daardoor kan ik al weer iets meer hebben en kan ik ook weer iets meer gaan doen.
Elke dag dat ik merk dat het beter gaat, geniet ik er weer volop van en krijg ik de neiging om mezelf voorbij te gaan lopen, maar door de gebeurtenissen van zaterdag heb ik wel geleerd om maar gewoon rustig aan te doen en het er gewoon maar van te nemen.
Ook vanmorgen was ik al weer vroeg wakker waardoor ik weer lekker mee ben gegaan met de krant, maar als ik nu niet wakker was geworden, dan had ik ook lekker in m'n bed kunnen blijven liggen.
Het vervelende is gewoon dat ik sinds een paar dagen slecht slaap, want ik wordt per nacht wel een x aantal keer wakker en gelukkig val ik dan wel weer in slaap, maar toch is het niet echt fijn.
Op een bepaald moment ben ik het gewoon beu en dan ga ik gewoon uit bed en in dit geval gaan ze hier in huis dan toch ook uit bed voor de ochtendkrant en dan ga ik gewoon maar mee en ga ik na de krant wel weer verder slapen.
Nu nog anderhalve week en dan krijg ik m'n tweede chemokuur weer en om eerlijk te zijn zie ik er toch wel een beetje tegenop, omdat ik dan weer helemaal bij nul ben met m'm conditie.
En misschien is het nu nog wel een stukje erger dan de eerste kuur, omdat ik volgens mij nooit helemaal op het oude niveau terug kom binnen deze 3 weken.
Ik ben echt benieuwd hoe ik er straks na m'n tweede keer eraan toe ben, want al met al gaat het me nou ook niet echt in m'n koude kleren zitten.
De eerste week na de chemokuur heb ik nu als minst leuke week ervaren en heeft mij ook het meeste dwars gezeten lichamelijk gezien.
Zondag heb ik een hele rustige dag gehouden en dat heeft me werkelijk waar heel veel goed gedaan en ik had het ook wel nodig ook, nadat ik zaterdag dus gewoon te ver over m'n grens was gegaan.
Maandag werd ik al vroeg ik de ochtend wakker en dat was namelijk al om 3 uur 's morgens. Ik kon niet meer slapen en ik was daarvoor al een paar keer wakker geworden tot dat ik om 3 uur maar besloot om uit bed te stappen.
Nu is kwart over 3 de tijd dat ik normaal gesproken uit m'n bed kom, omdat ik dan aan het werk moet met de ochtendkranten van de Persgroep. Omdat ik me toch best redelijk voelde besloot ik maar mee te gaan naar de krant, maar daarvoor heb ik wel tegen mezelf gezegd dat ik er alleen maar naar toe ging om aanwezig te zijn en niet om met de kranten te gaan lopen sjouwen.
Ik ben gewoon met mams meegereden en ben daar gewoon lekker op een stoel gaan zitten en heb mezelf maar als gezeldschapspersoon aangemerkt.
Toch kon ik wel wat lichte werkzaamheden verrichten, namelijk door bezorgers op tijd te laten komen om ze even wakker te bellen en ik kon de registratielijsten een beetje bijhouden.
Alleen dat al scheelt een heleboel voor mams en hoeft ze zich alleen maar te richten op het aftellen en klaarzetten van de bezorgwijken.
Daarbij doet mams nu een deel van de Losse Verkoop route die ik normaal gesproken doe en het andere gedeelte doet Peter dan weer meenemen.
In ieder geval doordat ik aanwezig was, kon mams al eerder gaan rijden met de Losse Verkoop en is dus ook eerder klaar met de kranten en kunnen we dus ook eerder naar huis toe.
Eenmaal weer thuis ben ik maar eens even lekker gaan eten en ik geloof dat ik meer gegeten heb dan dat ik de afgelopen dagen gedaan had. Niet dat ik nou slecht gegeten heb of zo, maar tja als je normaal 2 boterhammen eet en dan ineens 4 of 5, dan scheelt dat toch wel een beetje.
Daarna ben ik maar eens lekker naar bed gegaan en heb ik even lekker een paar uurtjes geslapen, wat me natuurlijk weer heel erg goed heeft gedaan hmmm.
Voor de rest heb ik me maar lekker rustig gehouden de rest van de dag en was het al vermoeiend genoeg voor me, want 's avonds was ik uiteindelijk toch behoorlijk afgebrand en ben ik om 8 uur naar bed toe gegaan.
