Beenmergpunctie

Vanmorgen toen ik uit bed stapte wist ik wel dat ik vandaag naar het ziekenhuis toe moest voor een beenmergpunctie, maar omdat het toch nog zo vroeg was stond ik er niet echt bij stil.
Ik ben gewoon lekker naar de krant gegaan en ik heb gewoon mijn taken gedaan die ik eigenlijk altijd gewoon doe en na de kranten is het even bijkomen en lekker ontbijten.

Ik moest vanmorgen om half 9 in het ziekenhuis zijn en als het zelfs nog iets eerder dan dat.
Naar mate ik dichter bij de tijd kwam dat ik er naar toe moest begon ik er ook meer aan te denken, maar met een ontspannen gedachten.
Ik wist ook niet zo goed wat ik ervan moest denken, dus besloot ik er niet al teveel van te denken en het gewoon maar af te wachten.

Om half 5 voor half 9 kwam ik op de dagbehandeling, want daar moest ik zijn voor de beenmergpunctie en die zouden ook op die afdeling uitvoeren.
Wat ik overigens heel fijn vond was dat moeders erbij was en zo konden we nog een beetje kletsen.
Heel luxe kreeg ik een kamer voor mezelf alleen en dat vond ik natuurlijk helemaal niet erg.
Het had ook een doel waarvoor ik een kamer voor mezelf kreeg, omdat er in een zo'n een persoons kamer veel meer ruimte is en die hadden ze wel nodig.
Om half 9 zat ik dus samen met moeders op de kamer en 10 minuten later kwam er een verpleegster.
De verpleegster kwam even wat vragen stellen en vertelde wat zo ongeveer ging gebeuren.
Bij de punctie zou de dokter erbij zijn die de punctie zou uitvoeren, daarbij zou er ook nog een laborante aanwezig zijn en de verpleegster.

Om 10 voor 9 kwam de arts binnen lopen en kwam even kennis maken en vertelde wat ik dus moest doen. Ze vertelde me dat ik op een bed moest gaan liggen op m'n zij en dan m'n T-shirt een beetje omhoog en m'n broek een stukje naar beneden zodat ze er goed bij kon.
In de tussentijd dat ik op bed ging liggen, ging de arts de laborante halen en de verpleegster.
Ik moest op m'n linker zij gaan liggen en dan zou ze rechts onderin m'n rug de punctie afnemen.
Op zich was het allemaal heel ontspannen en terwijl ze begon, waren we gewoon aan het praten.
Eerst ging ze voelen zodat ze precies wist waar ze moest zijn en dat markeerde ze met een kruisje te zetten op de plaats.
Vervolgens ontsmette ze de plaats waar de punctie genomen zou worden en toen ging ze het eerst verdoven. De verdoving werkt alleen maar tot aan het bod, want tja het bod valt niet te verdoven.
Toen de verdoving eenmaal gezet was zei ze dat ze ging beginnen en dat was wel te merken, maar het eerste stuk deed geen pijn.
Toen kwam ze bij het bod en riep ze dat ik flinke harde botten had en toen zij ze dit zul je wel gaan voelen en jawel hoor ik voelde het heel goed en de tranen sprongen me in de ogen en ik kneep in de hand van moeders die ze in m'n hand had gelegd.
Omdat ik dus zulke harde botten had, moest de arts behoorlijk veel kracht zetten en dat is geen pretje.
Toen de punctienaald er eenmaal in zat, moest die er ook weer uit natuurlijk en dat voelde ik ook heel goed en ook hierbij moest ze flink kracht zetten om hem eruit te krijgen.

