In een wolkje

Het is nu al weer bijna een week geleden dat ik het telefoontje kreeg van de internist met de mededeling dat ze toch nog even verder willen kijken naar m'n buik omdat ze toch vermoeden dat het niet goed is.
Als ik eerlijk ben hoop ik natuurlijk dat het allemaal wel goed is en scheelt weer in de chemo's.

Heel de week heb ik me toch best wel gedeisd moeten houden in die zin dat ik het gewoon moest accepteren dat ik anderhalve week moest wachten voordat het onderzoek kon plaats vinden.
Ik moet zeggen dat het me best wel goed gelukt is, want op zich ben ik best rustig en heb ik gewoon genoten van de dagen dat ik niks met het ziekenhuis te maken heb gehad.
Ik heb wel het gevoel alsof ik mijn dagen anders beleef dan dat ik altijd heb gedaan en het is gewoon een gevoel dat ik heb en dat valt niet uit te leggen.
Soms heb ik het gevoel alsof ik in een wolk zit en dat dingen om me heen gewoon gebeuren zonder dat ik me daar altijd druk om maak of ik krijg ze gewoon even niet mee.

Het gevoel dat ik in een wolkje zit heeft ook nog eens te maken met het feit dat ik totaal niet weet waar ik op dit moment sta en waar het uiteindelijk naar toe zal leiden.
Op het moment zien dingen er nog wel eens een beetje wazig uit en zeg nou zelf, probeer zelf maar eens door een laaghangende wolk of mistbank heen te kijken.
Nou dat zal niemand meevallen, het is vaak dat je weet wat de weg is omdat je hem elke dag of regelmatig bewandel of met de auto berijd.
Maar stel je nu eens voor dat je de weg niet kent, dan moet je ook maar afwachten waar je terecht komt of je reis zal verlopen en binnen die reis kan er van alles gebeuren zonder dat je het direct in de gaten heb.
Nu wel zo voelt het bij mij soms ook, maar dan meer in de symbolische toestand en dan wat meer in het groot gezien.
Toekomst dat is nu maar een vaag woord voor mij, niet dat ik hem somber inzie, maar ik weet ook niet wat me te wachten staat.
Nu weet ik eigenlijk nooit hoe mijn toekomst eruit gaat zien, maar nu heeft het woord toekomst nog eens een extra belading en een extra betekenis.
Ik kan hier nu wel over gaan filosoferen, maar ik denk dat ik wel duidelijk ben in dit gebeuren.
Het wolkje bevind zich rondom mij heen en ook al zijn dingen dichtbij en toch ziet er soms wazig uit.
Beleving is voor mij nu ook even heel anders dan anders, maar ik ben me op het moment wel heel bewust van elke dag die ik doorloop.
Ik mag dan wel rustig zijn en zo mag ik me ook wel gedragen voor de buitenwereld, maar m'n hersenen staan alles behalve stil.

Slapen, nou ik moet eerlijk zeggen dat ik daar tot op de dag van vandaag nog steeds geen moeite mee heb.
Wat ik wel heel erg merk is dat ik best wel snel en vaak moe ben en daardoor lig ook meestal al vroeg op bed, maar het gekke is dan wel dat de laatste dagen al rond een uur of 3, 4 of 5 uitgeslapen ben.
De laatste dagen ben ik regelmatig al wakker voordat de wekker gaat en dan merk ik dat m'n buik pijn doet en dat trekt dan zo naar m'n rug en weer terug naar m'n buik.
Dat is bij mij het teken dat ik uit bed moet en zodra ik uit bed ben, zakt de pijn weg en dan merk ik dat de pijn van m'n darmen afkomen.
Wanneer ik dan klaar ben met de werkzaamheden van de krant, dan ga ik toch weer even terug naar bed omdat ik het anders niet echt vol ga houden die dag.
Nou ja ik zou het vol kunnen houden, maar dan moet ik er wel heel veel moeite voor doen en dan heb ik ook zware ogen en zouden dan zo dicht kunnen vallen.

Het is raar zoals ik nu door mijn dagen heen loop, want aan de ene kant heb ik het gevoel hoe ik m'n dag door moet komen en eigenlijk aan het einde van de dag denk ik en vind ik dat de dag voorbij gevlogen is.
Weten dat je kanker heb is raar en het doet een mens ontzettend veel, maar ik heb ook gemerkt dat een mens ook best veel kan hebben tot op zeker hoogte.
In ieder geval mag ik dan af en toe voor m'n gevoel in een wolkje zitten, toch kan ik echt nog genieten van elke dag met daarin de fijne dingen die gebeuren.
Het maakt niet uit hoe klein de dingen zijn, maar juist de kleine dingen zijn wel de dingen die de meeste waarden hebben.
Omdat ik toch nog kan genieten en omdat ik het positief inzie, wil het wolkje ook wel eens een beetje optrekken of oplossen en dan zie ik ineens de zonnestralen over mij heen schijnen die dan weer zorgen voor een grote glimlach op mijn gezicht.
Dat is echt zo'n moment waarop je kracht kunt vinden en herwinnen en waarin je echt weer de bevestiging krijgt dat je het gevecht aankan.