Pffff het verbaasd me iedere dag weer hoe iedere dag anders aanvoelt qua lichaam en geest.
Nadat ik donderdag eigenlijk iets teveel over m'n grens ben gegaan besloot ik vrijdag even wat rustiger aan te doen en dat heb ik in ieder geval zeker te weten gedaan.
Toch voelde ik me vrijdag niet helemaal lekker omdat ik m'n hart echt hard voelde bonken in m'n lijf.
Als ik nog maar een beetje in beweging kwam om bijvoorbeeld even naar de wc te gaan of gewoon om wat te drinken, dan ging m'n hart helemaal tekeer en had ik het gevoel alsof hij er bijna uit zou springen en dat is echt een bleeehhhggg gevoel.
Het duurde dan echt weer een aantal minuten voordat m'n hart weer rustig werd en dan nog werd ik gek van dat harde gebonk in m'n lijf. Wanneer ik in m'n bed ging liggen, dan voelde ik m'n hart helemaal goed bonken en dat met hele harde en krachtige slagen.
Pfff echt zo'n gevoel alsof het m'n lijf uit wilde springen, maar na een tijd gelegen te hebben ging het dan wel weer beter en voelde ik me ook een stuk rustiger.
Maar zodra ik dan weer even bewoog om uit bed te komen, dan begon het weer en toen besloot ik maar een te gaan bellen en te gaan vragen of dat normaal was.
Eerder die dag had ik al een paar keer geprobeerd om te bellen naar de oncologieafdeling, maar die namen de telefoon niet op en na een aantal pogingen ben ik op bed gaan liggen en in slaap gevallen.
Dus toen ik wakker werd was het inmiddels al kwart over 5 en kon de oncoligieafdeling al helemaal niet meer bereiken.
Daarop besloot ik de huisartsenpost maar te bellen om de vraag daar maar eens te stellen.
In eerste instantie reageerde assistente in kwestie maar geïrriteerd, maar sloeg al gauw om in een beetje normaal gedrag. De assistente zei dat ik de eerste hulp maar moest bellen omdat ze het daar beter konden vertellen dan dat de huisartsenpost zou kunnen.
Dus weer bellen, maar nu naar de eerste hulp en daar kreeg ik een assistente aan de lijn die me wel eens even iemand zou geven om mijn vraag te beantwoorden. Nou ik kreeg een ineens een heel vrolijke vrouw aan de telefoon waardoor ik in eerste instantie moest lachen.
Nadat ik mijn verhaal had verteld en de daarbij horende vraag had gesteld, zou de verpleegster even contact opnemen met de arts om het even na te vragen.
De verpleegster komt terug aan de telefoon en ik kreeg niet antwoord, maar ik kreeg te horen dat ik even langs moest komen zodat ze me nog eens even konden controleren.
CHIPS!!! dat was niet de bedoeling, ik wilde alleen maar antwoord op m'n vraag en geen check-up.😳
Het vervelende was ook nog eens dat het rond etenstijd was en Peter stond net heerlijke frieten te bakken en daar had ik eigenlijk wel zin in en ik had ook best wel honger.
Nou oke dan maar weer in de auto naar de eerste hulp voor een controle.
Kom ik daar op de eerste hulp, is het daar ook nog eens gigantische druk en dan weet je gelijk al weer hoe laat het is en dat het dus wel weer eens een paar uurtjes kan gaan duren.
Ik word naar het kleinste behandelkamertje gebracht van de eerste hulp en daar mocht ik dan gaan wachten tot dat er iemand kwam. Na een half uur kwam er dus een verpleegster die even een hartfilmpje ging maken en weer bloed kwam afnemen.
Ik moet zeggen dat ik me op het moment net een speldenkussen voel, want ik ben de laatste weken wel zo vaak geprikt dat het gewoon niet leuk meer is. M'n rechter arm pakte ze om bloed te prikken en toen zei de verpleegster dat m'n ader wel heel hard aanvoelde en dat er dus al veel geprikt was.
'Nou dat klopt ook wel' zei ik en omdat er dus al zoveel geprikt is in m'n rechter arm, zit er dus al heel veel littekens op die ader. Dus van mij mogen ze voorlopig niet meer prikken op die plek.
In ieder geval toen dat gebeurd was, moest ik wachten tot dat de resultaten van het lab binnen waren en dan konden ze me pas weer verder helpen. Geweldig hoor, heb ik dus gewoon m'n vrijdag avond voor een deel doorgebracht op de eerste hulp.
De artsassistente is de gene die mij dan als laatste bekijkt en mij nog even verder moet onderzoeken.
Maar omdat het dus zo druk was op de eerste hulp, duurde het dus een hele tijd voordat ze bij mij kwam.
Want ja echte spoedgevallen gaan toch gewoon door en er zijn die avonden een X aantal ambulances binnen gekomen met spoedgevalletjes.
In de tussentijd dat ik met m'n mams aan het wachten was op de artsassistente, kwam toevallig een van de internisten binnen wandelen die toevallig die avond dienst had en daar heb ik gelijk nog maar eens even de vraag gesteld en toen kreeg ik wel het antwoord op m'n vraag.
Nou zei dat het wel eens een bijwerking kon zijn van de chemo en dat het wel eens kon zijn dat mijn conditie zo laag was en dat het daardoor zo'n effect had.
De interniste zei dat zolang mijn hartslag niet boven de 160 slagen per minuut kwam het geen kwaad kon.
Nou dat is gelukkig al weer een duidelijk antwoord en daar kon ik dan ook weer wat mee en omdat de internist er toch was, heb ik gelijk maar gebruik gemaakt van de situatie om haar iets te vragen tegen de ongelofelijke hoeveelheid maagzuurbranden die ik had en daar heb ik tabletten voor gekregen.
