Het is misschien raar, maar normaal gesproken weet ik wel hoe ik me moet voelen en weet ik het ook wel onder woorden te brengen.
Sinds de diagnose is allemaal ineens heel anders gaan lopen.
Toen ik de diagnose hoorde van de arts, had ik zo iets van dat ik het eigenlijk al wel had verwacht en had ik het gevoel van oké ik heb kanker.
Mijn reactie naar andere mensen was toen vrij koeltjes en deed qua gevoel niet zo heel veel met me, maar dat zal waarschijnlijk de lichamelijke verdoving wel geweest zijn.
Ik denk zo'n 3 tot 4 dagen voordat de lichamelijke verdoving begon uit te werken.
De eerste dagen van besef zakte ik alleen maar dieper in gedachten weg en had ik meer het gevoel van wat is er nu eigenlijk aan de hand en wat heb ik nu precies?
Een heleboel gevoelens en emoties komen naar boven en waar horen ze bij?
Welke emoties horen bij welke gevoelens en bij welke gedachten horen ze thuis?
Nu nog steeds ben ik volop mee aan het worstelen en vooral wanneer ik even in een dip komt te zitten.
Ik merk dat ik de laatste tijd heel gevoelig ben voor dingen om me heen en daar kun je van alles bij invullen, van opmerkingen of dingen die gewoon gezegd worden of gewoon dingen die gebeuren.
Heel vaak kan ik bepaalde opmerkingen best hebben en kan ik een beetje geplaag ook wel hebben, maar nu de laatste tijd lijkt het wel alsof het me heel hard raakt.
Als ik een beetje geplaagd word, heb ik soms het gevoel van heb ik iets niet goed gedaan of waarom die opmerkingen?
Soms al snel het gevoel alsof ik iets niet goed doe en het maakt dan niet uit wat het is.
Een schuld gevoel omdat sommige dingen verslappen omdat ik dan teveel met mezelf bezig ben door gedachtespinsels of zo.
Is het erg dat ik de laatste tijd snel moe ben en ook regelmatig vroeg op bed lig.
Doordat ik snel moe ben, doe ik soms ook minder en soms bijt ik me er wel doorheen en toch zit het me wel eens dwars en ik weet dat niemand het erg vind.
Ik weet soms niet of ik nou verdrietig moet zijn of dat ik vrolijk moet zijn?
Wat ik zeker niet heb is boosheid of woede omdat ik kanker heb, want het is me gewoon overkomen.
Ik weet gewoon echt niet hoe ik me moet voelen onder deze hele gebeurtenis.
Waar moet ik naar toe met m'n emoties en m'n gevoelens?
Toch heb ik een beetje het idee dat ik niet alles kwijt kan en ik zou ook niet echt weten hoe.
Het is zo raar, want ik ben ziek, maar ik voel me helemaal niet ziek en toch zit er iets in m'n lijf dat er gewoon niet in hoort te zitten.
In dit geval zou ik liever een verkoudheid hebben of zo iets dergelijks en normaal heb ik al een hekel om verkouden te zijn, maar nu zou ik het zo willen ruilen met wat ik nu heb.
Ik moet zeggen dat de dagen vanaf maandag best wel voorbij gevlogen zijn omdat ik me toch best lekker heb gevoeld en omdat ik gewoon lekker bezig ben geweest met m'n dingen die ik moet doen of dingen die ik even spontaan doe tussen door.
Toch als ik 's avonds dan even alleen zit, dan denk ik pfff het duurt allemaal toch nog best wel lang.
Nu is het zo'n moment dat ik heel erg naar woensdag uit zit te kijken, want dan krijg ik dat onderzoek in m'n darm en dan heb ik het gevoel dat er weer schot in komt.
Het wachten kan me soms echt tegen staan, maar ja wat voor keus heb ik daarin.
Ik vraag me ook af hoe m'n buik op de chemokuren zal gaan reageren, want ik m'n buik is al niet wat het hoort te zijn.
Zouden mijn Prikkelbare Darm Syndroom (PDS) klachten op gaan spelen, krijg ik er meer last van dan dat ik nu al heb?
Mijn buik is nu al hartstikke gevoelig met de spanningen die er in m'n lijf hangen.
Darmen zijn van slag af en de pijn die er soms bij komt kijken is nu af en toe al niet te houden.
Ik hoop ook niet dat ik een extra nadeel heb omdat ik PDS heb, want dan staat er nog wat te wachten voor me als dat zo is.
PDS beheerst al een groot deel van m'n leven, het veroorzaakt bij mij al heel veel buikpijn, verstoorde darmen en soms heel snel vermoeid daardoor.
Dit is ook een punt waar ik me toch wel eens een beetje mee bezig hou, want als de chemokuren al heel veel voor vermoeidheid zorgen, zou ik het dan misschien nog een tikje erger zijn vanwege m'n PDS?
Nou ja op het moment is het alleen maar speculeren en krijg ik er niet de antwoorden op die ik zou willen.
Door dit alles heb ik echt gewoon af en toe het gevoel dat ik qua gevoel en emoties de weg een beetje kwijt ben.
Nu mag dit verhaal negatief overkomen, toch ben ik het niet en benadruk ik het nog eens even dat ik er heel positief tegenover sta.
Ik heb niet het gevoel als of ik deze strijd ga verliezen, in tegendeel zelfs.
Mijn gevoel zegt me in dit geval heel duidelijk dat ik het gewoon ga overwinnen en dat ik hier niet aan zal sterven, maar dat ik gewoon weer springlevend verder kan.
Dus de gene die zegt dat ik niet positief ben, die moet dat dan maar denken, want ik weet wel beter.
Het leven is dan misschien wel niet alles, maar het heeft zeker nog genoeg mooie kanten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten