Beleving.

Het is een dag waarin ik me op zich best goed voel en niet echt met een rot gevoel rond loop.

Omdat ik me er maar bij neer heb gelegd dat ik nu een week moet wachten voordat er weer wat gebeurd, heb ik dus besloten om gewoon maar m'n ding te blijven doen en m'n frustraties en gedachten een beetje te parkeren.

Ja ja ik hoor het mezelf al denken of zeggen, m'n gedachten even aan de zijkant parkeren, haha die is grappig!!!

Nou in ieder geval ben ik niet zo gefrustreerd en omdat ik me er gewoon bij neer heb gelegd, ben ik in het geheel een stuk rustiger en dat merk ik vandaag goed aan m'n lijf.

Liep ik gisteren nog echt met last van m'n nek en m'n linker schouwden, vandaag voelt het al een heel stuk beter en heb ik er zo goed als geen last van.

Als ik dan even terug kom op m'n gedachten, tja even opzij zetten doe ik ook niet zomaar even.

Het is wel omdat ik het nu maar even geaccepteerd heb zoals het nu op het moment is, kan ik daar gewoon meer rust in vinden.

Want jezelf erin toe berusten of accepteren doet al heel veel met een mens en geeft ook meer rust.

Ik kan echt zeggen hoe ik dit allemaal beleef, want m'n gevoelens lijken me nu juist wel heel erg in de war te brengen en dat is ook zo een beetje met m'n emoties.

Het is raar om te weten dat ik kanker heb en ik weet wat het kan doen met mensen.

Verschillende mensen heb ik zien gaan, zelfs vorig jaar nog heb ik afscheid moeten nemen van een hele goede vriend.

Als ik daaraan terug denk en dan nu naar mezelf kijk, dan zet je dat toch wel even aan het denken.

Het is niet dat het me beangstigd, want dat van hem en van mij is niet te vergelijken.

Wat we gemeen hebben is dat we kanker hebben hadden en helaas was dat van hem niet meer te genezen en maak ik nu een hele grote en reële kans.

Ik ben niet bang om dood te gaan, maar ik ben best bang dat ik de mensen die me dierbaar zijn achter moet laten en nu weet ik wel dat ik daar nu wel heel ver in vooruit ga.

Als ik eerlijk ben heb ik ook niet het gevoel dat ik hieraan zal overlijden, ik heb juist het gevoel dat ik gewoon blijven en dat ik dit gewoon ga overwinnen.

Aleen dit gevoel al geeft mij een positieve impuls en geeft me kracht en energie om hier voor de volle 100% in te duiken en om dan als winnaar over de finish heen te komen.

Toch kan ik het niet helpen dat verschillende gedachtes en gevoelens en emoties mij overvallen of dat ik ze gewoon op voel komen.

Er zijn momenten dat ik me best wel eens even verdrietig voel en dan heb ik ook een heel knijpend gevoel in m'n buik en een gevoel van ontroering.

Die momenten heb ik tot nu toe alleen gehad als het even tegen zit met wat ik verwacht of met wat ik gevoeld heb tijdens gebeurtenissen.

Toch duren dezen moment gelukkig niet al te lang, maar een dag zeker wel.

Op het moment dat ik de diagnose hoorde had ik nou niet echt het gevoel alsof m'n wereld instortte.

Om eerlijk te zijn heb ik dat gevoel nog steeds niet, maar ik ben best onzeker.

Ik kan niet zeggen dat ik boos ben of dat ik woedend ben, maar ik wil ook niet zeggen dat niet kunnen komen, want misschien komen die nog wel eens een keer.

Als ik me lekker voel, dan kan ik ook gewoon vrolijk zijn en lekker lol trappen of een beetje zitten dollen met m'n broer of m'n moeder.

Toch doet me dat dan ook wel eens raar aanvoelen dat ik gewoon vrolijk ben en lol kan hebben terwijl er iets behoorlijk heftig in m'n lijf zit en dat er ook een behoorlijke heftige tijd aankomt.

Heel dit gebeuren is eigenlijk bijna niet uit te leggen met wat je door maakt, ja iemand die het zelfde doormaakt als ik of iemand die het al achter de rug heeft zal het begrijpen.

Wanhoop, machteloosheid, verslagenheid en belazerd zijn gevoelens die eigenlijk altijd met me mee gaan tijdens deze ongelofelijk reis.

Wanhoop omdat ik er niks aan heb kunnen doen dat ik het nu heb.

Machteloosheid omdat ik nu direct er niet iets aan kan doen zodat het gelijk weg is.

Verslagenheid omdat ik nu dat gevoel heb vanwege kanker dat gewoon doet waar het zin in heeft.

Belazerd omdat ik dat gevoel heb omdat m'n lichaam dat niet heeft kunnen signaleren en mij daarop heeft kunnen attenderen.

Dat is zo gemeen aan kanker, het komt op zonder dat je het in de gaten heb en het gaat z'n gang zonder dat je het in de gaten heb en dat maak het soms tot een gevaarlijke vijand van ons lichaam.

Nu heb ik dan nog wel het gevoel dat ik er redelijk oprijd bij ben, maar toch heeft het even de kans gehad om z'n gang te gaan zonder dat ik daar weet van had.

Klinkt dit negatief of pessimistisch?

Nou nee dat vind ik eigenlijk totaal niet, maar het zijn wel mijn hersenspinsel die door hoofd heen gaan en gevoelens en emoties daaraan gekoppeld zijn.

Want zeg nu zelf, hoe ga je nu met zo iets om als kanker je treft?

Er is geen mens die mij of een ander dat kan vertellen, want uiteindelijk zul je daar zelf een weg in moeten zien te vinden.

De mensen die het overwonnen hebben, verdienen een hele dikke pluim en niet alleen die mensen die het overwonnen hebben, maar ook die mensen die er nu tegen aan het vechten zijn.

Want in dit geval zeg ik gewoon, doe het maar eens eventjes.

Keuze heb je niet, want die keuze is al voor je gemaakt en daar zul je het mee moeten doen.

De motivatie die een mens heeft is de grote drijfveer en zorgt uiteindelijk voor de kracht.

Controle??? welke controle, die ben ik even kwijt geraakt toen ik de diagnose te horen kreeg.

Vanaf dat moment wordt het voor je ingevuld en wordt het meeste ook voor je bepaald.

Vraag je of ik het eng vind? Ja ik vind het best wel eng, want ik weet totaal niet wat me te wachten staat en toekomst is iets waar ik niet mee bezig kan zijn tot op zekere hoogte.

Toch nu ik dit zit te schrijven zit ik gewoon met een glimlach op mijn gezicht en dat vind ik zelf ook best wel raar om dat ineens door te hebben.

Ach ja het leven gaat gewoon door en als we niet meer kunnen lachen, wat kunnen we uiteindelijk dan nog wel doen!