Uiteindelijk om kwart over 8 kwam de artsassistente langs en heeft het bloed bekeken en de rest van m'n lichaam nog even onderzocht en na een kort gesprek kon ik dus weer naar huis.
Voordat ik naar huis ging ben ik eerst maar naar de ziekenhuisapotheek gegaan voor de tabletten tegen het maagzuurbranden.
Het was uiteindelijk 9 uur voordat ik met mams weer thuis was en toen had ik niet echt honger meer en zeker geen zin meer in friet en omdat er nog appelflappen waren van mams d'r verjaardag, heb ik dat maar even als kleine maagvulling gepakt😊
Zaterdagochtend ben ik maar weer eens mee gegaan naar de ochtendkrant en toen ik er naartoe ging zat ik eigenlijk al een beetje te twijfelen of ik het wel had moeten doen.
Toch toen ik er eenmaal was, vond ik het ook best wel weer even fijn om niet alleen maar thuis te zitten. Gaande weg merkte ik dat het toch wel heel veel van me vroeg en begon m'n lijf langzaam te protesteren.
Ik dacht bij mezelf "niet te flauw" en ik heb zo hier en daar wat kleine dingen gedaan en ik ben op een gegeven moment nog een bezorger uit z'n bed wezen rammelen.
Terwijl ik dus achter het stuur kroop om naar de bezorger thuis te rijden, merkte ik pas goed dat ik eigenlijk al heel moe was en dat het autorijden me niet echt meeviel. Gelukkig woonde de bezorger dichtbij en hoefde ik geen hele kilometers te rijden.
Na de krant ben ik eerst even gauw wat gaan eten en daarna gauw m'n bed ingekropen, want m'n hoofd deed inmiddels pijn en ik voelde me totaal niet prettig meer en deed trouwens ook heel m'n lijf zeer.
Om 10 uur moest ik er weer uit, want we zouden als broers onder elkaar even iets gaan doen en wat dus een verrassing is voor mams en daarom zal ik het hier ook niet vetellen.
In ieder geval kwam voor deze gelegenheid Perry deze kant op en omdat we hem toch al niet zoveel zien, zijn we na de verrassingsdaad ergens wat gaan drinken en wat gaan eten. Van daaruit zijn we weer naar huis toe gegaan en ook daar ben ik niet weer gelijk naar bed gegaan, want dat vond ik zonde van de tijd dat Perry hier was.
Rond half 2 moest ik het toch opgeven en mezelf overgeven aan de vermoeidheid en ben ik naar bed gegaan en in slaap gevallen tot een uur of 5.
Ik kan zeggen dat ondanks de dingen die ik gedaan heb en dat het ook best wel leuk en gezellig was, heb ik me behoorlijk ellendig gevoeld en is het lichamelijk en geestelijk een uitputting geweest.
Een bonkend hoofd, een warm gevoel, overal pijn en een lamlendig gevoel denk dat ik dat ik dit niet meer zover laat komen. Ook als ik het over m'n buik heb, die heeft echt heel erg veel pijn gedaan en tot stekende pijn toe in de buurt van m'n lever.
Dit alles omdat m'n lichaam gewoon helemaal uitgeput was en zelfs vandaag pluk ik daar nog de vruchten van, hmmmmmm heerlijk hoor!!!!
Omdat ik dus tot een uur of 5 had geslapen, kon ik gisteren avond niet echt vroeg meer slapen en ben ik maar eens een avond bij de buurvrouw gaan zitten en waar ik werkelijk waar tot ontspanning kwam.
We hebben samen heerlijk gegeten en voor de rest gewoon een lekker rustig avondje ervan gemaakt.
Tot kwart voor 11 en toen begon m'n hoofd te tollen en begon alles een beetje te zweven.
Al zwevend ben ik naar huis toe gelopen en recht m'n bed ingeschoten om vervolgens in slaap te vallen.
Rond 6 uur of was het nou 7 uur, kgggrrr welke tijd is het nou??😝
Waarom moet men ook zo nodig die klote klok een uur terug zetten?
Van mij mogen ze dit wel afschaffen, want daar waar het voor bedoeld is, daar heeft het geen nut meer.
Maar goed rond 6 uur begon Kelsy onze pup te piepen en ben ik maar eens uit bed gegaan, want tja voor haar is het de tijd dat ze door de week normaal naar buiten gaat en voor haar maakt het niet uit of het zondag is.
Mams kwam ook uit bed en toen hebben we samen even een kop koffie gedronken en daarna ben ik even met de honden naar buiten gegaan en in de tussentijd heeft mams eten voor de hondjes gemaakt.
Toen dat eenmaal gedaan was, voelde ik dat ik toch maar weer terug in bed moest gaan liggen en dat heb ik gedaan tot half 10.
En nu houd ik dus maar m'n gemak en laat ik m'n lijf maar een beetje herstellen van de taferelen die ik gisteren heb uitgehaald en hoop ik morgen weer een beetje mens te zijn.
Wat ik nu toch wel heel erg geleerd heb voor deze periode en situatie, is dat ik het gewoon maar van moment tot moment moet bekijken tot waar ik in staat ben. Maar ik ben zeker geen stil zittend iemand en heb ik wel weer eens de kans dat ik weer eens flink over m'n grens heen ga.
Nog 2 weken en dan krijg ik m'n tweede chemokuur en in deze 2 weken probeer ik er maar het maximale uit te halen en te genieten van het feit dat ik me lekker voel ten opzichte van wanneer ik straks m'n chemokuurjte weer heb gehad.
Voor nu langleve de lol en in deze wordt weer vervolgd.👀
Geen opmerkingen:
Een reactie posten