Ook gisterenmorgen was ik om 3 uur weer klaar wakker en ben ik dus weer meegegaan naar de krant, alleen voelde ik me op een gegeven moment even iets minder en waardoor dat nu kwam weet ik eigenlijk niet. Nou ja gelukkig zakte dat rot gevoel op een gegeven moment ook weer weg en ging het daarna ook weer een stuk beter en voelde ik me dus ook weer een stuk beter. Met thuiskomst eerst weer wat gegeten en daarna weer lekker naar bed gegaan.
Gisterenmiddag ben ik maar weer eens naar de huisarts gegaan om gewoon eens even lekker te kletsen en hem een update te geven over mijn toestand.
Dat is iets wat m'n huisarts erg waardeert en daarmee kan hij ook iets meer betekenen voor mij als het nodig mocht zijn. Al een tijdje wil ik eigenlijk al stoppen met roken, maar ik had daar nog niet echt de moeite voor genomen om echt te gaan stoppen met roken.
Nu ik dus met kanker te maken heb en omdat ik in de toekomst nu meer risico loop op hart en vaatziekte door de chemo, heb ik besloten dat ik nu echt moet gaan stoppen.
Ik heb de huisarts gezegd dat ik wilde gaan stoppen en dat ik graag zijn hulp daarbij wilde hebben.
De huisarts zei dat hij dat alleen maar toe kon juichten, maar vond dat dit nu niet het juiste moment was omdat te doen en dat ik nu gewoon nog maar even door moest roken tot ik klaar was met de behandelingen.
Eerst keek ik hem even verbaasd aan en daarop zei hij dat hij het nu geen goed moment vond omdat het op dit moment gewoon een zeer ingrijpend gebeuren is met spanning en stress.
Nou ja op zich heeft hij daar wel gelijk in en hij vind dat ik nu gewoon de dingen stap voor stap moet doen en niet alles tegelijk moet willen doen.
Dus we hebben afgesproken dat wanneer de behandeling achter de rug is, dat we dan samen aan de slag gaan om te zorgen dat ik ga stoppen met roken. Daarmee hebben we het gesprek afgesloten en hebben we elkaar de hand geschud en ben ik weg gegaan.
Naderhand ben ik gelijk weer terug gereden naar huis om Morrison op te halen, want die moest naar de krant om de kranten af te tellen voor de bezorgers en ik ben mee gegaan voor de gezelschap.
Gisteren heb ik ook voor het eerst weer echt een stuk gereden met de auto en ik moet zeggen dat het best lekker ging, hoewel ik wel merkte dat het toch behoorlijk wat energie kostte voor mij.
Op de terug weg van de krant naar huis, begon m'n rechter bilspier behoorlijk pijn te doen en dat kwam door het gas geven en het remmen.
Dus toen ik thuis ben gekomen, heb ik me maar gelijk gedeisd gehouden en ben ik maar eens lekker gaan zitten en heb ik weer eens even lekker achter m'n pc gezeten.
Ik merk dat m'n conditie met de dag weer steeds beter word en dat vind ik wel zo'n heerlijk gevoel en daardoor kan ik al weer iets meer hebben en kan ik ook weer iets meer gaan doen.
Elke dag dat ik merk dat het beter gaat, geniet ik er weer volop van en krijg ik de neiging om mezelf voorbij te gaan lopen, maar door de gebeurtenissen van zaterdag heb ik wel geleerd om maar gewoon rustig aan te doen en het er gewoon maar van te nemen.
Ook vanmorgen was ik al weer vroeg wakker waardoor ik weer lekker mee ben gegaan met de krant, maar als ik nu niet wakker was geworden, dan had ik ook lekker in m'n bed kunnen blijven liggen.
Het vervelende is gewoon dat ik sinds een paar dagen slecht slaap, want ik wordt per nacht wel een x aantal keer wakker en gelukkig val ik dan wel weer in slaap, maar toch is het niet echt fijn.
Op een bepaald moment ben ik het gewoon beu en dan ga ik gewoon uit bed en in dit geval gaan ze hier in huis dan toch ook uit bed voor de ochtendkrant en dan ga ik gewoon maar mee en ga ik na de krant wel weer verder slapen.
Nu nog anderhalve week en dan krijg ik m'n tweede chemokuur weer en om eerlijk te zijn zie ik er toch wel een beetje tegenop, omdat ik dan weer helemaal bij nul ben met m'm conditie.
En misschien is het nu nog wel een stukje erger dan de eerste kuur, omdat ik volgens mij nooit helemaal op het oude niveau terug kom binnen deze 3 weken.
Ik ben echt benieuwd hoe ik er straks na m'n tweede keer eraan toe ben, want al met al gaat het me nou ook niet echt in m'n koude kleren zitten.
Abonneren op:
Posts (Atom)