Ik was blij toen het eenmaal gebeurd was en moest ik echt even bijkomen van die paar minuten.
Op de wond kreeg ik een pleister en kon ik op mijn rug gaan liggen en ontspannen.
De arts ging er weer vandoor en voordat ze ging zei ze nog wat dingen en daarop vroeg ik wanneer de behandeling zou beginnen en of ik een kale biljartbal zou krijgen.
Ze antwoordde daarop dat de behandeling volgende week gaat beginnen en of ik m'n haren zou verliezen zei ze dat ik daar maar wel op moest rekenen.
Nou ja oké een paar haartjes meer of minder daar lig ik ook niet wakker van.
In ieder geval begonnen mams en ik er al om te lachen en er grappen over te maken, waaronder dat mams zei dat ze m'n hoofd wel met babyolie zou insmeren zodat hij mooie gaat glimmen.
Eenmaal op m'n rug, kwam de laborante ook nog even wat bloed afnemen dat ook weer voor onderzoek mee genomen werd.
Ik mocht het eerste half uur niet overeind komen en plat blijven liggen, dit zodat het gewicht van mijn lichaam op de wond drukt.
In dat half uur heb ik wel lekker gelegen en zakte de pijn weg en terwijl ik daar lag kregen moeders en ik een kopje koffie en dat was wel verdiend vond ik.
In dat half uur hebben moeders en ik ook gewoon een beetje zitten kletsen en onder het kletsen zat moeders op de iPad een spelletje te spelen.
Na een half uur kwam de verpleegster weer en vroeg hoe het met me ging en vroeg ze of ik even op m'n zij wilde draaien zodat ze kon zien of dat de wond niet door gebloed had door de pleister.
Nadat ze dat gedaan had en het goed bleek te zijn, moest ik gaan zitten om te kijken of dat goed ging.
Natuurlijk ging dat goed, ik zou niet geweten hebben waarom niet.
Maar in ieder geval nu dat goed ging moest ik nog een half uurtje blijven en dan mocht ik naar huis.
Toen ik met mams het ziekenhuis verliet was het inmiddels 10 uur geworden.
Op weg naar de auto merkte ik toch dat het behoorlijk pijn ging doen onder het lopen, daarom besloot ik maar even te gaan liggen als ik thuis was.

Ik heb even gelegen voor een paart uurtjes en ik dacht dat het wel beter ging toen ik uit bed kwam, maar helaas was dat niet het het geval.
Eenmaal weer in beweging en gewoon weer zitten ging het toch weer pijn doen en had en heb ik het gevoel alsof ik daar behoorlijk getrapt ben door iets of iemand.
Het voelt gewoon heel beurs en geïrriteerd en ondertussen nu het avond is, trekt het gevoel een beetje omhoog en naar beneden in m'n been en beïnvloed het nu ook nog eens m'n buik.
Al met al als ik aan het lopen ben, voel ik me soms gewoon een oude vent ;-)

Door de punctie mocht ik vandaag geen auto rijden en waarom dat nou precies is weet ik niet, maar de verpleegster had het in ieder geval dat het vanwege verzekering te maken had.
Nou vond ik het ook niet zo erg hoor, maar ik ben toch wel benieuwd hoe dat ik me morgen ochtend zal voelen als ik uit bed kom om naar de krant te gaan.
Het slapen zal wel geen probleem zijn, want dat gaat me gelukkig nog steeds goed af.

Nou hadden ze gezegd dat de meeste mensen de beenmergpunctie uiteindelijk wel mee vinden vallen, maar als ik het eerlijk mag zeggen zou ik het geen 2e keer mee willen doen.
Aan de ene kant valt het wel mee in z'n geheel omdat je er niet zo heel erg veel tijd mee kwijt bent, maar aan de andere kant vind ik het toch tegenvallen omdat het toch best pijnlijk is en dat je er daarna nog behoorlijk last van kan hebben.
Dus de mensen die zeggen dat het meevalt, die zijn in mijn ogen niet goed wijs.
Goed dit is weer even genoeg informatie en weet men gelijk hoe het zo ongeveer in z'n werk gaat.
Het volgende wat ik zal schrijven zal waarschijnlijk woensdag worden, nadat ik die dag de PET-scan gehad heb.