Inmiddels ben ik al weer bijna drie weken verwijderd van mijn laatste chemokuur en nog steeds voel ik daar de werking van. Het liefst zou ik gewoon weer lekker m'n ding gaan doen en zou ik het liefst lekker actief bezig willen zijn, maar helaas wil mijn lichaam daar steeds niet aan. Het is ongelofelijk wat het lichaam nog tegen kan sputteren bij het minste geringste dat je wil gaan doen.
Als ik toch wat ga doen, dan merk ik dat ik snel buiten adem ben vergeleken met hoe ik voorheen was. Daarbij als ik dan toch door ga en merk dat ik het eigenlijk al wel heb gehad, dan word ik gewoon misselijk en dat moet ik er echt mee gaan stoppen. De misselijkheid is duidelijk de grens tot waar ik door kan gaan en als ik die grens bereikt heb, moet ik dus echt stoppen. Ik moet er wel bij zeggen dat het van dag tot dag kan verschillen en zelfs kan het van minuut tot minuut schelen.
Normaal ben ik echt iemand die graag bezig is en geniet van de momenten waarop ik niks hoef te doen. Het is zo'n moment waarop je op de bank ploft of op een stoel en even heerlijk zucht van het genot dat je even lekker rustig kan gaan zitten en niks meer hoeft te doen. De laatste tijd is daar helemaal geen sprake van, want vandaag de dag moet ik dus meer stil zitten en moet ik maar rustig aan doen en dat valt me soms erg zwaar tegen. Natuurlijk doe ik over de dag heen wel wat kleine dingen om toch maar wat te kunnen doen, maar daarbij moet ik mezelf wel heel erg in de gaten houden dat ik de dingen dan wel rustig aan blijf doen en dat ik niet over m'n grens heen ga. In de middag ga ik al wel mee met Morrison naar de middagkrant, dit zodat ik in ieder geval wel elke dag even de deur uit ben en om zo wat kleine dingen te regelen met de bezorgers. Daarbij heb ik een beetje ritme in de dag en dat is iets wat toch wel heel erg fijn is en volgens mij ook wel heel goed is om te hebben.
In de avond houd ik in ieder geval al wel m'n gemak, want vaak voel ik dan toch al wel dat ik er een hele dag op heb zitten en dan voel ik de vermoeidheid ook erg goed. Wanneer ik erg vermoeid ben, dan voel sta ik al niet meer zo stevig op m'n benen. Op zo'n moment voel ik dat ik nog maar weinig kracht heb in m'n benen en dan voel ik me ook wel een beetje licht in m'n hoofd. Als ik dat punt bereikt heb, dan ga ik zo snel mogelijk m'n bed in als dat kan. Wanneer ik dan in m'n bed lig, dan val over het algemeen behoorlijk snel in slaap en dan slaap ik meestal ook wel zo'n 12 uur. Het gebeurd ook wel eens dat ik zo moe ben dat ik gewoon niet ik slaap kan vallen. Wanneer dat gebeurd, dan moet m'n lichaam eerst helemaal ontspannen voordat ik in slaap kan vallen. Als m'n lichaam niet ontspannen is, dan doet het overal pijn en weet ik gewoon van gekkigheid niet hoe ik moet gaan liggen. De nachten zijn dus ook niet altijd het zelfde en dat is iets waar ik me gewoon aan over moet geven. Ik heb wel geleerd dat je niet moet gaan liggen denken dat je niet kan slapen of dat je wilt gaan slapen. Als je dat namelijk wel doet, dan duurt het alleen maar langer voordat je in slaap valt omdat je het jezelf alleen maar moeilijk maakt.
Ik weet niet je de uitspraak kent? Moeten maakt je moe! En geloof me dat het echt waar is. Denk hier maar eens over na en je zult merken dat het echt zo is.
De laatste tijd ben ik emotioneel behoorlijk aan de wankele kant, want ik merk toch wel dat ik soms dingen maar moeilijk kan hebben of dat ik dingen me te snel aantrek. Het is heel stom en ik weet ook wel dat ik dat niet moet doen, maar het is iets wat gewoon gebeurd. Soms kunnen tranen me zo in de ogen springen bij een of andere gebeurtenis of bij het horen van een liedje op de radio of noem maar op. In ieder geval ben ik wel iemand die me daar gauw weer vanaf probeer te draaien en soms kost dat gewoon even wat tijd.
Dit alles wat ik beschrijf zou ik eigenlijk helemaal niet willen, maar schijnbaar is dit iets wat er gewoon bij hoort en daar moet je maar gewoon mee proberen om te gaan. Ik kan me voorstellen dat iemand hierdoor depressief kan worden, maar gelukkig heb ik daar geen last van en ik hoop het dus ook niet te worden. Ik denk wel dat wanneer alles achter de rug is, dat ik dan pas ga beseffen wat er in de afgelopen maanden is gebeurd en krijg ik dan pas de kans om het allemaal te gaan verwerken. Maar goed volgens mij had ik dit ook al in m'n vorige verhaal geschreven.
Nu eerst ga ik donderdag en vrijdag maar eens afwachten en kijken hoe het zal gaan met de bestralingen. Dan is het weekend en is het kerstmis en daar ga ik zeker te weten van genieten. Eerste kerstdag gewoon lekker huis en tweede kerstdag bij een broer van mij. Tweede kerstdag kadootjes en gezellig samen zijn en ik hoop dat ik een mooi en leuk kado mag gaan krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten