Vanaf dinsdag 27 september heb ik al heel wat teweeg gebracht onder de mensen die ik ken of mensen die ik regelmatig zie.
Heel veel mensen schrikken er behoorlijk van wanneer je vertelt dat je kanker hebt en dat had ik me niet altijd gerealiseerd dat mensen daarzo heftig op konden reageren.
Toch weet ik ook dat sommige mensen het hier heel erg moeilijk mee hebben en vaak weet men daar ook niet altijd even goed een houding voor te vinden.
Soms doet het mij toch best wel pijn als ik zie dat iemand het er moeilijk mee heeft op het feit dat ik kanker heb en toch zeker als ik niet in de buurt ben.
Op zo'n moment zou ik die persoon graag een warme arm om hem of haar heen willen staan om die gene te troosten.
Ik merk dat er mensen zijn die ik er toch een beetje pijn mee doe, terwijl ik er helemaal niks aan kan doen omdat het bij mij ook maar is overkomenen.
Ik heb ook al gemerkt dat ik niet altijd even reageer zoals de meeste mensen zouden verwachten.
Als je me ziet, dan ben ik toch wel gewoon mezelf en reageer ik best wel koel als ik vertel dat ik kanker heb en dat is dan iets wat tegen de verwachtingen in gaat.
Zoals vandaag vroeg iemand me hoe het was en wat de uitslag was van de onderzoeken.
Ik vertelde haar dat het toch lymfklierkanker was daar schrok ze toch wel een beetje van.
Omdat ik het haar zo rustig en ontspannen vertelde, vroeg ze aan mij of ik nou zo koel was of dat me eigen koel voordeed.
Daarop antwoordde ik dat ik er best soepel mee omging en dat ik er op zich ook wel rustig onder ben.
Maar ondanks dat ik dan rustig en koel reageer, wil het dus niet zeggen dat het me helemaal niks doet.
Het doet mij wel degelijk wat en het heeft toch wel een behoorlijke impact op me gemaakt.
Maar ik ben iemand die niet als een zielig hoopje over straat ga of dat ik me als een zielig hoopje ergens begeef, want dan vraag ik me af hoe ik dan wel had moeten reageren.
Had ik in tranen uit moeten barsten of..... ik weet het gewoon niet.
Natuurlijk heb ik van die momenten dat ik een behoorlijk beklemmend gevoel heb en dat er een knijpend of knagend gevoel zit in m'n buik.
Op die momenten heb ik het ook best wel even moeilijk mee en heb ik soms ook de neiging om even in tranen uit te barsten.
Ik heb ook nog maar een keer echt even een paar traantjes gelaten en dat wil ook niet zeggen dat dit de enige keer zal blijven dat ik tranen uitbarst.
Misschien barst ik nog wel een keer flink in huilen uit, maar dat heb ik op het moment totaal nog niet.
Ik vind het ook heel erg moeilijk om uit te leggen hoe ik me voel, want dat is zo'n gemengd gebeuren dat ik er zelfs nog niet helemaal eraan uit kom.
In ieder geval reageer ik gewoon zoals ik ben en ik zal me echt niet anders voor doen dan dat ik ben.
Waarom zou ik dan willen, kanker is gewoon een zeer vervelende ziekte en ja natuurlijk kan het 2 kanten opgaan, maar gelukkig zie ik het niet somber in en ga ik voor de volle 100% voor en dan zien we vanzelf wel waar het balletje uiteindelijk naar toe gaat rollen.
In de tussentijd wacht ik maar gewoon rustig af tot dat ik de beenmergpunctie en de PET-scan gehad heb en aan de hand daarvan zal er uiteindelijk ook meer duidelijk worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten