Update 2, de eerste week na eerste chemo.

Gisteren is een dag geweest waarbij ik echt kan zeggen dat ik eindelijk weer een beetje tot mezelf ben gekomen, een dag waarbij ik een beetje fit was en waarbij ik weer een beetje bij m'n positieven was.
Ook vandaag is weer een dag waarbij ik gelukkig weer een beetje mezelf ben, maar toch ben ik nog steeds niet mezelf.
Vanmorgen werd ik al vroeg wakker en om precies te zijn was het kwart voor 4 toen ik wakker werd.
peter was al uit bed en die zou als eerste naar de krant toe gaan om de kranten aan te pakken en om de wijken af te gaan tellen zodat mams iets langer in bed kon blijven liggen.
In een opwelling heb ik gezegd dat ik wel mee ging naar de krant om er alleen maar bij te zijn en eventueel te zorgen dat bezorgers op tijd zouden komen.
Ik vond het wel lekker om weer even de deur uit te zijn met en bij de krant te zijn, want na een paar dagen binnen zitten had ik het wel een beetje gehad.
In de tussentijd merkte ik al we dat m'n energiemeter langzaam naar beneden zakte en dit voor mij al heel veel was om te doen.
Achteraf gezien is het misschien toch al een klein beetje teveel geweest, want op een gegeven moment merkte ik toch dat m'n lichaam toch begon te protesteren.
Ik voelde letterlijk m'n hartslag tekeer gaan en of in ieder geval het ging al sneller als dat de bedoeling was denk ik en daarbij merkte ik gewoon dat ik echt moe was geworden.
Dus ik ben naar m'n bed gegaan en dan lukt het gewoon niet om gelijk in slaap te vallen, maar ondertussen was ik echt helemaal afgebrand.
Ik ben gewoon maar rustig blijven liggen en uiteindelijk ben ik wel in slaap gevallen, maar voordat het gebeurde heb ik toch even wakker gelegen en heeft m'n lichaam tijd nodig gehad om tot een bepaald ontspannen niveau te komen zodat ik kon slapen.
Om te zeggen dat ik nu lekke een hele ochtend geslapen heb, nee dat kan ik niet zeggen.
Maar goed ik heb het geprobeerd, maar misschien dat ik morgen dan toch maar weer even oversla en misschien zaterdag ook nog en dan volgende week maar weer een kijken of het wil lukken.

Het is echt ongelooflijk dat ik gewoon elke dag op zich zelf moet bekijken in wat voor een toestand ik ben. Elke dag kan weer anders zijn qua gevoel en in die tussentijd worstel ik gewoon maar een beetje door. Aan de ene kant zou ik willen dat ik nu gewoon weer de dingen een beetje op zou kunnen pakken, maar helaas laat zich dat niet gebeuren.
Het valt me soms best wel zwaar om een goede weg te vinden binnen deze hele situatie en om daar goed mee om te kunnen gaan. Ik probeer het allemaal maar te laten gebeuren en over me heen te laten komen en zelfs dat valt nog niet altijd mee, hoewel ik er verder wel rustig onder ben.

Elke dag sta ik op en bekijk ik hoe ik me voel en waar ik toe in staat ben.
Het klinkt raar, maar ik moet op dit moment m'n lichaam gewoon weer opnieuw leren kennen.
Ik weet totaal niet waar ik toe in staat ben of wat aan kan of niet aankan.
Ik weet wel dat ik het vandaag gewoon rustig aan moet doen en dat ik vanmorgen toch iets teveel van mezelf gevraagd heb.
Er is geen mens die mij kan vertellen wat ik wel of niet moet doen of hoe ik het moet doen en hoe ik me eronder moet voelen en dat maakt af en toe wel een het gevoel los dat ik er gewoon alleen in sta.
Op dit punt sta ik er ook alleen voor, want er is niemand die kan voelen wat ik voel of hoe mijn lichaam reageert en dat is soms niet zo fijn.
Hierbij kan me wel eens het gevoel bekruipen van eenzaamheid.

Nou ja als ik nu weer een beetje op mag klimmen de komende week, dan ben ik weer fit op 11 november en dan krijg ik m'n volgende dosis chemo binnen. Yummieee.
Laten we er de lol er maar van in zien en gieten van alles en iedereen om ons heen en acht ook hier komt een einde aan zullen we maar denken, maar dan wel met een goed einde natuurlijk.

Vandaag maar weer eens kijken hoe het verder gaat verlopen, maar dan wel op een laag pitje, want anders gaat het straks helemaal niet goed en energie is kostbaar op dit moment.