Inmiddels ben ik al weer een week verwijderd van m'n laatste bestraling en dat is op zich alweer een heerlijk gevoel dat ik gewoon helemaal geen behandeling meer nodig heb. Sinds half december ben ik opgehouden met het scheren van m'n hoofd en ik merk dat m'n haar langzaam weer terug komt. Het haar wat ik nu op m'n hoofd krijg, is allemaal nog donshaar en is dus ook nog behoorlijk zacht. Ik ben benieuwd hoe lang het gaat duren voordat m'n haar echt weer goed begint te groeien, want dat kale gebeuren ben ik nu toch wel even behoorlijk beu. Ook op de rest van m'n lijf begin ik te merken dat m'n haar weer langzaam begint te groeien en op zich is dat natuurlijk een goed teken.
Van de bestraling heb ik nog wat last en dan met namen van m'n huid dat in het bestralingsgebied heeft gezeten. Daar merk ik goed dat m'n huid daar kapot is en dat het toch behoorlijk wat tijd gaat kosten voordat het goed hersteld is. Toen ik m'n laatste week van m'n bestraling in ging, heb ik op een nacht een keer aan het krabben geweest schuin onder m'n mond en daar is toen een wondje ontstaan. Afgelopen maandag ben ik daarvoor maar eens naar de huisarts gegaan omdat het maar niet wilde genezen. Bij het minste geringste klapte het wondje open en begon het dus gewoon weer flink te bloeden. Ik heb toen een zalf gehad die ik erop moest gaan smeren en in die zalf zitten bepaalde hormonen. Die hormonen zorgen voor een beter en sneller herstel, tevens bevat de zalf een ontstekingsremmer. Ik moet zeggen dat het na het smeren al een stuk beter ging en genas het al een stuk beter, maar nog niet goed genoeg. Vrijdag ochtend nam ik een hap van een heerlijke boterham en toen voelde ik hem weer open springen en bloede het weer even flink. Dus weer naar de huisarts en nu gaf hij me nog een andere zalf erbij, wat ervoor zou zorgen dat de boel een beetje soepel zou worden en blijven, mits ik de zalf er maar op blijf smeren.
Nu twee dagen later ziet het er al een heel stuk beter uit en lijkt het ook goed te gaan genezen.
Voor de rest moet ik eerlijk zeggen dat het nu nog steeds niet echt tot me door dringt, maar goed daar kan ik me eigenlijk niet echt druk om maken. Ik voel me voor de rest best wel lekker en goed, maar de vermoeidheid is er nog steeds en beperkt me ook nog behoorlijk op sommige momenten. In ieder geval leg ik me er maar bij neer en zie ik wel wanneer het me beter af zal gaan. Het voornaamste is dat ik nu aan het herstellen ben en dat is al heel wat waard.
Ik besef me ook heel goed dat ik een van de gelukkige ben, want er zijn maar genoeg mensen die niet aan hun herstel komen. Het maakt dan ook nog niet eens uit om wat voor een soort kanker het gaat, het komt eigenlijk allemaal op het zelfde neer. Kanker is en blijft gewoon een rot ziekte en het zal altijd wel een gevecht blijven en dan maakt het niet uit in welk opzicht gebeurd. Het is jammer genoeg volksziekte nummer een aan het worden en daar hoop ik dat ze daar gauw iets tegen gaan vinden. Er is letterlijk geen mens die ik dit toe zou willen wensen.
Zoals zo velen zullen hebben ontdekt, leef van dag tot dag! Geniet van elke dag die je hebt, want morgen is maar de vraag. Stel niet uit wat je vandaag kunt doen. Plannen maken voor later in de toekomst is goed, maar ga er niet teveel vanuit dat het ook daad werkelijk kan gebeuren of plaats zal vinden.
Allemaal standaard dingen waar je vanzelf aan zult gaan denken wanneer je het een en ander mee hebt hebt gemaakt in je leven.
Nou ja ik ben er klaar mee, maar ik zal het m'n hele leven mee dragen. Toch zullen de eerste jaren nu nog best spannend kunnen zijn, omdat het altijd nog terug kan komen. Om eerlijk te zijn ga ik daar niet vanuit, maar het is iets wat wel in m'n achterhoofd zal blijven hangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten