Tjonge jonge wat kan een mens zich soms ellendig voelen zeg.
Nou in ieder geval heb ik de nacht van zaterdag op zondag lekker en goed geslapen en heb ik niet overmatig hoeven zweten die nacht en dat was wel weer even fijn.
Zo rond rond 9 uur gisteren ochtend werd ik wakker en ben ik naar beneden gegaan, maar wel met een misselijk gevoel.
Ik heb toen ook gelijk maar een anti-misselijkheids pilletje ingenomen en toen ging het na een half uurtje best wel weer goed.
Hoewel ik toch met een vermoeid gevoel zat, had ik gisteren niet het idee dat het me slecht ging.
Ik heb lekker op m'n gemak gewoon een beetje gezeten op de bank en zo hier en daar een beetje zitten kletsen met een ieder die bij ons in huis was.
Rond een uur of 12 ben ik eens even lekker met de hondjes naar buiten gegaan en het hoefde ook niet zo'n groot rondje te worden, want de hondjes hadden al snel alles gedaan.
Ondanks dat het maar een rondje is geweest die echt niet groot was, stond ik bij de voordeur te hijgen als een paard en toen dacht ik even: sjonge jonge ik lijk wel een oude vent van 70.
Die chemo levert echt een uitputtingsstrijd op m'n conditie en m'n hele lichaam.
Ik ben binnen gekomen en ik ben toen gelijk maar weer even op bed gaan liggen tot een uurtje of 3 en dat heeft me wel weer even goed gedaan.
Ik moet wel heel erg wennen dat ik m'n energie goed verdeel en dat ik niet teveel in eenkeer wil doen, want dan kom ik toch behoorlijk bescheten uit.
Achteraf niet zo verstandig geweest, maar ik ben even met mams mee naar de winkel gegaan om boodschappen omdat ik toch wel even de behoefte had om eruit te gaan.
Aan de ene kant niet zo verstandig, maar aan de andere kant vind ik dat ik er nou niet te krampachtig over moet doen.
In ieder geval is m'n dagje gisteren best wel redelijk verlopen terwijl ik me er ook niet echt slecht onder heb gevoeld.
Om 8 uur gisteren avond ben ik maar weer eens naar m'n bed toe gegaan, want ik kreeg veel last van m'n buik en jammer genoeg is dat de hele nacht zo geweest.
Ik ben een paar keer wakker geworden daardoor en daarmee kan ik zeggen dat ik een beetje onrustige nacht heb gehad.
Vanmorgen werd ik om tien voor half 4 wakker omdat ik dorst had en ben er ook maar uit gegaan.
M'n moeder was ook al wakker, want tja rond deze tijd moeten we er altijd uit omdat we dan naar de kranten gaan en zo.
Ik zelf ben net als afgelopen zaterdag niet mee gegaan, want ik had vanmorgen wel heel veel last van m'n buik en daarbij had ik heel erg de neiging om misselijk te worden.
Dus maar weer een pilletje ingenomen tegen de misselijkheid en even wat drinken en maar even rustig gaan zitten en afwachten tot het zou zakken.
Nou het ging het niet van harte dat zakken, want het bleef maar een beetje sluimeren.
Pas nadat ik naar de wc was geweest ging het weer een beetje, niet dat ik over m'n nek ben gegaan hoor, maar ja een mens doet meer op de wc.
Dus ik ben weer m'n bed ingedoken en ben weer even verder gaan slapen en in de tussentijd belt mams me nog wakker omdat ze Peter niet wakker gebeld krijgt en of ik hem even uit bed wilde rammelen.
Nadat ik dat gedaan had, ben ik weer m'n bed ingeschoten en weer verder gaan slapen en toen werd ik wakker van Kelsy onze pup omdat die begon te piepen.
Ik weer naar beneden, bleek Morrison al thuis te zijn en daarom zat ze te piepen.
Nou ja oke, dan maar maar even naar de wc en weer terug m'n bed in tot een uur of half 9.
Jammer genoeg was m'n buik nog steeds aan het sodemieteren en was ik nog steeds een beetje misselijk.
Weer maar een pilletje en even laten inwerken en ondertussen gewoon rustig wat drinken.
Hehe het begon te zaken en dat is was wel weer heel lekker en dus weer maar wat drinken en nu met weer andere pillen, de prednison.
De prednison moet ik de eerste vanaf de dag dat ik de chemokuur krijg 5 dagen innemen.
Verder nog maar eens even een zakje om de stoelgang op gang te houden, want anders gaat dat ook al niet goed.
Nou ja al met al is dit nou niet bepaald mijn goede ochtend om wakker te worden, maar ja zoals zoveel dingen, moet je het maar nemen zoals het komt.
M'n buik voelt nog steeds behoorlijk bagger, het rommelt, het doet af en toe pijn en nu gelukkig iets minder als daar straks, en het gevoel van een opgeblazen buik, krampen en soms het gevoel van aandrang.
Nou lekker hoor en dat terwijl ik PDS heb, doet dat dus alleen maar versterken en ben ik in dit geval dubbel gezegend hiermee.
En toch ga ik ervan uit dat dit allemaal goed gaat komen, want als je er zelf al niet positief achter kunt staan, dan zal het nooit goed komen.
Word vervolgd........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten