Besef

Het is nu zo'n anderhalve week geleden dat ik te horen heb gekregen dat ik lymfklierkanker heb.
In het begin dacht ik bij mezelf dat het allemaal wel ging en dat ik het allemaal best wel goed kon hebben, omdat ik toch al wel het grote vermoeden had dat ik die diagnose zou krijgen.
Maar naar mate de tijd toch aan het verstrijken is begint het besef wel steeds meer te komen.
Gisteren had ik verwacht dat ik de uitslag van de beenmergpunctie te horen zou krijgen, maar helaas was die nog niet in het bezig van de internist.
Ook gaf ze zelf aan dat ze de ziekte zelf niet had zien zitten in het beenmerg, is het toch ook heel belangrijk dat de patholoog de zelfde conclusie trekt of dat het toch iets anders gezien heeft.
Dat was voor mij al de eerste tegenvaller en dan kreeg ik nog te horen dat ze een plekje in m'n buik gevonden hadden aan de rechterkant.
Dat de internist daar toch even met de betreffende arts die scan gemaakt heeft wil overleggen of dat er toch nog even verder naar gekeken moet worden.
Deze 2 dingen vielen me al best wel zwaar tegen en dan te bedenken dat de behandeling zich daardoor ook nog laat uitstellen was nog vervelender.

Nadat ik bij de internist vandaan kwam, heeft me dat toch behoorlijk bezig gehouden en krijg je een heleboel gevoelens die je eigenlijk niet zo goed kunt plaatsen.
Daarbij komen er ook nog eens een hoop emoties bij kijken die je ook niet zomaar even kunt plaatsen.
Ik begin nu toch wel heel erg te merken wat een impact dit alles heeft op me.
Het is ook niet niks als ik er zo eens over denk dat ik lymfklierkanker heb en dat te bedenken dat je een ziekte hebt die levens bedreigend kan zijn.
Niet dat ik nu bang ben om dood te gaan, maar ik zou het wel heel erg vinden om de mensen waar ik om geef achter te moeten laten.
Zo ongemerkt doet dit alles toch een heleboel met me en weet ik niet eens hoe ik daar nu echt goed mee om moet gaan en weet ik ook niet zo goed hoe ik me daarbij moet voelen.

Gisteren avond ben ik bij een hele goede vriendin van me op visite geweest en dat is echt iemand waar ik lief en leed mee kan delen, maar ook waar ik mee zomaar gezellig kan zitten kletsen.
Ze is echt iemand die me op het moment heel veel doet en waar ik heel veel steun van krijg en heb.
Zo kom ik bij haar binnen met een heel knijpend en knagend rot gevoel en zo stap ik een paar uurtjes buiten met een heel stuk rustiger gevoel en een heel stuk aangenamer gevoel.
Dit helpt mij enorm veel en geeft me echt weer een hoop lichtpuntjes om aan vast te houden.

Vanmorgen moest ik er dus weer om kwart over 3 uit terwijl ik er dus pas om kwart voor een in lag.
Dit is nou niet echt ideaal omdat ik maar een kort nachtje heb gehad, maar aan de andere kant heb ik er ook weer een hoop voor terug gekregen doordat ik bij die vriendin ben geweest.
Zelfs vanmorgen had ik het er nog best wel een beetje moeilijk mee en zit ik te worstelen met gevoelens waarvan ik niet weet waar ik ze zo gauw moet plaatsen.
Toch nadat ik klaar was met m'n werk vanmorgen, ben ik om kwart voor 9 naar gegaan en kwam ik pas weer om kwart voor 4 's middag weer uit bed en dan merk ik dat slaap ook een hele belangrijke rol speelt om de boel een beetje op z'n plaats te krijgen.

Toch stel ik me wel eens de vraag hoe je nu in het algemeen met deze situatie om moet gaan.
Voor iedereen zal dit weer anders zijn, maar toch is het een hele worsteling op zich.
Gelukkig heb ik niet echt het idee dat ik hier aan dood ga, maar dit ik gewoon ga overwinnen en overleven. Ik zie het helemaal niet zo zwart in en heb ik er gewoon zin in om dit echt te gaan verslaan.
Het is gewoon een feit dat het gewoon tijd kost voordat je alles beseft en voordat je alle informatie hebt verwerkt, omdat het je allemaal zo naar je toe geworpen wordt.
Soms komen de dingen nog hard aan als je het ineens gaat beseffen, vaak weet je het allemaal wel, maar lichamelijk moet dat vaak nog komen.
In ieder geval wil de mensen om me heen toch een hart onder de riem steken door te zeggen dat ik dit gewoon ga verslaan en dat ik geen zins anders ben dan anders.
Ik ben wie ik ben en ik blijf wie ik blijf, ik kan alleen maar sterker worden als ik dit overwonnen heb.